Mam nadzieję, że się jeszcze załapię i Mistrz nie będzie zły!

Czasem bywały dni, w których czułeś się jakby coś ciężkiego spadło ci właśnie na głowę, jakaś kolosalna machina przejechała po każdym, odrębnym fragmencie ciała lub jakby płuca zdawały się podziękować za współpracę, nad wyraz gorliwie zapraszając do krainy wiecznego spokoju. Ewentualnie zawartość żołądka bezskutecznie próbowała ponownie przedostać się na światło dzienne, ściskając za gardło i nagle wracając powolnie na właściwe miejsce. Właściwie każdy miał szansę doświadczyć każdej z tych rzeczy… to wszystko zależało po prostu od pogody bądź krytyczności wcześniejszych wydarzeń.
Yv tylko wpadł w samo epicentrum całkowicie niezrozumiałych wydarzeń nieukładających się w żadną spójną i logiczną całość. Najzwyczajniej - będącymi składowymi zupełne różnych opowieści, które nagle wpadły do jednego miejsca, próbowały stworzyć zupełnie naturalny, wesoły obraz kolejnych Igrzysk Głodowych. Natomiast on w tym całym przestawieniu ciągle stał na obu nogach, próbował utrzymać się wyłącznie na nogach, gdyż wstrząsy z każdym dniem przybierały na sile.
W oczekiwaniu na szósty w kolejności pokaz przypomniał sobie słowa jednej z dziewczyn krzyczących niedaleko zaprzężonych koni oraz rydwanów coś o pieprzonym cyrku. Musiał przyznać jej rację, nawet nie ze względu na przepełnione ironią odniesienie do tematu przebieranek oraz wystąpień publicznych, a zrobił to w spojrzeniu, jak cała sztuka w zastraszającym tempie traciła swoje walory wielce artystyczne, zyskując te niszowo-cyrkowe. Ze staranie wyselekcjonowanych przez „los” (zwany później Almą) aktorów stawali się klaunami z odpadającymi nosami, czy chucherkami, których ktoś musiał popychać kijem, aby zbliżyli się do paszczy lwa… w ostateczności spadali z cienkiej liny zawieszone zbyt wysoko jak dla kogoś, kto nigdy nie miał doświadczenia z akrobacjami.
Cyrk, a nie teatr, był całkiem sympatyczną metaforą każdych kolejnych Igrzysk.
Lucy już najwidoczniej zdążyła zakończyć swój pokaz, a jego kolej, jeszcze chwilę temu abstrakcyjna i nierzeczywista, nabrała jasnych kolorów oraz wyraźnych kształtów. Po wejściu do hali czuł, że w powietrzu zawisło coś na kształt lekkiego odoru przerażenia, może zniszczonego poczucia własnej wartości.
Stawiając kolejne pewne siebie kroki, próbował znaleźć na podłodze jakieś niewytarte ślady łez lub krwi. Przynajmniej otrzymałby coś na kształt motywacji, stwierdzenia, że wszystko mogło potoczyć się w cztery strony.
Wydawało mu się, że opcje, które pozostawiały po sobie treningi, były raczej marne do wykorzystania ich na pokazie. Nie pozwolą sobie na otrucie łykokłakami, również nie zagrają z nim w łączenie symboli na czas. Jasne i oczywiste, że mógłby to zaprezentować, tak samo jak konstruowanie małych bomb, ale… Loża zdecydowanie liczyła na coś spektakularnego, namiastki krwawych Igrzysk, ukazując jak bardzo zdatnie do mordowania wpadała dwudziestka czwórka prawie nieznajomych sobie osób.
Stanął w wyznaczanym miejscu, uśmiechając się z zadowoleniem.
Lożo szyderców, powinnaś była przyszykować się na całkiem szyderczy pokaz, jednak nie w waszym wykonaniu. Tym razem nie w waszym wykonaniu. Wielu wrażeń!
- Yves Redditch, jeszcze nieukończone osiemnaście lat, Kwartał Ochrony Ludności Cywilnej - ukłonił się całkiem teatralnie, prawie sugerując, iż to był zatrważający popis z jego strony. Pozostawiał przed nimi pewien rodzaju respekt, stawiając ich, czysto hipotetycznie ponad sobą… zapewne ze względu na siedzenia umiejscowione na podwyższeniu. - Jeśli komukolwiek mówi coś to nazwisko, to się nie myli. Tak, syn Igora. - Dorzucił od niechcenia, usiłując pokładać w tym namiastki szans na wyższe noty. Znał mniej niż więcej nazwisk klientów lub współpracowników ojca… a czy nie mogło mu to jakoś pomóc? Próbując, niczego przecież nie tracił.
- Czy ktokolwiek mógłby się stawić tutaj… niedaleko mnie? - spojrzał na szanowną lożę, nie kryjąc zadowolenia. Nie ruszył w stronę noży, nie ruszył w stronę bieżni lub czegoś, w ich mniemaniu, ciekawego, intersującego, zdatnego do wystawienia wysokiej oceny. Wydawało mu się, że jakieś dziwne, niezrozumiałe obawy poczęły malować się na twarzach jurorów. - Spokojnie, nie mam żadnej broni… Gołymi rękoma raczej nikogo teraz nie uduszę - uniósł dłonie na wysokości klatki piersiowej - Strażnicy raczej by mi nawet na to nie pozwolili. Będę bardzo wdzięczny, bo to dość ważna część pokazu.
Co prawda skręcenie karku jakieś pani w eleganckim żakiecie o odcieniu kości słoniowej wcale nie byłoby najgorszym pomysłem. Przynajmniej mogliby zapamiętać jako zuchwały wyczyn, nagradzając go notą lekko powyżej pięciu za lekkomyślność i niesamowite wrażenia estetyczne mieszczące się w szamotaninie.
Po chwili znalazł się niedaleko niego mężczyzna, który wypadł jakoś całkiem przeciętnie w pierwszych sekundach dla jego spostrzegawczości.
- Dzień dobry, panie żołnierzu - podał mu dłoń, od razu zdradzając jego obecną lub byłą profesję. Sposób poruszania i przyjmowanie tak sztywnej postawy pozawalało czytać z niego jak otwartej książki. - Jak mniemam nie nudzi cię ta sytuacja, tylko wręcz przeciwnie podoba ci się wizja kolejnych Igrzysk dla dzieci z Kapitolu. O my źli, o my niedobrzy! Chociaż trochę nie po nosie z dzieci z Dzielnicy, prawda? - uniósł ironicznie kącik ust, przymrużając oko. - Mógłbyś nam wszystkim opowiedzieć, jak nazywa się twój kot? Pers czy norweski? Moja osobista rada to odpowiednie dobieranie poduszki na obolały kark. Mawiają, ze jak sobie pościelisz tak się wyśpisz… czy jakoś tak. - Posłał uśmiech w stronę publiczności. - Chyba powinieneś wybrać się na znienawidzone przez siebie zakupy. Twoja szafa jest nadzwyczaj mała. Mogę podać Ci kilka alei, przy których zawsze były wyprzedaże. Wiem, że nietutejszym ciężko odnaleźć się w wielkim mieście. I czy najdroższa Alma nie nauczyła Cię, ze na wojnie nieprzeszkoleni trzynastkowicze nie powinni bawić się z ogniem? - Wcale nie wywnioskował tego z bliznach po poparzeniach na nadgarstku i całego, raczej smętnego, pozbawionego pełni kolorów ubioru. - A tak przy okazji - jak masz na imię? Mam kontynuować o braku jakiejkolwiek kobiety w Twoim życiu, czy może sobie darować?
Tak, niedoprasowana koszula i brak obrączki. Absolutnie nudny przypadek wprost z podziemia

Zazwyczaj takie sztuczki robiły na ludziach wrażenie. Wyczytywanie informacji z czystych kart, wyciąganie jakichkolwiek prawidłowych wniosków z przyjmowanej postawy, dobieranych ubrań.
Zazwyczaj, Yvesa. Zazwyczaj…
Jednakże wtedy znajdował się na Igrzyskach. Loża szyderców najwidoczniej posiadała inne priorytety i postanowienia odnoście wchodzących, a jeszcze szybciej wychodzących trybutów. Przecież tam musiała liczyć się tylko krew, siekanie, odcinanie kończyn.
O czym on myślał, co sobie wyobrażał?
Chyba powinien był postawić na próbę morderstwa przy obecności całego igrzyskowego tabunu ludzi ważnych, ważniejszych… należało jeszcze wspomnieć o ludziach najważniejszych! W sumie to mogło się skończyć całkiem zabawnie - od pokazywania gołej dupy aż do usiłowania morderstwa, cudownie. Ostatni tydzień życia w momencie pobrania tlenu do płuc po raz ostatni, mógłby uznać za wymarzony.
Mógłby spokojnie napisać o tym książkę, jeżeli tylko dostałby od losu szansę na przeżycie, aczkolwiek coś gorącego strzeliło mi w plecy, popychając go aż na samą krawędź pozostałości podłogi, która zapadła się jak pod wpływem jakiegoś magicznego zaklęcia. Zastanowiło go, czy przypadkiem nie było to tylko jakąś formą trójwymiarowej mapy narzuconej na podłogę, ale nie chciał tego sprawdzać, dopóki nie został postawiony przed żadną inną opcją.
Zacisnął żeby wydając z siebie dość głośne syknięcie.
Ruda kurwa.
Dostrzegł ją już chwilę wcześniej, jednak nie spodziewał się, że to ona wypuści na niego jakieś perwersyjne, gorące bicze wodne. Brak podłogi oraz woda to świetny pomysł na zaaranżowanie zadania specjalnego. Ciekawiło go, czy to naprawdę ona podpisała się pod tym planem jako główna pomysłodawczyni. Kiedyś, o ile dożyję, miał w planach ściąć ją jak za czasów wszystkich chlubnych rewolucji… na gilotynie.
Rozejrzał się dookoła marząc o jakiejś drodze ucieczki, wąskim pasku posadzki, na którym musiałby udawać walki z nieposiadanym lękiem wysokości, kawałkiem basenu do przepłynięcia bądź czymś innym, przez co dało się uciec. Racjonale drodze do przejścia.
To, co zobaczył po swojej prawej zdecydowanie nie pokrywało się z jego wyobrażeniem. Nie myślał o kawałku siatki, dyndającej nad bliżej nieokreśloną przepaścią. Temperatura wody uderzającej w ciało stawała się coraz bardziej nieznośna. Receptory adaptacyjne we wnętrzu skóry zdawały powoli płonąć ogniem.
Zrobił krok przed siebie, wprost na prowizoryczny most. Obstawiał czy mógł spaść już w jednej trzeciej, czy może w połowie, ponieważ nie dawał sobie jakiś ogromnych szans na ściance... Co w sumie nie było złym pomysłem, ciekawsze niespodzianki mogły czekać go na dole. Wolałby biegać aniżeli wspinać się albo balansować…
Jak akrobata w cyrku na cieniutkiej linie.