Trochę minęło od czasy treningów dzięki czemu chłopak mógł się odrobinę wyluzować. Nie przejął się tym, że nie miał czasu na przejście po każdym z stanowisk, choć wolał by tak zrobić. Nie udało mu się to jednak, więc był zadowolony choć z dokładności przy tych kilku na których się skoncentrował. Teraz nadszedł jednak czas na zaprezentowanie się, ale czy na pewno? Gdyby chodziło o kogokolwiek innego najpewniej starał by się wypaść jak najlepiej aby zaprezentować się od swojej dobrej strony. Ale po co to robić ? Aby zyskać kilka marnych punktów oznaczających jego przydatność w tych chorych Igrzyskach. Dla nich to była zabawa i tylko ci , którzy chcieli grać według tego co czego oczekiwali od nich władcy marionetek postąpili by tak. Pozwalanie na zrobienie z siebie pieska dla uciechy innych jest pozbawione jakiegokolwiek usprawiedliwienia. Cie którzy się boją mają powody, można ich zrozumieć, ale Lee nie był marionetką tych stojących przed nim władców, ani tym bardziej nie był tchórzem. Od czasu śmierci rodziców robił wiele, rzeczy ale nigdy nie bał się być sobą. W pewien sposób to co się stało tamtego dnia. Ten straszliwy strach pozwolił mu odnaleźć w sobie siłę aby trwać dalej. Gdyby teraz miał z tego zrezygnować to był by równy tym wszystkim oglądającym śmierć trybutów. Uśmiech pojawił się na jego twarzy kiedy znalazł się przed obserwatorami. Nie był to jednak przymilający gest, ale pełen pewności siebie i wyższości. On po prostu wiedział kim jest i nikt mu tego nie dobrze nie dziś i na pewno nie na tych igrzyskach.
- Zapewne liczycie teraz na popisowy numer, coś co sprawi, że zaczniecie mnie lubić lub uznacie, za ciekawy okaz mogący przyczynić się do sukcesu tych igrzysk. Pewnie każdy z nas trybutów jest dla was tylko bezimiennym kawałkiem mięsa.- dokładnie oglądał każdego z tych oceniających go ludzi i robił dokładnie to samo, bez skrupułów.- To co wam powiem, nie będzie ani miłe ani zachwycające. Popisze się bowiem tym czego wy nie macie wizją tego co będzie, moją spostrzegawczością.
Lee wziął sobie krzesło stojące w pobliżu sprzętu do strzelania z łuku i siadł na nim jak gdyby nigdy nic. Ułożył się tak aby wszyscy dokładnie go widzieli. Przy czym wydawać się mogło, że czuje się świetnie w roli osoby będącej ponad tym czego się od niego oczekuje. Pełen charyzmy, odważny i pewny siebie. To były synonimy określające jego osobę teraz i w czasie całych igrzysk.
- Tak więc. Jeśli będziecie mieli szczęście za kilka lat, ktoś podniesie bunt identyczny z tym który miał tera miejsce. Skąd wiem, że tak będzie ? Bo taka jest ludzka natura, kiedy się ludzi niszczy, ciemięży, zmusza to życia tak jak teraz w końcu nie wytrzymują i zamiast pęknąć wariują. W takim szale nie liczy się nic tylko zemsta. Znajome prawda, bo identyczne z tym co niedawno miało miejsce?- odczekał chwilę wziął sobie kubek wody aby zwilżyć usta i kontynuował.- Jak myślicie co się w tedy stanie z wami? Nie widzę dla was przyszłości w nowym Świecie. Jesteście zabytkami przeszłości, pełnymi swojej nienawiści do takich jak ja, to tych którzy kiedyś tu rządzili. W nowym Świecie nie mogą istnieć takie zabytki trzymające się swych głupich praw i zemsty. Co będzie dalej, to już chyba jasne. Nie przypuszczam, jednak aby którykolwiek z was się tym przejął. Jesteście bowiem w tej chwili Bogami i Boginiami. Rządzicie nami i wieloma innymi. Ale przyjdzie czas, że nikt nie będzie o was pamiętał. Bo nikt nie zapisuje w historii starych głupców.
To były ostre słowa, nawet wypowiedziane w spokojny i pewny siebie sposób jaki miał w zwyczaju mówić Lee. Zapewne nie przysporzy mu to przyjaciół ale nie szukał ich, nie wśród głupców tego nędznego Świata. Wstał wiec i wziął sobie kolejny kubek zimnej cudownej wody. Podniósł wysoko kubek i skierował toast w kierunku zgromadzonych.
- To za was. Abym umarł na tej arenie, bo jeśli przeżyję, nie będę waszą marionetką, a raczek zwiastunem początku i końca.- był śmiertelnie poważny.

Chłopak obserwował jak wszystko się zmienia, szczerze mówiąc nie spodziewał się czegoś takiego. Znał technologie kapitolu ale nie widział nigdy czegoś, aż tak bardzo zaawansowanego. Kiedy mężczyzna o imieniu Lix, bo tak nazwał go inny z jego sędziów mówił, wszystko wokół przeistaczało się w jego słowa. I tak jak powiedział był przed nim ogród i talerze z jagodami.
"Sześć talerzy i tylko jedna z nich da mu możliwość przeżycia. Zabawne rozwiązanie całej sytuacji. Jedyne co pozostało to po prostu wybrać i liczyć na ułudę szczęścia. Choć w tym wypadku wszystko jest przeciwko niemu... Albo... W sumie czemu by nie. Jeśli już skończyć to niech to będzie po mojemu"- jego wzrok powędrował ku twarzy mężczyzny. Trzeba było mu przyznać, że sposób w jaki mówi, był zarazem ironią jak i sztuką samą w sobie. Obrażał bowiem go, a jednocześnie ubierał to w takie słowa jak by stawiał przed nim wyzwanie. Patrząc mu się w oczy podszedł do jednego z talerzy potem do drugiego i uśmiechnął się, delikatnie skinąwszy głową. Musiał przyznać, że zagranie Lixa była na prawdę ciekawe i choć byli przeciwnikami to nie mógł nie poczuć do niego delikatnego uczucia szacunku.
- Wybacz, że znowu cie zawiodę, ale nie mam zamiaru popełnić samobójstwa, przynajmniej nie do momentu puki nie zrobię tego co jest moim celem.- szybko podniósł najbliższy talerz i wyrzucił go w powietrze. W tej samej chwili chwycił dwa kolejne i je również wyrzucił w górę. Owoce jagód powoli zaczęły się wysypywać, nim jednak którekolwiek uderzyło o ziemie pozostałe dwa już były w powietrzu.
"Może nie jestem mistrzem w przetrwaniu w dziczy, ale szybkości mógłby mi nie jeden pozazdrościć. Teraz pozostał tylko jeden z talerzy"
- To mój wybór ale nie zjem tego. Jestem na to za bardzo uparty i cenie swoje życie. Ale dobrze o tym pan wiedział. Więc jeśli mam zginąć to sami musicie mi wepchać do ust te przeklęte jagódki.- uśmiech chłopaka ani przez chwilę nie znikał z jego twarzy.- Który z panów spróbuje tu zejść i przekonać się, czy potrafię coś więcej niż tylko szybko rzucać talerzami?
Widać po nim było, że do końca nie ma zamiaru się podporządkować. Co innego walczyć o własne życie z trybutami, a popełnić samobójstwo. Do tego go na pewno nie zmuszą. Jest wolnym człowiekiem choć by i oni twierdzili coś całkowicie innego.

The member 'Lee Gekon' has done the following action : Rzuć kostkami

'Dwanaście oczek' : 4

„W sumie miał racje. Nie przypuszczam, że teraz by chcieli mnie zabić skoro i tak nikt by tego nie zauważył. Na arenie będzie to bardziej widowiskowe.”- wziął głęboki oddech i przejechał dłonią po włosach. Nie był zdenerwowany, no może odrobinę. Co prawda mógł jeszcze się sprzeczać, ale nie miało by to sensu. W tej chwili jest na straconej pozycji. Wszelkie próby bunty i tak zdały by się na nic. Zrobił co mógł i teraz trzeba skosztować tego cudownego dania, przygotowanego specjalnie dla niego.
Uśmiechnął się spokojnie, nie okazując swoich uczuć. Wziął garść jagód i jeszcze przed chwilą trzymał je w dłoni. Dopiero kiedy poczuł się pewniej wsadził je do ust i zaczął jeść. Cały czas jednak spoglądał na ludzi którzy obserwowali go. Nie wiedział co się za chwilę stanie, ale nie miał zamiaru dać im satysfakcji wygranej, większej niż to było by konieczne. Na chwilę zamknął oczy. To był tylko ułamek sekundy, ale przez tą chwilę widział swoich bliskich. Osoby, które spotkał na treningach i to wszystko. Spodziewał się, że może w tej chwili coś się odmieni, zrozumie po co zgłaszał się na igrzyska. Ale nic takiego nie miało miejsca. Gdy otworzył oczy, był w tym samym miejscu i miał przed oczami twarze obcych ludzi.
„Jeszcze nie teraz. Ale niedługo, jestem pewien, że wszystko pójdzie dobrze. W mój plan musi się udać”- po tych myślach pozostało mu tylko oczekiwać na to co przyniesie los i gorzki smak jagód. Będących dwojako ciekawym odzwierciedlaniem wolnej woli i jej braku.