Rhi podążała za Atheną w stronę jej mieszkania szybkim i stanowczym krokiem. Jeśli to było faktycznie zapalenie płuc, musiały się śpieszyć. Dużo osób umierała teraz na tę chorobę, która kiedyś w Kapitolu nie stanowiła żadnego problemu. Nie była groźniejsza niż przeziębienie, czy zwykły kaszel, jednak wiele spraw uległo zmianą i siostra blondynki potrzebowała leków. Jak najszybciej.
Weszły pośpiesznie do mieszkania, a Rhiannon pierwsze co zrobiła, to rozglądnęła się na boki. Szukała wzrokiem pewnej małej osóbki, kiedy nagle... Jest. Jej wzrok spoczął na dziewczynce, leżącej na kanapie. Podeszła do niej, nie zdejmując butów i furkocząc zniszczonym płaszczem. Powietrze przeszył głośny kaszel, a mała szybko wciągnęła powietrze. Jej oddech był szybki i urywany.
- Nie jest dobrze -mruknęła lekarka, patrząc ze skupieniem w młodziutką twarzyczkę.
Sięgnęła do torby, którą rzuciła na podłogę i wyjęła z niej przenośną apteczkę. Położyła ją koło dziewczyny i pogmerała w niej chwilę. W końcu znalazła to, czego szukała. Stetoskop.
- Athene, pomóż jej podnieść bluzkę -powiedziała bez chwili wahania. Chciała tylko upewnić się o tym, co widać było gołym okiem. Oddech chorych na zapalenie płuc jest szybki i krótki, ponieważ próba głębszego nabrania powietrza powoduje u nich ból w klatce piersiowej i napad kaszlu, czyli dokładnie tak jak w tym przypadku. Do tego mała blondyneczka była zalana potem i co chwilę dopadały ją dreszcze.
- No mała -zwróciła się do dziewczynki, krzywiąc się lekko na jej kolejny atak kaszlu.-...powiedz mi dokładnie, ale naprawdę dokładnie, co cię boli.
Rzuciła jej uważne spojrzenie i chwyciła ją za rączkę. Była gorąca jak węgielek, więc Rhi przyłożyła swoją dłoń do jej czoła i zaklęła cicho pod nosem. Było wyjątkowo źle, mimo to ruda uśmiechnęła się, nie chcąc przestraszyć dziecka.- Jak ci na imię, mała? -spytała łagodnie, znowu chwytając ją za rękę.

Dziewczęta szły szybkim krokiem, rozglądając się podejrzliwie dookoła, co w zaistniałej sytuacji było normalne. Blondynka zaprowadziła Rhi do mieszkania i przez chwile nie wchodziła do salonu za lekarką. Musiała przybrać dobrą minę do złej gry, nie mogła przecież pozwolić, by jej siostrzyczka zobaczyła zmartwienie na jej twarzy. Trzeba było przynajmniej udawać, że wszystko jest w porządku i dobrze sie skończy. Po chwili Atena weszła do salonu, podchodząc do siostrzyczki i dając jej buzi w czoło. Stanęła za kanapą i obserwowała działania Rhi z przygnębioną miną, której całe szczęście mała nie widziała. Na słowa lekarki, Atena działała jakby automatycznie, pomagając siostrzyczce w ściągnięciu koszulki, a później znów stanęła obok jakby nieobecna duchem. Natomiast jej siostra pomimo tego, że była chora była także zdziwiona przybyciem do ich domu obcej osoby, która wyraźnie chciała jej pomóc. Bez zająknięcia wykonywała wszystko co mówiła do niej Rhi. "Tu mnie boli jak oddycham" - powiedziała pokazując na swoją klatkę piersiową, "nie mogę też nabrać oddechu i mam straszny kaszelek proszę pani. Mam jeszcze dreszcze i trochę mi słabo, Ath mówi że to normalne jak się jest chorym."- mruknęła dziewczynka cichym, osłabionym głosem i obejrzała się na siostrę. "Jestem Natalie, proszę pani, a pani to kto?"- zapytała patrząc przenikliwie na lekarkę. Atena postanowiła nie stać dłużej jak słup i przykucnęła przy siostrze starając się wywołać na swojej twarzy uśmiech.
- Nat to jest pani, która cię zbada i ci pomoże wyzdrowieć, musisz być dla niej miła.
Powiedziała spokojnym tonem głosu, po chwili spojrzała na Rhi jakby chcąc wyczytać z jej twarzy diagnozę.

Kiedy dzieci chorowały, było to duże gorsze, niż umierający dorośli. Brzmi to dość drastycznie, ale taka prawda, przynajmniej zdaniem Rhiannon. Oni już swoje przeżyli, często mieli coś na sumieniu. A dzieciaki? Były niewinne, kompletnie bezbronne i jeszcze takie nieświadome.
Gdy siostra Atheny zdjęła bluzkę, Rhia założyła stetoskop i wsłuchała się w dźwięki, towarzyszące rutynowym badaniom i potwierdzające jej mroczne przypuszczenia. Zapalenie płuc, w najgorszym stadium, z gorączką i dreszczami. No po prostu świetnie.
Nie wiedziała, czy uda jej się zdobyć odpowiednie leki. Modliła się w duchu, by Oshima choć trochę jej pomógł i okazał miłosierdzie. Łaskę. Cokolwiek.
Dziewczynka odpowiadała szybko i spójnie, co było bardzo ważne w tej chwili. Nie mogły sobie pozwolić na ciągnące się w nieskończoność domniemania. Rhi uśmiechnęła się lekko i przyjaźnie, starając się dodać dziewczynce otuchy, chociaż jej słowa nie zapowiadały niczego dobrego.
- Tak, to normalne -mruknęła pod nosem i spojrzała szybko na Ath.- Miło mi cię poznać Natalie. Nazywam się doktor Lancaster, ale mów mi Rhia, albo Rhi. Jak wolisz. Pomogę ci i postaram się przegonić twoją chorobę gdzie pieprz rośnie -powiedziała najbardziej optymistycznym i wesołym tonem, na jaki było ją stać. Puściła do niej oczko, a na upomnienie Atheny wybuchnęła wymuszonym śmiechem. Stanowczo nie było jej do śmiechu.
- Nie martw się, nie musisz być miła -wyszeptała do niej konspiracyjnie.
Kiedy Ath spojrzała na nią z nadzieją na twarzy, przygryzła lekko wargę. Nie było dobrze, ale nie wiedziała jak jej o tym powiedzieć. Największa wada bycia lekarzem.
- Athene, możemy porozmawiać? -spytała, wstając z klęczek. Rzuciła zaniepokojone spojrzenie Natalie, która znowu zaniosła się kaszlem.

Dziewczyna kucała obok kanapy wpatrując się z lekkim uśmiechem w swoją młodszą siostrzyczkę. Tak bardzo bała się, że ją straci... nie wyobrażała sobie życia bez niej, zresztą dla kogo miałaby żyć? Dla wrednej matki, która wciąż ubolewa po śmierci jej męża-tyrana, a może miałaby żyć sama dla siebie, to jeszcze miałoby jakiś sens, gdyby nie mieszkanie w KOLCu. Będąc na wolności mogłaby zapomnieć o smutku pogrążając się w pracy, którą kochała, natomiast tutaj nie było żadnej przyszłości, tutaj tylko sie umierało, co za różnica czy prędzej czy później. Każdy dzień spędzony na walce o przetrwanie to udręka, może warto by było od tego uciec, a jedyną możliwością na to jest śmierć. Do głowy Ateny wparowały nagle czarne myśli, wszystkie związane z niewątpliwe bliskim końcem. Wiedziała, że żyje tylko dla tej małej, męczącej się obecnie duszyczki, to ona trzymała ją przy zdrowych zmysłach. Blondynka zrozumiała też jedną rzecz... nigdy nie wydostaną się z KOLCa, będą się męczyć żyjąc tutaj może to i lepiej, że choroba zabrałaby jej młodszą siostrzyczkę, dziewczynka nie musiałaby egzystować tak jak robiła to Atena. Słysząc jak Natalie rozmawia z Rhi, jeszcze ciężej zrobiło jej się na sercu, tym bardziej, że doskonale rozumiała co oznacza wyraz twarzy pani doktor.
- Pewnie.
Powiedziała zupełnie wypranym z emocji tonem głosu i wstała z kolan spoglądając na siostrę.
- Przykryj się i spróbuj zasnąć kochanie. Jak wstaniesz to pewnie poczujesz się o wiele lepiej.
Mruknęła tym razem czułym tonem głosu i nachyliła się nad nią by pocałować dziewczynkę w czoło. Po kilku sekundach odeszła od chorej i skierowała się na odległy koniec pokoju, by porozmawiać z Rhi. Nie chciała, żeby jej siostra wiedziała o czym rozmawiają, bo domyślała się jakie wiadomości przekaże jej lekarka.
- Jest źle, prawda?
Zapytała teoretycznie spokojnym i obojętnym tonem głosu, choć słychać w nim było również nutkę nadziei. Pomimo tego, że Ath nie była głupia to wciąż wierzyła, że nagle Rhi powie jej, że to nic takiego i Nat za kilka dni wyzdrowieje, być może był to już najwyższy czas, by przestała wierzyć w cuda.

Rhi uśmiechnęła się ostatni raz do dziewczynki, po czym przeniosła spojrzenie na Athene, a jej oczy lekko pociemniały. Tak bardzo nie lubiła głosić złych wieści... Wolała przekazywać te dobre, mówić, że będzie dobrze.
Ale nie będzie.
Ruszyła za koleżanką w odległy kąt pokoju, przygryzając wargę. Zawsze tak robiła, gdy się denerwowała. Co miała jej powiedzieć? Że nie ma nadziei? Co prawda była, ale niewielka. Wszystko spoczywało teraz w rękach jej i doktora Oshimy.
Na jej słowa zawahała się i spojrzała w jej oczy, w których odmalowywała się rozpacz. Westchnęła cicho i wypaliła jak najszybciej chcąc to powiedzieć.
- Jest bardzo źle. Ma wysoką gorączkę, dreszcze, okropny kaszel i problemy z oddychaniem. -Wzięła głęboki oddech, przed wypowiedzeniem kolejnych słów.- Nie wiem czy będę w stanie temu zapobiec -praktycznie wyszeptała, tak cicho, że zastanawiała się, czy Athena ją usłyszy. Oby tak, bo nie chciała tego powtarzać.
Nie wiem czy będę w stanie coś zrobić.

Słysząc słowa znajomej Ath miała nagle ochotę wybuchnąć płaczem, choć dobrze wiedziała, że nie powinna tego robić. Co jednak miała teraz począć? Uśmiechnąć sie i udawać, że nic się nie stało? Tak przecież nie można, to niestety niewykonalne. Dziewczyna wzięła kilka głębszych oddechów próbując się uspokoić, spuściła wzrok na rozwalającą się podłogę tylko po to, by lekarka nie widziała jej łez, choć na dobrą sprawę po co miała je ukrywać, skoro każdy wie jakie to uczucie gdy traci się bliską osobę i nic nie można na to poradzić. Najgorsze w tym wszystkim było to, że Natalie była taka młoda, niewinna, nie zrobiła nic złego, powinna cieszyć się życiem, a nie leżeć na łożu śmierci. Łza spłynęła po twarzy blondynki gdy ta po raz kolejny spojrzała na Rhi.
- Czyli to co najgorsze jest nieuniknione ?
Zapytała choć wcale nie potrzebowała na to odpowiedzi. Widziała jak męczy się jej młodsza siostrzyczka i dobrze rozumiała co to znaczy. Gdyby tylko mogła wziać tą chorobę na siebie zrobiłaby to bez wahania.
-Nie chcę żeby tak się męczyła, jeżeli ma odejść niech zrobi to bez bólu. Możesz coś jej załatwić? Jakieś tabletki, zastrzyki cokolwiek... niech odejdzie szybko, bez strachu.
Wyszeptała głosem wypranym z emocji, miała w sobie jedną wielką pustkę pomimo tego, że jej siostra jeszcze żyła, co będzie gdy jej zabraknie? Dziewczyna nawet nie chciała o tym myśleć.