Siłował się z Alexem jakiś czas próbując go po prostu ogłuszyć, czy unieruchomić przynajmniej na chwilę, by dać szanse Amandzie na ucieczkę, choć pewnie gdyby mógł przewidzieć konsekwencje swojego postępowania, nie ruszyłby się z miejsca. Postanowił jednak zareagować i to był pierwszy błąd, który popełnił. Kolejnym było to, że wcale nie chciał zabijać, choć pewnie powinien roztrzaskać Alexowi głowę o podłogę w chwili, gdy miał do tego okazję. Taktykę, którą tak skrupulatnie układał w trakcie treningów  mógł dołączyć do setek innych niezrealizowanych projektów, których już nigdy nie będzie miał okazji zacząć, czy dokończyć. Chciał po prostu przeżyć unikając wszelakich starć z innymi uczestnikami. Cóż... nie przewidział, że arena będzie dziwną wersją kapitolińskich willi, w których sam przecież spędził wiele lat swojego krótkiego życia. Jego plan zakładał, że wylądują na jakimś pustkowiu, gdzie możliwe będzie zaszycie się w jakiejś jaskini, czy wąwozie. Na ukrywanie się w budynku nie był przygotowany.
W zasadzie to nie zdołał zrobić nic szczególnego, bo już po chwili poczuł silne szarpnięcie do tyłu. Ktoś zacisnął ramię na jego szyi przystawiając jednocześnie do niej nóż. Jego pięści zaciśnięte były jeszcze przez kilka sekund na marynarce należącej do Amitiela, ale zwolnił uścisk w chwili, gdy zaczęło brakować mu powietrza. Szarpał się jak ryba wyciągnięta z wody próbując uwolnić się z objęć Emrysa machając nogami na wszystkie możliwe strony. Niepoparzoną ręką chwycił przedramię napastnika, ale na niewiele się to zdało, bo ten zacisnął je tylko mocniej na grdyce Turnera. Chłopak poczerwieniał na twarzy, a następnie pobladł. Sinymi ustami starał się złapać chociażby najmniejszy oddech powietrza. Nie musiał się tym jednak zbyt długo przejmować, bo to wszystko nie trwało zbyt długo i właściwie to nawet nie zorientował się, gdy podbiegła do niego Maya z wyciągniętym ku niemu nożem. Krążąca w żyłach adrenalina działała jak najlepszej jakości środek znieczulający. Ostrze weszło wyjątkowo gładko i w sumie, gdyby nie tryskająca krew nie zdawałby sobie sprawy z tego, że właśnie poderżnięto mu gardło.
W tej samej chwili Emrys poluźnił uścisk, dzięki czemu Matt w końcu mógł złapać oddech, ale na to było już za późno. Nóż przebił tchawicę przez co jego gardło opuścił tylko dziwny świst pochodzący od uciekającego powietrza. Źrenice chłopaka rozszerzyły się nagle, gdy w końcu zdał sobie sprawę z tego, że... umiera.
W sumie to pewnie zasłużył sobie na to wszystko. Nie był dobrym człowiekiem, w końcu tacy nie mordują własnych ojców ani nie podkochują się z swoich macochach. Los lubił być przewrotny, ale w jego przypadku wszystko to było aż za bardzo ironiczne. Ginął tak samo jak zabity przez niego Even, w dodatku jego śmierć przypominała tą jego ojca, gdy ten umierał otoczony swoimi bogactwami. Nie tak chciał odejść. Liczył raczej, że wjedzie motocyklem w jakąś przepaść. Ale czy ktokolwiek jest w stanie zaplanować własną śmierć? Nawet jeśli, to Mattowi nie było to dane.
Próbował coś powiedzieć, ale z jego gardła wydobyło się tylko nieokreślone rzężenie. Widać Maya wbiła nóż wyjątkowo głęboko uszkadzając mu nie tylko aortę i tchawicę, ale także krtań. W ostatnim świadomym odruchu przystawił obie dłonie do szyi, z której wciąż tryskała ciepła krew zalewając wszystko i wszystkich dookoła. Jakim cudem normalny człowiek może mieć jej aż tyle?!
Przez dosłownie sekundę spojrzenia jego i Alexa się spotkały. Nie winił go, przecież to były igrzyska, z których żywa wyjść mogła tylko jedna osoba. Od samego początku wiedział, że to nie będzie on, ale spodziewał się, że uda mu się przetrwać trochę dłużej. Chociaż dzień. Miał jeszcze tyle do powiedzenia Amandzie... Naprawdę żałował, że nie zrobił tego wcześniej, gdy był w stanie. Teraz nawet, gdyby chciał nie mógł sobie na to pozwolić. Umierał niemy i przerażony. Dobrze, że nie był świadomy tego, co się właśnie działo z dziewczyną za jego plecami.
Emrys uwolnił w końcu Matta i ten prawie natychmiast opadł bezwładnie na podłogę.
Nie umarł od razu. Rzęził i wił się jeszcze przez jakąś minutę poruszając ustami zupełnie jakby chciał coś powiedzieć. Jego serce przyspieszyło gwałtownie próbując nadrobić straty we krwi, ale było to z góry skazane na niepowodzenie. Tak też musiał czuć się Even, gdy dwa dni temu wykrwawiał się na tej samej podłodze... Dopiero teraz Matt zdał sobie sprawę z tego, że na marynarce i spodniach wciąż ma jego krew.
Nie rozumiał tylko jednego. Wszyscy od zawsze powtarzali, że przed śmiercią człowiek widzi całe swoje życie, jak w jakimś filmie, czy kalejdoskopie. W przypadku Matta nic takiego nie nastąpiło. Słyszał tylko hałas wywoływany przez pozostałych przy życiu trybutów. Wzrok wbity miał w sufit, a obraz przed oczami stawał się z każdą chwilą coraz bardziej rozmazany aż w końcu zapanował kompletny mrok. Nie było już nic. Jego ciałem wstrząsnęły ostatnie krótkie drgawki.
Głowa Matta przechyliła się na bok z wciąż otwartymi oczyma i ustami, ale już się nie ruszał.
Nie musiał już się martwić tym, czy przeżyje kolejną noc, czy tym w jaki sposób zdobyć jedzenie. Na podłodze zostało tylko jego bezwładne ciało, z zastygłym na twarzy przerażeniem. Podobno zmarli wyglądają spokojnie. To nieprawda.

z/t wszystkie wątki

Cała sytuacja już prawie zaczynała mnie bawić.
Pandora uderzająca głową Amandy o kant stołu, ręka Lucy pociągająca za spust, fontanna krwi zaraz przy twarzy tej pierwszej. Znowu Lucy, znowu dźwięk wystrzału, ale tym razem nie strzelała w stronę Pandory.
Tylko w stronę Daisy.
Zacząłem wrzeszczeć, chociaż sam nie wiedziałem, co tak naprawdę chciałem powiedzieć. W efekcie wykrzyczałem z siebie mało elegancką wiązankę przekleństw okraszoną kilkoma epitetami w stosunku do Igrzysk, i wreszcie zakończoną imieniem Ness. Rzuciłem się w stronę Lucy prawie na ślepo, skupiając się już tylko na jej kolorowych, pachnących kwiatami włosach. Co właściwie mogłem zrobić? Wyrwać jej broń, czy może strzelić sobie w głowę i zakończyć to całe przedstawienie?
W pół kroku spróbowałem sobie wyobrazić ten cholerny garnitur bez guzika zachlapany krwią i sklejone nią włosy, i musiałem skrzywić się pod nosem. Nie, zdecydowanie nie zamierzałem psuć sobie wizerunku.
Byłem już przy Lucy, złapałem ją za rękę, mocno, nawet trochę mocniej, niż zamierzałem, usta drżały mi od powstrzymywanych z trudem przekleństw. Nie wiedziała o Daisy, nie wiedziała o tym, co gwarantowało mi jej przeżycie, nie wiedziała o tym, że mogłam odzyskać Ness. Odwróciłem ją twarzą do siebie, chcąc coś powiedzieć, cokolwiek, ale nie zdążyłem. Usłyszałem cichy świst, i chwilę potem obserwowałem z umiarkowanym spokojem sterczącą jej z ramienia strzałkę. Dotknąłem jej palcem, marszcząc brwi i próbując cokolwiek zrozumieć. Strzałki.
Cholerne, zatrute strzałki.
-Kurwa!-Wrzasnąłem, nie siląc się już na jakiekolwiek konwenanse, miałem dosyć tego balu, tego i całej reszty przyjęć. Chciałem wyjść, chciałem ją wynieść i jej pomóc, Daisy na chwilę przestała się liczyć, kiedy oglądałem strach w oczach Lucy.
Nie, nie, nie, nie, nie, nie, NIE.
Odwróciłem się na pięcie i wyciągnąłem własne strzałki. Skoro nie liczyły się zasady, to nie liczyło się już nic. Wziąłem głęboki oddech, przypominając sobie trening rzucania nożami i mając nadzieję, że rzucanie strzałkami zbytnio się od niego nie różniło. Po chwili jedna z nich ze znajomym świstem poszybowała w stronę wciąż krwawiącej Pandory.
Nie patrzyłem na nią dłużej, nie zastanawiając się nad tym, czy strzałka dosięgnęła celu. Puściłem się biegiem w stronę tego, który śmiał zaatakować Lucy. Czułem, że adrenalina gwałtownie buzowała w moich żyłach, więc jedynie mocniej ścisnąłem w dłoni drugą ze strzałek, i... zatrzymałem się w pół kroku.
Wszystko na chwilę zwolniło, kiedy wpatrywałem się w twarz Alexa, próbując się nie roześmiać. Wszystko zaczęło przypominać jeden wielki żart, ale chyba nie do końca rozumiałem to poczucie humoru.
Zacisnąłem usta, z całej siły kopnąłem w stół, chcąc odrzucić go od Alexandra, i przechyliłem się w jego stronę, przyciskając czubek strzałki do jego policzka. Ręka zjechała mi niżej, musnąłem strzałką jego szyję i dopiero wtedy odsunąłem się ze wstrętem.
-Nie chcę cię więcej oglądać na oczy, Amitiel.- Głos mi nie drżał, czułem tylko gorącą furię i dziwną pustkę mieszającą się z odrazą.- Nigdy więcej, następnym razem nie będę się wahać.
Potem odsunąłem się i biegiem wróciłem do Lucy.
-Już w porządku- powiedziałem najspokojniej, jak tylko potrafiłem. Skrzywiłem się na widok jej bezwładnych rąk, i, nie zastanawiając się dłużej, wziąłem ją na ręce, biegiem kierując się w stronę drzwi numer dwa, za którymi zniknęła Delilah.
Najważniejsze było to, że znowu była ze mną, i tym razem nie zamierzałem jej zostawić.

// no to skrzydło wschodnie, jeśli GO nie chce nic dodać. <33

rzut

The member 'Emrys Everhart' has done the following action : Rzuć kostkami

'Sześć oczek' : 2

Przepraszam, że się wbiłam w kolejkę, ale jutro mogę nie mieć czasu, żeby odpisać, a nie chciałam nikogo blokować. c:

Świat oglądany kątem oka może czasami wydawać się wyjątkowo zabawny. Gdybym w tym momencie skupiła na nim chociaż część swojej uwagi, to mogłabym znaleźć się pod urzekającym wrażeniem chaosu, który wydawał się na stałe zadomowić już w tym pomieszczeniu. Jednak dochodziły do mnie tylko zduszone krzyki i sapania innych trybutów, zagłuszone przez moją własną krew, szumiąca mi w uszach. Nie oderwałam swojego wzrok od czaszki Amandy, która pod siła mojego nacisku, niemal roztrzaskiwała się o kant stołu - gdybym tylko zdecydowała się na tak niemądry ruch, mogłabym przez nieuwagę zamienić się z nią miejscami. Nawet jeżeli jej nieprzytomne spojrzenie nie wydawało się ostrzegać przed zagrożeniem. Jednocześnie kąciki moich ust podrywały się mimowolnie do góry w niezdrowym i może nieco maniakalnym uśmiechu. Pozostawałam jednak w błogiej nieświadomości, wprawiona niemalże w swojego rodzaju trans, podburzany przez dźwięk kości napotykającej na swojej drodze mahoniowe drewno, w idealnym kolorze.
Niespodziewanie w zasięgu mojego wzroku pojawiła się Daisy, ale zamiast posłać jej nieprzyjemne spojrzenie - w końcu chciała odebrać mi moją zabawę - uśmiechnęłam się lekko do niej, widząc, że możemy jednak współpracować i póki co nie zagraża to mojej pozycji w sojuszu, czy na samych Igrzyskach.
Kiedy wbiła w kark Amandy nóż, kropelki krwi trysnęły na moja twarz - nie musiała to jednak być wcale krew wrogiej trybutki, a moja własna, bo dokładnie w tym samym momencie moje ucho przeszyła fala niespodziewanego bólu, a siła pocisku odepchnęła mnie do tyłu, na posadzkę.
Na chwilę zostałam odcięta od zmysłu słuchu, pozostając w całkowitej ciszy, ale przesuwające się przede mną postacie wcale nie zaczęły poruszać się w zwolniony tempie, jak wyglądałoby to, gdyby moje życie naprawdę było filmem. Wszystko pozostało takie samo i nawet ignorowanie mojej osoby nie zmieniło się, kiedy z hukiem i krwią spływającą z twarzy, zostałam odesłana na podłogę.
Przycisnęłam dłonie do rany, próbując jednocześnie zatamować krwawienie, jak i zmniejszyć ból, ale w żadnym wypadku nie mogło mi się udać.
Na kolanach dotarłam do stołu, starając się nie przyciągać niczyjej uwagi i sięgnęłam po leżącą nieopodal materiałową serwetkę, a zaraz po tym przycisnęłam ją do ucha. Pod palcami czułam, jak tkanina szybko nasiąka, ale mimo wszystko podźwignęłam się na nogi, próbując ustalić skąd pochodził pocisk.
Parę osób przewinęło się przez moje pole widzenia, ale pistolet dostrzegłam jedynie w dłoniach Lucy.
- Ty łamago... - wycedziłam tylko przez zęby.
Nie zastanawiając się, zamachnęłam się i rzuciłam w jej kierunku jeden z dwóch noży, jakie wciąż mi pozostały, licząc, że trening z Ośrodka nie pójdzie na marne. Nie zdążyłam jednak prześledzić toru lotu noża, ani upewnić się, czy trafił w ciało ofiary, bo sama poczułam ukłucie w przedramieniu. Zatruta strzałka przyszła z niewiadomego kierunku i natychmiastowo po mojej ręce rozniosło się niepokojące mrowienie. Po chwili nie byłam już w stanie ruszać rękoma, trzymana w mojej dłoni serwetka upadła na ziemię i dotarłam jedynie pod ścianę, opierając się o nią i czekając na swój sojusz. Mogłam jedynie liczyć na to, że się nie wykrwawię.

PANDA ATAKUJE

The member 'Mathias le Brun' has done the following action : Rzuć kostkami

'Sześć oczek' : 4

Jak w zwolnionym tempie widział Mayę z nożem powoli osiągającym swój cel. Sekundy dzieliły ostrze od zetknięcia się z szyją Matta, a on właśnie w tamtym momencie zaczął zastanawiać się, czy na pewno powinni tak postąpić. To jest, zabić Turnera. Teoretycznie tak, teoretycznie właśnie wykorzystywali zdobytą przewagę i skracali swoją odległość od zwycięstwa, ale… Emrys czuł, że zabicie Matta jest jednak zupełnie inne, niż zabicie Selvyna. Pomimo tego, że obydwa morderstwa (inaczej tego nie dało się nazwać) wyglądały właściwie tak samo: Everahart nie do końca zastanawiał się, co ma robić, liczył się czas, bo zbyt wiele potencjalnych zagrożeń go otaczało, przyświecał mu tylko jeden jasny cel – pomóc Alexowi i wtedy również ktoś mu towarzyszył w czynie. Wtedy jednak Selvyn, przynajmniej w teorii, mógł się bronić, nie miał ograniczonych ruchów w żaden sposób. Turner tej możliwości nie miał, został jej pozbawiony właśnie przez Emrysa i również przez niego wystawiony na pewną śmierć. To nie było fair. Chociaż nie był pewny, czy w przypadku Igrzysk można mówić o śmierci „fair”. Żadna z nich taka nie była i żadna na dobrą sprawę w ogóle nie powinna się wydarzyć.
Emrys przez dłuższą chwilę stał w bezruchu, patrząc się to na swoje, całe we krwi, ręce, to na zastygły w przerażeniu pośmiertny wyraz twarzy Turnera. Cofnął się parę kroków do tyłu, trochę w ogłuszeniu, trochę w niedowierzaniu, po raz pierwszy bardzo dobitnie odczuwając jak to jest kogoś zabić. I nie wiedział, co ma o tym odczuciu sądzić.
Spojrzał na Mayę, szukając w jej oczach aprobację dla tego, co zrobili. Jednak już chwilę później potrząsnął głową, jakby chcąc się pozbyć z niej pewnych myśli, a kiedy ponownie otworzył oczy, już był spokojny. Przynajmniej na zewnątrz.
Musiał myśleć o ojcu, o powrocie do niego i musiał zaakceptować fakt, że żeby to osiągnąć, zabicie kogoś będzie koniecznością. Bez tego się nie obejdzie i tego nie uniknie, nie może więc od tego uciekać. Kiedyś i tak nastąpi ten moment, w którym wbije nóż w serce osobie, której będzie patrzył prosto w oczy. Tak będzie, na pewno i nie warto było się oszukiwać. Nie da się inaczej przejść tych Igrzysk, niż przez zabijanie. Mógł tylko liczyć na to, że uśmiercenie każdej kolejnej osoby będzie coraz łatwiejsze.
Rozejrzał się w końcu po sali, próbując ogarnąć, co takiego się stało. Amanda zabita, Carly i Delilah nie widział, ranna Lucy z Raphaelem próbowali przejść przez zamknięte drzwi, ranna Pandora…
– Zwijamy się stąd – stwierdził nagle, ściskając mocniej w dłoni nóż. – Zwijamy się stąd! – krzyknął, żeby obwieścić to reszcie grupy. – Alex, bierz Pandorę! Daisy, dasz radę iść? – Nie czekając na odpowiedź, gdyż zauważył, że to z obojczykiem będzie problem, wziął ją szybko na ręce. – Maya, wszystko w porządku? – zapytał, po raz pierwszy bezpośrednio zwracając się do swojej partnerki w zbrodni. Następnie rozejrzał się po wszystkich drzwiach w pomieszczeniu i ruszył w kierunku tych z numerem 4.

z/t dla całej naszej zgrai, jeśli GO pozwoli!