Another head hangs lowly,
Child is slowly taken.
And the violence caused such silence,
Who are we mistaken?

Wizje rozrywają moją głowę raz za razem. Patrzę na ludzi, którzy płoną. Błagają o pomoc, wyją, rzucając się na wszystkie strony, ale nie potrafię ich ocalić. Moje własne ramie płonie żywym ogniem, rzeczywistym, pomarańczowym płomieniem, który trawi skórę. Rozglądam się dookoła, szukając czegokolwiek, czym mogłabym je zgasić, ale wokół mnie nie ma niczego. Nawet ludzie gdzieś znikają i nagle otacza mnie jedynie niczym nieskrępowana cisza. Wciąż boli, chociaż, gdy dotykam ramienia, pod palcami czuję jedynie chropowatą bliznę. Dociera do mnie, że siedzę na krawężniku, a wszystko dookoła jest po prostu szare i nudne. Nie ma tam już żadnego płomienia, który mógłby mnie zranić.

In your head, in your head,
Zombie, zombie, zombie.

Na początku 2283 moje halucynacje tylko przybrały na sile, mimo iż łudziłam się, że miną samoistnie. Zaczęłam myśleć, że potrzebuję dobrych leków, ale nie ma takiej opcji, żebym kiedykolwiek dała się zamknąć w psychiatryku. Nie do takich miejsc aspiruję, odkąd tylko stałam się Psychosis Xanders. Muszę jednak przyznać, że jest w tym niezwykła ironia.
Moim wizjom towarzyszą nocne koszmary, które sprawiają, że często rezygnuję ze snu. Nie mam ochoty przewracać się z boku na bok, przykuwając niepotrzebną uwagę innych ludzi z getta. Wystarczą mi problemy, które już mam. Każdy z koszmarów łudząco podobny jest do tego, co widzę na jawie. Ogień nie trawi już tylko mojego ciała. Pożera moje myśli. Pożera mnie samą. Tyle że… Nie pamiętam, jaka byłam. Wiem jedynie, kim jestem teraz. Któregoś dnia kilka lat temu obudziłam się na tyłach opuszczonego budynku na obrzeżach tego przeklętego terenu i to nie dzięki pocałunkowi jakiegoś pedałka czy złej lesbijskiej królowej. Nikt nie wołał mnie na obiad. Nie odnalazła mnie nawet policja, która chętnie wsadziłaby mnie za kratki, ale być może pozwoliłaby dowiedzieć się czegokolwiek o mojej tożsamości. Obudził mnie smród palonych śmieci. Kiedy otworzyłam oczy, zobaczyłam pobliski śmietnik zajęty płomieniem. Nie najlepsze wspomnienie, co? Głowa bolała mnie tak bardzo, iż miałam wrażenie, że mój mózg znajdzie się zaraz na pobliskiej ścianie. Gdyby nie fakt, że w tamtej chwili naprawdę chciałam żyć, byłabym skłonna rozłupać własną czaszkę o mur. Ból głowy tłumiło nieco nieznośne pieczenie dłoni, rozharatanej w taki sposób, jakbym chwyciła się samej brzytwy. Chociaż bajzel pozostawiony na trawniku był moim ostatnim zmartwieniem, dostrzegłam na nim portfel. Łudząc się, że należy do mnie, wygrzebałam z niego pomiętą fotografię i identyfikator bliżej nieokreślonej firmy. Źródło mojej tożsamości zdawało mi się równie prawdziwe, co artykuły za czasów Wikipedii. Skąd wytrzasnęłam wtedy to porównanie? Nie mam pojęcia. Przyjmując to, co zostało mi zaoferowane, zostałam Psychosis Ishtar Xanders. Zawinęłam rozciętą dłoń w nadmiar materiału mojej koszuli i po kilku nieudanych próbach stanęłam na własnych nogach. Ból, przeszywający moją czaszkę nagle zyskał efekty dźwiękowe w postaci przeraźliwego pisku. Świat stracił na chwilę tę niewielką ilość kolorów, jaką posiadał. Dopiero wtedy dotarło do mnie, że coś w mojej głowie zdrowo się popierdoliło, zwłaszcza, że jeszcze kilka chwil temu potrzebowałam identyfikatora, by dowiedzieć się, kim jestem. Panika narastała w moim ciele, gdy szłam główną ulicą, kryjąc rozpieprzoną rękę pod podniszczoną ramoneską, którą na sobie miałam. Nie miałam dokąd pójść, zaczynało zmierzchać, a mój umysł był niemal pusty. Potrzebowałam nowego celu, a czy w tamtym momencie istniało coś lepszego, niż przetrwanie?
Tej nocy obudziłam się z koszmaru, ale na jawie czekał na mnie kolejny. W ciemności za sklepem, za którym przysnęłam, błysnęło ostrze noża. Co znacznie później odkryłam z niemałym zdziwieniem, nie było we mnie ani grama paniki. Zupełnie, jakbym była zdolna do wszystkiego. Czy taka byłam, zanim o wszystkim zapomniałam? A może teraz, gdy nie miałam już nawet własnej osobowości, nie miałam także nic do stracenia? Pierwszy tępy przedmiot, który znalazł się w mojej dłoni, posłużył mi za broń. Użyłam zdrowej ręki i biłam tak długo, dopóki nie upadł i nie przestał się ruszać. A potem po prostu pobiegłam… Jednak, kiedy zatrzymałam się w końcu po wyczerpującym biegu, nie byłam już pewna, czy między mną a nim było jakiekolwiek ostrze. Tej nocy po raz pierwszy odkryłam, że razem ze swoją osobowością zatraciła najwyraźniej także moralność.

When the violence causes silence,
We must be mistaken.

Z łatwością, z jaką dziecko w swoim czasie uczy się siadać, przystosowałam się do spartańskich warunków, jakie panowały w KOLCu. Sypiałam i zdobywałam jedzenie, gdzie tylko się dało, nigdy jednak nie oddając się w zamian. Broniłam się przed każdym, kto chciał mnie skrzywdzić, nawet wtedy, gdy okazywał się tylko chorą imaginacją. Nie potrzebowałam nikogo, a politykę miałam w głębokim poważaniu. Dzień za dniem próbowałam składać wspomnienia, wiedząc, że gdy w końcu sobie przypomnę, ktoś tego pożałuje. A jednak świat nie kończy się na zemście, prawda? Gdy pozwalałam więc odpocząć własnej, nadszarpniętej pamięci, skupiałam się na planie wydostania się z getta. Czy nie prościej byłoby żyć po drugiej stronie muru? Tak przynajmniej mi się zdawało. Gotowa dopiąć swego, okradałam ludzi, którzy nazywali mnie przyjaciółką i sypiałam z kobietami, którym seks z ich mężami znudził się już wieki temu. O wiele lepiej składało się wspomnienia z pełnym żołądkiem i po nocy w łóżku. Nie mówiąc już o czystej przyjemności, jaka płynęła z tego, co robiłam. Te niewielke luksusy getta nie były mi niezbędne do życia, a jednak sprawiały, że widziałam w sobie coś więcej ponad zdziczałe zwierzę.
Kiedy wreszcie poukładałam część swoich spraw, udało mi się zagnieździć w miejscu, które nijak pokrywało się z moim obecnym "ja". Cukiernia Votre Mammy sprawiała, że zbierało mi się na pawia. Poza tym musiałam nieźle nakłamać na temat swoich umiejętności. Moja niezbita pewność siebie sprawiła, że dostałam szansę i choć to, co wypiekłam, przypominało nieco krwawe pobojowisko, smakowało tak słodko, jak zemsta, o której myślałam każdego dnia. Portret spokojnej piekarki, jaki sobie nakreśliłam, okazał się wystarczającym zabezpieczeniem przed niechcianymi wizytami ludzi, którzy kontrolowali cały ten burdel. Poza tym warto było być na miejscu, żeby od czasu do czasu zwinąć trochę żarcia.
Kiedy dorobiłam się nieco na słodkim interesie, zainwestowałam w obskurne mieszkanie, które jednak, w przeciwieństwie do naturalnych sypialni, posiada drzwi. Od czasu do czasu pakuję się w dziwne interesy, które się tutaj robi. Kto wie, jakie tropy można podłapać podczas takich eskapad?
Aktualnie prowadzę dzienniki i ukrywam je dobrze tam, gdzie nikt inny nie ma do nich dostępu. Jeśli kiedyś znowu zapomnę, będę wiedziała, przez kogo.