Kiedyś zaledwie pani prezydent Trzynastki, niedawno całego Panem. Przez jednych kojarzona jako dowódca Rebelii i wyzwolicielka Dystrytków, dla innych była tylko żądną władzy naśladowczynią Snowa.  Jej życiową mantrą wydawało się być 'po trupach do celu' i to w dosłownym znaczeniu. Jednak gdyby nie jej zawzięcie i determinacja do osiągnięcia celu, cały kraj nadal drżałby pod żelazną ręką tyrana.



O jej życiu prywatnym nikt nie wiedział za wiele, skutecznie oddzieliła je od zawodowego, choć o chłodnych relacjach z córką wiedziało spore grono zainteresowanych osób. Pod koniec swoich rządów podjęła kilka fatalnych w skutkach decyzji, między innymi zdecydowała się zorganizować dwie kolejne edycje Igrzysk Głodowych, czym nie przysporzyła sobie przyjaciół, wkładając broń do ręki opozycji. Niegdyś błyskotliwa, inteligentna przywódczyni, w ostatnich tygodniach była pożerana przez własną ambicję.



Porwana przez członków Kolczatki, nie zamierzała negocjować z nimi własnego życia za życie trybutów. W wyniku postrzału zapadła w śpiączkę, a tym samym ominęło ją wiele z kluczowych wydarzeń najnowszej historii Panem.


Jednak ostatnimi czasy lekarze informują o polepszającym się stanie byłej pani prezydent i zapowiadają rychłe wybudzenie. Jednak czy w obliczu tylu zmian, Alma Coin na nowo odnajdzie się na arenie politycznej?

Chociaż urodził się w Czwartym Dystrykcie jako syn prostych rybaków, jego ambicje zawsze sięgały wyżej. Nie interesowały go ani treningi do Głodowych Igrzysk, ani kontynuowanie rodzinnej tradycji w połowie ryb - od najmłodszych lat zdobywał za to wiedzę oraz popularność. Mimo to jego życie nie było usłane różami; po ukończeniu szkoły przez kilka lat pracował w stoczni, by następnie przyjąć posadę nauczyciela. Przełomowym momentem był dla niego dopiero start w wyborach na burmistrza, które zwyciężył w pierwszej turze.



Sprawdził się idealnie. Jego kadencje - najpierw jedna, później kolejne - okazały się dla dystryktu wyjątkowo dobrym okresem. Bez problemu nawiązał owocny kontakt z Kapitolem, ale choć przekonywał prezydenta Snowa o swoim bezwarunkowym poparciu, jednocześnie prowadził dialog z władzami Trzynastego Dystryktu. To za jego sprawą Czwórka dołączyła się do rebelii, mimo że tak naprawdę nigdy do końca nie zgadzał się z decyzjami Almy Coin i jako jeden z niewielu odważał się otwarcie ją krytykować. Cichą wojnę wypowiedział jej jednak dopiero po jej decyzji o zbombardowaniu ogarniętego powstaniem, Czwartego Dystryktu.



Poparcie, jakie posiadał wśród innych rebeliantów, pomogło mu zdobyć posadę wiceprezydenta. Po rebelii nie osiadł jednak w Kapitolu, a wybrał się w wyprawę po dystryktach, oficjalnie w celu tłumienia porewolucyjnych buntów. Z zadania wywiązał się śpiewająco, a nawet więcej - bo oprócz zażegnania groźby ponownej rebelii, zdobył również poparcie tamtejszej ludności. Zagranie wręcz pokerowe, bo po nominacji na prezydenta, mógł poszczycić się zasługą uratowania gospodarki Panem.


Podczas swojej zaledwie półrocznej kadencji, podniósł państwo na nogi w sposób, w jaki nie zrobiła tego jego poprzedniczka. Ministerstwa przestały istnieć jedynie na papierku i zaczęły pełnić realną władzę nad odpowiednimi sektorami. Wywózki odbywały się regularnie co miesiąc, a tereny dawnego getta zostały zagospodarowane jako kolejne grunty mieszkalne. Duże zmiany zaszły również wśród wojska, Strażników Pokoju – ład i bezpieczeństwo powróciły na ulice Kapitolu. Jednak niewątpliwie największym jego sukcesem było schwytanie członków Kolczatki oraz całkowite rozbicie organizacji.


Ogłaszając amnestię dla dawnych mieszkańców Kapitolu, zapewniając im odpowiednie środki, a także wspierając odbudowę zniszczonych dystryktów, zyskał jeszcze więcej sympatii ze strony opinii publicznej. Chyba już dawno w historii Panem nie było tak konsekwentnego i zorganizowanego prezydenta.

Urodził się w Trzynastym Dystrykcie, jako syn dowódcy wojskowego. Mimo że przejawiał zapędy raczej artystyczne, od dziecka szkolono go na żołnierza, stanowczo tłumiąc wszelkie oznaki buntu. W wieku osiemnastu lat zaciągnął się do regularnej armii i rozpoczął zdobywanie kolejnych stopni w karierze militarnej. Jego oddział był jednym z pierwszych, jakie wkroczyły do stolicy w trakcie odbicia Kapitolu z rąk prezydenta Snowa. Podczas walk doznał postrzału w głowę, po którym spędził długie tygodnie na rekonwalescencji w szpitalu. Chciał wrócić do wojska, jednak komisja uznała go za niezdolnego do dalszej służby, z której następnie został zwolniony. W zamian zaproponowano mu stanowisko szefa ochrony wiceprezydenta, które przyjął.



Miesiące po rebelii spędził na podróżach po dystryktach, towarzysząc Tibaltowi Adlerowi (w większości w roli podnóżka) w misji tłumienia kontrrewolucyjnych buntów. Po zaprzysiężeniu Adlera jako prezydenta wyraźnie liczył na stanowisko w Rządzie; zamiast tego mianowano go jednak na szefa Biura ds. Krajowego Rejestru Ewidencji Społeczeństwa, którą to nominację potraktował jako osobisty policzek. Schował dumę do kieszeni zachęcony dopiero wysokimi zarobkami i możliwością dorobienia sobie na boku. Odpowiadał głównie za umieszczanie odpowiednich osób w Rejestrze oraz rozpatrywanie ewentualnych odwołań i wniosków o zmianę statusu. W środowisku znany był powszechnie z dwóch faktów: że za przyjęte łapówki zdążył kupić sobie jacht w Czwartym Dystrykcie (chociaż korzyści, jakie przyjmuje, nie zawsze występują w postaci majątkowej) oraz że ubiera do pracy mundur z czasów służby w wojskach Trzynastki.


Po powrocie bezprawnych i uznaniu ich za równych mieszkańcom Kapitolu, Rejestr stał się narzędziem, które nie przynosiło już tak dużych korzyści majątkowych. Sawyer postanowił więc po raz kolejny wziąć los w swoje ręce. Okazja nadarzyła się, gdy ogłoszono wybory na prezydenta Kapitolu, w których jako pierwszy zgłosił swoją kandydaturę. Skoro Adler nie zamierzał potraktować go poważnie, może zrobi to reszta Panem?



Kawaler, mieszkający jedynie z rudym kotem, którego zdarza mu się przyprowadzać ze sobą do biura. Od czasów postrzału towarzyszy mu tik nerwowy, polegający na niekontrolowanych skurczach lewego kącika ust. W trakcie pracy słucha muzyki klasycznej, puszczanej ze starego gramofonu.

Urodzony w Kapitolu, gdzie też w wieku dwudziestu ośmiu lat rozpoczął swoją karierę telewizyjną. W dość niedługim czasie zarówno jego programy, jak i osoba zyskały sławę porównywalną do tej, należącej do Caesara Flickermana. Prowadził własne show, występował gościnnie w innych, a za każdym razem jego osoba ściągała przed telewizory miliony telewidzów. Charakterystyczny, nietypowy dla mieszkańców stolicy wygląd oraz późniejszy związek ze Scarlett Ashworth – doradczynią ówczesnego prezydenta Snowa – z biegiem lat zwiększały jego popularność.



Po rebelii Elijah i jego sława przepadły w gettcie. Został zapomniany na prawie rok, aby w czerwcu 2283 roku Alma Coin pozwoliła powrócić mu na ekrany, jednak tym razem jako prezenter w Capitol’s TV – propagandowej stacji, na której łach komentował, między innymi bieżące osiągnięcia Rządu, a w lipcu na bieżąco przygotowywał relacje z przebiegu ostatnich Głodowych Igrzysk w historii Panem.



Obecnie dalej pracuje w CTV, dzisiaj zwykłej stacji zajmującej się codziennymi wydarzeniami w Panem. Mimo to jego popularność nie maleje – najwidoczniej mieszkańcy Kapitolu na nowo zdążyli przyzwyczaić się do jego twarzy błyszczącej na ekranie.