 Wiek : 19
Zawód : Kelner w 'Well-born' i student
Przy sobie : medalik z ampułką cyjanku, zapalniczka, broń palna, zezwolenie na posiadanie broni, paczka papierosów, nóż ceramiczny
Znaki szczególne : piegipiegipiegi
Obrażenia : Złamane serce i nadszarpnięte zaufanie
 | | Temat: Kartoteka medyczna - N. Atterbury Pon Maj 27, 2013 12:36 am | |
| 
Mój wzrok utkwiony jest w twarzy około pięćdziesięcioletniego mężczyzny, pooranej lekkimi zmarszczkami. Jego stalowe oczy mierzą mnie niespokojnie, ale zdążyłem się przyzwyczaić do tego przeżywającego spojrzenia przez… tak, przez 47 minut, jakie spędziłem tutaj. Przez blisko pierwszą połowę słuchałem ględzenia dlaczego się znalazłem w tym a nie innym miejscu. Ale nie, dziękuję – żaden z argumentów, że pani prezydent dba o moje zdrowe psychiczne do mnie nie przemówił. Tak, właściwie o tym był ten wykład. Przynajmniej nie przypominam sobie niczego innego, w końcu to nie tak, że słuchałem. Czekam po prostu, aż moja zasponsorowana przez fundusz zdrowia godzina, dobiegnie końca. Chociaż nie, była jeszcze jakaś część o tym, że powinienem się otworzyć. Akurat, dobre sobie. Od dobrego miesiąca nie otwieram się przed własną rodziną (czyt. siostrą, bo więcej jej członków już nie zostało), a miałbym to zrobić przed obcym facetem, który siedzi tutaj jedynie za pieniądze? Tak więc dobrze się składa, teraz może iść sobie kupić nową parę butów, a ja w końcu stąd wyjdę. A nie, jesteśmy w Trzynastce. Tak więc przyzwoicie wyglądający obiad to wszystko na co może liczyć, w ramach wynagrodzenia.
Właściwie, nawet nie wydaje się specjalnie dobrze wykwalifikowany, ale czego mógłbym się spodziewać w miejscu takim jak to? Gdyby się postarał, to może nawet i coś by ze mnie wyciągnął. To nie tak, że nie chcę się z nikim niczym dzielić. Najzwyczajniej nie mam z kim. A nie należę do osób, która swoje problemy wylewa pierwszej lepszej napotkanej osobie.
Przed miesiącem miałem aż trzy (tak, to dużo jak na mnie) osoby gotowe posłuchać o wszystkim co mi leżało na sercu. Dzisiaj… - upewniam się jeszcze raz, licząc, że jakimś cudem się pomyliłem – nie mam żadnej. A trosk dokładnie trzy razy więcej. Pięknie.
Spoglądam po raz kolejny na zegarek. 56. Czy ktoś obraziłby się, gdybym opuścił tą tak zwaną sesję terapeutyczną już teraz?
– Hm… pan wybaczy, panie… przepraszam, nie zapamiętałem nazwiska. – spoglądam na mężczyznę pozbawionymi emocji oczami, jednak zanim zdąża odpowiedzieć wstaję i podchodzę do drzwi. – Chyba więcej dzisiaj pan ze mnie nie wyciągnie. – wzruszam ramionami bo moje imię, które padło na początku spotkania to i tak dobry początek. – Do zobaczenia jutro. |
|
