Młoda Erica, nic specjalnego, dzierlatka jakich wiele, beztroska, modna, zadowolona z życia, może nie myśląca zbyt wiele o przyszłości i momencie, w którym wszystko przeminie, ale nie można jej było nie nazwać kwintesencją szczęścia.
Przygaszona Erica, z początku zaskoczona i obrzydzona, potem skrzywdzona, by w końcu ostać się jako permanentnie wściekła i niemiła dla otoczenia, nie ważne, kto by to był.
W końcu zgorzkniała Erica, pozbawiona marzeń i większych nadziei na przyszłość, pogodzona z losem w najgorszy z możliwych sposobów, smutny dla wrażliwców, a nawet pierwszej lepszej osoby, która zdobyłaby się na spojrzenie na nią z pewnej perspektywy. A takich nie było wiele. Suka.
Mimo trzydziestu lat Erica, z domu Collett, pozała paletę uczuć, których myślała, że będzie jej oszczędzone. Jako młoda dziewczyna była odbiciem beztroski: nie zastanawiała się nad swoją edukacją, nad głębszym sensem istnienia, nad dystryktami, polityką i wszystkim, co nie było przyjęciem bądź publicznym wydarzeniem, na którym trzeba było pokazać się z klasą. W swej płytkości była urocza i ujmująca, bo też jej główną cechą była naturalność, a przyjmniej naturalnie stylizowany look, toteż często robiła duże oczy i udawała głupią nawet, jeśli miała coś mądrego do wtrącenia. A otoczenie to uwielbiało i hołubiło blond ślicznotkę, jaką wtedy była, pozwalając jej pławić się w sztucznych komplementach i wyznaniach miłości. To był jej świat i takie miało być jej szczęśliwe zakończenie, żadnej innej ewentualności nie brała pod uwagę.
A szkoda, bo może przygotowałaby się do tego, co  miało nadejść. Jej misterny, szklany, kolorowy świat został zburzony przez sprawy równie materialne, jak jej własne podejście do życia, ale też ograniczające jej wolność. Burzyła się i obrażała, wściekała w swój głupiutki sposób, nie robiąc jednak wrażenia na kamiennych rodzicach, którzy kierowali się jej dobrem w równym stopniu, jak dobrem własnych portfeli i imienia, wykrzywiony obraz jej samej. Złości i fochów nie było do końca, co permanentnie zmieniło jej psychikę. Z wesołej i optymistycznej na wiecznie niezadowoloną, obrzydzoną własną sytuacją jak i osobą, z którą przyszło jej żyć. Nieszczęście, którego doświadczyła po raz pierwszy w życiu i w pewien sposób niemoc, bo nawet nie próbowała szukać optymistycznych stron sytuacji. Skończyli się adoratorzy, uwielbienia, bo teraz winna nosić się z większą gracją, co nie znaczy, że nie mogła zabawiać towarzystwa, ale nie czerpała z tego tak wielkiej satysfakcji. Jej wolność została jej odebrana.
Paradoksalnie wtedy doświadczyła czegoś innego, zauroczenia tak głębokiego i miłości tak ogromnej, której by się nie spodziewała po tylu latach „zamknięcia”. Na nowo odkrywała uczucia, o których dawno zapomniała, a które żyły w niej, ukryte głęboko. Nikt nie był z tego zadowolony, ale po raz pierwszy w życiu nie liczyła się z opinią publiczną, a nawet osób jej bliskich.
W końcu, po czasie beztroski, nadeszła pora na najbardziej szokującą część jej prywatnego rozwoju: powstanie i obalenie kapitolu, które nie tylko odebrało jej wszystko, co miała, skromne niewiele, które dawało jej ogrom szczęścia. Powrócił gniew, obudziła się w niej jakaś dzika nienawiść względem losu, ale trwało to bardzo krótko, gdyż już nie była głupiutką księżniczką. Nie księżniczką. Wizja powrotu do dawnego życia obrzydzała ją, ale była do tego zmuszona. Zepchnięta na margines, wraz z innymi, niegdyś pięknymi, patrzyła na to wszystko z pogardą i takim dystansem, na jaki ją było stać, wystarczającym, by i tym razem nie załamała się doszczętnie i nie skończyła gdzieś na krawężniku, płacząc i użalając się nad losem. Nieprzyjemna, zawistna i życząca źle każdemu, na kogo się natknęła. Znowu.