| Dwa dni po stracie dokumentów w ciemnej uliczce.

Chefsiba uparła się, że odprowadzi Gerdę na posterunek, bo przecież nie wiadomo, czy znowu jakieś zbiry nie napadną jej kochanej opiekunki. Harvin odnalazła w tym marną pociechę, bo przecież żaden rasowy zbir nic by sobie nie zrobił z obecności siedemdziesięciolatki, choćby nie wiem, jak żywiołowej. Nie chciała jednak dyskutować ze swoją podopieczną, dlatego na miejsce doszły pod rękę, razem.
Dziewczyna nalegała jednak, by Chefsiba zajęła miejsce w poczekalni, nie było przecież potrzeby ciągnięcia jej ze sobą po wszystkich piętrach posterunku. Gerda odnalazła odpowiednie stanowisko, za którym ujrzała osobę kompetentną do udzielenia jej informacji. A przynajmniej tak myślała.
- Dzień dobry - podeszła doń powoli, łącząc dłonie w nerwowym geście - Chciałabym wyrobić nowe dokumenty, jako iż obawiam się, że zgubiłam stare.
Spojrzała niepewnie na swojego rozmówcę.
Co mogło pójść źle? To tylko rutynowa czynność, mają jej dane, jej odciski palców i to wszystko, co musiała im o sobie powiedzieć, gdy przybywała do Kapitolu. Wyrobienie nowego dowodu powinno więc być tylko kwestią czasu.

Strażnik wyglądał na wyjątkowo znudzonego, ale nie uśpiło to czujności Gerdy. Na widok białych kombinezonów zawsze wzdrygała się nieznacznie, gdyż kojarzyli jej się nieodzownie z latami Dożynek w Siódemce. A teraz, w KOLCu, tyle razy była świadkiem tego, jak nadużywali swojej władzy...
Nie usiadła, ale wygładziła spódnicę i złączyła dłonie przed sobą, chcąc zaprezentować najgrzeczniejszą pozę, na jaką ją było stać.
- To się stało dwa dni temu - zaczęła swoją wyuczoną opowieść, przełykając uprzednio ślinę - Chwilę przed godziną policyjną wracałam do domu, gdy zostałam zaatakowana od tyłu. Napastnik był mężczyzną, ale było już ciemno, a on miał kaptur na głowie - za nic nie zaryzykowałaby opowiedzenia prawdziwej historii. Zaryzykowanie oskarżeniem kogoś spoza Kwartału nie wchodziło w grę - Wyrwał mi torebkę, w której miałam dokumenty, kilka banknotów i różne takie kobiece drobiazgi. Chciałam ją przytrzymać, ale on trzymał w ręku coś ostrego, chyba szkło no i zamachnął się - uniosła rękę, wskazując ranę na policzku - Uciekł, zanim zdążyłam zawołać pomoc.
Cały czas wpatrywała się w Strażnika, próbując przekonać go do swojej wersji wydarzeń. Co mu szkodziło jej uwierzyć? Będzie miał przy tym mniej roboty.