*Przechodząc przez jedną z wielu ulic przynależących do największej dzielnicy Stolicy, możliwe, że wasze spojrzenia w jakiś sposób się zetknęły i dzięki temu jakiś kontakt wzrokowy został nawiązany. Może zwróciłeś na to uwagę, a może niekoniecznie – to nieważne. Chodzi mi tutaj głównie o to, że kobieta ta nieraz spaceruje po tych terenach, gdzie znajduje się jej dom. Tak, dom. Bo trzeba ci wiedzieć, że mieszka tutaj od zawsze, a zapamiętałam kilka faktów, jak chociażby to, że ukończyła studia,  rozpoczynając pracę jako lekarz w szpitalu imienia Sacromanthy Beaudelaire.
Może obdarzyła cię spojrzeniem pełnym obłędu i istnego szaleństwa, a może w jej oku ujrzysz jedynie ciekawy błysk? Albo nic nie zauważysz? Z nią bywa naprawdę różnie. Nie sposób ujarzmić jej charakteru, bo kobieta ta przybiera wiele masek i nie wiadomo, kiedy ją zmieni. Wszystko zależało od przypadku. Jednak w tym wszystkim swoistą rolę brał fakt złożoności jej psychiki.
Tak czy owak, musisz wiedzieć, że ma piękne, zdrowe blond włosy. Nosi kitel medyczny. Zawsze. Dlatego na pewno ją poznasz, gdybyś znowu się na nią natknął. Ewentualnie już to zrobiłeś. W tym ostatnim przypadku na pewno przypomnisz sobie swoje dawne spotkanie z jej osobą. Ale radzę ci jedno. Nie zadzieraj z nią, drogi odbiorco. Możesz ją zagadać, jeżeli masz naprawdę jakiś wielki problem zdrowotny. Tylko wtedy. Dlaczego? Do tego dojdziemy w mojej opowieści już wkrótce, drogi odbiorco. Rozsiądź się wygodnie w fotelu i posłuchaj, co mam ci do powiedzenia. Sięgnij po jedno z ciasteczek, które leżą o tutaj, na półmisku. Nie martw się, nie są zatrute. Nie chcę twojej śmierci. Gdyby nawet tak było, po jaką cholerę opowiadałabym ci historię tej kobiety?
Może chcesz się czegoś napić? Przepraszam, nie mam w domu żadnych procentów. Dlatego sądzę, że herbata i kawa powinny tutaj wystarczyć. Nie, nie chcesz? Na pewno? Trudno, ale mam nadzieję, drogi odbiorco, że nie pogniewasz się jak sama napiję się naparu z pokrzywy? Zrozum mnie – od tej gadaniny na pewno po jakimś czasie poczuję suchość w ustach i gardle.
Tak więc, rozsiądź się wygodnie i wsłuchaj w moje słowa, gdyż każdy gest, każda fraza mogą się okazać tutaj nad wyraz ważne.A teraz oczyść umysł. Wdech i wydech. O tak. Lepiej?  W takim razie możemy zaczynać.

Przez ukwiecone zasłony przedarło się kilka promieni słonecznych mimo że był to środek zimy. Wyglądam przez okno i widzę, jak śnieg pokrywa swą istotą poszczególne partie chodnika i trawników. Wtedy nagle do mojego gabinetu wparowała pewna dziewczyna.  Blond włosy i -przynajmniej w mojej opinii – nieszczery uśmiech, mający w sobie wiele jadu.
Dziewczyna bacznie przyglądała się wystrojowi gabinetu. Widziałam, jak bacznie lustruje wzrokiem obrazy zdobiące chorobliwie białe ściany: van Gogh, Redon, Munch oraz spod pędzla kilku innych wyśmienitych plastycznych twórców. Wzrok miała iście rozbiegany, błądzący nie tylko po tych wszystkich malarskich tworach.
Kiedy spytałam się jej o rodzinę, ta odparła obojętnym tonem, że niezbyt pamięta rodziców. A rodzeństwa nie miała.
Dowiedziałam się, że to dzięki matce została lekarzem, a dokładniej - neurochirurgiem. Ale studia, dzięki czemu otrzymała takie a nie inne wykształcenie, ukończyła w swoim aktualnym miejscu zamieszkania.

Wkrótce potem zgodziłam się przyjąć ją na okres próbny. Co jak co, ale wszystko, co robiła, było perfekcyjnie wykończone. Nie było rzeczy, której nie potrafiłaby wykonać z najwyższą dokładnością.
Po jakimś czasie poznałam się, że pacjenci... po prostu się jej boją. Wkrótce potem przeprowadziłam dokładny wywiad, który ujawnił sadyzm nowej pracownicy.
Byłam w szoku oraz nie wiedziałam, co robić: zatrzymać tę najlepszą jak dotąd lekarkę, czy wywalić ją na zbyty pysk i tym samym nie męczyć chorych? W końcu, po dość długotrwałej rozterce, podjęłam się opcji pierwszej. W końcu ona miała talent do tej roboty, to fakt niezaprzeczalny.

„To była dość krótka historia”, zapewne za chwilę powiesz. Tak, wiedziałam, ale wiedz, że to nieprawda. Historia Charotte White dopiero się zaczyna. A w tą historię możesz wpleść własne wątki. Urozmaicić jej bibliografię, gdyż ta jest wciąż w procesie tworzenia.
Tak więc, w każdej chwili możesz ją spotkać na ulicy. Biały kitel. Aksamitne blond włosy. Nie sposób pomylić jej sylwetki z żadną inną. Do tego jej spojrzenie. Jeżeli przyjrzysz się uważnie, dostrzeżesz nutkę szaleństwa. Jednak nie rób tego dosadnie, gdyż może to odcisnąć trwałe piętno na twojej psychice.*