Niby taka normalna rodzina, przechodząca w fachu z pokolenia na pokolenie, a tu nagle piętnastoletni Quentin zostaje podany jako reprezentant Dystryktu 6 na 48 Igrzyskach Śmierci. W pierwszej chwili to był kabaret, sam piętnastolatek zachichotał pod nosem, bo przecież jak to było możliwe by taki niby to chuderlawy chłopaczek był reprezentantem i do tego miał iść na rzeź? Kto by pomyślał, że miałby to być syn jednego ze zwykłych budowniczych pociągów. Wiadomo czas na pożegnanie i tak czy siak był zbyt krótki by Quentin mógł pozbierać swoje myśli, a co dopiero je wyrazić w taki sposób, by nikogo nie obrazić, a dać siłę na wiarę w niego. Tak dobrze to nie ma, w końcu to zwykły trzynastolatek, który nawet nie wiedział czym miałby zalśnić przed sponsorami, a tym bardziej jak może przeżyć tą istną rzeź.
Potem było już tylko gorzej, w końcu jego opiekun nawet nie dawał mu żadnych szans na wytrwanie 5 minut na arenie. To było komiczne, w końcu on? Na cholerę im zarzynać zwykłego nastolatka, który nawet nie wiedział co to jest przemoc, no dobra, wiedział, ale tak oficjalnie to było grzecznym i niesamowicie spokojnym chłopcem. Do tego czasu, wiadomo każdemu nerwu by puściły. Co lepsze jedynym wsparciem, które dostał w trakcie jazdy i w samym Kapitolu było od jego nieznanej kompanki, która będąc starszą o pięć lat, podpowiadała mu jak ma się zachowywać by inni nie patrzyli na niego jak na smakowitą owieczkę, ale by spoglądali na niego jak na kogoś zbyt cennego by go dotknąć. Tak też się stało. Quentin będąc uroczym, a za razem bardzo sprytnym dzieciakiem spotkał wiele dzieciaków skazanych na taki sam los jak on i oczywiście zaprzyjaźnił się z nimi. Nie wiedzieć czemu zawsze jak był młody emitował swego rodzaju przyjazną i bardzo ciepłą aurą, dzięki której nie tyle co przeżył, a miał łatwiejsze życie na arenie, o ile w ogóle można uznać za samo trafienie na arenę za przyjemne. W taki sposób zyskał wiele sojuszy, które w dość szybkim tempie przestawały być tak dobre jak na początku, jednak nie wiedzieć czemu Quentin potrafił rozpoznać sytuację kiedy robiła się zbyt agresywna pryskał pod pretekstem przyniesienia drewna na opał. Taki niby słaby chłopaczek, a jak na swój wiek był bardzo podstępnym strategiem, być może to przez zbyt długie spędzanie czasu ze znajomymi ojca, którzy zawsze mówili w bardzo dziwny i skomplikowany sposób o rozterkach i wyborach życiowych. W prawdzie nie wiadomo skąd u takiego młodego chłopaczka taki mózg stratega, być może adrenalina zrobiła swoje, albo to jakieś super geny, hehe. Tak wiem, nie można przesładzać jednak to jakiś dziwny cud, że Quentin wygrał tamte Igrzyska, bądź co bądź zabił czworo zawodników, jednak to było bardziej z przymusu niż jakiegokolwiek planu czy też emocji. Przez dłuższy czas ukrywał się w różnych zakamarkach, jednak Igrzyska nigdy nie były organizowane by ktoś był bezpieczny przez chociażby 5 minut, dlatego od razu zrobiono widowisko, jak to wulkan nie wybucha, a zwykły chłopiec musi uciekać gdzie pieprz rośnie, jego szczęście, że wspiął się na tyle wysoko by lawa dosięgnęła tylko jego prawej stopy, na której miejsce wstawiono protezę, z którą musi do dziś się spierać podczas codziennych trudności.
Tak, tak, biedny dzieciaczek, czy coś takiego. W końcu jak można było go żałować skoro potem miał wszystko, a reszta dzieciaków z areny, która nawet nie może wąchać kwiatków od spodu? To jest dopiero tragedia! Jednakże gdy okazało się, że to już koniec całej bitwy Quentin znów mógł osiąść na stałe w domu, choć nie wiem czy prawidłowo można nazwać Kapitol domem. Od tych wszystkich reklam i fikuśnych fryzur oraz zachowania Volker zaczynał dostawać szału, dlatego też wrócił do prawdziwego domu, którym był Dystrykt 6. Duszący, mechaniczny zapach był tą cząstką Quentina, której naprawdę mu zabrakło. Rodzinka czekała na niego jak zwykle z domem pełnym nowości, bo przecież jak to tak zostawić zwycięzcę w spokoju? Musieli go podsłuchiwać, a jakże i dodatkowo zafundować nowy dom, w Wiosce Zwycięzców! Ojciec do swojej śmierci nie dowierzał, że chłopak miał szczęście, za każdym razem pytał się kto, jak i kiedy ustalił, że to właśnie ich syn miał wygrać i co najgorsze, czego chcą w zamian. Faktem jest, że Quentin był zwykłym zbiegiem okoliczności i on wcale nie miał wygrać, ale tak się niestety stało, a przez sławę, którą zyskał jako strategiczny młodzian, który po prostu miał szczęście, nie mogli go zwyczajnie zabić, jak zrobili to z jego ojcem. Pod przykrywką 'świetności' jego ojca zabrali go z domu prosto do Kapitolu, mówiąc młodemu Volkerowi, że ściany mają uszy. Od tamtego czasu chłopak nie wytykał nosa w nieswoje sprawy, póki nie spotkał się ze swoją przyszłą żoną, to było w jego dziewiętnaste urodziny, kiedy dziewczyna została zbita przez Strażników, którzy co jakiś czas nachodzili Szóstkę. Oczywiście jak przystało już na bardziej barczystego młodziana, obronił nastolatkę (miała wtedy 18 lat) i zabrał ją do siebie. Jego matka traktowała ją jak własną rodzinę, czego nie potrafił zrobić Quentin, bo ona po prostu mu się podobała. Nie potrafił zatrzymać swojego, wewnętrznego, samczego boga, który kazał mu się za nią wziąć i tak było. Jednak Volker nie rzucił się na nią i nie gwałcił, tylko przystąpił do operacji 'Mżawka', dzięki której dziewczyna miała finalnie wpaść w jego ramiona. Tak też się stało, a za tym poszły konsekwencje, zwane ciążą. Quentin spłodził niemal identycznego siebie. Niestety matka porodu nie przeżyła i Quentin dzięki pomocy matki wyszedł z depresji, którą załapał tuż po śmierci ukochanej.
Na szczęście Pani Volker była na tyle silną kobietą, by wytłumaczyć Quentinowi jak wychować syna i co zrobić w razie wielkiego "W". Powiedzieć, że jego matka była złotą kobietą to zbyt mało, jednak teraz już nic po wychwalaniu tejże damy, ponieważ jej czas nadszedł wraz z nadejściem zimy. Dla rodziny Volker to była jedna z cięższych zim i mimo, że wielu ludzi powtarzało, iż Zima nadchodzi, to nawet oni nie byli do tego przygotowani.
Czas leciał, a syn Quentina coraz bardziej dojrzewał, na tyle by podjąć decyzję o ucieczce. Wiele było gdybań w Volkerowskim domu, oczywiści wcześniej Quentin zadbał o to by znaleźć w Dystrykcie miejsce gdzie nikt nikogo nie podsłuchuje. Naturalnie były to miejsca dalekie od ludzi, pełne natury i spokoju.
Właśnie wtedy, w dzień szesnastych urodzin Quentinowskiego syna chłopak obwieścił mu, że ma zamiar uciec. Wiadomo, dla starszego Volkera skończyło się na stanowczym zaprzeczeniu, natomiast młodzieniec zrobił tak jak planował i mówił. Uciekł a w raz z nim wywiała od Quentina cała sympatia do Kapitolu i rządu, który sprawował tam władzę. Być może wszystko byłoby kolorowe gdyby nie masa informacji o prawdziwej rebelii, do której tak dążył jego syn. Wiadomo, że Quentin brał udział w zamieszkach, nawet nie starał się być niewidoczny, bo w niektórych bijatykach brał udział jako jeden z pierwszych. Co lepsza, zawsze kończył z siniakami na całym ciele i chłostą, która z kolejnego razu na kolejny coraz bardziej dawała mu satysfakcję z przeciwstawienia się. Jednakże w końcu nadszedł czas na ucieczkę. Tak jak podejrzewał w podróż wraz z nim wybrało się wielu innych szóstkowiczów, z których u celu została tylko namiastka. Sam Quentin nie pamięta jak trafił do trzynastki. Droga przez mękę nie miała końca, choć mieli bardzo młodego przewodnika, który przypominał mu jego syna, to szczerze tego go nie lubił. Nie dość, że był arogancki to jeszcze śmiał poganiać starsze kobiety. Dobrze, że Quentin wtedy się nie odzywał tylko maszerował, bo jak się okazało młodzian był jednym z poruczników trzynastki. Szczęście dla Volkera, bo trafił akuratnie do jego grupy jako szeregowy. Tak Volker starając się być pożytecznym powędrował do wojska trzynastki.Na dużo mu się to nie zdało, bo znów ucierpiał, jednak tym razem w ramię, na tyle by go zwolniono ze służby. Oczywiście jako, że Quentin wielce się nudził w bazie poszperał trochę w kontaktach by dowiedzieć się co się stało z jego synem. Jak się okazało został wysłany na jedną z bardzo niebezpiecznych misji i zaginął, z papierów wynika, że obstawiają jego śmierć. Już wcześniej Quentin myślał o tym, że jego syn mógł się zaciągnąć, w końcu taki sam narwaniec jak on poszedłby tylko po to by walczyć o wolność.
Do końca walk Quentin starał się pomagać przy skrzydle szpitalnym jednak na dużo się nie zdał, w końcu co on tam się znał. Mógł tylko kogoś przytrzymać i opatrzyć, o ile jego ramię nie robiło zbyt dużego sprzeciwu do ruchu. Tak to wszystko wyglądało, aż do czasów wyzwolenia. Potem można powiedzieć, że już wszystko się rozleciało. Nikt nie był w stanie zapanować nad późniejszymi walkami na ulicy. Nie wiedzieć czemu Volker został również wplątany w jakieś świństwo, ze względu na to, że nagle ludzie sobie przypomnieli, że był on jednym z trybutów, który nie przeciwstawił się publicznie przeciw Kapitolowi. Możliwe, że jego zbytnia walka przeciw Rządowi, a raczej głośne wyrażanie własnego mało pochlebnego dla nowych władz zdania były zbyt ostre i prawdziwe, przez co stał się niewygodny. Po prostu został skreślony z listy tych zasłużonych i pokrzywdzonych. W jego przypadku było źle, bo trafił do Kwartału Obrony Ludności Cywilnej i już niczego nie mógł odwrócić, chociaż co by to było za życie gdyby nie żyło się na przypale?