Urodziła się w stolicy, w Kapitolu. Jakkolwiek ludzie zwykle wiedli tam dostatnie życie, to rodzina Iliyi była tą z uboższych, która sama musiała zapracować na swoje utrzymanie. Głównie jako pomoc domowa, służba kuchenna, w ogrodzie, do sprzątania. Rodzice Iliyi łapali się wszystkiego co się dało, by zapewnić jej umiarkowany dostatek i wykształcenie. Chociaż to podstawowe. Wyzyskiwali z siebie tyle sił, ile tylko mogli, by córka mogła żyć w przepychu mając podręczniki, nauczycieli. Oszukiwali ją i samych siebie. Cicha choroba pożerała ich dzień po dniu, robiąc coraz słabszymi.

Dziewczyna w wieku lat czternastu porzuciła szkołę na rzecz pracy. Zaczęła podobnie jak rodzice, jednak pasja i mobilizacja popchnęły ją ku specjalizacji. Musiała wszak utrzymać chorych rodziców. I siebie, co z pewnością nie przychodziło łatwo. Była jedynym dzieckiem rodziców, którzy również nie mieli krewnych. Kiedy oni odpoczywali ona harowała w kuchni ówczesnego rządu, tworząc najwytworniejsze posiłki z gromadą innych kucharzy. Wracała do domu przemęczona, spała kilka godzin, by na kolejny etat czy nawet i dwa, jak bywała okazja, iść i zarobić. Na utrzymanie, na leki.

Skończyła siedemnaście lat w sierpniu, w kolejnym roku nastała rebelia. Na początku było dość spokojnie, plotki, pogłoski, ale nim się obejrzała – trzeba było się wycofać. Nastało piekło. Zaprowadziła rodziców we względnie bezpieczne miejsce w centrali. Tam, gdzie mogli schronić się i inni. Tam mogli nieco odetchnąć, ale nikt nie spał spokojnie. Mijały dni i tygodnie. Dziewczyna zajmowała się przedwcześnie wyłysiałymi rodzicami. Kiedy się narodziła, para nie należała już do najmłodszych. Pomagała też innym starszym ludziom czy zajmowała się dziećmi, kiedy armia Kapitolu przegrywała bitwę za bitwą.

W końcu wszystko się skończyło. Zostało oznajmione, że Kapitol upadł. Ulga trwała tylko chwilę dla dziewki. Walki zakończyły się, płomienie zaczęły gasnąć, huki zamilkły. Wparowała armia Dystryków. Zostali przeniesieni do na wpół zniszczonego osiedla, zostali spisani. W tłoku zgubiła swoich rodziców, a kiedy chciała się po nich wrócić, bezpardonowo została uderzona pięścią w głowę. Niemal się przewróciła. A przynajmniej z głowy spadły jej znoszone okulary bez noska, które równie brutalnie zdeptał strażnik.

Musiała pozwolić sobie odejść w głąb osiedla, gdzie przez kolejne dni szukała swoich rodziców. Głodowała i niewiele widziała, poruszając się opuszkami dotykała ścian i patrzała pod nogi, by się nie potknąć o gruz. Z czasem odnalazła krzywy kij, jakąś gałąź, którą się potem wspomagała. Wszystko było coraz bardziej makabryczne. Sylwetki ludzi, których nie poznawała, cienie twarzy. Z trudem odważała się podejść do kogoś, żebrząc lub pytając o rodziców. Nikt ich nie widział. W końcu nikt nie chciał jej pomóc. Ogłoszono kolejne przesiedlenie. Wiedziała, że nie może teraz stąd wyjechać, tym bardziej, że zaczęły się plotki. O tym, że po przesiedleniu wcale nie będzie lepiej. Getto stawało się coraz bardziej opuszczone. Jak ona sama. Ludzie, których zaczynała rozpoznawać, znikali. Inni kryli się po budynkach.

Poruszała się wiecznie cicho i po cieniach, jakby była ścigana. A gdy tylko dostrzegała zamazany, jasny cień, kryła się w futrynach drzwi, zaułkach, zakamarkach, bojąc się łapanek, które czasem widziała czy raczej dostrzegała. Słyszała czasem gniew i rozgoryczenie, czasem słyszała krzyk czystego strachu, kiedy strażnicy wyłapywali z ulic niepomnych niczego obywateli getta. Ich jasne, czyste ubiory pomagały jej w weryfikacji Strażników. Mogła ich zobaczyć na tle szarości i bury. Choć było to trudne.

Przechodząc między ludźmi, starając się bratać, nieraz słyszała nazwę Kolczatka. Choć chciała dowiedzieć się, czym była owa organizacja – nie umiała znaleźć nic, co by jej w tym pomogło. Większość dni i nocy tułała się w brudnych, podartych na łokciach, kolanach, nogawkach czy rękawach ubraniach, szukając dachu nad głową, pożywienia i schronienia przed Strażnikami. Od paru dni próbowała też kraść. Chociaż i tak bardzo nieudolnie.

Nadal pytała zabiedzonych ludzi, czy widzieli parę chorych staruszków.