Przepraszam za tempo, jakość i długość, ale szczerze mówiąc to nie mam pojęcia o czym mogłabym pisać

//Odcinek A1

Kiedy się w końcu wydostaniemy z tego piekła? Jak długo już tu tkwimy? Godzinę, dwie, dziesięć? Bo mogłoby się wydawać, że minął ponad rok. - myśi Connor pnąc się z coraz bardziej niknącą nadzieją pod górę, jednak ani trochę nie spodziewa się tego, co zastanie w następnej części kanałów. Gdy udaje im się tam dotrzeć, na chwilę staje jak wryty i kręci z dezaprobatą głową.
No pięknie. Znowu woda... A ja głupi już miałem nadzieję, że chociaż przez chwilę będzie sucho, no ale po co? Ugh, trudno, przeżyję wszystko, byleby tylko udało nam się trafić do celu. Chociaż nawet nie chcę sobie wyobrażać, w jakim stanie znajdują się teraz nasze buty. Mam nadzieję że May postarała się o jakieś zapasowe.
Chociaż Connor i tak ma więcej siły i wytrzymałości od większości swoich rówieśników, wciąż nie jest niezniszczalną maszyną. Powłócząc z wyczerpania nogami zaczyna brodzić w nieustannie ochlapującej mu uda zasyfionej wodzie, niemalże modląc się o zakończenie tej wędrówki.

Connor oraz Atena byli na tyle zmęczeni i wyczerpani, że w pierwszej chwili nie rozpoznali źródła odoru unoszącego się w powietrzu. Prócz poniesionych obrażeń oraz ran dwójkę uciekinierów dręczyły także wywołane smrodem mdłości. Wtedy stopa Connora natrafiła na przeszkodę, która ustąpiła pod jego ciężarem. Chłopak zapadł się po kostkę w podgnitich oraz w połowie rozłożonych zwłokach mężczyzny. Nowa fala nieprzyjemnego zapachu uderzyła w tę dwójkę wywołując kolejne odruchy wymiotne.

4.

Nie wiem kto się skrywa pod tym tajemniczym numerkiem, ale podoba mi się ten post :D

Connorowi udało się już nieco wrócić do siebie po minionym wstrząśnieniu mózgu, jednak na pewno nie można było stwierdzić, że czuł się stuprocentowo dobrze, wrażenie to dodatkowo było potęgowane przez ohydny zapach który ich otaczał, a który to chłopak próbował zwalać na fakt przebywania w sieci kanalizacyjnej. Wciąż wędrując, zapuszczają się coraz dalej w kanały, a mimo to wciąż nie mają wyraźnych sygnałów na to, że mogą się znajdować u kresu wędrówki. Connorowi coraz wyraźniej zdaje się, że nie uda im się dożyć upragnionego celu, jednakże nie dzieli się tymi przemyśleniami z Ateną która samą swoją obecnością nieco podtrzymuje jego chęć do jakichkolwiek działań. W pewnym momencie Henderson przestaje patrzeć pod nogi i zaczyna przez kilkanaście minut „podziwiać” obdrapane ściany. Jednak po pewnym czasie ze zdziwieniem czuje jak grunt usuwa mu się spod stopy i chwieje się niebezpiecznie, zaś gdy spogląda w dół przeżywa największy szok w swoim młodym życiu.
O kurwa. - stwierdza z szeroko rozwartymi ustami i natychmiast odwraca wzrok, by tylko nie patrzeć na leżące przed nim zgniłe ciało. Dopiero po chwili uświadamia sobie, że najprawdopodobniej to ono było przeszkodą w którą wdepnął i błyskawicznie wyszarpuje nogę z obślizgłych trzewi.
- Atena, idź przodem, idź! - nakazuje dziewczynce a sam siląc się na powstrzymanie odruchu wymiotnego przeskakuje miękkie ciało i zaczyna usilnie wycierać buty o ściany. Całe szczęście, że wciąż mam na nogach buty z parady. Nie chcę nawet myśleć co by było, gdybym dotknął tego... czegoś stopą - wzdraga się na samą myśl i mimowolnie rzucając ostatnie spojrzenie na ciało prędko oddala się z tego miejsca, podążając za Ateną. Ten obraz jednak przez dalszą część drogi miga mu przed oczami, wywołując nowe fale ucisku w brzuchu, które z ledwością udaje mu się powstrzymywać.

Zarówno jak i chłopiec i dziewczynka zobaczyli szczury przemykające pomiędzy ich stopami kierujące się w kierunku truchła. Smród nie malał, a w dodatku - potęgował. Jednak pojawiła się iskierka nadziei - jasne światełko w tunelu, jakby próbujące przebić się przez coś ciężkiego, zagradzającego wyjście z tunelu. Jednak wciąż musieli uważać pod nogi, gdyż w bliższej odległości do tej dwójki leżały rozciągnięte oraz zanurzone twarzą do wody zwłoki. Miało się wrażenie, że pod materiałami ciuchów coś się poruszało, ale równie dobrze to mogła być tylko gra świateł lub efekt wyczerpania, prawda? Czyżby wzrok stroił wam żarty?

Idąc, powoli zbliżaliście się do końca tunelu i waszym oczom ukazywał się rząd poprzewracanych, przypominających sklepowe, wózków. Na ziemi leżały w pół przemoczone kartony, niektóre puste, pozbawione wcześniejszej zawartości, inne znajdujące się wciąż na kratach wózków - nienaruszone. Mimo wszystko, może warto byłoby zajrzeć do środka?

Wyjście coraz bliżej, wciąż jednak przysłonięte przez ciemną masę.


4.

Connor z obojętną miną mija biegnące i popiskujące szaleńczo szczury, chwytając Atenę za dłoń i próbując ją zagadać w wystarczającym stopniu, by nie zwracała uwagi na potencjalnie nieprzyjazne, brudne zwierzęta. Co prawda Henderson był przyzwyczajony do towarzystwa tych gryzoni, jednak wiedział że Atena pochodzi z dużo lepszej części Kapitolu, dlatego nie chciał jej narażać na niepotrzebny stres.
Za dużo tych szczurów, widać, że musiała tu być niezła jatka. - stwierdza chłopak wzdragając się lekko i z obrzydzeniem mijając kolejne zwłoki. Nie zwraca nawet uwagi na to, czy chociaż odrobinę tli się w nich (bądź raczej na nich) jakiekolwiek życie, chociaż wydaje mu się to bardzo mało prawdopodobne. Zamiast tego uparcie prze do przodu w kierunku tajemniczego źródła światła ledwo przebijającego się do tej części korytarza.
Mimo że był wyraźnie zmęczony i jak najszybciej chciał się wydostać z kanałów, los rzucił mu kolejną kłodę pod nogi - przyblokowane przejście. Jeśli chce się przedostać, chcąc nie chcąc musi odsunąć na bok wszystkie blokujące mu drogę kartony, co zresztą zaczyna z niechęcią czynić.
W sumie dlaczego by tam nie zajrzeć? Co prawda jedzenia raczej nie znajdziemy, ale może jakimś cudem zawieruszyło się tu coś przydatnego? W końcu skoro znaleźliśmy trupy, to najwyraźniej ktoś musiał tu mieszkać. Na samą myśl o możliwości dłuższego pobytu w takim miejscu cierpła mu skóra. Ugh, to byłaby największa obrzydliwość świata - myśli, po czym przystępuje do eksploracji zawartości pudeł.

/niby cały czas z Connorem a jednak ostatnio był apartament :P

Było tak okropnie, paskudnie i Atena zaczynała żałować tej ucieczki. Pocieszała się myślą, że na końcu tej drogi spotka się z tatą. Przecież tamta pani by ich nie okłamała. Przyprowadzi tatusia i znów będzie jak dawniej. Tak, to ją trzymało na siłach. Namówi tatę, żeby Connor mógł zamieszkać z nimi i będzie jej bratem. Nigdy nie miała brata.
Gdyby nie było tu Connora pewnie Atena już dawno by nie żyła. Nic co umiała nie mogło jej tu pomóc. Może tylko to, że potrafiła na prawdę lekko stąpać. Jednak tu krok baletnicy na wiele się nie mógł zdać. Śliska powierzchnia po której szli, wilgoć, brud i ten zapach.
Pisnęła z przerażenia gdy zorientowała się w co wdepnął Connor. Nie widziała na szczęście szczegółów, ale i tak wiedziała co to. Nigdy nie widziała martwego człowieka. Nawet swojej matki w trumnie. Tatuś jej tego oszczędził. Connor wysłał ją przodem, ale to nie zmieniało faktu, że zdążyła zobaczyć zarys zwłok... rozkładających się zwłok. A potem zjawiły się szczury. Nie bała się ich wcześniej, ale teraz... w takiej ilości... kierujące się w tamtym kierunku, w wiadomym celu... to było zbyt wiele. Walczyła z sobą, żeby się nie rozpłakać. Nie mogła przecież być dodatkowym ciężarem dla Connora. A tak bardzo chciała się gdzieś skulić i płakać. Zakryła usta by nie krzyknąć na widok kolejnych zwłok. Już nie mogła wstrzymywać łez, same popłynęły z jej oczu. Na szczęście to, że zakryła buzię pomagało jej zachować ciszę. Może Connor się nie zorientuje.
Na kartony patrzyła z przerażeniem. Wyobraźnia podpowiadała jej różne obrazy. Różne nieprzyjemne obrazy.
- Nie otwieraj! - złapała chłopca za ramię. - Co jeśli jest tam coś... strasznego? - odsunęła się o krok i omal nie przewróciła, potykając się o przebiegającego szczura. Zwierzątko pisnęło i popędziło gdzieś w ciemność. Atena złapała równowagę chwytając się ściany. Błąd. Poczuła pod palcami pajęczynę, a na dłoni delikatne łaskotanie. Zaczęła piszczeć przeraźliwie. Niczego tak się nie bała jak pająków. Zrzuciła z dłoni "bestię" i starając się uspokoić oddychała ciężko. - Chcę do domu. - zapłakała.

Szczury były wielkie i tłuste, na tyle, aby nie topić się w sięgającej po kostki w wodzie. Z czasem zaczęły być coraz bardziej agresywne, kąsać uciekinierów w stopy przegryzając buty, ale wciąż nie atakowały gromadą.

Kiedy Atena oparła się o ścianę i przestraszyła pająka, nagle się poślizgnęła lądując na czymś obślizgłym, co okazało się być kolejnym ciałem opartym plecami o zimną ścianę. Głowa mężczyzny do tej pory opierająca się brodą o obojczyk odchyliła się do tyłu ukazując wijące się w pustych oczodołach białe robaki.

Natomiast Connor znalazł w jednym z kartonów ciuchy oraz parę butów, jednak wydawały się one nieco przeglnite i cuchnące, w dodatku w środku coś się wierciło i prawdopodobnie tym razem to nie jest tylko zwykłe złudzenie. Kolejne, całkowicie nienaruszone, było pełne paczek papierosów.

4.

- Nie bój się, nie sądzę żeby cokolwiek mogło być gorsze od tego co widzimy wokół.
Może to nie było zbytnio pocieszające stwierdzenie, ale na pewno szczere. Skoro już i tak mieli kontakt ze szczurami i trupami, mało realne wydawało się to, że zombie wyskoczy na nich z kartonowego pudła. Wściekłym gestem strząsa szczura dobierającego mu się do lewej stopy i zaczyna coraz szybciej otwierać paczkę, by móc się jak najprędzej wydostać. W jednym z pudeł znajduje niezbyt wartościowy zestaw ubrań, zresztą i tak będący w zbyt złym stanie by ktokolwiek mógł go dotykać, nie wspominając o noszeniu, natomiast w drugim kilka paczek papierosów, które szybko chowa do plecaka. Może uda się je sprzedać i za te pieniądze kupić jedzenie. Nagle słyszy cichy pisk Ateny i odwraca się w tamtą stronę, zauważając dziewczynkę upadającą na ziemię - a raczej na następne napotkane przez nich ciało.
Skąd tu tyle ciał? - Connor po szybkim podniesieniu Ateny przez moment wpatruje się nierozumnym wzrokiem w kolejnego trupa, a potem przytula dziewczynkę, uspokajająco gładząc ją po włosach.
- Wiem, że chcesz do domu... Csiii, już niedługo zobaczysz się z tatą, będzie dobrze.
Najgorsza była dla niego świadomość, że mimo chęci nie mógł jej do tego domu zaprowadzić - a już na pewno nie przed końcem obecnych Igrzysk, w końcu ludzie Coin nie śpią i powrotem w dobrze znane miejsce ułatwiliby im tylko odszukanie zbiegów. Jedyne co może jej zapewnić, to spotkanie z ojcem - o ile oczywiście May wypełniła to o co poprosił ją Connor. Na razie jednak muszą wydostać się z kanałów, dlatego Connor ponownie przystępuje do odgarniania kolejnych paczek, tym razem już do żadnej nie zaglądając.

Z każdą chwila było coraz okropniej. Zaczynała żałować ucieczki. Na Arenie by tego nie było. Tutaj i tak umrze, tyle tylko, że nigdy nie znajdą jej ciała, tak jak tych tutaj. Umrze, jak nic umrze. Zostanie zagryziona przez szczury. Będzie jeszcze oddychać gdy będą odgryzać jej palce.
Na widok robaków zaczęła się cała trząść. Miała wrażenie, że coś po niej chodzi, choć było to tylko złudzenie, bo wszystko z siebie zrzuciła jeśli chodzi o żyjątka. Bolało ją ugryzienie szczura i w przypływie rozsądku pomyślała, że pewnie dostaną z tego wszystkiego wścieklizny. Nie wspominając o innych chorobach. Kontakt z gnijącym trupem też na pewno nie był zbyt zdrowy. Po raz kolejny się otrząsnęła. Connor ją przytulił, ale co to mogło pomóc. Wiedziała, że to "niedługo" wcale takie bliskie nie jest. Może miną tygodnie nim będzie mogła się z nim spotkać.
- Po prostu chcę stąd wyjść. - otarła łzy z policzków. - Może jestem największym tchórzem świata, ale no po prostu się boję i jest mi zimno i wszystko mnie boli. Może to był błąd, że uciekliśmy... - pociągnęła nosem. Wolała nawet nie myśleć o tym, że gdzieś na twarzy może mieć zastygniętą krew. Krwi też się bała. Miała dwanaście lat, była dziewczynką. Nie można było od niej oczekiwać aktów bohaterskiej odwagi. Wychowywana trochę pod kloszem, córka starszego małżeństwa które traktowało ją jak największy cud, bo to był cud, że się urodziła.
Connor wrócił do przeglądania pudeł a Atena próbowała jakoś się pozbierać emocjonalnie. W końcu wzięła głęboki wdech (czego prędko pożałowała, bo zapach nadal był nieprzyjemny) i podeszła do chłopca.
- Może Ci pomogę? Jak się czymś zajmę to może nie będę myśleć o tym wszystkim. I będzie szybciej. - zaproponowała podnosząc jedno z pudeł i odrzucając je na bok. Na szczęście nie było zbyt ciężkie.

- Nie Atena, nie jesteś tchórzem. Tchórz położyłby się na środku tego korytarza i czekał na śmierć. Ja też się boję, to nie jest przyjemne miejsce dla żadnego z nas, ale zobacz jak daleko udało nam się zajść. I nie martw się, skoro przeszliśmy tak dużo, to znaczy że nikomu ani niczemu nie uda nam się złamać - wydostaniemy się stąd żywi, nieważne ile czasu miałoby to zająć. Wydostaniemy się, na pewno. Nie jestem w stanie Ci obiecać, że tam gdzie trafimy będzie dużo lepiej, ale przynajmniej przeżyjemy. I nikt znowu nie oddzieli Cię od Twojego taty.
Connor przerywa na chwilę pracę, staje przed dziewczynką i kładąc jej ręce na drobnych ramionach spogląda jej w oczy.
- Nawet tak nie myśl. Z areny nie byłoby dla nas żadnego ratunku, tutaj jest. Na pewno znajdziemy kogoś, kto zechce nam pomóc.
Co do tego ostatniego Connor nie był do końca pewien, jednakże miał zamiar pocieszyć dziewczynkę za wszelką cenę. Poza tym, zawsze pozostawała May, która w razie potrzeby mogła się okazać bardzo przydatna.
Chłopak lekko kiwa głową gdy jego towarzyszka oferuje swoją pomoc i zabiera się za ściąganie najcięższych pudeł, jej pozostawiając te lżejsze i niżej położone.

Connor i Atena powoli odpychali wózka oraz kartony na bok zbliżając się do źródła światła, które próbowało przebić się przez ciemną ścianę z daleka wyglądającą na wyższą oraz o wiele bardziej masywną. Wędrując dzieci zorientowały się, że tak naprawdę tunel powoli zmierza ku górze i to była tylko iluzja, ale na tym koniec dobrych wiadomości, bo czym bliżej się znajdowały, tym więcej widziały.

A widok, uwierzcie mi, nie był wymarzonym. Dopiero, kiedy światło zaczęło padać na ściany, Connor oraz Atena dostrzegli ślady krwi znajdujące się nań oraz w niektórych miejscach leżące truchła. Do dzieciaków musiała dotrzeć świadomość tego, że sprawcą nie był człowiek, o czym świadczyły rozszarpane wnętrzności oraz koniczyny, ale najbardziej zastanowić (i przerazić) mogła ich przeszkoda, która się im ukazała w całej swej krasie.

Mur z ludzi. Wysoki na dwa metry, misternie ułożony. Zmiechy? I gdzie kierowali się Ci ludzie? Skąd uciekali?




4.

Ja rozumiem wszystko, ale proszę nie niszczyć psychiki małym dziewczynkom ;_;

O cholera.
Nie patrz! Pod żadnym pozorem tam nie patrz! Wskocz mi na plecy i zamknij oczy! - krzyczy idący przodem Connor do Ateny i gdy dziewczynka natychmiast spełnia polecenie, zaczyna się wspinać pod górę, stawiając stopy w niewielkich przerwach między usuwającymi im się spod nóg stosami ciał i dotykając dłońmi ich oślizgłej powierzchni. Matko, mam nadzieję że tego nie widziała. Co ja zrobiłem? Zniszczę jej psychikę na całe życie! Ona nie może tego zobaczyć, nigdy.
Cały czas powtarza jej, żeby pod żadnym pozorem nie otwierała oczu - sam najchętniej poszedłby w jej ślady, zapominając o wszystkich trupach leżących w pobliżu, ale musi stawiać kroki za ich dwójkę. Ma nadzieję, że tym razem nie spadną, podobnie jak to się stało na wcześniejszym etapie ich podróży, bo wylądowanie na stercie trupów byłoby jeszcze gorszym doświadczeniem niż wszystko co ich spotkało. Musimy się przez to przedrzeć. Wtedy już będzie tylko lepiej. Musi być! - powtarza Connor w myślach, z trudem wchodząc po rozpadających się ciałach, jednak sam już przestaje w to wierzyć. Jednak czy może być gorzej? Chyba nie. Pod warunkiem, że to paskudztwo które zabiło tylu ludzi, nie zabije również nas...

Zdążyła spojrzeć. Może nie widziała zbyt wiele, ale i tak wiedziała co tam jest przed nią. Już nawet nie miała siły płakać. Było jej niedobrze, miała wrażenie, że już nigdy w życiu nie zaśnie, bo zawsze przed oczami będzie miała widok trupów i czuć będzie ten zapach. Choć może już nigdy nie będzie dane jej zasnąć. Może zaraz coś ich zabije. Zaczynało jej być wszystko jedno, byle to się skończyło. Śmiercią czy wyjściem z tuneli. Tatuś i tak pewnie był przekonany, że umarła. Widział relację na telebimie, kto wie jak zrozumiał to, że zniknęła.
Dwunastolatka nie miała prawa przeżyć w tunelach. Ginęli tu dorośli ludzie, a co dopiero dzieci.
- Myślisz, że byli z Kapitolu czy z Rebelii? - pytanie samo cisnęło jej się na usta. Może jeśli pomyślą o czymś innym, o życiu tych ludzi, a nie o ich śmierci to będzie łatwiej.
Milczała potem jednak dłuższą chwilę. Zaciskała mocno powieki by nie spojrzeć.
- Connor... zostaniesz moim bratem? Jak już się stąd uwolnimy... Tatuś na pewno pozwoli Ci z nami zamieszkać. - zapytała cicho, ale na pewno ją słyszał. Przecież siedziała na jego plecach. Musiało mu być ciężko. Bez niej było by mu lżej. - Dam radę iść sama. - dodała po chwili. - Nie boję się już. I tak wiem po czym idziesz. Będzie szybciej jeśli będę szła na własnych nogach. - podjęła decyzję.

A więc jednak udało jej się zobaczyć... Nie było zatem sensu w udawaniu, że pytanie nie zostało zadane. Zastanawia się przez chwilę, po czym odpowiada:
- Myślę że to dawni Kapitolińczycy, uciekinierzy z KOLC-a albo ktoś podobny. Rebelianci raczej nie mieliby powodu, żeby tu się kręcić, zwłaszcza że większość z nich stoi po stronie Coin. Mam nadzieję, że nas nie spotka to co ich.d
Connor, zostaniesz moim bratem?
Słysząc to pytanie, chłopak spogląda na nią szeroko rozwartymi oczami ...bratem? Ona naprawdę chce... żebym był jej bratem? Uśmiecha się szczerze do dziewczynki.
- Nie podejmowałbym decyzji za Twojego tatę, ale to bardzo miłe. Nigdy nie miałem młodszej siostry, tak właściwie to nigdy nie miałem prawdziwej rodziny. Byłoby fajnie.
Na jej wzmiankę o samodzielnej wspinaczce wzdryga się i gdyby tylko mógł, zapewne spojrzałby na nią z wyraźnym wyrzutem.
- Nie pozwolę Ci ich dotykać gołymi dłońmi, nie ma szans. Nie martw się, dam sobie radę, jesteś lekka.

Smród szczypał w oczy, a wszystkie ciała, w momencie rozpoczęcia wspinaczki, zaczęły zachowywać się jak jeden organizm. Connor mógł poczuć jak jego buty oraz ręce zapadają się w obślizgłych wnętrznościach, wijące się robaki oraz karaluchy, i szczury - które co jakiś czas szczypały go w nogę oraz dłonie, w dodatku odgłos plaskania przy każdym, choć najmniejszym ruchu.

Nagle, kiedy na moment przystanął w celu wymienienia kilku słów z Ateną, zsunął się nieco niżej zatapiając po kolana w zgniliźnie. Kiedy jednak udało mu się nieco wygrzebać z przeklętej mieszaniny ludzkich zwłok oraz innych obcych organizmów, zorientował się, że stracił jednego buta.

Jednak chwilę potem byli już na samym szczycie i im oczom ukazało się wyjście, zwężający się tunel. I światło.

Powiew świeżego powietrza.


4.