*
Nie, niczego nie żałuję.
Przez wiele lat kładłem się spać wcześnie. Nie pamiętam nawet, kiedy zacząłem myśleć o rewolucji. Może przez tych pieprzonych rebeliantów, który chyba we wszystkich zasiali ziarno nadziei? Wykiełkowało szybko i rozrosło się w ludziach w prawie każdym z dystryktów. Rosło z każdą kolejną rewizją, przeszukaniem, batem rozdzierającym skórę na plecach, wyzyskiem. W końcu było tak duże, że musiało przedrzeć się na zewnątrz.
Życie w Dystrykcie Dwunastym nie było nigdy łatwe. Dostaw jedzenia nie było, za to zapotrzebowanie na węgiel ze strony Kapitolu wciąż rosło. Później zaostrzony rygor, publiczne kary i egzekucje tylko pozornie pozwalały w łatwy sposób opanować ludność.
Odsiedziałem swoje w kopalni. Z moim statusem społecznym tylko na taką pracę można było sobie pozwolić. Dzień w dzień, tydzień za tygodniem. Taka praca buduje charakter. Wszyscy byliśmy obdarci z godności, co budziło nienawiść do rządzących. Zabranie trybutów z areny było podmuchem, który rozniecił ogień dalej, zamieniając go w pożogę.
Celia zawsze pragnęła mieć rodzinę. Oboje wiedzieliśmy, że nasze dzieci zasługiwały na to, by urodzić się w wolnym dystrykcie, w którym moglibyśmy zapewnić im wszystko, czego by potrzebowały. Dołączyliśmy do rebelii.
Dystryktu Dwunastego już nie ma. Celii też już nie ma. Nie zdołała wydostać się na czas. Nie ma już planów na przyszłość, rodziny ani dobrego zakończenia. Pozostała tylko niechęć do Kapitolu i wszystkich z tym związanych. Pustych, poprzebieranych w dziwaczne stroje ludzi, którzy interesowali się jedynie rozrywką, żyjąc w dostatku i dobrobycie. Pozostała wiara w radykalne poglądy i metody Almy Coin. Szybkie wspinanie się po kolejnych szczeblach drogi do rządu. Namawianie, na zmniejszanie dostaw racji żywnościowych dla mieszkańców Starego Kapitolu, wprowadzanie kolejnych godzin policyjnych i rewizji. Niech wiedzą, jak to jest. Niech poznają, co to głód. Niech spłoną, jak Dystrykt Dwunasty.
Czy na pewno do tego dążę? To już moja sprawa.*