Nie podoba mi się tu. Wjeżdżają właśnie w dzielnicę mieszkalną. Wszystko tu jest takie czyste, takie nieskazitelne, takie idealne. Widać, że mieszkańców Kapitolu denerwowało wszystko, co nie było najlepsze-każdy krzak musi być świeżo przycięty, każdy dom próbuje przerosnąć poprzednie.
Samochód zatrzymuje się. Nie jest przyczajona do samochodów, prawie leci do przodu. Ostrożnie wysiada, niosąc cały swój dobytek zamknięty w niewielkiej torbie. Według mapy są tuż przy brzegu dzielnicy. Nie podoba mi się tu. Weszły do środka. Mieszkanie miało być jednym z tańszych i skromniejszych w dzielnicy, a i tak wyglądało na trzy razy większe i milion razy droższe niż ich stara chatka w lesie.
-Mieszkający tu kapitolończyk musiał być jakimś chorym fanem siódemki-wymamrotała ciotka, widziała jednak, że cieszy się ze stanu rzeczy. Całe mieszkanie było drewniane, od mebli po sufit. Szła o zakład, że przynajmniej część z tych belek przeszła przez ręce jej ojca

***

Nie może spać. Idzie do kuchni, by zaparzyć herbatę. Kupiły ją dzisiaj w sklepie. Teraz w sklepach są rzeczy, jest ser, mięso i ciastka. można kupić papierosy, nie trzeba już pędzić bimbru. Wlewa wodę z kranu do krystalicznie czystej, niepotłuczonej szklanki. Wdycha wszechobecny zapach sosny i przez moment czuje się, jak w domu. Dom, przebiega jej przez myśl. Jestem w domu...
-Podoba mi się tutaj-mówi, a jej szept ginie w nieskazitelnej ciszy