*Co można powiedzieć o pierwszych latach mojego życia? Pewnie teraz będzie sztampowo, bo przecież przyszłam na świat w zwykły,letni dzień, który chylił się już ku końcowi, byłam pierwszym dzieckiem, pielęgniarki powtarzały z zachwytem, że będę piękną panienką... bla, bla, bla. Stek bzdur. Jako dzieciak byłam wesoła, ciekawska i szybko się uczyłam. Szczególnie na własnych błędach. Byłam przeciwieństwem tych wszystkich grzecznych, małych dam, które urządzały swoim pięknie poprzebieranym lalkom podwieczorki z herbatką albo sadziły kwiatki w doniczkach. Myślę, że moja matka chciała, żebym była jedną z nich. Zapisała mnie nawet na lekcje baletu i nauczyła szyć, ale ja... no cóż, mówiąc wprost- miałam to głęboko w nosie. Mimo dwóch grzecznych warkoczyków z kokardkami na końcach i sukieneczki z fartuszkiem i falbanką, zamiast siedzieć i udawać wzorową córeczkę, wolałam łazić po drzewach albo ganiać się z chłopcami z sąsiedztwa i strzelać do nich z pomarańczowego, plastikowego pistoletu na wodę. Szybko dorastałam; wychowywała mnie głównie matka, bo ojciec zaszywał się w swoim laboratorium i rzadko kiedy wystawiał nos spoza jego drzwi, nie wspominając nawet o zainteresowaniu córką. Pamiętam, jak bardzo chciałam to zmienić. Jak bardzo starałam się być dla niego równocześnie córką i synem, którego tak pragnął. Opuściłam balet, zaczęłam chodzić na lekcje szermierki, odnosiłam w tym spore sukcesy... Ale jego to i tak nie obchodziło. Wkrótce na świat przyszedł mój brat, Casper, a wtedy całkowicie już usunięto mnie w cień, więc ćwiczyłam już tylko i wyłącznie dla własnej satysfakcji.
Było przedszkole, potem szkoła. Jako czternastolatka postanowiłam już, co chcę robić. Uwielbiałam sport, uwielbiałam adrenalinę, jaką dawała walka- a szermierka nie miała już przede mną tajemnic, nie mogła mnie już niczego nauczyć, więc zrezygnowałam. Postanowiłam, że zostanę żołnierzem. Na znak obietnicy wytatuowałam sobie na karku kluczyk. Kiedy powiedziałam matce o moich planach, wpadła w furię. Skończyłyśmy temat olbrzymią kłótnią i już nigdy do niego nie wracałyśmy. Jedynym wsparciem okazał się Casper, ten Casper- nieidealny syn, który tak bardzo zawiódł ojca. Do szkoły chodził wtedy, kiedy chciał, zaczął palić, pić i imprezować, w nocy jeździł po mieście motocyklem i rozbijał się po ulicach, nie zważając na nic ani na nikogo. Ale był mi bliski, a ja byłam bliska mu, mówiliśmy sobie o wszystkim i to on wspierał moją decyzję aż do końca.
Po skończeniu szkoły udałam się do szkoły wojskowej. Byłam już bliska zostania żołnierzem, kiedy przeszkodziła mi w tym kontuzja, na tyle poważna, że odmówiono mi wstąpienia do wojska. Zamiast tego otrzymałam propozycję szkolenia rekrutów, na którą radośnie przystałam.
Byłam twarda, energiczna i bezlitosna, a przynajmniej tak mówili o mnie rekruci, których szkoliłam. Mimo tego ja lubiłam ich, a oni mnie, nasza współpraca zwykle kończyła się łzami przy pożegnaniu. Kochałam to, co robiłam. Przeważnie miałam kontakt ze swoimi byłymi uczniami, nawet wtedy, kiedy wyjeżdżali na front. I to właśnie jeden z nich w liście wspomniał mi o rebelii, a potem, po przyjeździe, o Dystrykcie Trzynastym. Ryzykowałam więcej, niż bym sobie tego życzyła, ale nienawidziłam Snowa i Igrzysk- więc zaczęłam cichą współpracę z Trzynastką. Szkoliłam część ich żołnierzy, których do mnie przysyłano, podsyłałam im broń i żywność, zdradzałam informacje za jedną, ogromną cenę- kiedy przyjdzie rebelia, moja rodzina uniknie egzekucji. Zgodzili się.
Przy wybuchu powstania moje plany wzięły jednak w łeb. Rodzice odeszli podczas zamieszek, zostałam tylko ja i Casper, który zmienił się nie do poznania- stał się agresywny, złośliwy, znikał z domu bez uprzedzenia i unikał kontaktu ze mną jak ognia. Potem dowiedziałam się, że rabował i mordował rebeliantów za drobne pieniądze i pod koniec rebelii, mimo moich łez i próśb, został wtrącony do KOLCa.
Wtedy podjęłam jedną z najtrudniejszych decyzji mojego życia. Zaczęłam grać na dwa fronty, co było cholernie ryzykowne. Miałam piękne mieszkanie w Dzielnicy Rebeliantów, wciąż szkoliłam kadetów z dawną werwą i korespondowałam z prezydent Coin. Z drugiej strony jednak udawałam się do KOLCa ze stałą przepustką z wymówką szukania rekrutów, żeby wkońcu zacząć tam pomieszkiwać. Ktoś musiał pilnować Casa, który stał się bezlitosną maszyną bez uczuć. Założył swój gang i okradał, a czasem też mordował cywilów. Niekiedy potrafiłam temu zapobiec, niekiedy nie, jedno było pewne- starałam się. Dla zachowania pozorów zatrudniłam się w Violatorze jako sekretarka, dostałam tam pokój, żebrałam na ulicach. Nikt nie miał pojęcia o tym, kim jestem. O tym, że jestem rebeliantką. Swoje kilkudniowe zniknięcia tłumaczyłam rodziną w Kwartale i biedną matką i ojcem, którymi musiałam się opiekować. Casper znikał częściej ode mnie i nigdy nie pytał, więc nigdy nie musiałam go okłamywać. Jeszcze nie. Żyłam na krawędzi, każdego dnia bojąc się, że wszystko zniszczę. Jednak ta maszyna jakoś się kręciła, a kłamstwa pozostały niezauważonymi.
I zrobię wszystko, żeby tak pozostało.*