Duży pokój mieszczący w sobie jednocześnie kuchnię i pokój dzienny.

Malutka sypialnia, w której mieści się jedynie dwuosobowe łóżko. I nic więcej. Wszelkie szafy są w salonie.

Łazienka. Też niewielka, bez luksusów. Prysznic, umywalka, toaleta, pralka. Wciśnięte na siebie tak, że da się tylko obrócić.

Ostatnie dni były dla Atheny naprawdę bardzo ciężkie, początkowo musiała zmierzyć się z chorobą swojej młodszej siostrzyczki, a później z jej odejściem. Śmierć Natalie była dla niej prawdziwym, traumatycznym przeżyciem, kochała ją bardzo i szczerze nie wyobrażała sobie dalszego życia bez niech. Chwila gdy jej małe, zimne ciało leżało bez życia na kanapie będzie prześladować blondynkę do końca życia, to nie powinno tak wyglądać, dzieci nie powinny umierać na choroby, które tak łatwo wyleczyć. W tej chwili nienawidziła władzy, która sprawiła, że zostali uwięzieni w tym miejscu, to przez nich ludzie umierali, przez nich zginęła jej siostrzyczka. Jednak bardziej niż ludzi przy władzy, nienawidziła tych z którymi obecnie przyszło jej żyć. To jaką politykę sprawowali przed rebelią doprowadziło ich wszystkich do tego miejsca w samym środku piekła, przez ludzi pokroju jej rodziców przyszło im żyć na skraju nędzy. Kiedyś byli kimś, sama Athena była bogatą córeczką rodziców, która miała wszystko co zapragnęła i choć w wielu aspektach nie zgadzała się z prowadzoną polityką to jednak nie miała prawa na nic narzekać. Teraz wszystko się zmieniło, jej rodzina się rozpadła, ojciec i siostra zmarli, a matka była psychiczna. Czasem blondynka czuła się jakby była zupełnie sama na tym świecie, była jedyną żywicielką własnej rodziny, a teraz gdy zabrakło jej siostry miała ambitny plan by zacząć w końcu martwić się o siebie. Nie mogła jednak przesiedzieć większości swojego życia ciszy, zamknięta w czterech ścianach, musiała wyjść do ludzi żeby nie zwariować. Tak więc doszło do tego, że blondynka stała pod drzwiami od mieszkania swojej koleżanki z pracy. Zapukała kilka razy i czekała w spokoju, aż ktoś odpowie mając nadzieję, że znajoma jest w domu.

/uliczka przy kawiarni

Oczywiście, że była w domu. Choć w sumie przed chwilą dopiero do niego wróciła i doczyściła sobie stopy.. Nie ma to jak biegać bez butów po mieście. Chyba musi zainwestować w szofera, który będzie ją nosił!
Podeszła więc teraz do drzwi, na boso i bez rajstop, za to w krótkiej sukience, jak to ona. Rajstopy wylądowały w koszu, choć z bólem serca.. Były jednak tak dziurawe, że aż nie dało się na nie patrzeć.
Otwarła drzwi i uśmiechnęła się widząc kobietę.
- Cześć. Wchodź, wchodź.. - wpuściła Athenę do środka. - Co jest? Tak wpadasz czy coś się stało?

Na twarzy Atheny pojawił się szczery uśmiech gdy drzwi się otworzyły i wyjrzała z nich znajoma twarz.
-Hej - mruknęła cicho i weszła do mieszkania - moja siostra zmarła niedawno i mam już dość siedzenia w domu. Ta cisza mnie dobija, muszę w końcu z kimś porozmawiać. - Powiedziała spokojnym i cichym tonem głosu spoglądając na swoją towarzyszkę. Weszła głębiej do salonu rozglądając się dookoła.
- Masz bardzo ładne mieszkanie, mam nadzieję, że ci nie przeszkadzam. Jesteś zajęta? - Zapytała. Nie chciała nikomu się narzucać, każdy teraz miał swoje własne problemy i takie zawracanie komuś głowy swoją osobą nie było dobre.
- Zdobyłam coś ciekawego, tylko nie mam z kim podjąć się tej ważnej misji... - przerwała na chwilę wyciągając z torby butelkę alkoholu, który zdobyła praktycznie cudem, czasem to jednak miała szczęście. -... misji obalenia tej pysznej butelki.
Powiedziała z delikatnym uśmiechem spoglądając na Yad swoimi błękitnymi tęczówkami. Szczerze mówiąc to już od bardzo, bardzo dawna nie miała w ustach alkoholi i brakowało jej tego smaku. Pamiętała dobrze, gdy po raz pierwszy napiła się whisky, wódki czy piwa, co prawda nie pamiętała tego gdy po raz pierwszy się upiła ale z opowieści swoich znajomych słyszała, że było ostro. Obecnie wiele by dała, by wrócić do tamtych lat, gdy niczym nie musiała się martwić, jednak cuda się nie zdarzają, a jej zostało tylko utopienie smutków.
- To jak co ty na to? Ciężko pracujemy, by tu przeżyć, czasem nam też się coś od życia należy, czyż nie?
Mruknęła unosząc przy tym jedną ze swoich brwi i posłała koleżance przyjazny uśmiech. Miała nadzieję, że dzisiaj dzięki alkoholu oraz dobremu towarzystwu zapomni o swojej niedoli.
- A tak nawiasem to co u ciebie? W pracy nie zawsze mamy czas żeby porozmawiać, więc trzeba nadgonić stracony czas.

- Nie dziwię się. - mruknęła zamykając za nią drzwi. W końcu ciężko było siedzieć samemu, tym bardziej jak się kogoś straciło. Yad tego tak nie odczuwała, ale była okropnie towarzyską osobą i też wolała mieć kogoś naokoło. Dlatego często przesiadywała w Violatorze po godzinach, tam zawsze się coś działo i można było z kimś porozmawiać. Źle znosiła samotność.
- Nie, co ty. Właśnie wróciłam do domu, straciłam buty i nie mam co robić. - skierowała dziewczynę na kanapę, bo sama tez miała zamiar tam usiąść.
- Ohoho.. - ucieszyła się wyraźnie. - To siadaj, a ja tylko.. wezmę jakieś kubki. Czy szklanki. Może kieliszki? Co tam masz? To się w kieliszkach pije? - zapytała stojąc już przy szafce w kuchennej części oddzielonej blatem od "salonu". Obróciła się przez ramię. Oczywiście, że nigdy nie odmawiała alkoholu! Ani.. no.. różnych rzeczy nie odmawiała!
- No chyba dobrze.. - wzruszyła ramionami wracając na kanapę z odpowiednimi naczyniami do alkoholu. - Jakiś koleś obrzygał mi buty, piękny początek dnia. - skrzywiła się wyraźnie. - Musiałam je wyrzucić.. i popieprzać do domu boso. Zajebiscie, nie? Ale oprócz tego dobrze.

- Straciłaś buty?
Zapytała zdziwiona i niestety nie udało jej się powstrzymać nagłego napadu śmiechu, który został wywołany tym faktem. Nie, no żeby nie było nie śmiała sie z koleżanki tylko z faktu, że nie miała pojęcia jak można stracić buty. Uspokoiła swój śmiech dopiero gdy dziewczyna jej to wytłumaczyła.
- O to widzę, że miałaś wesoło. Trzeba było mu przypierdolić i zabrać jego buty. No albo chociaż wytrzeć buciki jego twarzą, od razu byś miała lepszy humor.
Powiedziała posyłając towarzyszce uśmiech i złapała za butelkę próbując ją odkręcić. Rzadko kiedy natrafiała się okazja, by zawinąć komuś starą dobrą whisky, po otworzeniu butelki Ath od razu poczuła charakterystyczny zapach napoju i powróciła wspomnieniami do szczęśliwych dni gdy trunki lały się strumieniami. Kobieta nalała alkoholu do szklanek przyniesionych przez Yad i podała jedną koleżance.
- Za przetrwanie.
Mruknęła wznosząc toast i stuknęła szklankę Yad po czym przyłożyła literatkę do ust pijąc powoli kilka łyków i delektując się ich smakiem. Doprawdy tego właśnie jej brakowało przez ostatni czas.

Sama się z tego teraz śmiała, choć żal jej było butów! Niestety nie udałoby się ich uratować. Takie piękne, zamszowe.. Ech! Może uda jej się jakoś dostać nową parę na zakrycie tej wielkiej straty. Albo dopadnie w Violatorze kogoś spoza KOLCa i w ten sposób zdobędzie nowe? Zobaczymy!
- Ta, bardzo wesoło. Nie, nie, jego buty nie! To już na prawdę lepiej bez było iść. - roześmiała się na to wspomnienie. - Nic przyjemnego, zapewniam.. Muszę sobie znaleźć kogoś, kto mnie będzie nosił. - rozmarzyła się i przejęła szklankę od Atheny. Kiedyś pewnie i na to mogłaby sobie pozwolić! Obie były dziećmi bogatych rodziców i na prawdę dużo mogły przed rebelią. Aż dziw, ze się wcześniej nie poznały. A może obydwie były tak zalane, że nawet nie pamiętały? To była chyba najbardziej prawdopodobna opcja. Chociaż gdyby mieszkały dość daleko od siebie.. Teraz już nie ma co roztrząsać.
- Za przetrwanie. - powtórzyła i sama się napiła. Nie przepadała nigdy za whiskey, ale teraz nie było co narzekać. Nie mogła wybierać i przebierać w ulubionych alkoholach - piła co dają.

- Patrzcie jaka księżniczka!
Mruknęła z uśmiechem spoglądając na dziewczynę i zaśmiała się. W sumie to może nie jest taki zły pomysł z tym noszeniem, w końcu nóżki bolą jak się tak z jednego końca kwartału biega a drugi. Trzeba się oszczędzać, bo zdrowie jest najważniejsze.
- Wyobraź sobie, taki silny, męski, umięśniony pan bez koszulki niosący cię na rękach przez ulice. Hmmm całkiem nieźle byś się ustawiła tylko chyba ciężko tu kogoś takiego znaleźć. Co przystojniejsi zostali zabici...
Powiedziała wzruszając ramionami i zabrała się za nalewanie kolejnej porcji alkoholu. Miała naprawdę ochotę na dziką imprezę, od dawana nie mogła się zabawić. Wiele by dała, by móc urządzić taką zabawę jak te huczne imprezy, w których brała udział przed rebelią. Ach, to były czasy, człowiek przynajmniej wiedział, że żyje a nie to co tutaj. Athena miała zaledwie 22 lata, a czuła się jak zapracowana 60-latka, to smutne, że miejsce takie jak KOLC pozbawia ludzi wszelkiej radości z życia. Co prawda obie pracowały w Violatorze, a to miejsce które najbardziej przypominało miejsca imprez z okresu przed rebelią ale to i tak nie było to samo.
- W tym miejscu zdecydowanie najbardziej brakuje mi rozrywki..
Zaczęła, biorąc do ręki szklankę z alkoholem i opróżniając jej zawartość.
- Jestem zmęczona życiem tutaj, pracą i walką o przetrwanie.. ale każdemu od czasu do czasu należy się odrobina zabawy. A tu nic, do jasnej cholery! Jedyna rozrywka to chyba ucieczka przed strażnikami i okradanie kogo popadnie. To takie smutne.

- Sama byś tak chciała! - wytknęła jej. W sumie kto by nie chciał? Mogli się nie przyznawać, ale każda by tak chciała!
- No właśnie, właśnie o tym mówię. Taki by się przydał, nie ma co. Można poszukać.. podzielimy się jakoś. - dopiła co miała w szklance i podsunęła ją Athenie. Jej samej brakowało takich imprez po jakich pewnie obie się szlajały jeszcze całkiem niedawno. Choć Violatorowi najbliżej było do tego, do czego były przyzwyczajone.
- Ciesz się, że pracujemy w tym miejscu.. Tam jeszcze jakoś można się zabawić. A normalnie? Tragedia. - zmarszczyła nos i wzruszyła ramionami. Sama odwiedzała po cichu takie trochę szemrane kluby, najchętniej te ze spriptizem. I to broń Boże męskim! Nie było nic przyjemnego w patrzeniu na facetów w stringach, nawet jeśli się tak z Kevinem jeszcze niedawno przekomarzała. Zdecydowanie wolała patrzeć na kobiety. Tak.
- Daj spokój. Nie jest aż tak źle. Chociaż kusi mnie sprawdzenie jak się bawią po drugiej stronie muru.. Tylko nie mam na to pomysłu.. - zamyśliła się dopijając whiskey i podstawiając szklankę po raz kolejny Athenie prawie pod nos.
Najchętniej znalazłaby bogatego frajera.. Ale na razie nie bylo takiej możliwości..

Przeskok

Jak się tutaj znalazł, dlaczego, a cholera go wie, stał jak dureń pod jej mieszkaniem. Może chciał sprawdzić co z jej budami, nogami, a może po prostu dawno jej nie widział. Nie pojechał na misję bo przecież nie był cholernym niczyim przydupasem. Nie widział się więcej ze swoją uczennicą, a szkoda bo nie głupia dziewucha, mogło być całkiem sympatycznie. Zapewne się dowiedziała że uczył ją ktoś kto nawet nie miał prawa jazdy.
Czasu miał można powiedzieć że w trzy dupy, w koszarach niewiele się działo, a i w mieście było w miarę spokojnie, ot pojawiły się jakieś nie pokoje, ale przecież jak już bardzo potrzeba to chwyci za ten karabin i pójdzie odstrzelić parę łbów. Właściwie dotarła do niego myśl że dawno nie trenował strzelania. Oczywiście strzelanie do tarczy ni jak się ma do strzelania w ruchomy cel, prawda?!
Zatrzymał się przed drzwiami chwilę zastanawiając się czy faktycznie zapukać. Przyłożył zaciśniętą dłoń po czym zastukał, trochę niepewnie. Stał ułamek sekundy który wydawał się trwać co najmniej kilka minut.
- aha nie ma jej to dobrze - mruknął sam do siebie po czym odwrócił się i zaczął iść w stronę głównego wyjścia.

/centrum

Przez chwilę miała ochotę nie otwierać. Przecież Frania mogła dowiedziec się gdzie Yad mieszka. Chociaż w sumie po co? Powlekła się jednak do drzwi, boso, w krótkisz szortach, jakiejś białej bokserce i szlafroku niedbale przewiązanym w talii. I chyba z czerwonymi oczami?
Otwarła drzwi i dojrzała plecy Kevina.
- Pukasz ludziom do drzwi i uciekasz, czy jak? - zapytała za nim, niezbyt głosno, ale tak, żeby usłyszał.

Gdy drzwi zaskrzypiały on zatrzymał się, stał tak plecami do głosu który dobiegł z tamtego kierunku. Spuścił głowę uśmiechnął się w duchu sam do siebie. Bardziej to była radość niż śmiech. W końcu odwrócił się do dziewczyny.
- Nie mówiłem ci że mam coś z małego szczyla - uśmiechnął się w jej kierunku sztucznie, właściwie lekkim grymasem twarzy, bo tylko tak potrafił - pukam, dzwonie do ludzi a potem spierdalam, od dla hecy - dodał, po czym podszedł bliżej, zmierzył ją wzrokiem, nie omieszkał tego zrobić. Dlaczego? A bo dawno jej nie widział. Od nóg o których sporo myślał podąży po jej ciele aż do oczu.
- Coś się stało? - widział te zaczerwienienia, trudno było nie dostrzec.

Prychnęła rozbawiona i otwarła szerzej drzwi.
- Jasne, bo uwierzę. - popatrzyła na niego też uważniej gdy się obrócił. Nie miała najlepszego humoru, ale szczeniacki wybryk Kevina chyba ją rozbawił. Zadzwonił i nagle się rozmyślił? Dziwne.
- Nic wielkiego. Nic, czego nie można by się spodziewać. - zmarszczyła nosek, przypominając sobie że on w sumie tez jest powiązany z Franią, nawet jeśli ona jest Strażnikiem a on żołnierzem. - Wchodzisz? - odsunęła się z przejścia chcąc wpuścić go do środka.

Wszedł do środka, rozglądając się po pomieszczeniu.
- Więc na ulicy mówisz że wszystko w porządku a w domu płaczesz? - rzucił do niej po czym podszedł do okna. Nie nie chciał już uciekać po prostu miał tak w zwyczaju. Zapewne znał sprawcę łez, strażnicy i żołnierze znali się ale zazwyczaj nie wchodzili sobie w drogę. Żyli jakoby swoim życiem, oni byli od pilnowania porządku, a żołnierze byli od tego gdy strażnicy nie mogli tego porządku utrzymać. W zasadzie gdy nie było wojny żołnierze byli jedynie straszakiem do utrzymania dyscypliny.
- Przechodziłem, przypadkiem, to pomyślałem że zajrzę - przypadek był taki że kierował się tutaj już od wyjścia z koszar, nie poszedł do klubu, szedł prosto do jej domu, ale przecież jej o tym nie powie. Nie po wie jej że interesowało go co u niej, że jego myśli uciekały czasem do tancerki z nocnego klubu.

Już, już się zapowietrzyła chcąc zapewnić go, że wcale nie płakała, ale przecież.. nie był ślepy. Zamkneła za nim drzwi, przekluczyła zamek i poszła te kilka kroków wgłąb niewielkiego mieszkania.
- Nikt nie musi wiedzieć kiedy ryczę po kątach. - westchnęła lekko i rozejrzała się, jakby nagle było jej głupio, że mieszka w nie najlepszych warunkach. Nijak się to miało do tego, jak mieszkała przed rebelią. Po jej domu można było jeździć rowerem.. a teraz? Ledwo miejsca starczało choćby na nią.
- No to skoro już zajrzałeś to chcesz herbaty? Kawy? Czy coś konkretniejszego? - zaproponowała.

Akurat status społeczny dla Kevina był tak samo gówno warty jak ten samochód co to się zepsuł. On miał gorsze warunki więc dziewczyna nie musiała się przejmować. Spał w jednej sali z kilkunastoma chrapiącymi, pierdzącymi i śliniącymi się przez sen chłopami. Niektórzy czasami w nocy nie spali tylko bawili się swoimi frędzelkami ot rzeczywistość i prawda o bytowaniu w koszarach.
- Podobno płacz pomaga - rzucił, po czym odwrócił się do dziewczyny, oparł plecami o ścianę i na chwilę ponownie zawiesił na niej wzrok.
- Podobno to też nie wstyd - nie nadawał się na pocieszyciela chyba Burnett.
- Jeśli mi ktoś zaproponuje, wybieram konkretniejsze - nie pytał jej dlaczego, płakała, co było powodem, przyczyną jej łez, mogła przecież obierać tylko cebulę, nic głębokiego.
- Chcesz pogadać o tych czerwonych oczach? Podobno to też czasami pomaga?

Dla niej jednak było to jak upadek, stoczenie się, że musiała teraz mieszkać w ten sposób. Była bogata, do cholery! Jeszcze rok temu miała co tylko chciała i idealnie wpisywała się w rolę rozpieszczonej córeczki tatusia. A teraz? Tańczyła za pieniądze w burdelu. Nawet jeśli to lubiła, to nie można tego nazwać inaczej niż stoczeniem  się. Chyba Frania wbiła coś do tej jej blond główki.
- Podobno. - mruknęła i związała mocniej szlafrok, w końcu Kevin nie musi wiedzieć, że biega w samej koszulce. Chociaż, cholera, już pół KOLCa widziało ją bez stanika, co to za różnica. Skrzywiła się idąc do kuchni. Wróciła po chwili z zapewne wódką w przeźroczystej nieoznaczonej butelce, jakimś sokiem i dwoma szklankami.
- Wybacz, ale brak tu luksusów. - postawiła wszystko na niskim stoliku i usiadła po turecku na kanapie. Spojrzała na Kevina czekając aż do niej dołączy.
- Co mam ci powiedzieć? Że nam się czasem obrywa za samo bycie? Przecież to wiesz. - odkręcała butelkę z alkoholem. - I że potem ryczę w domu, bo wszystkim się tylko wydaje, że tak świetnie sobie radzę?

Tak widział jej tyłek i cycki, ale zdecydowanie lepiej jest nie widzieć a sobie wyobrażać to jak z czytaniem książki i oglądaniem telewizji. Przy tym drugim wyobraźnia jest wyłączona.
- Nie przeszkadza mi brak luksusów - rzucił po czym podszedł do stolika sięgnął po szklankę i usiadł tuż obok dziewczyny na kanapie. Podejrzewał ze miała dziewczyna lepiej skoro taką uwagę przywiązuje do otoczenia, wstydzi się tego? Zupełnie bez potrzeby, przynajmniej przy nim.
- No nie mam na to wpływu że tutaj w KOLC'u obrywa się czasem za nic, nie próbowałaś wydostać się? Możemy się zamienić - Uśmiechnął się sztucznie, on mógł by się z nią zamienić, Panem było jednym wielkim więzieniem, a bycie po którejś ze stron było dla niego niczym szczególnym.
- Oddać ci swoją przepustkę? - wyciągnął z kieszeni kartonik, spojrzał na niego - hmm tylko u byś była nieco brzydsza - skomentował zdjęcie z przepustki.

Rozlała wódkę, zalała ją sokiem i wziąłwszy swoją szklankę oparla się na kanapie. Szlafrok był na nią za duży, ale lubiła takie. Wielkie i mięciutkie, w których mogła utonąć.
- Wiem, że nie masz wpływu. - popatrzyła w szklankę. - A o ucieczce myślałam. Ale co ja tam zrobię? - przeniosła wzrok na Kevina. - Tutaj chociaż mam pracę, mogę jakoś żyć. A tam uciekne i co? Będę się chować z fałszywą przepustką albo w ogóle bez niej?
Nachyliła się by zobaczyć przepustkę i uśmiechnęła lekko.
- No, całkiem bym była niepodobna.

Upił łyk, nie skrzywił się, nie strząchnął bo picie wódka jest dobra, po za tym pewnie Burnett i tak nie ma wątroby a alkohol wypalił mu resztki kubków smakowych.
- A no nie podobna, ty troszeczkę jesteś ładniejsza ode mnie i od mojej krzywej gęby - kolejny łyk rozlał się w przełyku Kevina
- Dlatego płakałaś? Że musisz siedzieć tu nie tam? Czy kolejny zbyt przejęty pokazem klient? - nie chciał jej zbytnio wypytywać, jak zechce sama mu powie - Może nie powinnaś tych prywatnych, cholera wie na kogo się trafi?

- Nie przesadzaj. - napiła się też, ale skrzywiła jednak, bo jak na siebie dala za dużo wódki, za mało soku. Ale, cholera, przynajmniej nie upije sie samotnie.
- Ogólnie. O wszystko. Głównie przez tą Strażniczkę. - wzruszyła lekko ramionami. Znów udawała, że nic się nie stało i wcale jej to wszystko nie rusza i nie dołuje. - Prywatni dają najwiecej kasy. A ochrona zawsze wie jak z kimś idę i przyjdzie gdyby coś sie działo..

- Przez strażniczkę? - zrobił zdziwioną minę - kontrolę miałaś? Ostatnio mają przykaż aby przykładać się do roboty bardziej
Nie pochwalał tego ale co miał zrobić, był zwykłym żołnierzem.
- Powiedz mi nie przeszkadza Ci że się ze mną w ogóle zadajesz? Wiesz stoimy po dwóch stronach barykady, ja za tym cholernym murem ty tutaj?
Zatopił swój wzrok w szklance w której już niewiele zostało.
- Ile taki ochroniarz zarabia? Może pomyśle o zmianie zawodu, mógłbym kogoś takiego pilnować ja ty dzień i noc - uśmiechnął się jednak zaraz spoważniał, uznał to za głupi żart.

- Kontrolę. Łącznie z przetrzepaniem mojej torebki. - skrzywiła się i upiła sporego łyka. Musiała zbierać wszystko z chodnika, czy tego chciala czy nie. - Ponoć za długo szukałam identyfikatora. - znów się napiła. Chyba chciała się upić.
- Mogłam ci zamknąć drzwi przed nosem. A miesiąc temu mogłam odejść od stolika. - popatrzyła na niego, jego szklankę, swoją.. Dopiła co miala w środku i pochyliła się by nalać od nowa.
- Nie żartuj. Znudziłbyś się łażeniem i patrzeniem groźnie na ludzi. Zwykle nic się nie dzieje, klienci trzymają łapy przy sobie. - nie wszyscy, ale zwykle.. W końcu umowa była jasna, można patrzeć, ale nie dotykać.

- No tak - wziął głęboki oddech - czasami nie maja powodu, zależy im na pokazaniu jacy to są ważni... strażnicy
Szklanka była pusta, a ostatnia kropla spłynęła po ustach Burnetta. Sam nigdy nie wiedział po której stronie barykady stał, dlatego go dziwiło postępowanie ludzi które polegało na wykazaniu się.
Teraz on przeją inicjatywę, sięgnął po butelkę nalewając jej i sobie. A co skoro miała ochotę się upić.
- Nawet jeśli wiesz że jestem żołnierzem nie zrobiłaś tego, dlaczego? - nie szukał motywów, nie chciał nawet szukać powodów, nawet jeśli dziewczyna liczyła na to że dzięki niemu może coś zyskać. Był nikim i nic nie mógł zrobić godził się na sytuacje w jakiej obecnie się znajdował. Wiedział że zawsze może to rzucić.
- Lubię patrzeć groźnie na ludzi - rzucił po czym zmrużył oczy i spojrzał, chyba groźnie na dziewczynę - o tak!