Panował mrok. W ciemności kobieta powiedziała: – Nie boję się. Mężczyzna odpowiedział: – Boisz się, i to bardzo. Inny mężczyzna rzucił: – Ciszej tam.
Potem zapalono przyćmione światła po bokach sceny, kurtyna się podniosła i zapadła cisza.
W maju 2261 roku, w rocznicę zwycięstwa nad podniesionym w Mrocznych Dniach buntem, Komitet Jedności urządził wielki bankiet w sali jedynego kina w Dystrykcie Drugim. Ściany zdobiły flagi Panem i ruchu proprezydenckiego. Na przedzie sceny stanęły wazony z pękami białych róż. Zawieszono transparent z cytatem, który pamiętam po dziś: „Pokój niech panuje w murach Twoich, spokój w Twoich pałacach!”
Gubernator Dystryktu Drugiego wszedł na scenę energicznym krokiem i wygłosił krótkie przemówienie. Wtrącił lekki żarcik, odczytał kilka strof miejscowego poety. W obawie przed akcją podziemia rozstawiono w rogach sali, przy wejściach i koło sceny Strażników Pokoju w białych mundurach, z pistoletami maszynowymi w rękach. Z loży spoglądał w dół wyprężony jak struna  Coriolanus Snow ze skromną świtą złożoną z kilku dam i oficerów. Damy trzymały w dłoniach lornetki. Chór pionierów w błękitnych koszulach odśpiewał pieśni na cześć pracy: pieśni Dwójki, w których podobnie jak w sercach publiczności nie było radości, lecz tęsknota.
Po występie chóru wyświetlono film. Czołgi Kapitolu mknęły przez opustoszałe ziemie Szóstki, wzbijając tumany kurzu, miażdżąc gąsienicami okopy i zasieki, kalecząc ostrzami anten szare pustynne niebo. Salę wypełnił huk dział i melodia gromkiego marsza.
W połowie filmu przez loże honorowe przeszedł lekki szmer.
Projekcję nagle przerwano. W sali zapaliły się wszystkie światła. Ktoś podniesionym głosem strofował czy też pospiesznie wydawał komuś polecenie: pilnie potrzebny był lekarz. Natychmiast poderwał się siedzący w dwudziestym dziewiątym rzędzie wujek. Dopiął pod szyją swoją białą koszulę, szepnął mi, żeby zajęła się ciotką i uspokoiła ją, dopóki sytuacja się nie wyjaśni, i niezwłocznie ruszył przez tłum w kierunku schodów, jakby z narażeniem życia rzucał się na pomoc ludziom uwięzionym w płonącym domu.
Okazało się, że zasłabła szwagierka pana prezydenta. Jej twarz była równie biała jak długa suknia, którą nosiła. Wuj przedstawił się zwięźle przedstawicielom władzy i umieścił na swoim ramieniu wiotką rękę damy. Delikatny jak książę wobec Śpiącej Królewny powiódł kobietę do damskiej garderoby, gdzie usadził ją na wyściełanym taborecie i podał szklankę zimnej wody. Trzech wysokiej rangi urzędników w strojach wieczorowych pospieszyło za nim. Stanęli w półkolu za pacjentką i podtrzymywali jej głowę, gdy z trudem przełykała niewielki łyk. Niemłody pułkownik w mundurze sił powietrznych wyjął z jej białej torebki wachlarz, rozłożył go ostrożnie i wachlował twarz damy.

Kobieta otworzyła zmęczone oczy. Przez chwilę z lekką ironią spoglądała na ludzi krzątających się wokół niej. Była bardzo stara, koścista, o ostrych ptasich rysach, cienkim spiczastym nosie i ustach zaciśniętych w złośliwym, niechętnym grymasie.
– A więc, doktorze? Co będzie? – rzucił pułkownik szorstko.
Wujek zawahał się nieco, przeprosił dwukrotnie i nagle podjął decyzję. Nachylił się i pięknymi szczupłymi palcami rozluźnił tasiemki ciasnego gorsetu. Prezydencka szwagierka poczuła ulgę. Zasuszoną dłonią o wyglądzie kurzej łapki poprawiła rąbek sukni. Zaciśnięte wargi rozchyliły się lekko w pokracznym uśmiechu. Dama założyła stare nogi jedną na drugą i odezwała się wrogim metalicznym głosem:
– To przez ten klimat.
Jeden z wysokich urzędników zagaił uprzejmie:
– Droga pani….
Zignorowała go. Niecierpliwie zwróciła się do wuja:
– Zechce pan łaskawie, młody człowieku, pootwierać wszystkie okna. To też. Niech pan wpuści trochę powietrza. Miły z pana chłopiec.
Mówiła do niego w ten sposób, bo wuj w białej koszuli opadającej na spodnie w kolorze khaki, z niedopiętym kołnierzykiem, w biblijnych sandałach wyglądał jak służący, a nie jak lekarz. Bez słowa protestu otwierał okno za oknem. Napłynęło wieczorne, dystryktowe powietrze, a z nim zapachy kapusty, sosen i śmieci. Wujek wydobył z kieszeni niewielki pakiecik z Kasy Chorych, bardzo ostrożnie oderwał rożek wzdłuż linii przerywanej i podał damie tabletkę aspiryny. Kilka minut później kobieta kazała się zaprowadzić z powrotem do loży honorowej. Jeden z urzędników zapisał sobie w notesie nazwisko i adres wuja, powściągliwie wyrażając wdzięczność. Wymienili uśmiechy. Po chwili wahania urzędnik wyciągnął rękę i uścisnął mu dłoń.
Wujek wrócił na swoje miejsce w dwudziestym dziewiątym rzędzie, między żoną a bratanicą. Powiedział:
– Nic się nie stało. To przez ten klimat.
Światła w sali pogasły. Znowu ukazał się widzom generał sił Kapitolu. Ścigał bezlitośnie wrogów po całej pustyni. Ekran wypełniały tumany kurzu i ogień, pokazano z bliska, jak pan generał z całej siły zagryza wargi. W tle ekstatycznie popiskiwała kobza.
Na koniec odegrano hymn. Bankiet dobiegł końca. Ludzie opuszczali salę kina, udając się do swoich domów. Na Dystrykt Drugi spadł gwałtownie zmierzch. W oddali widać było łyse wzgórza, a na nich samotne wieże. Dalekie zbocza usiane były chatami, zaułki wypełniły cienie i szelesty, całe miasto uległo bolesnej tęsknocie. W oknach zapalały się pierwsze światła elektryczne. Nastało pełne napięcia oczekiwanie, jakby w każdej chwili mógł się rozlec nieznany, nowy dźwięk. Ale ze wszystkich stron dochodziły wyłącznie znajome odgłosy, kobiece utyskiwanie, skrzypienie żaluzji, wrzask roznamiętnionego kocura wśród podwórzowych śmietników. I gdzieś bardzo daleko dzwon. W tym czasie skrzyżowanie przeciął wojskowy dżip, wyposażony w karabin maszynowy w połyskującej miedzią uprzęży z taśm nabojowych.
Samotna staruszka siedziała na drewnianym stołku przed ciasnym sklepikiem papierniczym. Jej dłonie, pobrużdżone jak ręce tynkarza, spoczywały ciężko na kolanach. Gasnące promienie słońca tworzyły nad jej głową aureolę, a wargi poruszały się bezgłośnie.
Ze sklepiku dobiegał głos innej kobiety:
– Z tego nie wyniknie nic dobrego...
Staruszka nie odpowiedziała i nie poruszyła się.
Na wschodzie rozdzwoniły się dzwony, napływały dźwięki i wysokie, i głuche, jakby miasto nawiedziła zaraza albo pożar. Tymczasem dzwony chciały tylko nazwać wreszcie noc nocą. Od północnego zachodu, może od morza, powiał lekki wietrzyk, poruszył wierzchołkami ozdobnych drzew, które magistrat zasadził w górnej części ulicy, musnął kędzierzawą czuprynę chłopca. Był wieczór. Niewidoczny ptak wydawał dziwny, uporczywy trel. Szczeliny w kamiennych murach porastał mech. Rdza rozpełzła się po starych żeliwnych żaluzjach i balustradach balkonów. Bardzo spokojnie stała Dwójka w gasnącym świetle dnia.

Nad ranem rozszczekały się psy u podnóża Wioski Zwycięzców. Za ścianą sublokator wuja zajęczał przez sen: – Zostawcie go! On jeszcze żyje! Nie znam, nie znam!– i umilkł. Potem z oddali, od strony jeziora i pobliskiej ubojni drobiu dobiegło pianie kogutów. O świcie wujek włożył długie spodnie khaki, sandały, niebieską starannie wyprasowaną koszulę z szerokimi kieszeniami i wyszedł do pracy. Ciotka nadal spała, dopóki sąsiadki nie zaczęły tłuc z całych sił w pierzyny i materace. Wtedy wyszła z sypialni w  szlafroku, podała jajko na miękko, kaszkę i kakao bez kożucha i rozczesała moje splątane, gęste włosy.
Uniosłam gniewnie dłoń, marszcząc brwi.
– Ja sama. Już.
Stary mężczyzna przeszedł ulicą, wołając: – P r o f e r s j o n a l n y szklarz! Wszystko naprawi!
Dzieciaki krzyczały za nim: – Wariat!
Trzy dni później wuj ze zdumieniem odebrał złocone podwójne zaproszenie na bal majowy w pałacu prezydenckim w Kapitolu. Na odwrocie karnetu kancelista dopisał, iż pragnie niniejszym przekazać doktorowi Benner wyrazy wdzięczności oraz najmocniej przeprosić, i że sama szwagierka Coriolanusa Snow łączy pozdrowienia.
Wuj nie był prawdziwym lekarzem, tylko weterynarzem.

Leczył bydło.