Evelyn urodziła się i wychowała na salonach Kapitolu. Ojciec miał wpływy. I to dość duże. Od wczesnego dzieciństwa zawierała znajomości tylko z ustalonymi przez rodziców dziećmi, które „pochodziły z dobrych rodzin”. Każdy kontakt z „gorszymi” był zakazany. Zarówno jej, jak i jej siostrze. Matka nie miała w domu za dużo do gadania. Evelyn żyła w dostatku, miała wszystko na skinienie ręki, uczyła się od najlepszych. Gdy miała jakieś 15 lat coś jednak zaczęło się w niej buntować. Nie, że miała dość bogactw, albo wykwintnego towarzystwa. Lubiła tak żyć. Chciała jednak móc sama wyjść z domu i gadać z kim chce. Rodzice szybko ją utemperowali i dziewczyna siadła sobie na tyłku. Jako siedemnastolatka zaczęła uczyć się fryzjerstwa i chodzić jako osoba towarzysząca z bogatszymi mieszkańcami Kapitolu. Czasem nawet towarzyszyła ojcu. A jej siostra? Jej siostra miała być projektantką i zarabiać kokosy. Jednak gdy Evelyn miała osiemnaście lat trochę się to wszystko zepsuło. A raczej bardzo się popsuło. Klara z ojcem wracali z jakiegoś spotkania i mieli wypadek. Nie umarli od razu. Jeszcze przez 3 miesiące była nadzieja, że się obudzą. Że wyzdrowieją. Po trzech miesiącach najpierw serce Klary, a później Edwarda przestało bić.
Matka się nie załamała. Nie opłakiwała męża i córki. Zwaliła wszystko na młodszą Evelyn i wmówiła sobie, że to wszystko jej wina. Evelyn została wykopana z domu rodzinnego. Dosłownie. Musiała się odnaleźć w tym świecie i, Bogu dzięki, udało jej się. Po tylu latach matka zaczęła dochodzić do siebie i zrozumiała, że to nie mogła być wina córki.
A potem cały, względnie uporządkowany świat, wywrócił się Ev do góry nogami. Rebelianci zaatakowali, złapali większość kapitolińczyków i wpakowali do getta. Włącznie z Evelyn. Która jakoś nawet poukładała sobie tam życie.