/Bilokacja - Po "wycieczce" z Rhionnan

Jeszcze pociągał nosem, ale pod nim czaił się jakiś zadowolony uśmieszek. Wróciwszy do domu zorientował się, że nawet los mu sprzyja i akurat był prąd, a w związku z tym – ciepła woda. Mógł wziąć szybki prysznic, doprowadzić się do porządku i iść spać. Wychodząc spod prysznica, drapał się po szanownym, zgłodniałym brzuszku, aby przejść do czegoś co kiedyś nazywał lodówką. Musiał wyglądać jak cierpiętnik kiedy zorientował się, że w środku nic nie było, a jeśli chciał jedzenia, musiał iść sobie je załatwić. Czego po godzinie policyjnej zrobić nie można. Zapuka do czyjegoś mieszkania i zapyta staruszkę z mieszkania obok o cukier? A potem będzie tylko i wyłącznie to smakowicie wpierdalał? Wątpliwe. Uznał, że głód powinien odejść jeśli położy się spać.
W końcu. Godzina? Koło drugiej, chyba… Zegarek padł kiedy tylko oznajmił Dylanowi, że pora wstawać. Godzina snu, jak pięknie! Wyklinał narzędzie szatana od, zapewne nie wszystkich kurw świata, leżąc sobie na wznak z zamkniętymi oczami. Powieki zaczęły powoli się otwierać. Znowu się zamknęły. Taki rodzaj wyliczanki przed snem był chyba niezwykle intensywny i pozwolił ululać pana Sharpe w przyjemnym, acz krótkim śnie. A wtedy…

W krainie kolorowych marzeń był sobie marynarzem. Świetnie mu szło, miał taką piękną czapkę i uśmiech. Niebieski kombinezon w małe, żółte kurczaczki, dumnie wypinał pierś do przodu przebijając się przez kolejne lodowe kry.

Brzdęk!

Huk i kolejny hałas. Szukał ręką tego pieroństwa, ale kiedy już walnął w budzik łapą, dzwonienie nie ustępowało. Usiadł na łóżku rozglądając się dookoła zaspanymi oczami. Nadal buczy, nadal dzwoni. Dźwięk ustąpił prawie w tym samym momencie kiedy stopy Dylana wylądowały na dywanie człapiąc powoli do drzwi, ale zaraz miało nadejść pukanie.

Westchnął jak na stacji lokomotywa, otworzył drzwi i uwiesił się klamki zerkając nieprzytomnym wzrokiem na „gościa”. Babunia z piętra wyżej? Kiedyś się do niego przystawiała i przysiągłby, że miała gwałt w oczach. Tym razem pominął ten szczegół, jak również resztę, że staruszka była w różowym szlafroku, z makijażem wokół twarzy. Malować się na noc?

- Kiciusia… Wyprowadzałam. – powiedziała skrzypliwym jak jej stara szafa głosem. Kiciuś i wyprowadzałam w jednym musiał oznaczać jedno. Zatrzasnęła mieszkanie i nie mogła go otworzyć. A co zrobić jak nie można otworzyć mieszkania? Pójść do Dylana, który potrafił takie cuda z zamkniętymi oczami rozwiązywać. Zajęło mu chwilę, nadal nie zauważając wędrującego wzroku puszystego kota i pani rozochoconej pani Butter. Cóż, może cieszyła się, że uzyskała pomoc od młodzieńca? Dylan skłonił się, machnął ręką jak dżentelmen i zaprosił kobietę do jej własnego mieszkania upewniając się, że zamyka drzwi zanim coś powie.

Poczłapał na dół. Wszystkie drzwi zamknięte, Sharpe zaspany, zszedł chyba o jedno piętro za nisko. Człowiek może się pomylić prawda? Ten człowiek się nie wracał. Podrapał się po brzuchu, nadal nie zauważając, że jest prawie nagi. Prawie – miał na sobie jakże gustowne bokserki z podobizną Pinokia na przedzie. Co te drzwi takie oporne? Jego mieszkanie też się zatrzaskiwało. Nie mógł wezwać obsługi… bo to nie był hotel. Konserwator też raczej wypiąłby się na niego zamiast w czymkolwiek pomóc. Wymienić drzwi. To jest myśl. Ale gdzie dostaniesz cholero dobre, mocne, sprawne drzwi? Po kilku próbach udało mu się dostać do środka. Zaspany, zirytowany, zziębiony. Westchnął znów… Gdzie to łóżko? Psiakrew. Gdzie łóżko? Błąkał się po pokoju, o dziwo nie utykając na żadnym sprzęcie. Zwycięsko dotarł do celu, znalazł kołdrę, wlazł pod nią… Kij, że ktoś tam już sobie spał, przynajmniej miejsce miał wygrzane. Plecki takie ciepłe. Tulu tulu.

Nie miał jakichś specjalnych zasad, ale z reguły nie przekraczał pewnych granic. Prawdopodobnie nigdy nie wszedłby do czyjegoś mieszkania nie mając u danej osoby czy pomieszczenia interesu. Był zadowolony,  że nie boli go ręka,  że tak wygodnie układa się na pościeli. Westchnął pod nksem sennje i znowu coś mu się chyba śniło. Uciekał z jakąś rudą dziewczyną przez spaloną słońcem ziemię.  Nie była to ta mała wredota imieniem Rhiannon. Tamta miała proste włosy. Trzecia nad ranem, a on leżał w obcym łóżku,  z obcą dziewczyną. W Kapitolu nie było to takie dziwne nawet jeśli nie pamiętał co robił przed snem, a teraz? Teraz to by było niebezpieczne.

Śnił o dziewczynie. Pięknej,  długonogiej, młodej i niebezpiecznej.  Miała być przepowiednią? Jeśli tak, pewnie by się zdziwiła, że zapowiada sen kolejny. Kaczuszki. Małe,  słodkie kaczuszki. Takis żółte.  Ktoś przyniósł sprzęt sportowy. Nie zapierdalajcie tak kaczuszki! - chciał krzyczeć jednak z ust nie wychodziło nic poza mmrhmmmr. Zamiast zwrócić uwagę na głos dziewczyny, tylko mocniej ją do siebie przytulił.
-Gramy w golfa. Podaj sweter. - mruknął zanim jeszcze wykonał czynność ciągnięcia Lucy po łóżku w swoją stronę.  -Jesteś... jesthumphmmm...
Pogadali.

Pisklaczki zaczęły uciekać coraz szybciej, a on chciał je gonić. Nie mógł. Ach marność nad marnościami i wszystko marność. Przepadło, przepadło. Słyszał głos. Kobiecy, razem z nim swój własny, ale bezsensowny. Odwrócił się na plecy, ręka nadal przewieszona przez bok Lucy. Po chwili znowu przewrócił się na bok i dziewczyna utknęła w jego uścisku. Kaczuszki, kaczuszki! Pani duża kaczka przyniosła armatę w swoich kaczych skrzydełkach. O nie! Pani kaczuszko! Czemu pani to robi?! Pisklaczki zostały załadowane do armaty i wystrzelone!
BAM!
Jeden po drugim uderzał w klatkę piersiową Dylana. Raz za razem aż nie dostał w mordę. Sharpe w półśnie uniósł ręce i zaczął się odsuwać plącząc się w kołdrze. Złapał Lucy za nadgarstki coraz bardziej uświadamiając sobie, żeeee coś jednak nie jest w porządku.
- Kim ty… – Otwierał i zamykał oczy próbując przyzwyczaić się do panującego w pomieszczeniu półmroku. Przełożył sobie obie jej ręce w swoją jedną i próbował klęknąć na łóżku, co jednak nie było takie łatwe. – … do kurwy nędzy jesteś?

Świadomość przyszła całkiem niespodziewanie. Zamiast łączenia faktów, wszystko pozostawało w rozsypce. Rozglądał się po pokoju trzymając w swoich rękach jej złączone nadgarstki. Przez chwilę hiperwentylował, ale oddech z sekundy na sekundę zaczął się wyrównywać. Coś mu nie pasowało. Czemu ten pokój był taki… jakiś inny? Co prawda widział zaledwie zarysy rzeczy poustawianych w środku, ale jednak coś się nie zgadzało.
Spisek… Zasadzka! Bendom szczelać!
Rozglądnął się dookoła próbując zorientować się o co dokładnie chodzi.
- Nigdzie nie idziesz. – warknął i poruszył się na łóżku. Dokładnie to przygniótł ją nogami nie próbując nawet wypuścić.
- Zadałem pytanie, a nie kazałem ci spieprzać.
Zaraz, zaraz… Przybliżył się. Ona mu kogoś przypominała. Co do cholery… Kwiaciarka?! Nie było żadnego "Ja cię znam!", czy innych tekstów, tylko jedna wielka niewiadoma i konsternacja. Kupował kiedyś od tej dziewczyny kwiaty... na grób matki. Co do kurwy? Czemu w jego pokoju? Nagle puścił jej dłonie, ale nadal na niej siedział nie przestając się gapić. Gapił się też jego prawdomówny pinokio.

Ale co on złego zrobił niby? Nic nie zrobił! Wyszedł z mieszkania, pomógł babuli, zamknął za nią drzwi i wrócił do swojego mieszkania nie będąc świadom, że wszystko jest w porządku oprócz pięter. Jedno wyżej czy niżej. Co to za różnica? Prawie żadna! A biorąc pod uwagę to co mu się dzisiaj przydarzyło, był jak najbardziej usprawiedliwiony.
No tak, puszczenie rąk delikwentki było nierozsądne. Już drugi raz tego dnia został zbombardowany przez niezbyt silne piąstki. W sumie to więcej niż dwa razy. Dostał jeszcze w mordę od 'doktorki'. Metr sześćdziesiąt w kapeluszu...
Właśnie wpadł na pomysł, że ona może się go bać. Eureka, geniuszu. Jeszcze nie myślał nad tym jak mówi, było zdecydowanie zbyt późno. A już kompletnie nie zastanawiał się nadtym jakby miało to komuś przeszkadzać.
- Nie bij mnie... czekaj no! - wzniósł ręce w górę i już nie siedział a klęczał przed, a właściwie to nad Lucy. Chwila przerwy, chwila ciszy. - Śnisz mi się? - wypalił i jedną łapą złapał ją za pućka.

Mógł się spodziewać spoliczkowania, ale jednak akt przemocy nie nadszedł. Z perspektywy obiektywnego obserwatora, najbardziej poszkodowaną osobą w dalszym ciągu byłaby Lucy. Odsunął się żeby dać jej wyjść spod siebie. No dobrze. Żadnego jiu-jutsu. Nie opuszczał rąk, poddając się bez walki.
- Zaraz, zaraz... jak to wpychać się pod kołdrę. No właśnie ty mi się wepchnęłaś... - bąknął próbując wygramolić się z kołdry. Zszedł z łóżka i stanął obok niego nachylając się żeby złapać kołdrę za dwa rogi i rzucić nią w Lucy. Ale teraz widać było jego piękne gacie. Przeszedł przez pokój potykając się na jakimś sprzęcie, tak że prawie wylądował na oknie. Podtrzymał się parapetu i wyjrzał na zewnątrz. Widok taki sam, cholera. Ale gdzie jego kakus "Bob"?! Jakaś pelargonia zamiast tego. Wziął doniczkę w obie ręce i odwrócił się do Lucy.
- Co to jest? - rzucił przyciszonym głosem, nadal pełnym obaw i wyrzutów.

Im dłużej tak stał tym dziwniej się robiło. Odwrócił się do okna żeby odłożyć pelargonię na parapet jednak tego ostatecznie nie zrobił. Przerzucił doniczkę do jednej ręki żeby drugą rozmasować zmęczone oczy. Wziął głębszy wdech. Otworzył oczy. Nadal tu była?  Odwrócił się i znowu spojrzał na Lucy uświadamiając sobie powolutku co też się dzisje.
Wstałeś. Dwa razy budzony przez budzik. Właściwie to raz. Za drugim przyszła sąsiadka z dzwonkiem. Potdm waliła do drzwi. Naprawileś jej własne,  szybko się ulatniając. Dalej schody w dół i własne mieszkanie.
- Yyyyyyym... - Przeszedł się znowu po pomieszczeniu. Zatrzymał przy drzwiach i poczłapał do zlewu w którym położył pelargonię. Coś tu było nie tak! Układanka stawała się jasna, a Dylan był coraz bardziej trzeźwy.
Odkręcił zimną wodę, ale nie leciała. Kilka kropelek spadło do suchej zidmi.
Odsunął się od zlewu, przeszedł do czegoś co wyglądało jak lodówka. A tam...
Kanapka...
Zamknął lodówkę. To nie jest moje mieszkanie!
Podszedł znowu do zlewu, wyciągnął doniczkę z pelargonią, odwrócił się do Lucu zasłaniając genitalia roślinką. W samą porę.
A teraz stąd spierdalaj Dylan! Myśli podpowiadały, wszystko brzmiało - spierdalaj, ale chwilę stał i myślał gapiąc się na kwiaciarkę.
- Mhm - Skwitował elokwentnie. Pokiwał głową i.. odwróciwszy się, zakrył Geppetto, którego miał na tyłku. Złapał za klamkę iii... Wyszedł.

Z/T