Komnata Rozkoszy? Czy to miejsce mogło być Komnatą Rozkoszy? Nie, nie mogło! Nie mogło! No, nie! Po prostu nie mogło, bo wtedy zdecydowanie unikałabym Komnat Rozkoszy, a nie chciałam ich unikać, bo ja chorobliwie wręcz pragnęłam rozkoszy. Jakichkolwiek! Aby tylko były, bo miałam wrażenie, że zaraz wkurwiona wysadzę swoją wściekłością cały świat, który coraz bardziej zaczynał na to zasługiwać. Zasługiwać... Cholera, przecież nie byłam osobą, która niszczyłaby czyjś świat. Ktoś się natrudził i go stworzył, więc nie mogłam od tak go wysadzać. Swą Krainę mogłam, ale nie tę planetę.
- Nie sądzę, by to była Komnata Rozkoszy. To zwykła łazienka, która w sumie już nie jest łazienką, bo przestała nią być miliony lat temu. Takie rzeczy powinno się zmiatać z powierzchni ziemi i to jak najszybciej, by nie raziły w oczy, przez co ja, jakże wrażliwa Amanda, muszę na to patrzeć, bo wy, ludzie ślepi, nie chcecie przyjąć do swojej świadomości faktu, że to jakaś nawiedzona łazienka. Pewnie zaraz zacznie się sączyć krew ze ścian, a dziecko-widmo zacznie biegać z misiem w ręku wokół tych wanien, bawiąc się z nami w morderczego berka. Dotknie cię? Zdychasz! – Zafantazjowałam nieco, ale to mogło się zdarzyć. Jak wiadomo, byliśmy wszyscy na arenie, a na arenie mogło się właśnie wszystko...
Czemu to nie była tak elegancka rezydencja, na jaką wyglądała przy kolacji? Zdecydowanie wolałabym, gdyby wszędzie nas otaczało takie bogactwo, przepych i czystość. Łatwiej by mi było uwalniać drapieżcę i... Chyba żeby być drapieżcą, powinnam zacząć polować na resztę, co wiązało się z porzuceniem Delilah i Matta, na co nie chciałam sobie pozwalać. Te dwie osoby były mi ważne i nie...
- Oranżeria może nie, ale inne pomieszczenie? Były też inne – jęknęłam, kopiąc kawałek gruzu i zaciskając przegrana wargi. Nie chciała zostawiać Delilah, więc skazana była na robienie tego, czego ta sobie życzyła. – A ogniska nie chcę... Nie musi ono być. Nie jest zimno...
Mogłam sobie mówić, ale nikt mnie nie słuchał. Mieli te swojego móżdżki, a Delilah miała Sebastiana, przy którym ja spadałam na drugie miejsce. DRUGIE! Nie miałam dla nich żadnej szczególnej wartości, gdy widzieli siebie i własne tyłki...
- Ufam – mruknęłam do Matta, gdy odprowadziłam tę dwójkę do drzwi. Delilah mnie zostawiała? Nawet nie powiedziała, że zaraz wrócą... Żebym poszła z nimi... Zostawiła mnie, gdy ja jeszcze chwilkę wcześniej powiedziałam, że im ufam. Właśnie, ufam, czyli wró... Nie, chyba już nie wrócą. Nie mogli, bo po...
- MATT! – Wrzasnęłam nagle, dziwiąc się samej sobie, że potrafię tak szybko reagować.
W sumie co w tym dziwnego? Robiłam już o wiele bardziej dziksze rzeczy. Tym razem jednak doskoczyłam do poparzonego chłopaka, jakby to właśnie poparzył się mój króliczek Pithy, a nie Turner, który przecież był mi obojętny. Ot, znajomy. Ba!, mój przybrany syn, którym nigdy jakoś szczególnie się nie interesowałam. Teraz zaś strach o niego, który pojawił się oczywiście przez niego, wstrzyknął mi taką dawkę adrenaliny, że... Nie chciałam myśleć o tym, do czego jestem zdolna w takim stanie. Po prostu chwyciłam go i odciągnęłam od tego żrącego cholerstwa, samej mocząc sobie w tym buty. Nie dbałam o to. Chciałam, by znalazł się z dala od tego. TEGO. Mówiłam, że łazienka, to zły pomysł!
Prędko poprowadziłam go po schodkach, stając wraz z nim między wannami. Mogliśmy przeczekać tu tę awarię, o ile ta ciecz zechciałaby w końcu przestać cieknąć. Sama zaś przyklęknęłam, szybko ściągając ze stóp buty i ciskając je do wanny. Pomagałam sobie nożem. To samo zrobiłam z obuwiem Matta. Nadal jednak cierpiał. Musiałam działać szybko.
Spojrzałam na kran jednej z wanien. Nie trysnął z niego kwas, a za to nadal sobie kapało niewinnie, na co zwróciłam uwagę na początku, gdy rzuciłam pierwszy raz okiem na to pomieszczenie. Podstawiłam pod kran malutkiego paluszka lewej ręki, by sprawdzić, czy będzie to kwas, czy może woda, którą mógłby mój towarzysz obmyć sobie rękę. Jeśli kwas, to oczywiście palec zaraz znalazłby się z dala od kranu, jeśli zaś nie kwas, to spróbowałabym odkręcić kurki.

Nadal nie mieściło mi się w głowie to, z jaką łatwością Delilah mnie porzuciła. Ba!, że w ogóle przyszło jej coś takiego do głowy. Dotąd myślałam, że jestem dla niej ważna, że coś się liczę i że ta mnie kocha. Kocha... Phi! Poszła sobie. Od tak. Nic nie powiedziała. Nawet nie zaszczyciła mnie swoim wzrokiem. Nie mogłam nawet zobaczyć po raz ostatni jej lśniących oczu. Poszło to w pizdu, a ja zostałam tu osamotniona, porzucona i zniesmaczona na dodatek. Opuściła mnie, idąc sobie z Lybergiem, a mimo to nie potrafiłam go nienawidzić. Nawet nie miałam na to czasu.
Z ciężkim westchnieniem odwróciłam się od kranu, patrząc na stan poparzeń Matta. Martwiłam się o niego. Zastanawiałam się, jak się czuł, ale jakoś krępowałam się o to pytać, co brzmiało absurdalnie, ale tak było. Chyba też bałam się, co również brzmiało absurdalnie, że mogłam urazić męską dumę i... Coś mi tu nie grało i nie chodziło tu jedynie o fakt, że kwas raczej nie zamierzał przestawać się lać. Coś w Turnerem. Zrobił mi coś i zamierzałam się dowiedzieć, co to takiego było. Niepodobnym, by cokolwiek zamykało mi usta i by to coś nie było pocałunkiem. Niecny Matt. Jego wina.
Uniosłam wzrok w górę, gdy Lucy zwróciła mą uwagę na sufit i kratki, które praktycznie nawoływały ich, by wcisnęli swoje tyłki na stelaż i pomknęli ku nieznanemu. Nie widziało mi się przeciskanie w ciasnych przewodach wentylacyjnych, ale to mogło nas uratować. Musieliśmy to zrobić, bo sama w tym być nie miałam. Właśnie, nie byłam samotna. Może Delilah, na którą liczyłam, mnie zostawiła, ale miałam Matta, Lucy i nawet milczącą Carly – ludzie, którzy mogli mnie pokochać, o ile już nie kochali i których ja również mogłam obdarzyć miłością. W sumie Matta i Lucy już pokochałam. Carly na razie wydawała mi się strasznie nieśmiała, przez co nawet nie mogłam jej poznać.
- Dobra – stwierdziłam, wstając. – Skoro to jedyna droga ucieczki i na nic innego nie możemy liczyć – zaczęłam, wzdychając ciężko – to wchodzę. Matt, dasz radę mnie podsadzić? Nie dosięgnę, a nie chcę skakać na tych wannach, by się nie połamać – przyznałam. Faktycznie mogłabym znów wykonać te swoje akrobacje, ale to wiązałoby się z wzięciem pod uwagę materiały, z którego było zrobione otoczenie. Wanny należały do ryzykownych faktur, choć w sumie byłam bosa.
Ucieszyłam się, gdy Matt okazał się szybko gotowy do działania. Oznaczało to, że nie jest z nim źle. Wcisnęłam nóż między ząbki, by mi nie przeszkadzał zbytnio przy podciąganiu się. Podsadził mnie, a ja zręcznie złapałam się rękoma, wdrapując na górę. Potem pomogłam wgramolić się Carly, ta Lucy, a Lucy pomogła Mattowi, który ostatni opuścił te paskudne wanny. Sama zaś wyjęłam z plecaka latarkę i zapaliłam ją, by się rozejrzeć. Nóż na wszelki wypadek postanowiłam trzymać w pogotowiu w lewej ręce, prawą zaś silnie ujęłam latarkę, by przypadkiem mi się nie wyśliznęła z dłoni. Pytanie, co teraz nas czekało...?

Co się stało? Czemu czułam się tak... Pijana? Czy ja piłam? Ćpałam? A może mi coś wstrzyknięto? Może za długo imprezowałam? Czy pieprzyłam się w końcu z jakimś ciasteczkiem? Ohh, jak ja chciałam się pieprzyć z jakimś ciasteczkiem, które potem bym zjadła. Ano, byłam głodna. I mi coś było... Wróć! Zarazzarazzaraz! CZEMU JA CHCIAŁAM ZJEŚĆ CIASTECZKO?! Chodziło mi o faceta, a facetów się nie jadało, czyż nie? Kanibalizm nawet nie był modny. Czemu myślałam jakoś tak...
Cholera, i czemu puma w mojej głowie właśnie podkulała ogon? Czemu się bałyśmy?! CZEMU SIĘ BAŁYŚMY?! I czemu czułam pewien znajomy, słodki memu sercu, a tak naprawdę metaliczny i niezbyt przyjemny zapach? Który nie smako... I płakałam. Czemu...
Półprzytomnie dotknęłam mokrych kącików warg, gdy udało mi się w końcu unieść obolałą głowę. Nie, nie chciałam wiedzieć... Nie, to nie mogło... Nie! Czemu bolało? Czemu zapiekło?
- Nie! – Jęknęłam, unosząc zakrwawioną dłoń ku mym zmrużonym oczkom. Byłam brzydka! BRZYDKA! Właśnie mnie oszpecono...
Zaczęłam płakać jeszcze bardziej, przez co słone łzy zaczęły mi palić rany po nożu. Czułam ogień. I nie tylko tu, ale też w moich zgrabnych i jeszcze nie tak dawno gładkich nogach. Poparzyłam się kwasem! Mandokalipsa nadeszła! Kurwa, teraz! Teraz, gdy... Byłam teraz potworem...
- NIE! – Wychrypiałam, patrząc na swą drżącą rękę. – Zepsuli mnie-e... Nie jestem już... piękna. Zepsuli... – Pisnęłam jak mały porzucony kotek i nawet nie zdawałam sobie sprawy z tego, że zaraz ten kotek może utonąć w kwasie i że Lucy chce tego kotka ratować.

Wystrzał, który rozległ się wokół, sprawił, że ogarnęłam się na tyle, by wiedzieć, co się wokół mnie dzieje. Wystrzał też uświadomił mi, że ktoś umarł. Kolejna osoba zeszła z tego świata i, jak miałam okazję się zorientować, nie był to nikt z mojej drużyny. Nie tej najbliżej, ale Delilah i Sebastian nadal pozostawali gdzieś tam, gdzie moje zmysły nie docierały. Mogło któregoś z nich już nie być wśród żywych. Nie podobała mi się ta opcja i miałam ochotę się rozsypać wokół. Zrobiłabym to, gdybym nie miała pewności, a musiałam ją mieć. Pragnęłam zobaczyć ciało Delci, nim zacznę ją opłakiwać, a aby je zobaczyć musiała stąd wyjść. Na szczęście potem, po odsłuchaniu hymnu Kapitolu i obejrzeniu zdjęć poległych, okazało się, że to nikt z naszych.
Grzecznie dałam się przenieść przez morze kwasu. Co za ironia! Ja miałam makowe morze, a otaczało mnie właśnie morze kwasu. Nie było jednak bezkresne i miało swój koniec, swoje granice, którymi były ściany łazienki. Musieliśmy się stąd wydostać, a nadzieją na to okazały się drzwi, które zostały uwolnione spod działania pola siłowego.
- Mattie – jęknęłam, widząc obrażenia u innych. Zwłaszcza Carly miała się kiepsko. Coś z nogą? Złamana? Sama też nie trzymałam się za dobrze, a jakiekolwiek słowa wypływające z mych warg bolały cholernie. Chyba lepiej, jeśli będę mówiła jak najmniej, a najlepiej wcale. Musiałam się postarać mówić jak najmniej, zwłaszcza podczas spaceru po niewysokim murku przy ścianie, na który się zdecydowaliśmy. Na nim starałam się skupić, bo kąpiel w tym syfie mi się nie widziała. Chciałam usilnie przeżyć.
Pierwszy poszedł Matt, sprawdzając uważnie drogę. To on pomógł mi przejść z wanny do murku, a potem trzymał za rękę na wypadek, gdybym się zachwiała. Dodawał mi stabilności podczas tego nędznego spaceru i byłam mu za to wdzięczna. Zwłaszcza za to, że był blisko i nie zostawił mnie samej, że nie pozwolił mi umrzeć. Był moim bohaterem.
Tak jak Lucy, która szła zaraz za mną z Carly na plecach. Dwójka moich bohaterów, dzięki której czułam się silniejsza i jakoś się trzymałam, zamiast klęknąć w kącie i ryczeć. Miałam przecież kroczyć drapieżnie przez arenę! Cóż, jak widać, rzeczywistość okazywała się zgoła inna niż to mi się wydawało. Chwała, że towarzyszyli mi tak cudowni ludzie. I Mattie... Ciekawe, co sądził o tej paskudnej ranie... Co ja najlepszego zrobiłam – pomyślałam, poprawiając plecak, który nadal miałam na swoich plecach. Nóż w ustach nie był zbyt dobrym pomysłem. Teraz wyglądać miałam jak potwór.
Szliśmy naprzód. Matt obmacywał nogą nasz, w niektórych miejscach niepewny, grunt i prowadził ku drzwiom, które zamierzał na końcu drogi otworzyć. To równało się temu, że miał ocalić nam tyłki. Był bohaterem! Takim prawdziwym, który dumnie patatajał na swoim rumaku, by ratować niewiasty z opresji... To urocze.

Nie mogłam powiedzieć, że czułam się świetnie. Przynajmniej nie w stu procentach. Owszem, cieszyłam się, że z każdym kolejnym krokiem jesteśmy coraz bliżej opuszczenia tej wstrętnej łazienki, w której za żadne skarby nie chciałam zostawać. Zostaliśmy, a teraz stało się to, co się stało. Miałam wrażenie, że odtąd będę unikała wszelkich pomieszczeń tego typu. To był całkiem świetny pomysł, patrząc na rany po kwasie, które piekły niemiłosiernie i przez które pewnie ciekłyby mi łezki. Dochodziły jeszcze ugryzienia szczurów. Roniłabym łzy z bólu, gdyby nie coś poważniejszego, co zdeptało moje jestestwo najbardziej.
Szkaradna rana, która rozcięła mi wargi, bolała strasznie i jedynie dlatego, by pokazać Mattowi, Carly i Lucy, że jestem silna, nie jęczałam, rycząc i kuląc się w jednym miejscu jak ostatnia sierota na świecie. Odebrano mi jedną z tych rzeczy, o których stracie nawet nie zamierzałam myślałam, nie uznawałam tego jako czegoś, co może nastąpić. I stało się! Zostałam oszpecona i teraz mogłam zapomnieć o zaliczeniu połowy Kapitolu. Kto weźmie paskudnie uśmiechniętego potworka w swoje ramiona? No, kto? Przegrałam w tej chwili swoje życie. Nawet gdybym została sławna, to widziano by mnie jago potwora z areny. To bolało nie tylko fizycznie, ale też psychicznie.
Zacisnęłabym wargi i szła dalej, gdyby to nie bolało. Ostatecznie jedynie powstrzymywałam łzy, idąc dalej. Dłoń Matta dodawała mi nieco otuchy, ale z każdym krokiem coraz bardziej zdawałam sobie sprawę, że on jest jedynie tak blisko, by przeżyć. Nie mieli tu nikogo, prócz siebie... Nie chodziło o to, że coś względem mnie czuł, że mnie kochał, a o to, że chciał przetrwać, a ja byłam możliwością przetrwania. Tak, tak zaczynałam widzieć swoją relację z Turnerem i czemu mnie to bolało? Nie szukałam przecież miłości... Może szukałam, ale on... Awrrr... Po prostu powinnam o tym nie myśleć. Wtedy będzie łatwiej. Łatwiej. Miałam ważniejsze rzeczy na głowie. Musiałam wyjść stąd i odnaleźć Delilah.
Dotarliśmy do drzwi, Matt otworzył je, a my wyskoczyliśmy przy jego pomocy na korytarz. W końcu miałam tę przebrzydłą łazienkę z głowy. Żałowałam, że nie mogłam mieć z głowy też swojej przebrzydłej twarzy.

[z/t dla całej drużynki]