Bai Ling wychowywała się bez matki. Ojciec, poważny i srogi mężczyzna, już od lat niemowlęcych wychowywał ją twardą ręką. Bai Ling miała być idealna w każdej dziedzinie, czy chodziło o naukę, kulturę, czy nienaganny, nieskazitelny wygląd. Jako córka mężczyzny wysoko postawionego, razem z nim wybierała się na wszystkie wystawne bankiety, musiała być wszechstronnie uzdolniona i... otwarta. O ile Bai Ling starała się perfekcyjnie spełniać wszystkie jego zachcianki, jako dziecko dość specyficzne, nie potrafiła być uroczą i czarującą siedmiolatką, czego oczekiwał od niej tego jej ojciec. Nie odnajdowała się w towarzystwie ani dorosłych, ani dzieci i chociaż nigdy jej to nie przeszkadzało – próbowała dla ojca.

Rzecz jasna, taki stan rzeczy nie mógł trwać wiecznie. Podczas gdy Bai Ling dorastała, powoli zaczynała dostrzegać bezcelowość swoich działań. Nigdy nie czuła potrzeby towarzystwa innych ludzi, jako że najlepiej czuła się sama, a życie według zasad ojca, który tak czy inaczej jej nie doceniał, zaczęło jej naprawdę doskwierać. W wieku 17 lat była już tego pewna – musiała zobaczyć się z matką. Ojciec początkowo nie chciał udzielić jej na temat kobiety żadnych informacji, ale w końcu uległ, zaznaczając przy tym, że Bai Ling może już do niego nie wracać. W końcu i tak była niemal pełnoletnia.

Początkowo wszystko zdawało się być idealne. Jej matka była ciepłą, choć nieco pretensjonalną osobą i okazała się być kompletnym przeciwieństwem jej ojca. Jako kobieta bardzo otwarta, pozwalała jej na wiele rzeczy, wielu rzeczy jej też nauczyła i… wplątała ją w jeszcze więcej kłopotów.

Zaczęło się od tego, że pieniądze z konta Bai Ling zaczęły powoli znikać. Początkowo były to jedynie małe, niezwracające uwagi  sumy. Kiedy dziewczyna przyszła do matki z prośbą o wyjaśnienie, ta tłumaczyła się chwilowymi problemami finansowymi czy rzekomymi zakupami. Kiedy zaś z jej konta regularnie zaczęły znikać większe ilości pieniędzy, matka usprawiedliwiała się, że Bai Ling, jako niemal już pełnoletnia osoba, również powinna dokładać się do czynszu. O tym, na co w rzeczywistości szły jej zarobki, dziewczyna dowiedziała się dopiero kilka miesięcy później, kiedy kobieta przyszła do domu całkowicie pijana. Z reguły zwykła twierdzić, że do domu wracała o późnych godzinach z powodu wyczerpującej pracy, lecz tym razem nie była już w stanie wszystkiego dalej ukrywać. Jak się okazało, "znikające" pieniądze dziewczyny szły na używki, huczne imprezy i liczne, typowe dla Kapitolończyków, operacje plastyczne. Mimo tego, Bai Ling zdecydowała się zostać z matką i doprowadzić ją do porządku. Czasami rozważała powrót do ojca, wiedziała bowiem, że chociaż był srogi, bez wahania przyjąłby ją z powrotem – czuła się jednak w jakiś sposób zobowiązana wobec matki. Niesłusznie zresztą, bo po kilku kolejnych latach podobnego życia, było już tylko gorzej.

Któregoś dnia matka bowiem zwyczajnie przesadziła – widocznie zmieszała ze sobą nieodpowiednie używki, co w jej wieku okazało się dla niej zabójcze. Bai Ling przejęła po niej spadek razem z ogromną ilością długów, o których istnieniu nie miała pojęcia. By spłacić je wszystkie i nie wylądować na bruku, musiała porzucić studia i, rzecz jasna, ciężko pracować. W takim wypadku powrót na utrzymanie ojca nie był już możliwy.

Kiedy w końcu Bai Ling udało się uporządkować swoje życie i wydawało się, że wszystko będzie dobrze – nadeszła rewolucja. Coin przejęła władzę, a dziewczyna, razem z resztą Kapitolończyków, trafiła do KOLCa. To był jeden z tych momentów, kiedy naprawdę odechciało jej się wszystkiego - ledwo co przecież zadbała o to, by nie znaleźć się na ulicy, a tym czasem trafiła tam tak czy inaczej i to bez wpływu na taki stan rzeczy. Gdyby nie jako takie przyzwyczajenie się do cięższych warunków, prawdopodobnie nie przeżyłaby w getcie nawet miesiąca. Zamiast tego nauczyła się jednak, że uczciwe życie tak naprawdę nie opłaca się po żadnej ze stron muru.  Nawet nie zauważyła, kiedy zaczęła nielegalnie fałszować przepustki i dokumenty – cały ten okres po przeniesieniu się do KOLCa zlał się jej w jedno ogromne, mgliste wspomnienie. A na razie… Cóż, życie, choć na krawędzi, jakoś toczy się dalej.