Gdyby Terencjusz pisał komedie w obecnych czasach, to do powiedzenia o człowieku dopisałby niewiastę. Z klauzulą, że nic, co słabe, żałosne i uczuciowe nie jest jej obce, a przez to zawsze będzie podgatunkiem. Prawa biologii pozostają niezmienne i choćby walka o emancypację była jak najbardziej zażarta, to i tak w ostatecznym rozrachunku kobieta jest tą, której podcina się nogi.
Co mnie jednak nie martwi.
Pierwsza porażka? Dystrykt Drugi, krew, która ścieka mi po udzie, powodując ogromne osłabienie. Przegrany wyścig, którego nie mogłam usprawiedliwić przed ojcem. Jego rozpacz, że przez kolejne lata będę losowana i na pewno nie dam sobie rady, jeśli zostanę wyznaczona na trybutkę. Moje gniewne zapewnienie, że wszystko będzie dobrze i że kolejne Igrzyska wygram, nawet jeśli miałabym zamienić się w sadystkę, która podrzyna po kolei gardła swoim przeciwnikom, a potem wykorzystuje ich ciała, by zapewnić sobie ciepło. Dość intrygujące marzenia jak na dwunastolatkę, ale przynajmniej czułam, że mam jakiś plan. Niezrealizowany, wylosowano kogoś innego, obserwowałam jak co roku stos powykrzywianych kończyn, zachwycałam się kolejną zwyciężczynią i nieopacznie wzbudzałam sama zainteresowanie jako całkiem niebrzydka dziewczynka.
Miałam tego gorzko pożałować.
Matka już nie żyła. Wykrwawiła się przy porodzie któregoś z dzieci, zawsze płodzili nas niesamowicie dużo, jakby bali się, że zabraknie rąk do pracy. Tej zawsze było zbyt wiele, nie umiem powiedzieć, kiedy zaciągnęli mnie do produkcji broni, ale tamto lato pamiętam doskonale. Przez plamki krwi, które odciskały się nawet na mojej twarzy. Zaczęło się od fabryki. Nie byłam jeszcze specjalistką w tej dziedzinie. Nie wiedziałam, po co znajduję się jako czternastolatka w wielkim składowisku części, z których wytwarzano niezwykłe przyrządy, więc przeznaczali mnie głównie do sprzątania. Nie starczało na wiele rzeczy, byłam najstarsza i mój ojciec sprzeciwił się topieniu ich jak kociaki. Ktoś musiał wziąć odpowiedzialność. Te i podobne eufemizmy wpychałam sobie do głowy, a mi wpychali do ciała coś innego. Korzystali z nas do woli, ci młodzi chłopcy, którzy niegdyś mieli przywdziać
mundur Strażnika Pokoju. Do dziś najchętniej dominuję wojskowych, sprowadzam ich do parteru i patrzę na ich słabość. Moja wtedy polegała na skamieniałym ciele, które powinno się bronić, ale rozum podpowiadał mu akurat bierność. Otrzymywaliśmy za to sporo przywilejów, wyprosiłam pomyłkę przy losowaniu na rzecz mojej siostry (a potem obserwowałam, jak ginie wycieńczona pracą w kamieniołomie), więc w ostatecznym rozrachunku (przynajmniej na razie) opłacało się mi być na sprzedaż. Trwało to tylko kilka lat, nikt nie wiedział - a ci, którzy podejrzewali, udawali, że nie widzą - a ja szybko przywykłam do tego, że seks ma metaliczny posmak krwi, a rolą kobiety jest zaciśnięcie zębów i próba przetrwania. Za wszelką cenę.
Nie muszę mówić, że Igrzyska wówczas stały się dla marzeniem. Niespełnionym, ale nie zamierzałam się nad tym rozczulać.
Zdobyłam niezależność. Okupioną wieloma...wyrzeczeniami, ale jak przystało na kobietę, skupiałam się jedynie na tym, co istotne. Niekoniecznie miałam na myśli małżeństwo, ale byłam przekonana, że każdy rok mojej samodzielności może kosztować mnie dużo. W kwestii majątku, wydarliby mi wszystko, co zarobiłam przecież własnym ciałem. Nie próbowałam się więc bronić przed nieudolnymi zalotami Grahama Blake'a. Miałam pewność, że z nim u boku nikt nie podniesie na mnie ręki, nie zmusi nigdy do bycia... Ależ nie, byłam nadal zawodową kurwą z tym, że teraz nosiłam nowe nazwisko i mogłam udawać dumną żonę.
Przynajmniej do czasu, kiedy krwi zabrakło.
Naprawdę nie chciałam dzieci. Nigdy. Nie uważałam, żeby po tym wszystkim słuszne było zniewolenie się w ten sposób. To byłaby gehenna, na którą nie mogłam sobie pozwolić i robiłam wszystko, by poronić, pozbyć się tego problemu. Po raz pierwszy zawiodłam i obserwowałam coś niedorzecznego. W moim ciele rozwijały się dwa potwory, które pożerały mnie od środka - każdą moją ambicję, zdolności, talent pisarski - i formowały się z mojego organizmu, nabierając niezdrowej chęci na życie tutaj. W Panem, w dystryktach, gdzie dzieci zabijały się nawzajem. Nie wiem, czego bardziej nie mogłam odżałować. Ich głupoty, z jaką pchały się na ten świat po dziewięciu miesiącach rozpieprzania mojej macicy czy też tego, że mój mąż postąpił zupełnie jak mój ojciec i zakazał ich topienia.
Moje rozczarowanie było tak ogromne, że zanim zdążyłam się zastanowić, uruchamiałam sieć kontaktów z dawnymi klientami, projektując sobie wycieczkę do Kapitolu. Dla jednej osoby. Arielle płakała w łóżku, Adam właśnie się przebudził, a mój mąż był w pracy. Ostatkiem sił powstrzymałam się od rzucenia płonącą zapałką w tę kłamliwą sielankę, która potem śniła mi się wielokrotnie w Kapitolu.
Zazwyczaj tylko wtedy, gdy spałam sama. Rzadkie doświadczenie, moja kariera pisarska rozwijała się wyśmienicie i pewnie...Tak bardzo, że wyniosłam się do Czwórki, postanawiając żyć radośnie z dala od polityki i znienawidzonych Strażników Pokoju, których nagle zaczęło przybywać. Coś się działo niewyobrażalnego i popełniłabym największy błąd, gdyby nie moja kobieca intuicja. Zaczęła się Rebelia, zwolennicy Snowa padali jak muchy wokół mnie, a ja musiałam przetrwać. W pewnym momencie czasu zauważyłam, że to dominantą mojego życia jest właśnie wysiłek, który polegał na przeczekaniu najgorszego. Albo zagospodarowaniu informacji, które nie zaszkodziły, gdy poszukiwano mojego męża. Wiem, że go osaczyli i że popełnił samobójstwo, osierocając dzieci. Straszna tragedia, przyjechałam na pogrzeb od razu, interesując się nimi. Nie zaskoczyło mnie to, że nie są do mnie podobne i zachowują się lękliwie. Wyszły z mojego łona, ale mój mąż zagarnął je do siebie. Chciałam nauczyć ich życia, właściwie chyba to był jedyny powód (obok pieniędzy, oczywiście), dla którego przeprowadziłam się z nimi znowu do Kapitolu. Wyłudzając wcześniej od nich połowę majątku. Chciałabym stwierdzić, że żałuję, ale to jedynie pokazało mi, jakimi byli żałosnymi istotami, że sobie na to pozwolili. Zamiast jednak porzucić walkę z wiatrakami postanowiłam ich poznać. Powoli, moje książki wypadały z obiegu, więc stolica była dla mnie błogosławieństwem, a dzieci zaczęły roić sobie, że mi na nich zależy. To było tak niedorzeczne jak prezydentura Coin, która zakończyła się dla mnie sukcesem.
Z pisarki, którą byłam jeszcze przed Rebelią, stałam się minister kultury w rządzie Adlera.
Stanowisko, prestiż, dwójka dzieci. Nie powiedziałam jeszcze ostatniego słowa, ale teraz nie walczę już z tym, że kobieta zawsze jest gorsza i słabsza. Potrafię to tylko wykorzystać odpowiednio i tego nauczę swoją córkę, kiedy już zacznie tylko trochę bardziej mnie przypominać..
Najpierw sama podetnę jej nogi, patrząc, czy wstaje.