Tabitha miała w pewnym sensie ten rodzaj nieszczęścia w szczęściu, jaki spowodował, że przyszła na świat w takiej a nie innej rodzinie. Jakiej dokładnie? Ano powszechnie szanowanej, przynajmniej dla postronnego obserwatora, który nie umiał zbyt dobrze czytać ludzkich emocji i odczuć.

Prawdą było bowiem to, że mimo wrażenia powszechnie przyjmowanego respektu dla rodziny Gautierów, głównie ze względu na ich bliskie powiązania z władzą w tamtym okresie, pochodzący z tego grona nie byli szanowani ani w minimalnym stopniu. Co dopiero mówić tutaj o zdobywaniu prawdziwych przyjaciół czy też innych rzeczy mogących w przyszłości pozwolić im jakoś się utrzymać.

Owszem, dookoła osób z tego grona zawsze kręciła się masa ludzi, lecz byli oni tylko swego rodzaju ludzkimi pijawkami. Towarzystwem chcącym zdobyć jak najwięcej korzyści, jakie wynikały z zadawania się z Gautierami, a w szczególności z głową rodziny - Vincentem.

Praktycznie odkąd sięga pamięć Tabby, jej dom przypominał nadzwyczaj duży ul. Zawsze pełen trajkoczących gości, z wielkimi przyjęciami, które, jak to się w pewnej nieszczęsnej chwili okazało, organizowane były zdecydowanie ponad stan... Zawsze gwarno, zawsze zgodnie z najnowszymi trendami, zawsze... Sztucznie.

Może i gdy była młodsza... Cóż, wtedy mogła powiedzieć, że uwielbiała gapienie się na tych wszystkich ludzi przez szpary pomiędzy barierkami na antresoli. Szczerze wielbiła te wszystkie barwy, nieustanny śmiech matki, fajerwerki, które praktycznie nie znikały z nieba nad ich posiadłością. Wtedy był to dla niej piękny czas. Ba! Sama snuła marzenia o trwaniu tego. Nie widziała innej przyszłości.

Z czasem jednak piękny obrazek zaczął zanikać, rozmywać się we mgle. Z początku powoli, prawie niezauważalnie, by wreszcie runąć niczym jakaś wybitnie druzgocąca lawina, której obecność na dodatek jej rodzina starała się zacierać poprzez jeszcze wyraźniejsze demonstrowanie swej potęgi i bogactwa. Nawet przy groźbie rychłej utraty wszystkiego.

Przyjęcia, wieczorki, kolacje, bale i cała masa innych wciąż się odbywały i to na dodatek z każdą chwilą coraz wystawniejsze, wciąż przyciągające i olśniewające tłumy. Co gorsza... Coraz większe tłumy. Zupełnie tak, jak gdyby los chciał jeszcze bardziej im dowalić poprzez zmuszanie do wydawania grubych pieniędzy. Zmuszanie... Jej rodzice należeli bowiem do tego typu ludzi, którzy chcą utrzymać pozycję za wszelką cenę. Dosłownie za wszelką...

Tabitha do dziś ma w pamięci ten jeden dzień. Zupełnie tak, jakby wydarzył się zaledwie chwilę wcześniej. Moment, w którym postawiono ją przed faktem dokonanym, w którym to zawierała się znaczna część rzeczy mających decydować o jej dalszej przyszłości. Choć to i tak nie ona była bezpośrednio dotknięta decyzją podjętą przez rodziców. Nie mogła jednak powiedzieć, że nie odczuła tego równie mocno, co jej siostra.

Słodka Amanda o drobniutkiej figurze, niesamowicie jasnych włosach, błękitnych oczach i tak bardzo eterycznej urodzie. Wiecznie odległa, zupełnie tak, jakby ktoś wyjął ją z jakiejś wyjątkowo niewinnej bajki. Małomówna i nieśmiała, lecz mająca w sobie to coś, co przyciągało spojrzenia mężczyzn i kradło ich serca. Skryta marzycielka, chcąca zaznać typowo filmowej miłości, którą państwo Gautier postanowili wydać za dużo starszego od niej wdowca. Warto dodać, że wielokrotnego.

Powodem jak zwykle były pieniądze. Fundusze, które miały wyrwać rodzinę z dołka. Nikt nie przejmował się nieszczęśliwą dziewczyną. Nikt poza Tabithą, która jednak nie była w stanie nic zrobić. Nie to, że nie chciała. Nie to, że nie próbowała. Była tylko zbyt młoda, za mocno podporządkowana rodzicom, co w sumie dosyć szybko się zmieniło, ale jednak. Nie miała wtedy zupełnie nic do powiedzenia. Obecna Thalia z pewnością załatwiłaby sprawę mniej lub bardziej inwazyjnie, ale tamta... Tamta była zbyt słaba, za co "nowa" pluje sobie w brodę.

Chwilowa poprawa sytuacji nie zmieniła jednak zbyt wiele w życiu rodziny, a można nawet powiedzieć, że w pewnym sensie jeszcze bardziej wszystko zniszczyła. Owładnięty żądzą wiecznego bogactwa i sławy Vincent... Zaczynał pragnąć jeszcze więcej i więcej. Do tego stopnia, że przestał zwracać uwagę na rodzinę i wmieszał się w jakieś podejrzane sprawki, których Tabby do tej pory nie może zrozumieć. Zaś matka Tabithy... Trwoniła coraz to większą ilość pieniędzy na alkohol, nowe stroje, "upiększające" zabiegi, które w ostateczności zrobiły z niej prawdziwe monstrum. A kontakt z Amandą zamilkł...

Nic więc dziwnego, że dziewczyna stroniła od tego wszystkiego, pałętając się to tu, to tam po Kapitolu. Nie przejmowała się nawet świadomością niezadowolenia matki z powodu ciągłego opuszczania jej wydumanych przyjęć, które traciły już na swej chwale. Znacznie i nieustannie.

Tabby jednak wolała spędzać czas z jedyną osobą, która, jak przynajmniej wtedy myślała, była jej najlepszym kompanem. Valerius... Mimo różnic w wychowaniu i statusie społecznym, sądziła, że znają się lepiej niż ktokolwiek. Byli przyjaciółmi. Najlepszymi przyjaciółmi, a ona skrycie dumała, co byłoby, gdyby kiedyś zostali dla siebie kimś więcej. I coraz częściej przyłapywała się na myśli, że tego właśnie chciała. Rozwinięcia relacji.

Która została tak nagle przez niego przerwana. Jednego dnia dyskutowali beztrosko o planach praktycznie na cały tydzień i pożegnali się jak najbardziej w przyjaźni, by następnego usłyszała, nawet nie od niego!, że nie chce jej znać i to koniec znajomości. W tym wypadku wyjątkowo zaciekle walczyła o tę więź między nimi, lecz to nic nie dało. Nic poza ostrymi słowami ojca, gdy dowiedział się, co robi i siarczystym ciosem wymierzonym w policzek. Vincent uważał takich ludzi jak rodzina Valeriusa... Cóż... Za śmieci zdobywające wszystko kosztem innych, lepszych. Za pasożyty... A Tabitha musiała wreszcie odpuścić...

Lecz to był dopiero początek porażek. Bowiem pewnej nad wyraz deszczowej nocy do drzwi ich domu przybłąkała się jej siostrzyczka. Przybłąkała, bo właśnie tak wyglądała. Jak byle włóczęga. W za dużym płaszczu poplamionym błotem i, o zgrozo!, krwią... Wychudzona, z zapadniętymi oczami bez dawnego blasku, z potarganymi włosami i drżącymi wargami. Ta noc i ten widok na zawsze pozostały w pamięci Tabby. Wraz z jednym pytaniem, na które odpowiedź znała najprawdopodobniej tylko sama Amanda. Co się stało...?

Nad ranem dowiedzieli się tylko o zniknięciu męża Mandy, który nigdy się nie odnalazł. Zaś sama siostrzyczka... Milczała. Siedziała tylko niczym jakiś kamienny posąg, patrząc nieustannie w jeden punkt. Bardzo szybko rodzina przekonała się, że młoda kobieta wymaga nieustannej opieki. Była niczym malutkie dziecko, o które trzeba było nieustannie dbać. I robiono to. Po części zajmowała się nią Tabitha, lecz w dużej mierze też służba, bowiem sami rodzice... Nie chcieli widzieć na oczy takiej hańby.

Mimo wszystko przez jakiś czas było całkiem spokojnie, jednak była to tylko cisza przed burzą. Wyciągnięta z łóżka w koszuli nocnej, zupełnie nie mająca pojęcia co się dzieje, z wyraźnie poddenerwowaną Mandy u boku i resztą domowników w okolicy...

Wystarczyła tylko chwila, by zobaczyła szarpiących się rodziców i ojca wyrywającego się, by zaatakować, usłyszała wrzaski, które przerwała salwa wystrzałów, a następnie krzyk matki. Zasłoniła dłońmi uszy Amandy i skryła jej twarz w zagłębieniu swej koszuli, po czym sama przytuliła się do siostry i spuściła wzrok. To było dla niej takie nierealne, zupełna abstrakcja. Jednak to działo się naprawdę, a największy cios miał dopiero spaść.

Gdy tylko uniosła wzrok... Pamiętała, że po pierwszej chwili szoku... Powiedziała bardzo wiele słów. Wywarczała je z wściekłością, z rodzącą się nienawiścią, która miała pozostać w niej już do końca. Przełykając łzy z goryczą i rodzącą się wściekłością, jednocześnie tuląc do siebie Mandy, bo tylko ona powstrzymywała ją przed zrobieniem czegoś, co zrobić chciała.

Zdrajca... Przyjaciel bawiący się w kata. Choć może to niegdyś kat bawił się w jej przyjaciela...? Zakończyła swą salwę splunięciem mu prosto w twarz i słowami "nienawidzę cię". Wyrażeniem, które pozostało tak aktualne przez ten cały czas, rosnąc jeszcze bardziej w siłę. Nienawidziła Valeriusa Iana Angelini i chciała, by zapłacił za wszystko. Musiała czekać tylko na odpowiedni moment, gdy zaboli najbardziej.

Przez ten cały czas spędzony w KOLCu trzyma się dla dwóch rzeczy. Dla Amandy i dla myśli o zemście. Odbierze mu wszystko... Zapłaci jej za to, co zrobił... A później go zabije.