Jakie zmiany zamierza Pan wdrożyć w prowadzenie polityki Panem? Czy ma Pan już przemyślaną strategię?
Dobry strateg nigdy ściśle nie przywiązuje się do wcześniej ustalonego planu, ponieważ życie jest zupełnie nieprzewidywalne. Jednego dnia snujemy idealny, w naszym mniemaniu, scenariusz, a drugiego dnia okazuje się, że realia nie pozwalają na jego realizację.
Niemniej, posiadam pewną koncepcję, którą będziemy wdrażać w życie wraz z ministrami. Chcę, żeby wprowadzane zmiany nie skierowały się ku jednej grupie społecznej. Moim założeniem jest, by wszystkie dokonywane przekształcenia były korzystne dla całego narodu.
Odnoście polityki - sądzę, że zafundowana mi nagle dwumiesięczna próba sił idealnie wpisuje się w przykładowy sposób działania.

W swoim przemówieniu stwierdził Pan, że nazwisko Adler jest obce większości Kapitolińczyków. Czy w obliczu budowania nowego Rządu uważa Pan to za zaletę, czy przeszkodę?
Wychodzę z założenia, że ludzi należy oceniać poprzez pryzmat ich działań aniżeli mglistych skojarzeń. Wiem, że łatwiej jest budować zaufanie, kiedy postawiono już jakieś jego fundamenty… aczkolwiek lubię wyznaczać przed sobą nowe cele oraz do nich dążyć. Zdobycie dobrego imienia pośród Kapitolińczyków również należy do jednej z najważniejszych intencji.
W dodatku proszę nie zapominać, że na Panem składają się także dystrykty. Tamtejsza ludność zna bardzo dobrze osobę Tibalta Adelera i inicjatywy przez niego podejmowane.

Nie przebierał Pan w słowach, oceniając swoją poprzedniczkę - "Tytuł bardzo zaszczytny, choć ostatnimi czasy splamiony hańbą, kłamstwem, żądzą władzy". Jak przekona Pan obywateli, że ten ostatni zarzut Pana nie dotyczy?
Nie czuję w sobie presji bycia najważniejszym, przymusu decydowania o wszystkimi. Doskonałym potwierdzeniem dla niewierzących w moje zapewnienia powinien być jeden fakt - nie zależało mi na przytulnym gabinecie w siedzibie Almy Coin, nie przesiadywałem jak najbliżej prezydenckiego fotela. Wręcz przeciwnie - widząc wszystkie niekorzystne ruchy, odczuwałem bezsilność, starałem się odsuwać, kiedy poglądy zaczęły bardzo odróżniać się od moich.
Chciałem i ciągle chcę wyłącznie dobra całego Panem, nie władzy.

Alma Coin zasłynęła kontynuowaniem polityki Snowa i zorganizowała dwie edycje Igrzysk Głodowych. Jakie jest Pana zdanie na ich temat?
Przez wiele lat sprawowałem urząd burmistrza w Czwórce i doskonale zdaję sobie sprawę z tego, co Głodowe Igrzyska oznaczają dla tych dzieci, ich rodzin. W jednym, krótkim momencie ich całe życie się kończy… Wzajemne mordowanie się na arenie, oczach wszystkich jest dla mnie czymś niemoralnym, zepsutym na wskroś. Uważam to z najgorszych z wymysłów współczesnego świata, który powinien zostać odrzucony siedemdziesiąt sześć lat temu, już w fazie pomysłów.

W swoim przemówieniu powiedział Pan, że getto nie spełniło swojego celu, ponieważ zagrzewało do buntu, jednak jego likwidacja jest decyzją dość kontrowersyjną, głośno komentowaną w społeczeństwie. Czy nie obawia się Pan, że odniesie skutek przeciwny do zamierzonego?
Czy to nie byłoby pewnym popadaniem ze skrajności w skrajność?  Czuję się przekonany, że to działanie nie przyniesie odwrotnych skutków. Ludzie z getta otrzymują szansę od życia na coś więcej niż oglądanie wszechobecnej biedy. W końcu opuszczą ciasne mury. Swoją pracą mogą wyłącznie pomóc, przyczynić się do odbudowania nowego Panem. Czego oczywiście chcą wszyscy z nas.

Jakie cele przyświecają, według Pana, członkom Kolczatki?
Nie potrafię tego jednoznacznie stwierdzić. Mam dziwne wrażenie, że ci ludzie w głębi serca nie są źli. Po prostu dziesiątki lat życia w państwie totalitarnej polityki prezydenta Snowa, następnie prezydent Coin sprawiły, iż nie potrafią rozwiązać problemu jak cywilizowani ludzie. Próbują powielać doskonale znane ruchy władzy we własnej walce o lepsze jutro. Wszystko jest trochę jak wołanie o zmiany w bardzo nieodpowiedni sposób.

Poprzedni rząd został rozwiązany, kim są ludzie współtworzący władzę w tej chwili?
Ministrowie to osoby nastawione pozytywnie do wprowadzania zmian. Doskonale zdają sobie sprawę, że cała sytuacja pozostawiona przez dotychczasowy rząd, pomimo wstępnie dokonanych zmian, nadal wymaga gruntownej modernizacji. Robią wszystko, co w ich mocy, a ja bacznie obserwują ich starania.
Wybrany przeze mnie skład również posiada odpowiednią wiedzę dotyczącą własnego zakresu obowiązków.

Zawdzięczamy Panu poprawę stosunków z Dystryktami, powołano także ich przedstawicielstwa w Siedzibie Rządu. Jakie będą następne kroki w relacjach Kapitol - Dystrykty?
Bardzo zależy mi na utrzymaniu jak najlepszych kontaktów z każdym dystryktem. Pomoc w odbudowie zniszczonych terenów na pewno zostanie odebrana bardzo pozytywnie poprzez tamtejszą władzę. Już na ten moment staje się ona swoistym zacieśnieniem relacji; otrzymujemy same pozytywne sygnały.
Do następnych korków na pewno można zaliczyć reformy tworzone wspólnymi siłami. Nikt nie może zapominać, że Kapitol i dystrykty nie są samowystarczalne. Żyjemy w symbiozie i powinniśmy utrzymywać nasze stosunki w przyjaźni. Zacieramy sztucznie wykreowane granice.

Rozmawiała Rory Carter.

Dlaczego powstanie KRESu było konieczne i co zyskało na tym państwo przez pierwsze kilka miesięcy istnienia Rejestru?
Nikomu nie trzeba chyba udowadniać, że rebelia pozostawiła po sobie ogólny chaos. To, w jaki sposób rozwiązano kwestię Kapitolińczyków, było tak samo nieporadne i nieprzemyślane, jak reszta rządów Almy Coin. Nie tylko ze względów ekonomicznych, ale również prawnych - przez wiele miesięcy nikt tak naprawdę nie wiedział, kto jest kim. Wiele osób zostało niesprawiedliwie poszkodowanych, wiele uciekło od należnej im kary. A tego wszystkiego można było uniknąć, gdyby od samego początku zdecydowano się na wprowadzenie jasnych, sprawiedliwych zasad. Takie właśnie było pierwotne założenie KRESu i wierzę, że to założenie twardo realizujemy. Sporo pracy wciąż przed nami, ale wystarczy się rozejrzeć, żeby zauważyć pierwsze małe sukcesy. Tylko w samym wrześniu rozpatrzyliśmy pozytywnie kilkadziesiąt wniosków o przeniesienie z getta do Dzielnicy Wolnych Obywateli - wnioski osób, które, jak się okazuje, znalazły się tam przez pomyłkę poprzedniej władzy. Odkąd wprowadziliśmy elektroniczne dowody tożsamości wzrosła też znacznie liczba schwytanych zbiegów, bo wystarczy sekunda, żeby sprawdzić, czy kontrolowana osoba jest tym, za kogo się podaje.

Jak wygląda standardowa procedura wpisania do Rejestru? Nie wszystkim ona przysługuje, czy doszło z tego powodu do większych nieporozumień z Bezprawnymi?
O wpisanie do Rejestru większość mieszkańców Panem nie musiała martwić się wcale. Automatycznie zostali do niego dodani wszyscy obywatele dystryktów oraz zasłużeni w rebelii mieszkańcy Kapitolu, z wyłączeniem oczywiście tych, których nazwiska widniały w karnych kartotekach. Wystarczyło więc, że zgłosili się do oddziału Krajowego Rejestru Ewidencji Społeczeństwa przypisanego do ich miejsca zamieszkania, i wymienili stary dowód tożsamości na nowy, elektroniczny. Pozostali mogą wnioskować o wpis do systemu dostarczając do tego samego oddziału zestaw dokumentów, możliwych do pobrania na miejscu bądź wydrukowania z naszej strony internetowej. Jeżeli wniosek taki zostanie rozpatrzony pozytywnie, w ciągu czternastu dni roboczych następuje zmiana statusu i wydanie nowego dowodu tożsamości. I o ile niektóre zostają zatwierdzone praktycznie z miejsca - jak w przypadku mieszanych małżeństw - to zdarzają się oczywiście decyzje odmowne. Zazwyczaj w takich wypadkach proponujemy składanie odwołań, ale od czasu do czasu dochodzi do niewielkich incydentów. Dostajemy listy z pogróżkami i podejrzane paczki, a kilku zdenerwowanych Bezprawnych próbowało zaatakować pracowników biura, ale nasza ochrona bardzo szybko neutralizuje takie przypadki. Jeśli chodzi o nas, to ze swojej strony gwarantujemy, że nikt PRAWDZIWIE zasługujący na miano obywatela nie odejdzie z pustymi rękami. Z drugiej strony musimy też pamiętać, że jako instytucja musimy dbać, by wolna ludność Panem czuła się bezpiecznie w swoich domach.

Jest Pan przewodniczącym KRESu, jakie są dalekosiężne cele tej instytucji, a co planujecie wprowadzić w życie już niebawem?
Głównym i niezmiennym celem KRESu jest wprowadzanie porządku i stanie na straży sprawiedliwego podziału społeczeństwa. W chwili obecnej skupiamy się głównie na udoskonalaniu systemu i rozpatrywaniu wniosków o zmianę statusu, by już za kilka tygodni każdy mieszkaniec Panem przypisany był właściwej grupie. Współpracujemy blisko z wymiarem sprawiedliwości, a kartoteki Strażników Pokoju często korzystają z naszych danych. Co dalej? To będzie zależało od zadań, jakie otrzymamy z góry, ale myślę, że krokiem naprzód będzie próba asymilacji Bezprawnych z Wolnymi Obywatelami. Nie możemy ignorować ogromnego potencjału drzemiącego w setkach tysięcy dawnych Kapitolińczyków. Wierzymy, że istnieje dla nich możliwość resocjalizacji i chociaż będzie to zapewne metoda małych kroczków, to jesteśmy optymistyczni co do przyszłości Rejestru. Już w tej chwili korzysta się z systemu w procesie wybierania bezrobotnych mieszkańców getta i kierowaniu ich do pracy. To jest dobre dla wszystkich - dla gospodarki, dla Kapitolu i wreszcie dla samych zainteresowanych.

Wszystkich ciekawi kwestia uzyskiwania statusu Wolnego Obywatela przez ludność przesiedlaną do Dwunastki. Na jakich zasadach i po jakim czasie będą oni mogli starać się o ten przywilej?
Jednym z założeń programu przesiedleniowego jest danie Bezprawnym możliwości przysłużenia się społeczeństwu i swoistego 'odpracowania win'. To faktycznie otwiera drogę do starania się o status Wolnego Obywatela w przyszłości, i to niedalekiej - pierwszy wniosek można złożyć już po sześciu miesiącach pracy - ale sam fakt zatrudnienia nie gwarantuje oczywiście pozytywnego rozpatrzenia. Jednym z wymaganych dokumentów jest opinia psychologiczna sporządzona przez miejscowego pracownika KRESu oraz list referencyjny od zwierzchnika zespołu, do którego przynależy zainteresowana wpisaniem do Rejestru osoba. I jedno i drugie zależy jednak od tylko i wyłącznie od starającego się. Pamiętajmy, że przesiedlenie powinno być traktowane jako szansa, nie kara.

O efektach programu przesiedleniowego przeczytacie już w następnym numerze, tymczasem na naszej stronie internetowej możecie odnaleźć adresy najbliższych Wam oddziałów KRESu wraz z godzinami, w jakich czynne są biura. Zachęcamy do osobistego rozwiewania wszelkich wątpliwości związanych z Rejestrem!  

Skrupulatnie przygotowywana przez rząd zasadzka była utrzymywana w tajemnicy do samego końca. Transport broni z Dwójki, pozornie bez większej ochrony, stanowił doskonałą przynętę, którą Kolczatka połknęła bez większego zastanowienia. Ta zagrażająca bezpieczeństwu mieszkańców Kapitolu organizacja planowała pozyskać dla siebie kolejne środki, mające pomóc jej w szerzeniu chaosu na ulicach getta. Na szczęście próba ta została udaremniona.
Oddział Strażników Pokoju, pod dowództwem Conrada Dillingera, zastawił pułapkę na torach kolejowych, sąsiadującym z nimi podziemnym parkingu oraz najbliższej okolicy. Broni zamierzano użyć wyłącznie w konieczności, taka jednak nastąpiła, gdy to Kolczatka jako pierwsza otworzyła ogień. Czterech Strażników zostało rannych, kiedy terroryści usiłowali zbiec z miejsca zasadzki. Pomimo tego, oddział nie poddał się i po krótkiej potyczce mógł ogłosić swoje zwycięstwo.
Jak bardzo nieobliczalni są członkowie Kolczatki może świadczyć fakt, że w ferworze walki zdecydowali się zamordować jednego ze swoich ludzi. Drugi został postrzelony przy próbie ucieczki, kolejną dwójkę schwytano oraz oskarżono o przynależność do organizacji terrorystycznej, atak na Strażników Pokoju i próbę przeprowadzenia zamachu. Trwające w ich sprawie śledztwa już okazały się owocne – pojmano Henry’ego Winstona, poszukiwanego między innymi za zamach na głowę państwa Almę Coin, a już wkrótce na listach gończych zakwitną nowe nazwiska. Przesłuchania zakończą się sprawiedliwym procesem.
Angelini, Benner, Dillinger, Hessler, Sean – stolica ma prawo poznać nazwiska swoich obrońców. Dowódca Strażników Pokoju, Christina Annesley, nie udzieliła komentarza na temat ewentualnych awansów i dodatkowych wynagrodzeń dla swoich żołnierzy, możemy być jednak pewni, że mieszkańcy miasta nie zapomną o ich zasługach.
Prezydent Adler zapowiedział, że w swoim nadchodzącym telewizyjnym wywiadzie, podsumowującym pierwsze cztery miesiące jego kadencji, nawiąże także do bohaterskiej postawy Strażników Pokoju oraz zaproponuje kolejne rozwiązania, które będą miały za zadanie wyplenienie terrorystów z ziem stolicy oraz całego Panem. Patrząc na to, czego już udało mu się dokonać, możemy być pewni, że nie będą to obietnice rzucone na wiatr.