Ophelie Carter plotki o Trzynastce uważała za wyssane z palca. Jednak gdy nie miała już siły na utrzymywanie domu, wykorzystała je jako jedyną nadzieję i szanse na lepsze jutro. Opuściła dom, opuściła dwóch braci, uciekła z Dziewiątki razem z narzeczonym i powędrowała do dystryktu, który przecież mógł nie istnieć. Wędrówka okazała się bardzo… owocna i wkrótce panna Carter była już brzemienna. Cudem tylko udało jej się dotrzeć do celu, mieszkańcy Trzynastki przyjęli ją i jej narzeczonego pod swoje skrzydła, a dziecko narodziło się już pod ziemią. Mała Aurora była oczkiem w głowie swoich rodziców, ale także pozostałych rebeliantów, którzy nie często mogli cieszyć się z nowego życia. Ophelie i jej narzeczony, Ulysses, dostali własną kwaterę i nareszcie zaczęło im się powodzić materialnie, jednak życie uczuciowe zamierało. Po tym jak Carter odmówiła nadania swojej córce nazwiska ojca, żyli bowiem wciąż bez ślubu, Ulysses poddał się i przestał walczyć o swoje kobiety. Pewnej nocy po prostu zniknął z kwatery i jego losy odtąd pozostawały nieznane.
Aurora dorastała więc bez ojca, ale miłość matki całkowicie jej wystarczała. Uwielbiała słuchać opowieści Ophelie o dystryktach, jednak traktowała jej jako bajki, szybko bowiem dowiedziała się, że nie dane jej będzie wrócić na powierzchnię. Rory od małego wykazywała się bystrością i wyjątkowo lotnym umysłem, wszelkie nowe dla siebie rzeczy chwytała w mig, lubiła dużo wiedzieć, zadawała milion pytań na minutę. Jej rudą główkę zawsze można było dostrzec na wszelkiego rodzaju zajęciach artystycznych czy sportowych, gdzieś w końcu musiała spożytkować energię, która ją rozpierała.
Gdy Rory miała piętnaście lat, jej matka poznała jakiegoś mężczyznę, w którym z miejsca się zakochała. Jeremy był wysoko postawiony, jednak nie przeszkadzało mu to odwiedzać klitki pań Carter, z czasem zaczął też zostawać na noc i wkrótce stało się jasne, że jego romans z Ophelie nie jest jedynie przelotną zabawą. Rory polubiła go, zabierał ją w miejsca niedostępne dla zwykłych dzieciaków, był przemiły, ale nie dawał  sobą manipulować, co zjednało mu szacunek nastolatki. Jemu jedynemu pokazała to, co ukrywała przed matką i znajomymi. Z sercem w przełyku dawała mu do przeczytania swoje opowiadania i historyjki, a każda pochwała sprawiała, że prawie unosiła się nad ziemię z radości. Sielanka trwała. Ale nic co, dobre, nie może trwać wiecznie.
Jeremy otrzymał jakąś tajną misję do wykonania na powierzchni, o dziwo zezwolono Ophelie na towarzyszenie mu. Wyruszyli nad ranem, a wieczorem do osiemnastoletniej Rory dotarła wiadomość o śmierci matki, za którą obwiniano prezydenta Snowa i Kapitol. Dziewczyna oczywiście wiedziała o Igrzyskach, dorastała w otoczeniu osób nienawidzących władzy Panem, a zamordowanie jej matki przelało szalę goryczy. Zaciągnęła się do grup rebelianckich, chciała walczyć i pomścić swoich bliskich. Trenowała dzień w dzień, nauczyła się strzelać, poruszać prawie bezszelestnie, odbyła kurs pierwszej pomocy. Myślała, że jest gotowa by zabijać. Pomyliła się.
Gdy rebelia wybuchła rzuciła się w wir walki, jednak rozkazy coraz bardziej przestały przypadać jej do gustu. Na dodatek dowiedziała się straszliwej prawdy o śmierci swojej matki i Jeremy’ego – cały spisek uknuła Coin, zazdrosna o mężczyznę. Kto by pomyślał, że szanowna pani prezydent  była aż tak zaślepiona zemstą, by zbijać nie tylko partnerkę ukochanego, ale także jego samego? Rory nie powiedziała nikomu, czego dowiedziała się o działaniach Almy. Rzuciła w cholerę rebelię, wróciła do Trzynastki, a następnie wylądowała w Kapitolu. Walki zakończyły się, nastał nowy ład, jednak panna Carter nie umiała się pogodzić z tym, czego się dowiedziała. Szukając sobie zajęcia, obudziła jedną z pasji – pisanie. Dostała pracę w Capitol’s Voice, gdzie do dziś jest dziennikarką. Nie zajmuje jakiejś szczególnie wysokiej pozycji, ale wciąż prze do przodu. Zamieszkała w dzielnicy rebeliantów i choć oficjalnie wycofała się z jakiejkolwiek formy rebelii, nienawiść do Coin zaczyna w niej rosnąć z dnia na dzień.