Veronica urodziła się zupełnie przeciętnego, mroźnego dnia – 12 stycznia 2264 roku śnieg jedynie odrobinę prószył, co w połączeniu z leżącą już na ziemi warstwą białego puchu tworzyło prawdziwie zimowy widok. Mało kto w dystrykcie 2. zwracał jednak na to uwagę – ot, kwestia przyzwyczajenia. Podobnie rzecz się miała w domu w Wiosce Zwycięzców – Willard, ojciec nowonarodzonej, w wieku 16 lat wygrał w Głodowych Igrzyskach – z tym, że tam równie niewielkim zainteresowaniem cieszyło się niemowlę płci żeńskiej. Jedynie matka poświęcała uwagę małej Ver – nie miała innego wyjścia. Starsza siostra zajmowała się nią, owszem, nigdy jednak nie miała ręki do dzieci, za to z pewnością wolała spędzać czas na ciekawszych zajęciach. Czego nie można powiedzieć o bracie, z którym młodszą dziewczynkę dzieliło mniej lat, ponieważ raptem dwa. Walter jednak do zabaw nigdy nie był chętny, chyba żeby polegały na wyśmiewaniu, upokarzaniu i, ogólnie rzecz biorąc, znęcaniu się nad najmłodszą z rodzeństwa. Wykapany tatuś. Kiedy tylko była w stanie, Nicky nauczyła się odgryzać się chłopakowi – a że kobiety z natury są inteligentniejsze – przynajmniej takiego zdania jest nasza bohaterka – to i nie miała z tym większych problemów. Co prawda jedynie, jeśli chodziło o utarczki słowne, ale i fizycznie zamierzała w końcu dać bratu radę. Dlatego nie protestowała, kiedy ojciec zaczął udzielać jej lekcji, a potem posyłać na treningi – miała wtedy osiem lat. I gdyby wiedziała, że później nie będzie odwrotu, zapewne by z tego wszystkiego zrezygnowała już na samym początku.
Ale po kolei. Willard, odkąd tylko w jego domu pojawiły się dzieci, planował wyszkolić któreś – albo i parę, dlaczego nie? – na przyszłego trybuta. Pragnął, żeby ktoś kontynuował rodzinną tradycję, którą on zapoczątkował. Gillian od początku się to nie podobało, jednak jako że była pierwszym dzieckiem w rodzinie, to i nie miała wyboru. Walter z kolei był jak najbardziej chętny do trenowania, czemu trudno się dziwić, skoro był pozbawionym mózgu idiotą… Veronica za to nie znosiła bycia bezbronną, dlatego chciała się czegoś nauczyć – w życiu jednak nie postanowiłaby zaryzykować własnego życia w jakiejś durnej walce dla rozrywki tłumów w Kapitolu. Dzięki starszej siostrze, która zadawała się z nielubianymi przez ojca, za to uwielbianymi przez Nicky osobami, zaczęła uważać Głodowe Igrzyska za jeszcze bardziej bezsensowne i okrutne, niż sama była w stanie wywnioskować z własnej obserwacji. Nigdy nie potrafiła dogadać się z tymi wszystkimi pasjonatami zabijania, którzy wraz z nią trenowali, aby w przyszłości zgłosić się podczas dożynek. Miała wrażenie, że w całym dystrykcie jest jedynie jedna osoba, z którą potrafi się dogadać poza siostrą. Jansen podzielał jej poglądy od samego początku – on również miał kiedyś wziąć udział w Igrzyskach. I również nie miał na to najmniejszej ochoty. Ile to razy zdarzało im się spacerować gdzieś razem, wyobrażając sobie, jak to losowanie podczas dożynek wcale nie ma miejsca, a wszyscy ludzie żyją szczęśliwie i w pokoju. Głupie i naiwne.
Pomimo tego, że Veronica nigdy szczególną sympatią swojego ojca nie darzyła – matce wiele zarzucić nie mogła, chociaż na szacunek jej zdaniem nie zasłużyła – to nie okazywała swojej niechęci. Brakowało jej odwagi i motywacji. Tak, dziewczyna bała się Willarda. Nieraz była świadkiem, jak tracił on nad sobą kontrolę i przechodził do rękoczynów. Nie dziw, że udało mu się wykończyć niegdyś wszystkich trybutów. A ponieważ panna Maloney niekiedy nie potrafiła utrzymać języka za zębami, także i jej się parę razy oberwało. To jednak jeszcze nie było najgorsze – to wydarzyło się dopiero, kiedy Ver miała dwanaście lat. Pierwszy raz podczas dożynek stała wraz z innymi, oczekując na losowanie. Gillian stała po raz ostatni. Do tej pory jeszcze nie zgłosiła się jako ochotniczka – ojciec oczekiwał, że tym razem to zrobi. Poprzedniego dnia próbował wymóc na starszej córce obietnicę, że zostanie ochotniczką – nie udało mu się to. Nawet groźby, że dziewczyna tego pożałuje, w niczym nie pomogły. Gillian postanowiła raz na zawsze powiedzieć Willardowi nie. Nie trzeba chyba mówić, że jego oczekiwania nie zostały spełnione? W związku z tym urządził w domu naprawdę porządną awanturę – nawet Walter postanowił dorzucić swoje trzy grosze po stronie siostry, co nigdy mu się nie zdarzało, mówiąc, że on się przecież zgłosi, nie było więc po co zmuszać do tego osiemnastolatki. Mężczyzna jednak nie słuchał, krzyczał na wszystkich, na córkę o mało się nie rzucił – Veronica w końcu miała tego dosyć i wymknęła się z domu. Czego później bardzo, ale to bardzo żałowała. Bowiem gdy wróciła, Gillian nigdzie nie było – ojciec mówił, że uciekła, matka oczywiście go popierała, Walter siedział cicho. Dwunastolatka miała dziwne przeczucie, że stało się coś złego. I nie myliła się. Zaledwie parę dni później odnalezione zostało ciało starszej dziewczyny.
Od tego momentu głównym postanowieniem Ver stało się nie słuchać ojca. Wszystko starała się robić mu na przekór – poza Jansenem, z którym znajomości Willard też zresztą nie pochwalał, zaczęła zadawać się również z ludźmi z dawnego otoczenia Gillian. Dowiedziała się dzięki temu, że wcale nie tak mało jest osób, którym obecny stan rzeczy zdecydowanie nie odpowiada. Jednocześnie cały czas trenowała – ćwiczenia, ćwiczenia i jeszcze raz ćwiczenia. Sztylet stał się jednym z najlepszych przyjaciół Maloney, a zwinność największym atutem. Nie najgorzej opanowała też walkę wręcz, jednak z większymi i silniejszymi od siebie osobami zbyt wielkich szans w starciach siłowych nigdy nie miała, temu musiała nauczyć się posługiwać w takich sytuacjach mózgiem i sprytem.
Kiedy miała lat czternaście, podczas dożynek na ochotnika zgłosił się jej brat, zgodnie z obietnicą daną wcześniej ojcu. Walter był jej tak naprawdę obojętny – o dziwo, od jakiegoś czasu już jej tak bardzo nie dogryzał, nadal jednak zdarzało mu się jej dokuczać, co Nicky z poczuciem wyższości ignorowała. No, zazwyczaj, bowiem do najspokojniejszych nigdy nie należała. Nie było dla niej zaskoczeniem, gdy zaledwie parę dni po rozpoczęciu walk na Arenie, jej brat zginął. Bardzo by się zdziwiła, gdyby wygrał albo dotrwał do niemal samego końca. Był za głupi, za słaby, zbyt wyniosły i pewny siebie. Jakie przerażenie ogarnęło dziewczynę, kiedy zdała sobie sprawę, że analizuje posunięcia brata, zastanawiając się przy tym, jak ona by to zrobiła. Nie chciała tego, nie chciała. Jej myślom jednak często zdarzało się wchodzić w sfery, o których myśleć nie miała najmniejszej ochoty. A jedną z najczęstszych kwestii było oczywiście gdybanie, co by było, gdyby mogła zapobiec śmierci siostry.
Przez kolejne cztery lata Willard bardziej zainteresował się swoim najmłodszym – i teraz już jedynym – dzieckiem. Do tej pory jedynie chciał ją wychować, uważając ją za nieposłuszną, krnąbrną i zepsutą. A oczywiście co najlepiej tępiło takie zachowania? Porządne lanie, jakżeby inaczej. W dodatku mężczyzna wciąż nie miał w domu wymarzonego zwycięzcy – cała nadzieje pozostawała więc w Veronice. Która wręcz specjalnie okazywała, iż nie zamierza narażać własnego życia. Tym sposobem wojna trwała aż do osiemnastych urodzin dziewczyny, kiedy to ojciec oznajmił jej, że jeżeli w tym roku się nie zgłosi, to spotka ją los gorszy od siostry. Tym samym potwierdził on silne podejrzenia Nicky w sprawie jego udziału w śmierci Gillian. Brunetka wyśmiała go, jednak później do końca dnia nie pokazała się w domu – wiedziała, że mężczyzna nie żartował, a ona swoim zachowaniem doprowadzała go do szewskiej pasji.
Tak, jak postanowiła i powiedziała, tak też zrobiła – podczas ostatnich dożynek, kiedy miała okazję stanąć do walki na Arenie, nie zgłosiła się na ochotnika. Po tym nie spodziewała się zastać ojca milutkiego niczym baranek. Na całe szczęście, Veronica cały czas przyjaźniła się z Jansenem, który znał całkiem przyjemne miejsce, gdzie można było się na parę dni zatrzymać, żeby nie wracać do domu. Skorzystała z tego, życie jej jeszcze było miłe. Niedługo potem ktoś z ich znajomych – już nawet nie pamięta, kto – przekazał im informacje o Trzynastym Dystrykcie i zbliżającej się rewolucji. Oboje chętnie przyłączyli się do ruchu oporu – w końcu na taką możliwość czekali przez tyle czasu. A że walczyć potrafili, to i dobrze spisali się jako żołnierze, później, w Kapitolu, kiedy już oficjalnie przyłączyli się do rebelii. Dziewczyny nigdy nie interesowało, co się stało z jej rodzicami, czy w ogóle przeżyli, gdzie są, co robią. Krótko mówiąc, miała swoją pozostałą przy życiu rodzinę gdzieś. I nie planowała wracać do dystryktu, żeby się przekonać, co i jak – wolała zostać w stolicy, a ponieważ wyglądało na to, że nikt nie będzie miał nic przeciwko, to i po raz kolejny zrobiła tak, jak postanowiła. Przed końcem rebelii jednak los postanowił zafundować jej jeszcze jedną niespodziankę – Jansen zginął podczas wojny. Wydawało się już, że wszystko ma się już ku końcowi, niestety jednak to nie oznaczało, że tak faktycznie było. Veronica bardzo to przeżyła – chłopak był dla niej jak brat, naprawdę bliski brat, którego nigdy nie miała. Odeszła z wojska, postanowiła zamieszkać w mieście i jakoś się ogarnąć. Jednak z czasem coraz mniej jej się to wszystko podobało – porządki nowej pani prezydent zdecydowanie nie przypadły jej do gustu, jako że za bardzo przypominały rygor, jaki Kapitol wcześniej narzucił dystryktom. Ludzie powinni być wolni. Głodowe Igrzyska nigdy nie powinny się już odbyć. I to by było tyle w temacie.