Jej matka pochodziła z Dystryktu Trzynastego. Od samego początku Holly widywała ją rzadko, słowo „mama” nie było wbrew pozorom pierwszym, które wypowiedziała, a stosunkowo ostatnim, którego miała okazję się nauczyć, a i tak używała go dość rzadko. Pierwsze lata spędzała z siostrą Darcy, która nigdy nie miała dziecka, choć było to jednym z jej prawdziwych marzeń. Dlatego niezwykle ucieszyła się na wieść, że będzie miała okazję opiekować się rozkosznym małym dzieciątkiem. Brak informacji na temat ojca Holly niepokoił mieszkańców, ale z przyczyn oczywistych nikt nie roztrząsał tej sprawy i niebawem ucichła.  Nie mówiono o tym na głos, ale Darcy często podróżowała, pracowała jako szpieg w Kapitolu czy wielu innych Dystryktach, znikała na wiele miesięcy, wracała na krótki czas i właśnie po jednej z dłużących się przez rok wizyt przyjechała z drobnym i bezdomnym od tej pory prezentem. Nic więc dziwnego, że dziecko ledwo pamiętało twarz matki, że w ogóle jej nie znało i kiedy usłyszało o jej śmierci, nie przejęło się także.
Trzynastka była spokojnym i sterylnym miejscem, pamięta ją jako białe ściany i miłych, ale wiecznie nieuśmiechniętych ludzi. Miała wrażenie, jakoby ta czystość zmywała z nich ludzkie uczucia, odbierała namiętność i niszczyła charakter jednostki. Być może z winy strojów, ale wszyscy wydawali się tacy sami. Była wtedy jedynie dzieckiem, a kiedy nastąpiło bombardowanie, uratowano ją jako jedną z ostatnich, więc nic dziwnego, że jej wspomnienia nie są delikatne, a okrutne i krytyczne na temat wspaniałej Trzynastki. Przez jakiś czas, chyba niesłusznie, cieszyła się, że mieszka poza, wybrała sobie nowe imię i korzystając z tego, że otaczają ją nieznajomi, przedstawiała siebie jako Di.
Poza. Kluczowe słowo.
Okazało się, że istnieje kolejne poza, w które nie wierzyła, dopóki nie opuściła leśnej klitki i nie poznano ją z nowym oszałamiającym światem, który zachwycił ją na samym wstępie, choć zdążyła skosztować go zaledwie troszeczkę.