Zaczynałam czuć się jak... królowa. Dokładnie, jak królowa, która za nie tak długą chwilkę postawi pierwsze kroki na terenie swojego własnego królestwa. Królestwa, w którym będą płynąć rzeczki krwi, a ostatnie jęki będą przeszywać powietrze. Muzyka dla moich uszu mordercy – to właśnie nim chyba się stałam po przebudzeniu. I nie, wcale nie chodziło mi o dzisiejszy poranek, a o przebudzenie się po tym, co Tabitha nazywała chorobą, ja zaś zwałam to Krainą Snów. Wróciłam z niej i stałam się rasową morderczynią, bo zwykłą amatoreczką miałam okazję zostać wcześniej, gdy zabiłam dziweczki męża.
Sukienka, którą mi podano, była pierwszym dowodem na to, że przygotowali dla mnie coś wyjątkowego. I się nie przeliczyłam, widząc salę ze stołem zaraz po przebudzeniu. Wcześniej straciłam przytomność, o czym mnie nie uprzedzono. Teraz zaś kompletnie nie mogłam się ruszyć, dlatego też podziwiałam całe to bogactwo, chłonąc każdy szczegół. Może miało mi wpaść w oko coś charakterystycznego, przydatnego? Wiedziałam też, że gdy usłyszę gong, wszystko zacznie dziać się szybko. Każda sekunda na wagę złota i okazja na pozbycie się tej fanki motylków, której miałam już powyżej uszu. Posadzono ją naprzeciwko mojej osoby! Ją! Margaritkę Buterfield – dziwka, nawet nie potrafiąca udawać, że wcale nie ma mnie w głębokim. Jako że byłam jej współlokatorką, zasługiwałam chyba choć na odrobinę grzeczności? Sama się starałam i to nie tylko... Dobrze, może tylko ze względu na Tabithę. Teraz zaś byłam na arenie i moja bliźniaczka musiała żyć ze świadomością tego, co teraz zamierzam zrobić.
Usłyszałam gong. Obróciłam się do Emrysa, obdarowując go miłym uśmiechem, które życzyło mu powodzenia i natychmiastowo odwracając się do własnych spraw. Miałam ochotę na początku chwycić widelec i dźgać nim zaciekle sznury, ale na szczęście byłam sparaliżowana. Teraz zaś ochłonęłam, chwytając nóż do krojenia ze stołu, którym zaraz zaczęłam ciąć sznury, starając się przeciąć je jak najszybciej, nie niszcząc sobie sukienki i oczywiście nie kalecząc się. Jeszcze tego mi brakowało, bym skaleczyła się nożem! Ostatnio wręcz bywałam kochanką noży! Wtedy to byłaby ironia losu. Cholernie podła.
Jeśli udało mi się uwolnić z więzów, miałam zamiar podnieść wzrok nad stół i cisnąć wcześniej trzymanym nożem w te niewinne i zajęte linami oblicze współlokatorki. Nie była daleko, nóż świetnie leżał mi w dłoni, jego ciężar moja ręka sama oceniła, gotowa rzucić go z odpowiednią siłą. Margaritko, dobranoc!

Cholera, przebrzydła Marg! Cóż, tym razem jej się upiekło, ale następnym nie będzie miała tyle szczęścia. Mogła nie hodować we mnie niechęci. Teraz ta niechęć będzie jej zgubą, a ja cierpliwie na to poczekam.
- Matt! – Krzyknęłam, pomagając mu wstać z podłogi, gdy już pozbyłam się resztek sznura. W dłoni nadal miałam nierzucony nóż. Wzrokiem szukałam Delilah. – Chodźmy stąd – powiedziałam dziwnie spokojnie, puszczając jego dłoń i chwytając plecak numer jeden. Prędko wcisnęłam go na plecy i znów złapałam dłoń chłopaka. W tym chaosie szukałam blond czuprynki swej kochanki, czujna niczym drapieżnik. I gdy ją dostrzegłam, to właśnie w jej kierunku zaczęłam ciągnąć Matta, o ile nie puściłby mojej dłoni.

- Cholera, musimy dostać się do Delilah - pisnęłam głosem, który przypomniał mi te wszystkie narzekania do matki, gdy ta nie chciała mi kupić rzeczy, której tak bardzo pragnęłam. Nie było co jednak nad tym rozmyślać. Z plecakiem na plecach, z nożem w ręce postanowiłam za wszelką cenę przedrzeć się do drzwi trzecich i pójść z Delilah. Nie chciałam jej tracić z oczu. Nie chciałam też tracić ciepłej dłoni Matta, która mogła w każdej chwili, w tym miejscu, stać się zimna. Tego tym bardziej nie chciałam.