/po przeskoku

Dlaczego tutaj? Nie wiedziala. Moze to kobieca intuicja, a moze po prostu myslala, ze bedzie miala jakas chwile dla siebie. Miesiac temu zaczela prace w szpitalu w KOLCu. Oczywisci, ze praca byla lepiej platna, a stanowisko wyzsze, ale wiazalo sie to ze zdecydowanie wieksza iloscia obowiazkow i na pewno qiwksza odpowiedzialnoscia. Za to byla teraz pania doktor, nie zwykla pielegniarka tak, jak ostatnim razem gdy widziala sie z Danielem. Na pewno jednak nie sadzila, ze go tutaj moze spotkac.. Planowala do niego napisac, zapytac co u niego i jak sobie razi, bo miala nadzieje, ze jest coraz blepiej. W koncu zyjac spokojnie w dystrykcie powinienn zaczac doochodzic do siebie. Przynajmniej tak jej sie wydawalo.
Weszla do pizzeri i rozejrzala sie. Kilka osob, jedene straznik. Tutaj nie traktowano ich z taka nienawiscia jak w KOLCu wiec pewnioe przyszedl zjesc w spokoju. Jednak cos w jego wylwetce wydalo sie Zoi znajomego i poczekala chwile az ten podniesie glowe. Przez chwile wydawalo jej sie, ze ma zwidy i po prostu ten mezczyzna jest podobny do Daniela, ale nie.. To byl on. Usmiechnela sie lekko i podeszla do stolika.
- Daniel? [/ b] - zagadnela. - [b]Co ty tu robisz? - byla nprawde zaskoczona i chyba nie ma jej sie co dziwic. W koncu jeszcze niedawno siedzial w dystrykcie.
- Moge sie dosiasc? - zapytala jeszcze. Skoro moze miec jakies niezwiazane z praca towarzystwo to chetnie to wykorzysta.

Ludzie wchodzili i wychodzili. Daniel czasami przyglądał się im, ale generalnie zajmował się swoimi sprawami, a mianowicie czytał ostatni raport dotyczący jego pracy w Kwartale. W getcie nienawidzili Strażników tak samo jak kiedyś w Dystryktach. W sumie się im nie dziwił sam dalej odczuwał niechęć do nich. Mimo, że sam chodził w bieli.
Nie zauważyłby dziewczyny, gdyby nie odezwała się do niego. Był zbyt zajęty rozmyślaniem. Wyciągnął długopis i zaczął pisać notatki na temat tylko jemu znany. Gdy Zoja odezwała się do niego podniósł wzrok i uśmiechnął się delikatnie do niej (Coś w TYM stylu) . - Cześć Zoja. - Powiedział spokojnym głosem. - Co tu robię? To dobre pytanie. Tak wyszło, że musiałem się tu znaleźć i zostać Strażnikiem. - Wzruszył ramionami. Co on tu robił nie miał pojęcia. Gdyby nie Benjamin nie byłoby tu Daniela. - A co u Ciebie słychać? Uciekłaś z Jedynki tak szybko, że nie zdołałem z Tobą porozmawiać nawet. - Zapytał. - Jasne, dosiądź się

Nie zaglądała zbyt natarczywie do tego co bazgrał Daniel, w końcu to zupełnie nie jej sprawa i nie powinno ją to interesować. I faktycznie - nie obchodziło jej wcale. Miala za dużo swoich papierów na głowie, żeby jeszcze zaglądać w czyjeś. To już by było chyba zboczenie, gdyby próbowała pakować się w nie swoje papierkowe sprawy, których miała dość. Cieszyła się chwilą odpoczynku i spokoju. I widokiem znajomej twarzy nie związanej w żaden sposób ze szpitalem.
Przysiadła się do stolika na przeciwko chłopaka (choć sama nie była od niego wiele starsza, to jakoś dziwnym trafem miała go za chłopaka. Pewnie przez to, że badała go przed igrzyskami.) i odłożyła torebkę na wolne krzesełko obok.
- Nie spodziewałam się ciebie tutaj.. Nawet bym na to nie wpadła. - przysunęła sobie menu i zerknęła na kartę dań. - Tak, przepraszam za to.. - podniosła wzrok znad trzymanej w ręku oferty. - Musiałam szybko wracać do siebie, zawsze tak jest jak mam chwile wolnego, że coś się musi stać.. - westchnęła lekko. - U mnie.. dużo.. Za dużo czasem. Dostałam nową pracę, już nie jestem pielęgniarką, a panią doktor.. Ale to oznacza tylko więcej obowiązków. - pokręciła lekko głową, wpatrzona w pizze, przekąski i napoje. W końcu wybrała coś i zamówiła. Nawet nie pizzę, a sałatkę.. Przyszła tu chyba tylko by odpocząć od zgiełku szpitala, a nie najeść się specjału tego lokalu.
- Ale czemu w bieli? - zmarszczyła lekko brwi i spojrzała sugestywnie na strój Daniela.
Wydawała się mniej wypłoszona niż w Dystrykcie. Pewnie dlatego, ze była w znanym sobie miejscu, wśród innych ludzi, którzy na pewno zareagowaliby, gdyby coś jej się działo. przynajmniej taką chciała mieć nadzieję.

- Muszę przyznać, że nie planowalem przyjazdu tutaj. - Spoglądał na Zoję w skupieniu. Wydawała się być bardziej rozluźniona niż wtedy w Jedynce. Oczywiście Dan nie miał bladego pojęcia o jej przeszłości, ale nie trudno było zauważyć, że coś jest nie tak w jej zachowaniu.
Co do chłopaka. Daniel był chłopakiem. Może i patrząc na wiek był mężczyzną, ale on sam nie uważał siebie za mężczyznę. Jakoś tak mu się wydawało, że mężczyzną jest facet po trzydziestce. W każdym razie był chłopakiem.
- No to gratuluję. Bycie lekarzem musi być fajną sprawą. Kiedyś zastanawiałem się nad tym zawodem, ale potem nastąpiły Igrzyska i... wątpię, by ktokolwiek chciałby być pod moją opieką. - Wzruszył ramionami. W międzyczasie przyszedł kelner i podał pizzę Daniela oraz sałatkę Zoji wraz z napojami. - Czemu Strażnik? Najprościej, by dostać się do KOLCa. - Odpowiedział zdawkowo. Nie był pewny, czy ona wie, że Daniel ma brata bliźniaka. To, że prawdopodobnie nie wie o wrzuceniu go do KOLCa jest logiczne całkiem.
- Chcesz kawałek? - Zapytał dziewczynę wskazując na pizzę, choć szczerze mówiąc miał nadzieję, że odmówi. Był strasznie głodny i miał w planach zjeść całe danie. W końcu był facetem, który zeżre wszystko... nawet... nie wspominajmy może o kulinarnych przygodach byłego trybuta.

Oczywiście, że nie planował. Nie wyglądał na takiego, który planuje specjalnie naprzód, choćby tylko miesiąc.
W takim wypadku ona musiałaby być wciąż dziewczyną. A nie czuła się, wcale się nie czuła. Mając na głowie tyle obowiązków wydawała się samej sobie starsza o co najmniej dziesięć lat. Latanie po szpitalu, bycie odpowiedzialnym za wszystko, całe zastępy papierów do ogarnięcia.. Czasem miała dość.
- Szybko by ci się odechciało.. - uśmiechnęła się kącikiem warg. - Ja sama mam obecnie trochę dość.. - przysunęla sobie sałatkę i zlapala za widelec.
- Po co potrzebujesz dostać się do kolca? - zmarszczyła brwi i widelec zamarł w polowie drogi do jej ust. Po co ktokolwiek miałby chcieć się tam dostać? Raczej wszyscy chcieli uciekać, a tego proszę, ciągnie w drugą stronę. Nie dość ma jeszcze niedawnego gnębienia w dystryktach?
- Nie. Wcinaj. - pokręciła głową. W zupełności wystarczy jej zieleninka.

- Mój brat. - Odpowiedział zdawkowo po czym zaczął wpieprzać pizzę z takim zaangażowaniem, że wyglądało to co najmniej groteskowo. Nie lubił zbytnio o tym rozmawiać. Właściwie to nie lubił w ogóle rozmawiać o problemach. - Gdyby nie on w ogóle bym nie wracał do Kapitolu. Gdyby nie on w życiu nie byłbym Strażnikiem. Nienawidzę Strażników. Już dość otrzymałem od nich miłości, a raczej od ich zabawek i rąk. - Mruknął nie patrząc w ogóle na dziewczynę.
Przez czas posilania się milczał. Po prostu milczał, konsumował pizzę i... milczał. Nie patrzył na Zoję, nie odezwał się ani słowem. Zwyczajnie skupił się na czynności wykonywanej w danym momencie. Później jednak ochłonął (i zeżarł pizzę), więc przyszedł czas na dalszy ciąg rozmowy.
- Dużo się wydarzyło. W większości dużo złych rzeczy. Właściwie nie wiem co ja tu robię i czy jest sens tkwić w Kapitolu, ale jestem i staram się nie żyć wspomnieniami. - Spojrzał na ciemnowłosą. - Pewnie też masz nieprzyjemne wspomnienia związane z tym miejscem. - Stwierdził przyglądając się jej. Nie wnikał co przeżyła. Nawet nie chciał wiedzieć. Nie teraz. - Widzisz. Tortury i rewelacje z areny, czy Trzynastki tak naprawdę zabiły mnie. Nie jestem tym samym Danielem co wtedy, gdy badałaś mnie tuż przed Igrzyskami. Tamtego Daniela nie ma. Leży w grobie, wącha kwiatki od spodu i w ogóle. Kiedyś myślałem, że istnieje szczęśliwe zakończenie każdej historii. Teraz widzę tylko tragiczne zakończenia. - Mruknął jakby nie mówił do niej, a do siebie. Zupełnie oderwane z rzeczywistości słowa. Już na pierwszy rzut oka widać było, że nie jest z nim wszystko w porządku. A może nigdy nie było.

Uniosła brwi do góry, zdziwiona. Nie wiedziała o bracie. Właściwie nic o nim nie wiedziała i tak to potem wygląda.
- Czyli zrobiłeś to, żeby go odszukać? Wiesz, że mogłabym ci pomóc gdybyś się do mnie zgłosił, prawda? I nie musiałbyś zostawać strażnikiem, skoro tak ich nienawidzisz. - napiła się soku, ktory też wcześniej zamówiła. Obserwowała go chwilami gdy jadł, ale nie przerywała ciszy. Sama z siebie nie potrzebowała się odzywać by ją zapełnić.
Z jednej strony wydawał się zamknięty w sobie, a z drugiej dzielił się swoimi przeżyciami i wspomnieniami dość chętnie, jak na tak wycofaną osobę. NIe potrafiła tego zrozumieć.
- Więcej złych wspomnień mam z innym miejscem. - westchnęła lekko i rozgrzebała sałatkę. Chyba straciła na nią ochotę, gdy przypomniała sobie o tym co stało się w jej domu. Oparła się więc na krześle, odkładajac widelec i spojrzała uważniej na Daniela.
- Nie myśl o tym, masz jakiś cel i się go trzymaj. - złapała wysoką szklankę z sokiem i pociagneła ze słomki. - Nie zastanawiaj się nad przeszlością, skoro teraz chcesz coś osiągnąć. - patetyczne, ale prawdziwe, niestety.

- Wiesz... Nie sądzę. - Powiedział troszkę zimniejszym tonem głosu w stronę dziewczyny. - Nie zrozum mnie źle, ale potrzebowałem zaufanych osób. W szczególności teraz, gdy moje zaufanie do ludzi zostało mocno nadszarpnięte. - Mruknął spoglądając w swój napój. Co to w ogóle było? Nie kawa, nie herbata, nie alkohol i nic słodkiego. Woda. Zwykła, czysta woda. Ciecz, której pragnął całym ciałem w więzieniu, gdy go zostawiono w celi po tym jak wcześniej topiono go w przesolonym do granic możliwości wiadrze wody. Wtedy pragnął wody... i śmierci.
Upił kilka łyków tej cennej cieszy i spojrzał na dziewczynę. Właściwie zaczął obserwować jak grzebie widelcem w jedzeniu.
- Cel? Nie mam celu. Żyję z dnia na dzień bez przyszłości. Po co planować jakąkolwiek przyszłość skoro się nie ziści? Wszystkie moje dotychczasowe plany uległy zniszczeniu. Ja nie mam przyszłości. - Skwitował jej słowa ostatnim zdaniem. On już przestał wierzyć w swoją przyszłość. Czymże jest jego los? Upartą igraszką losu, która zostawiła go samego z własnymi myślami i z rozwaloną psychiką. Żałował, że nie zginął wtedy... na arenie. Miałby święty spokój.

Wzruszyła tylko ramionami. W końcu nie będzie pchać się tam, gdzie jej nie potrzebują. Nie chciała się nikomu narzucać, nawet jeśli lubiła pomagać. Zapukała paznokciami w szklankę i nie ciągnęła tematu. Co tu było do rozmawiania w końcu? Nie to nie. Poradził sobie tak czy siak.
- Jak uważasz. - westchnęła lekko. - Ale to głupota. Tak się nie da żyć na dłuższą metę... - zamilkła na chwilę. - Nie, da się. Tylko to nie ma sensu. - zmarszczyła na moment brwi, patrząc w sok w szklance. Sama przechodziła przez duże problemy po tym co jej się stało. Później znalazła swój cel i otrząsnęła się z tego w pewnym stopniu.

- Da się. Egzystowanie pomiędzy życiem, a śmiercią. Bez celu, bez rodziny, bez przyjaciół, bo umarli. Da się i szczerze mówiąc w tej chwili dla mnie to najlepsza opcja. Odciąć się od przeszłości i przyszłości. Po prostu nie myśleć o czasie. - Wzruszył ramionami. - Nie musiałaś zabijać innych ludzi. Nie zabiłaś człowieka jak ja. W sposób wynaturzony. - Westchnął i wzdrygnął na samą myśl o Katniss Everdeen, Dwunastce, trybutce, która zgłosiła się za siostrę. - Wszystko zdaje się być lepsze od zadania śmierci. Jeśli oczywiście nie chce się jej zadawać. - Dodał po chwili. Spojrzał przez okno. Zbliżała się wiosna, ale zamiast napełniać Daniela nadzieją nie robiła nic. Czuł się jakby był zamknięty w pudełku próżniowym. Nie dociera do niego światło, dźwięk, drgania... Tak jakby nie był w swoim ciele, a poza nim. Jakby już od dawna nie żył, a ten stan, który przechodzi to swego rodzaju piekło do którego trafił, by odkupić swe grzechy i prosić o wybaczenie. Nigdy nie wierzył w niebo, ale też nie uważał, że po śmierci nie ma niczego. Że jest niebyt. Że człowiek umiera, a jego ciało zakopane w ziemi bądź jego prochy rozsypane gdzieś w ogrodzie dostarczają jedynie związków mineralnych do gleby. Wierzył, że jest jeszcze coś poza granicą umysłu. Wierzył, że po śmierci dusza trafia do innego świata. Chciał w to wierzyć. Chciał, bo wtedy zobaczyłby tych, których kochał. Wierzył, w szczególności po tym wydarzeniu w Trzynastce. Doświadczył spotkania z matką, która nie żyła już od dwudziestu lat.
Spojrzał na Zoję. - To mówisz, że leczysz ludzi. Tylko w Kwartale, czy tutaj też? - Zapytał, by zmienić temat rozmowy.

Nie zamierzała się z nim kłócić ani prowadzić filozoficznych dysput. Nie zamierzała go też "nawracać", skoro tego nie chciał. I chociaż coś w niej aż się skręcało, żeby mu pomóc to zapierała się, że nie. Nie zrobi tego. Daniel nie chce jej pomocy, a gdyby chciał to zawsze może jakoś to zasygnalizować. A ta pewnie poleci jak na skrzydłach, normalne.
Nie powiedziała mu też, że wie jak to jest, choć w inny sposób. Otarła się o śmierć i pamięta to wszystko aż za dobrze.
- W Dzielnicy i w KOLCu. Teraz raczej skupiam się na Kwartale.. - odezwała się, ale była zamyślona. Chyba jeszcze ropamiętywała przeszłość.
- Nie bardzo mam czas na prowadzenie praktyki w Dzielnicy, praca w KOLCu wymaga ogromu czasu.. ale gdybyś czegoś potrzebował to zawsze można pytać. - wzruszyła ramionami.

- Rozumiem. - Powiedział ze spokojem. Po chwili spojrzał w zegarek. - Wybacz, ale muszę się zbierać. Mam kilka spraw do załatwienia. - Wstał dość energicznie i spojrzał na dziewczynę. - Miło było Ciebie widzieć. - Lekko się uśmiechnął, po czym wyszedł z pizzerii, by udać się w stronę Kwartału. Miał robotę. Musiał pilnować porządku na ulicach. Nie bardzo to lubił, bo czasami miał ochotę dokopać mieszkańcom getta. Za to co Kapitol zrobił z nim, z Glimmer, z Benem... z jego ojcem... z jego domem. Chciał zemsty. Zwyczajnej zemsty za wszystkie krzywdy. Nigdy jednak nie dopuścił się tego czynu. Zawsze jego umysł powstrzymywał go od tego.

// zt