Moje dwie mamusie, żyjące w chorym, otwartym związku, wymyśliły sobie, że wychowywanie dziecka będzie zabawne. Nie wiem która z nich - Luna, czy Sol - mnie urodziła i nie wiem, kto jest moim ojcem. Mógł to być jeden z "przyjaciół rodziny", listonosz albo ten bogaty gnojek, któremu jako nastolatka kradłam fajki.
Wychowywałam się sama, bo dziewczynom niańczenie mnie znudziło się, gdy tylko stałam się samodzielna. Mieszkałam w cholernie dziwnym domu, przez który przewijało się mnóstwo ludzi. Właściwie nikt nie zwracał na mnie uwagi. To było super. Od zawsze mogłam robić, co tylko chciałam. A chciałam wszystkiego. Każdy dzień był niezwykłym eksperymentem szalonego naukowca. Pokrętne tezy i założenia. Próby i zaskakujące wnioski. Wszystko skrupulatnie zapisywane drobnym, nierównym pismem w dzienniczku z uroczym kotkiem na okładce, który dostałam na dzień dziecka. Poza tym czytałam mądre książki i chwaliłam się dzieciakom z sąsiedztwa nowymi ciekawostkami. One wszystkie zawsze mnie podziwiały. Bo szybko biegałam i najlepiej wspinałam się na drzewa. Moje dzieciństwo było cudowne.
O Igrzyskach dowiedziałam się, gdy miałam osiem lat. Niespecjalnie się tym przejęłam. Zaczęłam trenować teakwon-do i czytać wojenne książki. Każdego kolejnego roku byłam coraz lepiej przygotowana. Na szczęście mnie nie wylosowali. O polityce nie wiedziałam nic, wolałam czytać o zwierzętach, biegać boso w ogródku i zaciągać się papierosowym dymem. Kiedy wybuchła rebelia bardzo się bałam. To był czas, kiedy śniły mi się okropnie krwawe sny. Nie chciałam walczyć, bałam się śmierci. Zaczęłam interesować się fotografią. Z domowej świnki skarbonki (do dzisiaj zastanawiam się, dlaczego ona była tak kurewsko czerwona!), która pełniła w naszym domu funkcję bankowego konta, zabrałam trochę pieniędzy i kupiłam sobie wypasiony aparat.
Gdy stałam się pełnoletnia pożegnałam się serdecznie z dziewczynami i wyruszyłam w świat między stodoły. Robiłam zdjęcia, które tylko na początku nikomu się nie podobały. Zamieszkałam w stolicy, bo tu się dzieją fajne rzeczy, które koniecznie trzeba fotografować.
Polityka dalej mnie nie interesuje.