Miała swoją fermę motyli. Każdy miał swoje imię i nieopisany urok, który przynosił uśmiech małej dziewczynce. Biegała po szklarni, a śmiech odbijał się o szklane ściany. Zdawał się być nieśmiertelny. Szklarnia zdawała się przesiąknąć dziecięcą radością i beztroską na zawsze. Motylki wirowały wokół niej, a ich trzepoczące skrzydełka, muskały stęsknioną za słońcem i światem, bladą skórę.
- Margaritka Butterfield – mówił ojciec z dumą, gdy jego uśmiechnięta córka wkraczała kaczym chodem do towarzystwa. Już w chwili, gdy się urodziła, nie był młodzieńcem. Im bardziej ona rosła, jego rysy szlachetniały w zagłębiających się zmarszczkach, a włosy bladły. Kochała go do szaleństwa. Wskakiwała z rozpędu w jego ramiona, cieszyła się, gdy obdarowywał ją ojcowskimi buziakami i upajała się każdą chwilą z nim spędzoną. Byli bratnimi duszami, które nie potrzebują reszty świata. Zamykali się w szklanym kloszu i bawili motylami. Razem tkali wianki ze stokrotek i snuli poetyckie elaboraty. Dziewczynka kochała nawet patrzeć jak śpi, zmęczony długimi dniami w pracy i zabawami z córką. Gładziła posiwiałe włosy i zastanawiała się o czym też jej ukochany ojciec śni.
- Margot Butterfield – cedziła matka, gdy los zsyłał na nią nieszczęście przyznania się do własnego dziecka. Bardziej od córki nienawidziła chyba tylko jej imienia. Pewnie zainterweniowałaby w chwili, gdy jej mąż wpadł na ten wspaniały pomysł oddania czci stokrotkom, gdyby nie to, że los ich obojga zupełnie jej nie obchodził. Od zawsze wymieniały z córką spojrzenia pełne obrzydzenia, krzywiły się na swój widok i warczały na siebie.
Margaritka podkradała i chowała jej grzebienie, szminki, naszyjniki z pereł, rękawiczki, co było wyższą formą wyrażania nienawiści w świecie dzieci motylowej szklarni. A nienawidziła jej. Matka Margaritki wyszła za mąż w bardzo młodym wieku, gdy jej uroda i pożądanie okolicznych mężczyzn dopiero wspaniale rozkwitały, wyłącznie z nacisku otoczenia i dobrego nosa. Zamążpójście przyniosło jej prestiż, pieniądze, oraz rodzinę, której wcale nie potrzebowała i która, według jej słów, zniszczyła jej życie. Żyjąca w swoim światku dama Kapitolu, nawet nie spodziewała się, jak jej pojęcie niszczenia życia się diametralnie zmieni.
Margaritka doskonale pamięta, jak wyglądała jej ciężarna matka w getcie. Jej chude palce nieustannie się trzęsły. Była zaniedbana, przestraszona, bezbronna, chociaż wciąż zniewalająco piękna. Zwłaszcza przez ciążę budziła instynkty opiekuńcze i Margaritka zdawała sobie z tego sprawę, mimo, że pozostawała na nie odporna.
- Margaritko – zwróciła się do niej łagodnie przed śmiercią. Pierwszy raz wymówiła jej imię. – Zaopiekuj się Narcisse -  podała jej wtedy brudne zawiniątko. Dziecko było śliczne, bardziej podobne do matki niż do ojca. A matka, chociaż opuchnięta i zapłakana, ciągle szeptała do nowonarodzonej córeczki, że ją kocha i nigdy nie opuści. Jakby był to pierwszy raz, gdy jej serce otworzyło się na obce dotychczas uczucie.
- Oczywiście, mamo – zaświergotała Margaritka, biorąc na ręce siostrę. Ojca już z nimi nie było.
Zabrali go Strażnicy, gdy wdał się w bójkę z rebeliantem, który napadł starszego mężczyznę. I już nie wrócił.
Margaritka wypłakała płuca, serce, nerki, wątrobę i wszystkie inne narządy jakie znała. Czuła się pusta, jakby ktoś na stole operacyjnym wyrwał jej połowę serca. Jak można żyć z połową serca? Narcisse była jedyną pamiątką po ojcu i to było okropne.
Brudna, mała, nowonarodzona szmata. Matka okazała jej w pierwszych godzinach życia więcej miłości niż przez całe życie Margaritki. To był impuls. Nie mogła temu zaprzeczyć, jak i nie mogła zaprzeczyć, że nigdy nie przestałą czuć satysfakcji. Gdy wrzuciła dziecko do śmietnika. Zmarło? Przeżyło?
Matkę szybko zabrali, ale sama to przewidywała przed porodem. Była jedną z wielu części napędowych dla machiny, jaką były Igrzyska. Zanim ją zabrali, Margaritka podeszła blisko, czule założyła kosmyk suchych włosów matki za ucho i wyszeptała słodko „zabiłam Narcisse”.
Kiedy matka wrzeszczała i wyła do zdarcia gardła, szamotała się w uścisku ciągnących ją Strażników, Margaritkę wyzywała od najgorszych, ta tylko przypatrywała się żyłce, fascynująco pulsującej na jej szyi. Po krótkich chwilach zdała sobie sprawę, że łzy ciekną po jej policzkach. Zaintrygowana starła je z oczu i przyjrzała się kroplom na dłoni. To nie były łzy smutku..
Łzy radości? O ironio.
Pierwszy raz od śmieci ojca i zarazem ostatni, poczuła się naprawdę żywa.