Dawno powinnam była przyzwyczaić się do myśli, że to wszystko może skończyć się źle, że noga kiedyś mi się podwinie i wpadnę, a konsekwencje moich działań nie będą najprzyjemniejsze. Jednak siedząc teraz przy stoliku przekonałam się, że na taką sytuację po prostu nie da się przygotować. Mogłam tysiące razy wmawiać sobie, że kiedy znajdę się na przesłuchaniu zachowam zimną krew, serce będzie mi biło spokojnie, że nie będę musiał walczyć z narastającym i wciąż powracającym mętlikiem w głowie, jednak wszystko to byłoby tylko czczym gadaniem, kłamstwem rzuconym na wiatr, mającym dać złudne pocieszenie, nie faktyczne rozwiązanie.
Co prawda, nie drżały mi ręce, usta nie wykrzywiały się w grymasie, a oczy nie błyszczały od paniki, co prawda mój umysł był w miarę czysty, serce po chwili przestało brzmieć jak dzwon, wiedziałam jednak, że ten stan jest równie kruchy i niestabilny co domek wybudowany z kart. Zbyt ciężkie słowa, dobre dobrane gesty mogły po raz kolejny uwolnić reakcje łańcuchową, a ta zaś mogłaby odbić się na zewnątrz, zdradzić mnie, pokazać, iż nie jestem tak silna jak chciałabym być. Dlatego właśnie postanowiłam skupić się na gniewie, na wściekłości, która czaiła się wśród resztki uczuć, w tym momencie równie przyćmiona, ale karmiona każdym słowem i cynicznym uśmiechem Ginsberga nabierał rozmachu i pomagała mi zachować przejrzystość myśli, o którą ciężko byłoby mi podejrzewać samą siebie.
Dlatego też patrzyłam na Gerarda z niezmącony wzrokiem, nie pozwalając by uprzejmy uśmiech znikł z mojej twarzy. Choć równie mocno chciałam teraz zacisnąć ręce na jego gardle – za zdradę, w końcu doskonale zdawał sobie sprawę, że byłam niewinna, był cały czas przy mnie podczas święta – co poderwać się i wybiec z sali. To jednak – niestety – było zupełnie niemożliwe.
- Panie Ginsberg – zaczęłam po chwili milczenia, przerywając ciszę, której pozwoliłam narosnąć. Musiałam mieć chwilę na zebranie myśli. – Spędziłam noc na tym posterunku, jestem zmęczona i rozżalona z powodu takiego traktowania. W domu czeka na mnie mój kot, który nie dostał już drugiego posiłku dlatego też chciałabym załatwić tę sprawę jak najszybciej. Dlatego też proszę pana, szczerze proszę, byśmy darowali sobie próby rozmów o moim życiu, a przeszli do sprawy właściwej. Naprawdę nie potrafię sobie wyobrazić by były jakieś pytania, których tak bardzo się obawiam, tym bardziej, iż doskonale zdaje pan sobie sprawę co robiłam podczas wczorajszej uroczystości. Może zatem spróbujemy rozwiązać tę sprawę z przesłuchaniem jak najprościej?
Mówiłam spokojnie i delikatnym tonem, licząc na to, że może jakimś cudem uda mi się wybronić od najbardziej nieprzyjemnego tematu. Bo na dobrą sprawę, choć teczka i świadomość faktu, że Ginsberg rzeczywiście może coś na mnie mieć, przerażały mnie, o wiele bardziej bałam się tego, że przez moje działanie ucierpi Malcolm.

Trudno było znaleźć osobę w całym Panem, która czerpała tyle przyjemności ze strachu innych. Ginsberg nie był wyjątkiem, znał jeszcze z czasów Kapitolu gorsze jednostki (w myślach majaczył mu własny ojciec), dla których człowiek był niczym innym jak reliktem zwierząt i należało go traktować z równą zawziętością, ale wiedział, że większość takich potworów odeszła wraz z nastaniem nowej ery bezpiecznego państwa, gdzie każdy obywatel jest wyposażony w podobne prawa.
Teoretycznie, nie musiał objaśniać Nicole, że ludzie z Kwartału nie budzą tylko w nim odrazę i wprawdzie jest jednym z tych, którzy najmocniej popierają Coin do dążeniu w ich destrukcji, ale dziewczyna nie znała całej prawdy. Nie miała przecież pojęcia, że Gerard sam kiedyś występował w obronie prezydenta Snowa i systemu, który narzucił. Nie z powodu aspiracji politycznych - te zostały wyparte z niego na rzecz antropologii - ale z powodu niskich i hedonistycznych pobudek, które sprawiały, że poszedłby w dym za tym, kto oferuje mu jeszcze więcej tortur i krwi.
Czasami miał wrażenie, że miewa obsesję na jej punkcie, bo myślał tylko o tym życiodajnym płynie, który wkrótce miał zabarwić jego palce na czerwono. Biedna Nicole stąpała po gorących węglach z gracją słonia w składzie porcelany. Nie zwracał już uwagi na jej złośliwości czy przejawy cywilnej odwagi, tak głupiej, że niemal zatkał jej usta dłonią po ostatnich słowach.
Nie groziło jej przecież nic strasznego, ale chciała dalej bawić się w tę gierkę, zarzucając mu próbę niekompetencji? Nie wiedziała chyba, z kim ma do czynienia i mało brakowałoby, a cygaro zostało spalone na jej głowie. Jeszcze jeden nieznaczny ruch i.... Westchnął, patrząc na nią i stukając rytm znanej pieści pogrzebowej. Powinna odczytać groźbę od razu.
- Twój kot został nakarmiony. Dobrze wiemy przez kogo, więc daruj sobie takie rozmowy i zacznij mówić - poprosił wielkodusznie. - Chyba nie rozumiesz, że ktoś musiał wydać nakaz i tym kimś mogłaś być ty, znajdując się dla niepoznaki blisko przedstawiciela władzy. Sprytne, prawda? - zagadnął, nie spuszczając z niej wzroku. - A za takie posunięcie grozi egzekucja. Nie tolerujemy zamachów na niewinnych, więc radzę jeszcze raz przemyśleć swoje zeznania. Zgłosisz się tutaj... - spojrzał na kalendarz w telefonie. - Pojutrze, wtedy porozmawiamy o wszystkich twoich sekretach - obiecał z uroczym uśmiechem, umawiając się na kolejną randkę.
Puszczanie osoby podejrzanej o zabójstwo było dość ryzykownym posunięciem, ale kto powiedział, że nie może towarzyszyć jej wtyczka? Sporo niepotrzebnych Strażników pałętało się ostatnio po Kapitolu. Miał nadzieję, że Alma Coin wkrótce zaprowadzi porządek.

Trudno określić dokładnie to uczucie, które ogarnia człowieka, gdy zdaje sobie sprawę, że cokolwiek nie zrobi jest na przegranej pozycji. Nie ważne jak się nie zachowa, czy ucieknie się do prawdy czy do kłamstwa, wszystko co powie może okazać się bronią o dwóch ostrzach, która spokojnie może przebić własne trzewia. Można by powiedzieć, że w takiej chwili czuje się przytłaczającą bezradność, jednak słowo to nie określało faktycznego stanu, w którym się znajdowałam. Bo oprócz bezsilności czułam jeszcze całą gamę innych rzeczy, wściekłość, strach, niepewność, zaskoczenie, irracjonalne rozbawienie, które rodziło się gdzieś w żołądku i łaskotało cały przełyk, próbując wyrwać się w postaci histerycznego śmiechu.
To wszystko kotłowało się we mnie, gdy siedziałam tak, słuchając rytmu z jakim o stół uderza pięść naczelnika wcale nie omijając groźby ukrytej w tych dźwiękach. Wbiłam w jego dłoń wzrok i odetchnęłam głębiej, na mogąc się zdobyć na podniesienie wzroku, nie wtedy, gdy każde z kolei padające z jego ust słowo niosło za sobą nowy rodzaj groźby. Zrozumiałam wszystko, doskonale zrozumiałam i choć wiedziałam, że nie kiwnęłam nawet palce w związku z zamachem, poczułam lodowatą gulę, która z przełyku wpadła mi wprost do żołądka. Coin nie oczekiwała, że złapie tego konkretnego sprawce, miała zadowolić się nawet kozłem ofiarnym, który zostanie stracony w jak najbardziej oficjalny sposób, by uciszyć tłum i wysłać w świat ostrzeżenie.
Pierwszy raz od dawna perspektywa zaciskającej się na moim gardle pętli wydawała mi się aż tak realna.
Dochodząc do wniosku, że i tak już przegrałam nawet nie starałam chętnej do współpracy.
- To czy jestem w związku czy nie, nie ma nic wspólnego z pana oskarżeniami, proszę więc wreszcie, raz na zawsze, pozostawić moje życie prywatne w spokoju. Prawo Panem pozwala jeszcze na nie ujawnianie swoich związków – zauważyłam spokojnie podnosząc się i odstawiając krzesło na miejsce. – Do zobaczenia, panie Ginsberg.
Nie patrzyłam za siebie wychodząc z sali, nie rozglądałam się również po pomieszczeniu odbierając swoje rzeczy od Strażników. Chciałam jak najszybciej wyjść z tego budynku, jednak… Powrót do domu nie wydawał mi się odpowiednim rozwiązaniem. Najpierw musiałam sobie wszystko ułożyć w głowie, dlatego też zerknęłam na telefon upewniając się jaka jest godzina, po czym – po wymaszerowaniu z posterunku – złapałam taksówkę od razu po wejściu do auta podając kierowcy adres Rory.

[zt]x2

Przetrzymywał ją naprawdę długo. Pozostawił na posterunku, informując wszystkich dokładnie, że ta osoba podejrzana politycznie jest jego i nie życzy sobie, żeby ktokolwiek poza nim samym się nią zajmował. Udawał, że nie dostrzega porozumiewawczych spojrzeń Strażników, którzy wyglądali tak, jakby namyślali się które kwiatki będą odpowiednie na wieniec pogrzebowy dla Randall. Właściwie był znany z tego, że więźniów traktował jak swoje własne dzieci - gwałcone, poniżane, bite - więc Libby nie musiała się niczego obawiać. Nawet tego, że zapomni o niej całkowicie, pozostawiając ją na noc na posterunku. Powinna właśnie o to modlić się do nieistniejącego boga - o to, by Gerard przeoczył coś w swojej rozpisce planów na ten wieczór, by nagle wezwali go pilnie do siedziby rządu (wiadomość o spotkaniu otrzymał już w domu, ale zostało mu jeszcze kilkanaście minut) albo żeby jej siostra została odnaleziona cudem i nie musiał korzystać z marnych zamienników w postaci o rok starszej Randall, która przypominała mu swoją matkę.
Też była równie zacięta i domagała się wyjaśnień, kiedy brał ją od tyłu, wiążąc jej ręce. Wielokrotny gwałt, nic dziwnego, że zaszła w ciąże ze swoim agresorem. Jedynym zaskakującym faktem był ten, że postanowiła oddać mu dziecko. Nietypowe zachowanie, które skutkowało wydarzeniami z dzisiejszego dnia. Zapadającego łagodnie w zmrok, w nocy miał ustalać przebieg Głodowych Igrzysk, ale wieczorem należał cały do Libby, dla której wystroił się w beżowy garnitur dandysa, w którym wchodził do sali... przesłuchań z uśmiechem szaleńca.
Był gotów na spotkanie z ofiarą przy udziale luster fenickich. Co z tego, że za szklaną powierzchnią nie krył się żaden (nie)przyjaciel. Ginsberg istniał tylko dla siebie i na miejscu Libby, cóż, uciekałby, nawet narażając się na śmierć.
Nie musiał uprzedzać jej, co do swoich zamiarów. Pozostawały nieczyste i złowrogie, więc nawet nie trudził się z zajęciem miejsca naprzeciwko niej.
- Na murze obok alejki, którą podążałaś, znaleziono napisy, które obrażają rząd Panem i Almę Coin. Co masz wspólnego z organizacją terrorystyczną, która usiłuje obalić nasz porządek polityczny? - zapytał cicho i spokojnie, zdając sobie sprawę, że musi przedstawić jej zarzuty, zanim... Nie będzie mogła go już zrozumieć, trawiona niespodziewanym i ostrym bólem.

Było zupełnie tak jak zawsze – złapał swojego przestępcę, zapiął go w kajdanki, zaprowadził na posterunek i dopiero tam zamierzał przesłuchać. Libby przestała liczyć, że dowie się czegokolwiek wcześniej. Czuła się upokorzona, zmęczona, zła, a do tego dochodził jeszcze fakt, że nie wiedziała, na czym dokładnie stoi. Nie mogła skupić się na niczym innym oprócz odtwarzania w głowie swoich ostatnich czynów, obawiając się, że jednak dopuściła się czegoś, co byłoby zabronione, ale oczywiście nic takie nie mogła znaleźć. Może po prostu nie zdawała sobie sprawy, iż nie powinna czegoś robić? Nie, to było już kompletnie bezsensu. Uwierzyła w głupie gierki Gerarda i zwątpiła w swoją niewinność. Nie może myśleć o sobie jako o przestępcy – wystarczy, że on wydawał się o tym przekonany. Po prostu wyjaśni mu, że się pomylił i skończy się ta idiotyczna sytuacja. A o Ginsbergu na pewno nie zapomni. Ciekawe, czy każdy jego więzień był przyprowadzany od tak z ulicy, nawet jeśli był żołnierzem. Nadużywanie władze w Panem nikogo nie zaprowadziło jeszcze do niczego dobrego.
Nie przypominała sobie, żeby miała okazję być kiedyś na posterunku, ale nie zamierzała traktować tego spotkania jak wycieczki krajoznawczej. Dość mocno odczuwała ciężar spojrzeń przebywających tam ludzi, choć też starała się nie unikać ich wzroku. Przecież to tylko głupia pomyłka, prawda? Ucieczka była możliwością, ale nie na tym etapie. Musiała stawić czoła temu wszystkiemu, choć rozgrywka zdawała się być nieuczciwa. Znajdowali się na jego terenie, on miał pełnie władzy, a Libby mogła jedynie słuchać i odpowiadać na zarzuty. Broń marna, ale czy nie raz tym sposobem właśnie wygrywano? Uczciwość czy głupota – wszystko zależy, po której stronie biurka siedzisz.
W końcu wprowadzono ją do niemalże pustej sali. Chwilę czekała na Gerarda, ale już tak bardzo jej się nie spieszyło. Udała, że nie zauważyła dziwnego uśmiechu i nie skomentowała stroju. Zdziwiła się dopiero, gdy zauważyła, że naczelnik nie zamierza zająć swojego miejsca. Jakaś nowa technika? Miała poczuć się gorzej, gdy, zadając pytania, będzie nad nią górował? Niedoczekanie. Oparła łokcie na stoliku, zaplatając ze sobą palce. Z bezbarwnym wyrazem twarzy czekała na pierwsze pytanie, a gdy już ono padło, uśmiechnęła się krzywo. – Nie mam z nią nic wspólnego. Nie wiem nic o żadnych napisach, a fakt, że tam byłam jest zwyczajnym przypadkiem – odpowiedziała zgodnie z prawdą. Jakie napisy? Nic takiego tam nie widziała, a przynajmniej nie przypominała sobie. – Myślę, że nie miałabym żadnych korzyści z robienia takich rzeczy. Dobrze żyje mi się w Dzielnicy, musiałabym być samobójcą decydując się na taki krok – dorzuciła jeszcze. Starała się mówić spokojnie, ale czuła każdy mięsień, który napinał się, żeby nie zrobić ani nie powiedzieć niczego prosto z serca.

Libby zapomniała bądź nie była świadoma (obstawiał to drugie), że nie chodziło o to, czego się dopuściła. Jej rodzina znała się z Ginsbergiem z zupełnie innej strony i to sprawiało, że odczuwał przemożną chęć poznania rodzeństwa. Pewnie to było naturalne i całkiem niewinne - któż nie marzy, by poznać bliskie osoby dla swojej wybranki (?) - ale o tym, że Randall zostanie ciocią za jego przyczyną nie zamierzał jej poinformować. Nie, kiedy Maisie uciekła i był całkiem bezsilny, jeśli chodzi o poszukiwania. Gdyby dowiedział się, że za jej porwaniem stoi Malcolm i Hugh, to siedząca w tej sali dziewczyna byłaby całkiem niezłym towarem do wymiany. Nie interesowało go w tej chwili, czy to jest zgodne z prawem. Zresztą, no cóż, było, zatrzymał ją jako podejrzaną w kolejnym działaniu na rzecz szkodliwości państwa i z tego też powodu postanowił ją przesłuchać.
Był rozbawiony faktem, że wydawało jej się, że w tym wszystkim chodzi o jakąś odgórną sprawiedliwość czy ustalenie sprawy. Gerard jak nikt inny zdawał sobie sprawę, że to mrzonki, bo wszystko, co go otaczało, było tylko iluzją prawych wyroków. Każdą sprawę osobistą można było załatwić za pomocą odpowiednich nakładów finansowych bądź uroku. Gerard miał jedno i drugie, więc przekraczał ten próg z dużą dozą pewności siebie i fantazji, która sprawiała, że uśmiechał się szeroko. Nie z powodu ładnej buzi - nie wydawała się być podobna do jego Maisie - ale z powodu planów, które mogły przysporzyć jej problemów. O ile oczywiście, nie zacznie współpracować.
- Przypadek - powtórzył automatycznie po jej wypowiedzi, sprawiając wrażenie, że jej nie słuchał wcale, ale to były tylko pozory - nauczył się prędko wyłapywać brzmienie słów, miał już za sobą roczną praktykę w przesłuchiwaniu ofiar podobnych, nieszczęśliwych okoliczności, które sprawiały, że stawały się wrogami politycznymi. Nie wątpił w jej winę, on wręcz ją projektował, nachylając się nad stołem tak, by mogła poczuć jego ostry zapach i zachwycić się pięściami, które miały wylądować na jej twarzy.
Oczywiście starał się jak mógł, by tak też się nie stało (jasne), ale wiele zależało od Libby, która postanowiła wybrać najgorszą broń kobiet. Nienawidził, kiedy istoty żeńskie (naturalnie słabsze) stawały się kapryśnymi wojowniczkami, które pragnęły prześcignąć mężczyzn. Zaśmiał się gorzko, niby przez przypadek trącając jej ręce tak, by upuściła je na drewno.
- Panno Randall, jest pani pilotem, prawda? Wie pani, że JAKIKOLWIEK zarzut może skutkować wydaleniem z armii? - pytał dalej, żałując wielce, że nie ma latarki, którą prześwietliły jej oczy. Powinni zainwestować w takie zabawki na posterunku, zdecydowanie.

Co właściwie pozostało Libby? Westchnęła cicho i potoczyła wzrokiem po ścianach sali.
Cała ta sytuacja zdawała się absurdalna, a akurat nie mogła znaleźć w sobie wystarczająco dużo siły i samozaparcia, aby pozwolić na przedłużanie tej gry. Ginsberg to silny przeciwnik, a przewagi dodawało mu miejsce, w którym się znajdowali. Nie powiedziała nic, gdy strącił jej ręce, skupiając się bardziej nad linią obrony. Bezsens – tylko to przychodziło do głowy. Dlaczego akurat ona? Na pewno kręciło się tam o wiele więcej osób, które bardziej nadawałyby się na jego podejrzanych. Z kolei on zapolował sobie na żołnierza, co prawda nie na czynnej służbie, ale jednak. Spojrzała prosto w oczy naczelnika, lecz w nic nich nie zobaczyła. Nie umiała czytać w myślach, choć w tamtej chwili oddałaby wszystko, aby dowiedzieć się, co siedzi w jego głowie. Czy był upartym służbistą czy wykorzystującym swoją pozycję pieskiem? A może kierował się uprzedzeniami?
Musiała wrócić na ziemię, bo zaczynał grozić jej wyrzuceniem z pracy (której teoretycznie nie miała), a to było jednoznaczne z końcem latania. Odchyliła się lekko na krześle, nie spuszczając wzroku z mężczyzny. Tego było za wiele. – Wiem. Ale wiem też, że niczego nie zrobiłam – odpowiedziała spokojnie, starając się nie spuszczać wzroku z Ginsberga. – Jest pan tak święcie przekonany o mojej winie, a tak naprawdę nie przedstawił jeszcze żadnych dowodów. Samymi zarzutami nic pan nie zdziała w sądzie – dorzuciła. Naprawdę starała się opanować. Nie chciała nikogo drażnić, ale tylko zakończyć sprawę. Najlepiej po cichu, choć domyślała się, że i tak została zauważona przy alei. Siedziała tam kilka minut, a już czuła się zmęczona. Najchętniej wróciłaby do domu, wzięła prysznic i zakopała się w pościeli, a tymczasem została skazana na duszenie się w jednym pomieszczeniu z Ginsbergiem. – Niech pan posłucha: nie chcę żadnych kłopotów, dobrze żyje mi się tak jak teraz. Jestem jedną z ostatnich osób, które chciałyby stawać na drodze do szczęścia pani prezydent, chyba powinien pan to rozumieć – zaczęła powoli, podejmując ostatnią próbę wyjaśnienia mu sytuacji, ale jej myśli zaczęły zbaczać z toru. – A tak w ogóle naprawdę bawi pana ta gra? Obydwoje dobrze wiemy, czyje słowo ma większą moc. Może pan sobie wrabiać kogo chce – przy tym murze była masa ludzi, a jednak nie otoczyliście tego terenu, nie użyliście strażników, aby przesłuchiwali wszystkich po kolei. Łatwiej było znaleźć kozła ofiarnego. – Westchnęła, przerywając na chwilę. – Oto jestem. A teraz niech pan powie, dlaczego ja. Nuda w pracy? Problemy w domu? A może zauważył pan czystą kartotekę i po prostu zechciał ją czymś wypełnić?

Zapewne gdyby nie cała sprawa z porwaniem Maisie, to nie zwróciłby uwagi na jej siostrę. Nie była jakoś szczególnie do niej podobna - to była pierwsza jej cecha, która przychodziła mu do głowy, kiedy na nią spoglądał - ale powinien wziąć na poprawkę fakt, że przecież były tylko spokrewnione w pięćdziesięciu procentach. Oczywiście wszyscy sądzili, że są rodzeństwem pełnej krwi i w zasadzie Ginsberga to nawet wzruszało. Takie urocze zaklinanie kiepskiej rzeczywistości, w której on sam występuje jak postrach z bajeczek dla niegrzecznych dzieci, a nie człowiek realny i zagrażający ich życiu.
Nie dlatego, że się uwziął czy był znudzony więźniami, którzy potrafili już witać go na kolanach.
Chodziło raczej o coś innego - o irracjonalny lęk, który opanował go, kiedy Maisie zniknęła. Tym razem mógł nie kontrolować swoich morderczych instynktów i po znalezieniu jej, Libby mogła okazać się jedyną żeńską przedstawicielką Randallów i namiastką (wątpliwej jakości, ale zawsze) jego córki. Dlatego trzymał ją tutaj i starał się ją poznać, nie odsuwając się od
niej i nie wahając się z uderzeniem jej głową o blat. Kolejny raz przez przypadek, nie mógł pozwolić sobie na bardziej wymyślne tortury, kiedy jeszcze nie postawił jej konkretnych zarzutów. Mógł za to ją nieźle wystraszyć i sprawdzić, dzieląc się z nią swoimi przypuszczeniami i śmiałymi planami.
- Myślę, że jest pani inteligentną kobietą - zaczął swój osąd, łapiąc się poręczy jej krzesła - i że może mi pani wyjaśnić, dlaczego akurat te świeże napisy pojawiły się w chwili, kiedy została pani przeze mnie zauważona. Mniemam, że to przypadek - zawyrokował, trzymając się profesjonalnego charakteru tej znajomości.
Nawet wówczas, kiedy zaczęła wypytywać go o okoliczności swojego zatrzymania. Niepotrzebnie, nie miał odpowiedzi na to pytanie, za to jego ręce niebezpiecznie osunęły się na jej ciele i przesunął nimi po linii jej obojczyków z niespotykaną czułością, która zamieniła się w stalowy ucisk. - Bawi, ale potraktuj to jako ostrzeżenie - wyszeptał jej do ucha, zastanawiając się, kto siedzi za fenickim lustrem i czy gwałt na takiej kobiecie zostałby mu wybaczony (nie był wszechmocny), kiedy odezwał się jego telefon.
Piętnaście minut dobiegło końca, mógł ją wypuścić zanim pomyślał o tym, by uczynić z niej drugą Maisie.

zt

Zastanawiała się, czy na tych wszystkich przesłuchaniu zawsze przynajmniej jedna osoba musi siedzieć za lustrem weneckim i przysłuchiwać się rozmowie. W sumie byłoby to całkiem logiczne, w razie gdyby przesłuchiwany zechciał zaatakować Strażnika. No i im więcej osób usłyszałoby zeznania, wszystkie te akcje mogłyby być przeprowadzone o wiele sprawniej. Zerknęła powoli w stronę ogromnej tafli wiszącej naprzeciw niej. Oczywiście nikogo ani niczego nie dostrzegła, jedynie odbicie pomieszczenia, w którym się znajdowali. Czy i tym razem ktoś tam czekał? I czy jeśli któreś z nich poniosłyby emocje, zainterweniowaliby?
Te myśli wcale nie poprawiły nastroju Libby. Przebywanie w obecności Ginsberga napawało ją dziwną mieszanką uczuć: od upokorzenia, przez złość, bezsilność oraz zmęczenie do swego rodzaju obawy, ale tego ostatniego nie zamierzała okazywać. Mógł sobie stać tak wysoko jak chciał w hierarchii Coin, mógł grozić, że już nigdy nie wróci do pracy i choć tam w środku naprawdę czuła przed tym strach, instynkt nakazywał jej wręcz przeciwnie – wykazać się spokojem oraz odwagą. Obserwowała go uważnie, zastanawiając się, co dzieje się z takimi ludźmi, kiedy wracają do domu. Czy mają kochającego partnera i gromadkę dzieci wyczekujących na nią z niecierpliwością? A może jest wręcz przeciwnie – panuje nieprzyjemna atmosfera, członkowie są sterroryzowani i unikają siebie nawzajem? Przez chwilę myślała o tym, co by było, gdyby Gerard był jej ojcem, ale zaraz wyrzuciła tę myśl ze swojej głowy. Co prawda nigdy starała się nie sugerować uprzedzeniami czy pierwszym wrażeniem. Była z tych, którzy woleli dobrze poznać drugą osobę, lecz kiedy patrzyła na tego mężczyznę, nie mogła pozbyć się wrażenia, że posiadał tylko jedną twarz. To właśnie ją nosił codziennie, pokazywał każdemu, bez względu na to, czy był panią prezydent, zwykłym przechodniem czy jego więźniem. Zimny, opanowany… i bezwzględny.
Nawet nie zauważyła, kiedy sięgnął i uderzył jej głową o blat. Chwila silniejszego bólu rozchodzącego się po twarzy i po wszystkim. Podniosła się, odruchowo dotykając nosa, ale nie wydawał się złamany. Nie zmieniało to jednak faktu, że nadal zdawał się pulsować. Chciała coś powiedzieć, ale zorientowała się, że Ginsberg nie stał już naprzeciw niej. Opierał się o krzesło, na którym siedziała. Odwróciła się do niego, wysłuchując, co ma do powiedzenia. Przemilczała wypowiedź, zaciskając pięści pod biurkiem, bo co miała zrobić? Uderzyć go? Nie miała realnych szans w starciu z kimś takim.
Jednak może gdyby wcześniej zareagowała, reszta tego spotkania nie potoczyłaby się tak dalej. Ostatnia wypowiedź Libby miała pokazać, że nie będzie przymykała oka na takie zachowanie i nie pozwoli, aby ktoś bawił się jej kosztem. Niestety przyniosła wręcz odwrotny skutek. Poczuła delikatny dotyk jego rąk na swojej skórze i przeszył ją dreszcz. – Co pan…? – Głos utknął w gardle, gdy palce zacisnęły się mocniej. Czuła, że jej serce bije mocniej ze strachu. Chciała się odsunąć, strzepnąć dłonie mężczyzny, ale nie była w stanie się poruszyć. Oniemiała znów wysłuchała słów Gerarda w ciszy i z niespotykaną ulgą przyjęła melodię wygrywaną przez telefon. Musiał wyjść. Już nie śledziła go wzrokiem, pozostał on na podłodze jak jej duma i godność. Po trzaśnięciu drzwiami jeszcze chwilę siedziała na swoim miejscu, próbując się uspokoić. Dopiero, gdy pojawił się Strażnik powiadamiający ją o zakończeniu przesłuchania, wstała z miejsca i ruszyła do wyjścia. Zacisnęła mocniej dłonie na torebce i wyszła.

zt

Rozmowa mogłaby trwać do rana, a i tak nie wyczerpano by wszystkich tematów, na które przywódca Kolczatki i prezydent Panem mogliby dyskutować. Na to nie było niestety czasu, uciekał on przez palce zebranym w pomieszczeniu, porwanym kobietom a także wszystkim śledczym, którzy teraz próbowali je odnaleźć. Należało działać.
Malcolm podał więc rękę Adlerowi i mocno uścisnął jego dłoń. Nie ufał mu w stu procentach, ale nie miał wyboru, tak samo jak prezydent nie miał już wielu asów w rękawie, jeśli chodziło o tę sytuację.
Zgodnie z umową, Randall pozostał na miejscu, uprzednio podając namiary na swojego człowieka, czekającego z małym oddziałem nieopodal posterunku. Miał nadzieję, że łącząc siły, Kolczatka i Rząd będą w stanie powstrzymać tych radykałów, szaleńców, porywaczy.

| The End