Niesforny kosmyk mokrych włosów po raz kolejny wysunął się zza mojego ucha, a ja z tą samą zawziętością, znów zaprowadziłam go na jego miejsce, przygładzając nerwowym ruchem dłoni, jakby tym razem miał mnie z grzecznością posłuchać, chociaż nie zrobił tego ani za pierwszym, ani za drugim razem. Westchnęłam cicho, zmęczona nie tyle samą czynnością, co po prostu wszystkim, chociaż nie umiałam powiedzieć, co za tym słowem tak naprawdę się kryło. Chyba po prostu każdy z osobna aspekt życia, które byłam zmuszona prowadzić od przeszło roku.
Nienawidziłam, kiedy coś układało się nie po mojej myśli, nawet jeżeli chodziło o kilka durnych pasemek. Tym bardziej nie cierpiałam, kiedy coś tak banalnego przeszkadzało mi w robieniu ważniejszych rzeczy.
A to co robiłam, było dla mnie dość istotne. Od jakiegoś już czasu praktykowałam rytuał, w którym chyba tylko ja dostrzegałam większe znaczenie.
Znalazłam w sobie potrzebę, aby powtórzyć – chociaż raz na jakiś czas, w myślach czy nagłos – całą moją historię, moją wersję zdarzeń, żeby nie zgubić się w tym, co teraz było dla nas codziennością. Nie chciałam pozwolić ani jednemu wspomnieniu na to, by wyblakło. I wydawało mi się to wtedy niezwykle ważne.
Może lubiłam to robić zwyczajnie przez własne dziwactwo, do którego to tak ciężko było mi się przyznać. Mogłam wtedy wrócić na chwilę do tego miejsca, gdzie świat miał dotyk aksamitu i pachniał lawendowymi odświeżaczami powietrza. Zaciągnęłam się, czy raczej zachłysnęłam się tym, co teraz było zawieszone w moim pokoju i wciąż teoretycznie nazywało się powietrzem, ale nie mogło się nawet ubiegać o jego miano. Brak mu było nie tylko tej elegancji, która wypełniała je za lat świetności Kapitolu, ale także cząstki wolności, która kiedyś była tak oczywista i przyziemna, że nikt nawet nie zwracał na nią uwagi. Jej obecność nie zależała nawet od tego, po której stronie muru się znajdowaliśmy, ja nie czułam jej już nigdzie; ale nie było tak dwadzieścia cztery lata temu.
W moich narodzinach nie było nic spektakularnego, nie byłam dzieckiem, które przeżyło aborcję ani nie wiązała się ze mną żadna mesjanistyczna przepowiednia. Nie byłam nawet jedynaczką, która mogła zabrać całą rodzicielką miłość tylko dla siebie. Całe uczucie zostało podzielone między dwie małe istotki, które przez dłuższy czas nawet nie miały o nim pojęcia. Zresztą, nie przeszkadzało mi to, podobno wtedy cała nasza rodzina była tak szczęśliwa, że teraz nie umiem powiedzieć czy jest to bardziej zabawne, czy przygnębiające.
Kiedy dorastaliśmy, nasz ojciec rzadko bywał w domu. Praca pochłaniała go do granic możliwości, a wszystko co wiedzieliśmy to to, że zajmował się nielegalnym handlem. Mimo wszystko wierzę, że kochał nas bardziej, niż to okazywał.
Nasza matka była jedną z tych kobiet, które widywało się na okładkach kapitolińskich magazynów. Koścista, o brokatowej skórze, z wymyślną fryzurą i innym kolorem włosów każdego sezonu, ubrana w drogie futro i niebotycznie wysokie szpilki, które były ostatnim krzykiem mody. Zawsze jednak było coś ciepłego w jej spojrzeniu, co nie pozwalało nam myśleć, że jest jedną z tych zimnych i nowoczesnych kobiet, które dbają tylko o swój wizerunek.
Z miłością, którą otrzymałam ze strony rodziców i brata, nie mogłabym skłamać i powiedzieć, że nie był to najlepszy okres w moim życiu. Osiągnęłam wtedy szczyt paraboli mojego szczęścia i od tego czasu powoli i niepozornie kierowałam się w dół.
Nie miałam więcej niż dziewiętnaście lat i próbowałam nacieszyć się ostatnimi miesiącami nastoletniego życia. Nie wyróżniałam się z tłumu. Z ekscytacją kibicowałam lub spisywałam na straty trybutów, śledziłam najnowsze trendy i planowałam moją pierwszą modyfikację, spierając się z przyjaciółmi, czy lepsze byłoby zabarwienie krwi na odcień białego złota czy też zafundowanie sobie porcelanowych paznokci.
Trwało to do pewnego czasu, zanim uświadomiłam sobie, że mój śmiech stawał się coraz mniej naturalny, a mówienie o sprawach błahych trudniejsze i wymuszone. Właściwie, mówiłam coraz mniej, zamykając się w sobie, żyjąc rodzinnymi problemami i jedynie obserwując jak początkowe objawy schizofrenii mojej matki przekształcają się w profesjonalnie postawioną diagnozę - a wyrok na nas wszystkich.
Wciąż pamiętam ten dzień, kiedy nasze życie zostało przewrócone o sto osiemdziesiąt stopni i nikt tak naprawdę nie wiedział, jak przywrócić sprawy do dawnego porządku, nigdy tego nie odkryliśmy. Każdy z nas, będąc nienauczonym jak radzić sobie z problemami, które wcześniej zdawały się nie istnieć tym idealnym świecie, jedynie uciekał, nie mogąc nic poradzić. Mój ojciec sięgnął po butelkę, a pieniędzy pojawiało się w domu mniej, bo nikt nie chciał już polegać na tak niepewnej osobie, jeżeli chodziło o nielegalne interesy. Mój brat znikał z domu na całe dnie i Bóg wie co robił i z kim. Po pewnym czasie przestałam nawet pytać. Zamknęłam się w tych czterech ścianach, z chorą matką, próbując samemu poskładać rozsypane kawałki dawnego życia, udając, że jest tak jak wcześniej; i trwało to chwilę, ale ostatecznie poddałam się i też znalazłam drogę ucieczki.
Zaczęłam pisać, kilka dobrych linijek przyszło mi do głowy, a te pociągnęły za sobą następne i zanim zdążyłam zauważyć parę stron w komputerze było już wypełnionych sznurkiem literek. To nie było nic poważnego, jedynie luźne myśli, moje komentarze do rzeczywistości, ale była to moja odskocznia i wiele to dla mnie znaczyło. Nie planowałam wiązać z tym swojej przyszłości, to było tylko tymczasowe rozwiązanie, aby skierować myśli na inny tor i odwrócić je od prawdziwych problemów. Miałam jednak tyle szczęścia, że oprócz zwykłych zjadaczy chleba, trafił na nie redaktor gazety rywalizującej z Capitol's Voice, i po miesiącu mogłam poszczycić się identyfikatorem Panem Daily z moim nazwiskiem, malutkim biurkiem upchniętym pomiędzy składzikiem, a toaletą oraz własną rubryką, znajdującą się na ostatniej stronie, obok kiepskich dowcipów i ogłoszeń towarzyskich.
Jeżeli mogę powiedzieć, że w którymś okresie swojego życia byłam optymistką, to właśnie wtedy. Będąc bogatym, wpływowym i pochodząc ze szczęśliwej rodziny nikt nie potrzebuje optymizmu, to broń tych straconych, przeciwko szarej i zimnej rzeczywistości, a mi wydawało się wtedy, że osiągnęłam dno. Mój mały światek upadł, nie było nikogo, kto mógłby go odbudować i po jakimś czasie zdałam sobie sprawę, że los dostarczył mi pięknie zapakowaną okazję pod same drzwi.
Moja rubryka miała zajmować się sprawami gospodarczo-ekonomicznymi, ale ja byłam wtedy na tyle zdesperowana, że bez zastanowienia podpisałam umowę, wmawiając sobie, że jakoś z tego wybrnę.
Może miałam rację, bo chociaż początki nieźle dały mi w kość, przynajmniej jak na tamte czasy, to po paru ciężko przepracowanych miesiącach, nieprzespanych nocach i tonach zapłakanych chusteczek, stałam się całkiem niezła w tym, co robiłam.
Dobrą passę przerwał jeden napisany artykuł. Jeden na parędziesiąt, opublikowanych pod moim nazwiskiem. Do teraz pamiętam, jaka byłam z siebie zadowolona wystukując na klawiaturze ostatnie słowa. Całe miasto zapadało już w sen, biuro było puste i jedynymi jasnymi punkcikami była moja lampka, stojąca na biurku i ekran komputera. Ja jednak uparłam się, że skończę pisać go tego samego dnia, chociaż termin wcale mnie nie gonił, po prostu słowa, które wystukiwałam brzmiały tak dobrze. Miałam wrażenie, że jeżeli przestanę, to nigdy nie uda mi się ułożyć ich z taką samą perfekcją. Zarzuciłam na siebie granatowy płaszcz, który przypominał raczej ceratę, ale wtedy był ostatnim krzykiem mody, wróciłam do biurka i jeszcze raz zerknęłam na napisany tekst, byłam z siebie naprawdę dumna i wydawało mi się, że ten artykuł może stanowić przełom w mojej karierze. Miałam wrażenie, że jestem jednym z tych dziennikarzy, którzy zaczynają na ostatniej stronie gazety, aż powoli cofają się o kolejne kartki, aż pewnego dnia nagłówek ich tekstu ląduje na okładce. Uśmiechnęłam się więc do siebie i nie dając przeznaczeniu czekać, kliknęłam 'wyślij'.
Resztę pamiętam już jakby przez mgłę, bo przez długi czas wypierałam te wspomnienia ze swojej świadomości, a teraz mogę cieszyć się zamierzonym skutkiem.
Pamiętam dezaprobatę mojego szefa, parę gróźb o tym, że tak nieprzychylny dla władz artykuł ma już się więcej nie powtórzyć. Nie miałam jednak nawet okazji napisać następnego.
Snow lubił pozbywać się niewygodnych dla siebie osób, można powiedzieć, że niemal kochał to robić i nie potrzebował niczego więcej, niż tych paru akapitów, które przeczytać mogła co najwyżej jedna setna stolicy. Problem pojawił się, kiedy okazało się, że wydając na mnie potajemny wyrok śmierci nic wielkiego nie zostałoby osiągnięte. Należało stwierdzić, że moje niepochlebne dla władzy opinie wywołane są niczym innym, jak tylko niezdiagnozowaną do tej pory chorobą psychiczną.
W ten sposób przekroczyłam próg zakładu zamkniętego.
Nie lubię i nie potrafię wspominać tamtego okresu. Każdy dzień był niemal taki sam, zaczynał i kończył się w izolatce, bo nikt nie dbał o lepsze warunki dla szaleńców. Dnie i noce, później tygodnie i miesiące przestały istnieć i ledwo orientowałam się, jak dużo czasu upłynęło. Straciłam nadzieję, na opuszczenie tych murów, bo każdy złożony wniosek o wypuszczenie, nie trafiał nawet na biurko dyrektora placówki. Byłam skreślona w tym świecie.
A potem nadszedł nowy świat i zastąpił stary. Czy jest lepszy? Nie mam pojęcia. Mogę telepać się bez celu po brudnych uliczkach i teoretycznie żyć takim życiem, jakie sama sobie wybiorę. Chociaż i to ma swoje granice. Tylko – gdzie właściwie jest w tym wszystkim szczęście?