Do udziału w Igrzyskach szkolili nas odkąd pamiętam. Po lekcjach w szkole biegliśmy na trening, gdzie ćwiczyliśmy swoją wytrzymałość, posługiwanie się wszelkimi rodzajami broni, sztukę przetrwania czy nawet logicznego myślenia. Dbali o to, byśmy solidnie się zmęczyli, bo zakładali chyba, że wtedy nie będziemy mieli już siły aby myśleć o tym, jak wielkim nieporozumieniem było posyłanie dzieciaków z Dystryktu na rzeź. Zawodowcy nie są bezmózgą górą mięśni, oczywiście, że poruszaliśmy takie tematy miedzy sobą, ale musieliśmy być ostrożni. Moment nieuwagi wystarczył, by zwrócić na siebie uwagę nieodpowiednich ludzi. Dzieciaki, które zgłaszały się w Dożynkach, bardzo często były do tego przymuszane, a instynkt samozachowawczy kazał im grać, by nie stracić życia. Rozumieliśmy, że umiejętności to tylko połowa sukcesu, wiele zależało od tego, jak odbierali nas ludzie z Kapitolu. Wtedy jeszcze stolica kojarzyła nam się wyłącznie z dobrobytem i byliśmy przekonani, że udałoby nam się podbić serca jej mieszkańców.
Nam. Mnie i Cassianowi. Wszystko robiliśmy razem, byliśmy tym przypadkiem bliźniaków (nie jedynych w rodzinie), który stał się nierozłączny. Do czasu. Nie wiem, jak to się stało, przecież umawialiśmy się, że nie będziemy się zgłaszać, że przeczekamy, nawet we wstępnych kwalifikacjach wybrali kogoś innego. Cassian zgłosił się do udziału w Sześćdziesiątych Pierwszych Igrzyskach, a ja nie poszłam do Pałacu Sprawiedliwości, by się z nim pożegnać. Wiedziałam, że wygra, czułam to. Przez następne tygodnie siedziałam przyklejona do telewizora, obserwując każdy ruch, każdy najmniejszy gest mego brata – od stroju na paradzie, przez wynik pokazu, aż po najdrobniejszy oddech zaczerpnięty już na arenie. Nie bałam się o niego, a przeczucie nie zawiodło mnie ani przez chwilę. Gdy wrócił jako Zwycięzca, przywitałam go perfekcyjnie wymierzonym rzutem noża, który wylądował tuż przed jego nosem. Odtąd wszystko miało być już dobrze, ale oczywiście nie było. Obowiązki wezwały go do Kapitolu, a na jego tournée nie miałam już zamiaru patrzeć spokojnie. Chciałam dołączyć do brata, chciałam żyć w stolicy, byłam pewna siebie i butna, więc podjęłam decyzję, którą wtedy uważałam za jedyną słuszną – zgłosiłam się do udziału w Sześćdziesiątych Drugich Igrzyskach.
Byłam perfekcyjnym materiałem na następnego triumfatora, nie tylko dlatego, że świetnie rzucałam nożami, czy potrafiłam zamienić się w zabawną trzpiotkę podczas wywiadu. Po raz pierwszy w historii Panem, Igrzyska mogły zostać wygrane przez bliźnięta, brata i siostrę, rok po roku. Rodzeństwa nie były co prawda niczym nowym, ale gwiazda Cassiana nie zdążyła jeszcze choćby zblednąć, gdy moja miała za chwilę zaświecić.
Arena zdawała się jedynie potwierdzać to, o czym wszyscy już wiedzieli – ja miałam wygrać te Igrzyska. Kamieniołomy i ich okolice przypominały bowiem to, co znałam z Dwójki, a w Kapitolu pojawiła się nawet plotka, że projekt Areny został zmieniony zaraz po tym, jak zgłosiłam się na Trybutkę. Zawarłam korzystny sojusz, który pozwolił mi przetrwać Rzeź pod Rogiem i dwa pierwsze dni. Gdy inni Zawodowcy nie byli mi już potrzebni, skutecznie sprowokowałam ich do kłótni, a gdy jeden z nich rzucił się na mnie, mogłam zlikwidować go, pozostawiając swoje ręce względnie czystymi. Publika powinna pokochać coś takiego, prawda? I pokochała, jako jedyna na Arenie dostawałam regularne posiłki od sponsorów i nie musiałam rozglądać się za jedzeniem. Wykorzystując popularność i własny spryt, pozbyłam się jeszcze trójki przeciwników, za każdym razem dając wspaniałe przedstawienie i jednocześnie ustawiając się w korzystnym świetle. Gdy wyciągali mnie z Areny, naprawdę triumfowałam. Nie wiedziałam, jak bardzo gorzkie będzie to zwycięstwo.


Pierwsze spotkanie z bratem zaaranżowano na wizji, oczywiście. Ten jeden raz nie osłoniłam się przed resztą i nie zachowałam się jak Zwycięzca, a jak stęskniona dziewczynka, którą w tamtej chwili przecież byłam. Wszyscy mogli zobaczyć, jak bardzo za nim tęskniłam, jak bardzo się kochamy i jak wiele zrobilibyśmy dla siebie. Przyjęcia, bale i wszelkiego rodzaju inne uroczystości nie podobały mi się nawet w połowie tak bardzo, jak tego oczekiwałam, ale przetrwałam je właśnie dzięki obecności Cassiana. Stolica kochała nas nieodwzajemnioną miłością. Po tournée byłam zdecydowana wracać do domu, Dwójka miała wystarczająco dużo żyjących mentorów, nie musiałam brać na siebie kolejnego obowiązku. Nie wiedziałam, co będę robić, ale przynajmniej byłam pewna, że ja i Cass jesteśm już bezpieczni. Niestety, prezydent Snow i jego ludzie mieli inną wizję tego, jak powinno od teraz wyglądać nasze życie.
Pierwsze zaaranżowane spotkanie przypadło na moje dwudzieste urodziny, powiedziano mi, że jakiś fan pragnie spotkać się ze Zwyciężczynią. Fan okazał się być dorosłym mężczyzną, mającym niewiele młodszą ode mnie córkę i wyjątkowo  pokaźne oszczędności na koncie. Gdy za bardzo się zagalopował i położył rękę na moim kolanie, strząsnęłam ją, wyśmiałam go i skierowałam się do wyjścia. To wtedy oznajmił mi, jak gdyby nigdy nic, że przecież zapłacił za towarzystwo na całą noc, dając do zrozumienia, że ma na myśli także seks. Chciałam wydłubać mu oczy na miejscu, ale jeszcze bardziej pragnęłam się dowiedzieć, czy to wszystko prawda, czy rzeczywiście ktokolwiek ośmielił się sprzedać mnie jak zwierzę. Uciekłam, wróciłam do domu, gdzie zastałam Cassiana, który tego samego wieczoru przeżywał bardzo podobny scenariusz… ze sto razy gorszym zakończeniem. Oczywiście, że wtedy natychmiast chcieliśmy się wynieść, pod osłoną nocy opuścić Kapitol. Przejrzeli nas, zagrozili naszym rodzicom, a później oznajmili mi, że jeśli nie zatańczę tak, jak mi zagrają, znajdą i zabiją Cassiana, gdziekolwiek by się nie ukrył. Byliśmy Zwycięzcami, ale przeciwko sobie mieliśmy zbyt wielkie siły.
Ponownie spotkałam się z Pierwszym, ale zaskoczył mnie, proponując układ. Nie tknie mnie, pod warunkiem, że zostanę eskortą i ozdobą jego osoby na nadchodzących przyjęciach. Trwało to kilka miesięcy, podczas których myślałam, że zmuszenie się do przełknięcia własnej dumy to najgorsze, co mnie spotkało. Jednak Pierwszy nie mógł osłaniać mnie wiecznie, a Drugi okazał się być zwyrodnialcem, którego po wszystkim próbowałam udusić we śnie. Nie udało mi się, więc Trzeci także nie okazał się najłagodniejszy. Czwarta i Piąty popisali się wyobraźnią i specyficznym fetyszem, na ten sam wieczór wynajmując także mojego brata. Cassian wpadł w szał, opuściliśmy ich mieszkanie, a następnego dnia odwiedzałam bliźniaka w szpitalu, gdzie boleśnie przypomniano mi, jakie będą skutki nieposłuszeństwa. To szósty załatwił mi morfalinę w dawce znacznie przekraczającej dozwoloną. Wystarczyła na krótko, raptem na Siódmego i Ósmego. Sięgnęłam po nią znowu i znowu, później jeszcze raz. To małe uzależnienie bardzo nie spodobało się mojemu bratu, odstawił kilka scen, wygłosił dwa poważne monologi i wymógł na mnie przyrzeczenie, że więcej nie sięgnę po to gówno. Zamiast tego sięgnęłam po Dziewiątego. Słyszałam o nim już wcześniej, był właścicielem domu mody, miał spokojne usposobienie i naprawdę, naiwnie mu się podobałam. Wykorzystałam to do granic możliwości, kilka tygodni później na moim palcu widniała już obrączka, kończyłam z byciem marionetką w rękach władzy. To wszystko zrobiłam dla Cassiana, bo przecież nie mogli mnie już dosięgnąć, więc nie mogli też skrzywdzić jego. Spędzenie reszty życia z kimś, kogo ledwo lubiłam, nie wydawało mi się wielkim poświęceniem, jeżeli chodziło o życie osoby, którą kochałam najbardziej.


Mój mąż uwielbiał się mną chwalić, ubierać mnie w projekty ze swojego domu mody, ciągle powtarzał, że jestem jego muzą i największym szczęściem. Kolacje dla znajomych urządzał co najmniej raz w tygodniu, chodziliśmy także na przyjęcia, na których nie raz, nie dwa spotykałam swoich starych znajomych. Wszystko to znosiłam dzielnie, organizując sobie własną namiastkę wolności. Poszłam na studia (historia), by móc zająć się czymkolwiek, by oderwać myśli od prób poprawienia sytuacji swojej i Cassiana, brałam lekcje muzyki i powróciłam do treningów, jakie pamiętałam z Dwójki. Więcej czasu spędzałam z bratem, niż z mężem, ale ten drugi wcale nie narzekał z tego powodu, jeśli tylko co jakiś czas zgadzałam się na powtórzenie miesiąca miodowego, czyli na wycieczkę do Ósemki. Marcellus miał tam swoje fabryki, a ja spędzałam czas uśmiechając się do jego podwładnych i… szepcząc  z nimi. Dowiedziałam się, że rządy Snowa poza Kapitolem nigdy nie były mniej popularne, brakowało tylko iskry, która wskrzesiłaby ogień.
Nawet nie zauważyłam kiedy zaczęłam bawić się w konspiracje – ten jeden sekret zachowując przed Cassianem, oczywiście po to, by go chronić. Wizyty w Ósemce były sposobnością na zyskanie informacji i przekazywanie takowych, po dwóch latach współpracy dowiedziałam się, że moje rewelacje o wysoko postawionych głowach w stolicy, wędrują prosto do Trzynastki. Dystryktu, który przecież miał nie istnieć. Dystryktu, który posiadał broń nuklearną. I nie wahałam się już dłużej, wiedziałam, po której stronie stanąć, by zapewnić sobie i bratu bezpieczeństwo i, przede wszystkim, nowy start. Podczas Siedemdziesiątych Czwartych Igrzysk wiedziałam już, że podjęłam dobrą decyzję. Wywabiłam Cassiana z Kapitolu, po dziesięciu latach nieobecności powracając do Dwójki, ale nawet tego miejsca nie mogłam nazwać domem. Było jednak doskonałe na przeczekanie rebelii, która wybuchła zgodnie z oczekiwaniami. Mój mąż zginął w stolicy, przysypany gruzami swojej pracowni. Formalnie stałam się właścicielką jego przedsiębiorstw w Ósemce i wykorzystałam to natychmiast, przesyłając broń z fabryki rodziców do broniącego się Dystryktu. Dla Snowa i wszystkich w Kapitolu byłam zdrajczynią, dla Almy Coin i nowej władzy – przydatnym nabytkiem. Rebelianci zwyciężyli, a ja i Cassian staliśmy po dobrej stronie i, co najważniejsze, byliśmy wreszcie wolni.
Przez ponad pół roku mieszkaliśmy w Dwójce, naprawiając relacje z rodzicami i przeczekując pierwszą falę rządów nowej Pani Prezydent, która wcale nie radziła sobie dobrze. Organizacja kolejnych edycji Igrzysk była strzałem w kolano i popisowym politycznym samobójstwem. Zapomniała także o Dystryktach, na szczęście pamiętał o nich ktoś inny.


Tibalt Adler zbierał poparcie w miejscach, o których zapomniała Alma Coin, a ja i Cassian po raz kolejny wyczuliśmy, z której strony powieje wiatr. Korzystając ze swoich wpływów w Ósemce, otworzyłam odziedziczone po mężu przedsiębiorstwo, zatrudniając miejscową ludność na godziwych warunkach. Oczywiście, że zostało to dostrzeżone przez Adlera, nie usiłowałam jednak wcisnąć się do grona jego najbliższych współpracowników. Wystarczyło tylko, by mnie zauważył.
Wtedy pojawiło się wezwanie od Coin, która potrzebowała mentorów w kolejnych Igrzyskach. Nie było lepszej okazji na to, by pokazać pani prezydent, że nie będzie mną rządzić tak, jak robił to Snow. Oboje z Cassem odmówiliśmy, wracając do Kapitolu dopiero wtedy, gdy Adler przejmował władzę w państwie. I nie zapomniał o nas, gdy rozsadzał na stołkach swoich ludzi. Rodzeństwo Zwycięzców  stało się Rodzeństwem Zastępców z ambicjami i ochotą na coś więcej. Ministerstwo Kultury wystarczy mi w zupełności, od jego przewodniczenia jestem tylko o krok. A gdy to się wreszcie stanie… cóż, darujmy sobie podniosłe deklaracje. Nie będę szczęśliwa, nie będę spełniona, bo wciąż nie będę mogła mieć wszystkiego.