*Wierzysz w przeznaczenie? Bo ja tak. Jak inaczej wyjaśnić fakt, że razem z bratem zawsze czuliśmy się stworzeni do rzeczy wielkich? A to, że gdy w naszych żyłach dopiero zaczynała płynąć żołnierska krew, rodzice od kilku dobrych lat zajmowali się szpiegostwem na rzecz Trzynastki?
Jak już wspomniałem, miejsce, gdzie teraz się znajduję, było mi pisane jeszcze przed narodzinami. Przyszedłem na świat już w Czwartym Dystrykcie, kilka miesięcy potem, jak matka dowiedziała się o ciąży. Musiała zrezygnować ze swojej kariery na rzeczy macierzyństwa, ale nie zgodził się na to jej mąż. Tak więc zdecydowali się na prowadzenie życia rodzinnego na odległość, godząc się na rozdzielnie i spotkania dwa razy do roku.
Jak widać już na początku nie było kolorowo. Jednak nie warto się zrażać. Moje dzieciństwo mimo wszystko było bardzo szczęśliwe. Zawsze czułem silnie związany się z bratem, bo, choć był młodszy, miałem tylko jego, a on jedynie mnie. My dwoje przeciw całemu światu – tak zawsze czułem się w jego towarzystwie.  Nie potrzebowałem nikogo więcej. Razem przeżywaliśmy wzloty i upadki, razem graliśmy w gry, chodziliśmy na ryby, pomagaliśmy w domu mamie. Nigdy nie narzekaliśmy na nudę, mimo że byliśmy identyczni nie tylko pod względem wyglądu. Jednak różnicę między nami z roku na rok stawały się wyraźniejsze. W wieku 15 lat posiadanie bliźniaka stało się dla nas obu uciążliwe. Zaczęliśmy unikać się, ograniczać czas, jaki musieliśmy ze sobą spędzać. Ogólnie nie przepadaliśmy za sobą. Może wpłynęła też na to wiadomość o śmierci ojca? Nie mam pewności. Jednak zaraz potem w moim życiu, nie wiadomo skąd, pojawił się Hugh Randall. Dosłownie – przybył z kilku dystryktów naraz. Samotny, młody chłopak. Nawet nie wiem, kiedy stał się moim przyjacielem. Był tak samo silny jak ja, ale mimo to świetnie się dopełnialiśmy. Mieszkał w Czwórce przez kilka długich lat, w czasie których zupełnie odsunąłem się od Paula i skupiłem na planach oraz ambicjach, jakie snułem z Randallem. Przypomniałem sobie o nim na wieść o zbliżającej się rebelii. Potrzebowaliśmy ludzi, aby razem z Hugh osiągnąć nasz wymarzony cel. Tym właśnie sposobem ruszyliśmy, aby spełnić nasze marzenia.
Rebelia nie trwała długo, ale zdążyliśmy wyrobić sobie opinie o obu stronach. Nie podobały nam się rządy Snowa, ale nie widzieliśmy też dobrego przywódcy w Coin. Jednak mimo wielu naszych wysiłków, zwyciężyła Trzynastka. Nie mogliśmy nic na to poradzić. Jedyne, co nam pozostało to walka z ukrycia. Ale wtedy dowiedzieliśmy się o bombardowaniu Czwórki. Wiedziałem, że muszę wrócić, sprawdzić, co z mamą, domem i choć wszyscy mi to odradzali, czułem się to winny mojemu dystryktowi. Gdy ja walczyłem o wolność Kapitolu, moja ojczyzna miała bronić się beze mnie? Razem z Michaelem i kilku innymi żołnierzami niesprzyjającymi rządom nowej pani prezydent, wyruszyliśmy w drogę. Niestety okazało się, że wpadliśmy w pułapkę i przy wyjściu z miasta czekali już na nas Strażnicy Pokoju. Aresztowali wszystkich i umieścili w KOLCu, razem z mieszkańcami Kapitolu, a część zabili na miejscu. To nigdy nie powinno się stać.
A kto okazał się tym, który najwięcej na tym skorzystał? Mój brat, bohater nowego świata. Żył w luksusie w Dzielnicy Rebeliantów, kiedy ja walczyłem o każdy dzień w Kwartale. Wiedziałem, że będę musiał się na nim zemścić. Przez sporo czasu pielęgnowałem w sobie nienawiść, czekałem na właściwy moment. Któregoś razu, gdy postanowił po raz pierwszy odwiedzić mnie w moim nowy domu, zaatakowałem go. Zabrałem jego rzeczy, dokumenty, pobiłem, zostawiłem w odpowiednim miejscu i uciekłem do Dzielnicy do szpitala, gdzie opowiedziałem, jak zostałem zaatakowany przez jednego z mieszkańców KOLCa, jak nic nie pamiętam. Potrzebowałem czasu na odnalezienie się w nowym miejscu, a dodatkowo musiałem bazować na dorobku brata. Zajęło mi to kilka tygodni, ale w końcu zamieszkałem w jego mieszkaniu, podjąłem się pracy jako strateg, poznałem jego znajomych. Nie było nikogo, kto nie uwierzyłby w tę historię i tym właśnie sposobem ukradłem jego tożsamość, nie mając przy tym żadnych wyrzutów sumienia.*