Zgodnie z zaleceniem udała się do Centrum Odnowy, a konkretniej do Sali numer 5, gdzie mieli ją tam rzekomo upiększyć. Szczerze powiedziawszy to wolała już iść na arenę, odpękać swoje jak długo by ona tam nie miała być i po ptakach. W końcu nie ważne czy by wygrała czy nie to i tak jest więźniem Kapitolu i Kolca. Już chyba całe życie tu spędzi i nie wypuszczą jej za nic w świecie. A może nawet lepiej by było dla niej umrzeć? Tyle, że wtedy zrobiłaby praktycznie przysługę obecnie panującej władzy. Nie chciała im pomagać, nigdy nie pomagała i nie pomaga. Ale z drugiej strony lepiej umrzeć samemu w taki sposób jaki będzie się uważać za stosowne niż oddać ten wybór osobie trzeciej. Wybór, to coś co ona znała i chciała mieć do końca nawet za cenę śmierci. Nikt jej tego nie odbierze, a zwłaszcza taka prezydent Coin i jej świta. Nigdy nie pozwoli sobie na to aby ktoś kierował jej życiem. A może robi to w tej chwili właśnie, ale nie świadomie?
W końcu znalazła się tam gdzie powinna więc wykonała polecenie i nikt nie mógł jej zarzucić, że robi coś wbrew władzy. Przynajmniej na razie nie sprzeciwiała się, bo i tak już się naraziła opuszczając swój dystrykt. Swoją drogą, ciekawiło ją co też robi jej matka i ojciec i czy nie ponieśli przykrych konsekwencji spowodowanych jej niecnym występkiem. Tego się już nigdy nie dowie, chyba że zwycięży. Szansa marna, ale zawsze jest na to jakaś nadzieja. Usiadła na jakimś wolnym krześle i czekała na to co będzie dalej. No i w co tutaj się przebrać na paradę trybutów? W końcu jakoś trzeba zdobyć sponsorów, prawda?

Rozejrzała się dookoła tak na spokojnie kiedy już trochę oddechu złapała. Ogólnie cała jakaś tutaj chodziła zdenerwowana. Dobijała ją myśl, że nie pożegnała się z rodzicami, ale to na własne życzenie. Gdyby nie uciekła z domu to nawet jakby ją wylosowano to mogłaby ich zobaczyć po raz ostatni. Wówczas nawet widmo nieuchronnej śmierci nie byłoby jej straszne tak jak teraz. Serce jej kołatało, bo nie wiedziała co robić. Z mentorką swoją się nie widziała, bo ta pewnie miała też inne obowiązki. No chyba że specjalnie ją ignorowała, a to całkiem możliwe. Kto by chciał się zadawać z takim gówniarzem jak Nina? A jednak... W tej całej dziwocie jaką w sobie ma zaznajomiła się z Azjatą Lee Gekonem. Był z dawnego Kapitolu, ale pomimo to nie pałała do niego nienawiścią. Mogłaby nawet zaryzykować stwierdzeniem, że zawiązał się między nimi swego rodzaju nieformalny sojusz, taki jakie się zawsze wiążą podczas Głodowych Igrzysk. No przynajmniej ma z sobą kogoś, kto być może będzie ulubieńcem Kapitolińczyków i będzie miał dużo sponsorów. Warto by było się z nim trzymać. Poza tym, wcale taki najbrzydszy nie jest. Tyle że nie to jej akurat było w głowie. Po prostu stwierdziła pewne jego aspekty i tyle. Jeszcze tyle jej własnego zdania wolno było się wypowiedzieć. Przynajmniej miała taką nadzieję.
W pokoju było wiele ubrań i materiałów, a także przyrządy i urządzenia, które miały sprawić, że Nina będzie dobrze się prezentowała nie tylko na paradzie trybutów, ale i arenie. Dobry wygląd to jedna z podstaw jeśli chce się pozyskać wielu sponsorów. A nuż widelec któryś podeśle jej coś, co sprawi, że zwycięstwo będzie na wyciągnięcie ręki. W tym momencie jednak nie dane jej było dłużej o tym myśleć, bo do pomieszczenia właśnie wlazł jakiś mężczyzna o rudych włosach ze szkicownikiem i jakimiś próbkami materiałów, a potem stanął z boku. Sprawiał wrażenie jakby miał gdzieś Ninę albo coś.
- Przeprasza Pana.. – zaczęła niepewnie i nieśmiało panna Davis. - Czy to Pan ma być moim stylistą przed paradą trybutów? – zapytała starając się aby ton jej pytania wskazywał na jak najbardziej uprzejmy. Nie chciała na samym początku zrazić kogoś, kto przecież miał z nią współpracować. Zresztą, Nina zawsze była kulturalna, choć nie zawsze mogły się przypodobać komuś jej poglądy.
- Myślałam trochę nad strojem na paradę i arenę. – kontynuowała dziewczyna z siódmego dystryktu patrząc w kierunku mężczyzny. - Jestem z dystryktu nr 7, który słynie z drewna, ale z góry uprzedzam, że nie chcę być ubrana i wyglądać jak drzewo. Bardziej myślałam o.. – i tutaj przez chwilę jej głos zawiesił się na jakieś kilka sekund tak jakby dziewczyna na poważnie myślała o paradzie. Może nawet poważnie myślała o zwycięstwie.
- Może jakaś złota korona z liści na głowie jak u starożytnych ludzi z dawnych, dawnych czasów? Dalej może jakiś kombinezon czarny i skórzany z wielką siódemką na plecach wokół której byłyby małe tak jakby srebrne kamienie szlachetne? Chcę też skórzane rękawice. A w sumie to nie mam pomysłu...Doradzi mi coś Pan? – zapytała grzecznie jakby już serio nie wiedziała co ma wymyślić. Poza tym nie wiadomo czy prezydent Coin by się zgodziła na pewne akcje tego typu.

- Wiem. – odpowiedziała krótko jakby nieco zbita z tropu. Ostatecznie jednak rudzielec miał rację, że nie cały strój jej może wymyślić. W końcu to trybuci muszą zaprojektować własny strój, a Ci styliści mogą tylko doradzić. Zresztą, ona była samodzielna, więc tym bardziej chciała wykazać się inwencją twórczą. Niestety jak na złość ta jakby ją dzisiaj opuściła.
- Czyli jednak nie trafiłam z pomysłem. A myślałam, że to będzie takie proste... – stwierdziła wzruszając ramionami, a potem rozłożyła ręce w geście bezradności. Jeśli szybko czegoś nie wymyśli to pojawi się na paradzie jak jakiś ostatni obwieś. A ona nie była zwykłą dziewczyną, przynajmniej dużo osób jej tak mówiło w dystrykcie. Nie wstydziła się swojego pochodzenia dlatego chciała zaprojektować coś związanego z dystryktem 7. Ale jej stylista to odradził, a w każdym razie chyba nie popierał tego. Strój musi zaciekawić, to fakt, ale z drugiej strony ubrać się jak kapitolińska dziewczyna to jej się nie widziało za bardzo. Chciała się wyróżnić lecz nie miała pomysłu jak.
- Strój z folii bąbelkowej? – powiedziała nieco zniechęcona. Zmarszczyła brwi, bo to nie było jej w smak. - Wyobraża sobie Pan mnie w folii bąbelkowej? To może od razu w jakimś pazłotku albo w kartonie? – powiedziała jakby oburzona. - Kapitol kojarzy mi się z przepychem, więc jeśli odpada strój sprzed rebelii to może obsypię się złotem? Na przykład na górę założę złoty lub srebrny pancerz? To samo jeśli chodzi od pasa w dół. – spojrzała się w kierunku rudzielca pytająco. W sumie nie musiał jej pomagać, bo to nie on zginie na arenie. Mógł mieć to w dupie i pewnie tak było. Ale ostatecznie stwierdziła, że i tak jest sympatycznym gościem.
- A może suknia z lodu? Co Pan o tym myśli? – zapytała mężczyznę. - Niby taka zimna na zewnątrz, a w ostateczności dziewczyna, która potrafi pokazać pazurki. A lód ów mienił by się srebrem i złotem. „Królowa Lodu” - tak by wołali. Dobry pomysł czy znów odwaliłam manianę? – kontynuowała swoją propozycję.

Jego słowa naprawdę podniosły go na duchu. Był drugą osobą z Kapitolu, zaraz po Lee Gekon'ie, która można powiedzieć, że polubiła. W ostateczności mogła stwierdzić, że mieszkańcy stolicy nie są tacy źli jak to w dystryktach ich opisywano. Zresztą nie jest powiedziane, że nie działali na czyjeś zlecenie lub pod presją potężniejszych osób od nich samych. Może sama Alma Coin rzucała rozkazy co mają robić i tak dalej. Zresztą, to bez znaczenia w tej chwili. Miała o wiele większe zmartwienie jak wymyślenie stroju, którego w dalszym ciągu nie miała.
W dalszym ciągu z uwagą słuchała swojego stylisty, a raczej rzecz się powinno, doradcy stylistycznego. Mówił ciekawe rzeczy i widać było, że był zafascynowany tym projektowaniem strojów. A skoro robił coś z zamiłowania to tym lepiej mu to wychodziło. Warto posłuchać takich osób. Nina to wiedziała doskonale.
- Karton i gazeta połączone z lodem mi nie bardzo pasują. Ale coraz bardziej przekonuję się do folii bąbelkowej i... – zamyśliła się chwilę zakładając ręce na piersi jakby miała coś na końcu języka. Bo rzeczywiście gdzieś tam w głębi serca i myśli zrodził się jakiś plan stroju na paradę, lecz coś nie chciał wyjść. Ale kto wie, może minie jakiś czas i w końcu dziewczyna wykrzyknie swój pomysł.
- Wiem! – wykrzyknęła. - A jakby ubrać mnie w suknię i koroną z lodu, która może niekoniecznie się stopi, a popęka? Dałoby to o wiele lepszy efekt niż stopienie. Przynajmniej moim zdaniem. A pod tą lodową suknią byłaby folia bąbelkowa i może.. zapalone sztuczne ogniki? Takie popadanie ze skrajności w skrajność. Pokazałoby to moje dwa oblicza i myślę, że w jakiś sposób zwróciłoby to na mnie uwagę publiczności. – powiedziała wpatrując się w faceta, który klasnął w dłonie. Wyraźnie był zadowolony z siebie. Trudno zresztą mu się dziwić. Miał chłop wór pomysłów, które w każdej chwili potrafiłby bez mrugnięcia okiem zrealizować.
- Albo zrobić odwrotnie. Najpierw bąbelki, które pękają, a pod nimi suknia z lodu, a na niej tańczący ogień. Oczywiście sztuczny byleby nie stopił lodu. I korona ogniowa. – powiedziała drapiąc się po brodzie. - Wiem, postrzelona jestem. Proszę o mnie źle nie myśleć jeśli zginę na arenie. – powiedziała z nadzieją w głosie. Tak, jej śmierć zbliżała się coraz szybciej.

Trochę zwariowany był ten rudzielec. Z boku to mogłoby nawet wyglądać, że sam do końca nie wie czego chce i jak może doradzić Ninie. On w rzeczywistości po prostu ubierał lepiej jej pomysły i wychodziło zdecydowanie lepsze połączenie niż ona to z początku planowała. Oczywiście sama by pewnie wpadła na tą „Królową Lodu”, ale może akurat ów mężczyzna pomoże jej dobrać odpowiednie szczegóły? A może zrobi inny strój i okaże się, że zrobi on furorę i wyróżni się najbardziej spośród wszystkich trybutów? Przyszłości nie zna nikt i nikt nie wie jak to się wszystko potoczy. Nawet jeśli ktoś by ją znał to nie wiem czy Nina chciałaby ją znać. Wolała żyć chwilą, tak jakby każda chwila była dla niej ostatnia. Szkoda, że nie mogła to być chwila wolności, ale mniejsza o większość…
Słuchała z uwagą co ma do powiedzenia mężczyzna o rudych włosach i sama aż się zdziwiła, że przykuł jej uwagę. Mało kto potrafił do tego doprowadzić, bo naprawdę to coś musiałoby być ciekawe, a Ninę Davis jest niełatwo zaciekawić. Usiadła aż z wrażenia, bo cała chodziła, a właściwie stawiała niewielkie kroki nie spuszczając niemalże ani na chwilę wzroku ze swojego stylisty. Chciałaby wiele wyczytać z jego mimiki twarzy, gestów oraz słów niedopowiedzianych. Zdawał się być kimś innym niż większość mieszkańców Kapitolu czy KOLCa. Powiedziałaby pewnie, że kocha życie i kocha to co robi. Może nawet nie przejmował się zbytnio ostatnią rebelią i żył tak jakby jej skutki nie miały w ogóle znaczenia. Liczyło się tylko tu i teraz i aby trybut, którego przygotowuje i którym jest teraz panna Davis, wyglądał jak najbardziej okazale i przyzwoicie. Dlatego też rzucał różnego rodzaju pomysły. Zauważyła, że ów facet ma jakiegoś dziwnego bzika na punkcie bąbelków, czego ona do końca zrozumieć nie mogła. To tylko nic nie znaczące bąbelki, które pewnie i tak nie zwrócą uwagi publiczności. Z drugiej strony jeśli je połączyć tak jak to mówił rudy to wyglądałoby to całkiem nieźle i nawet szesnastolatka byłaby zadowolona. Oczywiście przypisałaby sobie spory procent zasługi, bo to ona rzuciła propozycją lodowatego stroju. Chyba trochę nawet inspirowała się Katniss Everdeen z poprzednich Głodowych Igrzysk, kiedy ta na paradzie trybutów wystąpiła pokryta sztucznym ogniem. No bo przecież prawdziwy on nie mógł być gdyż za pewne spaliłby dziewczynę żywcem, co pewnie wielu z przyglądających się przywitałoby to z radością.
Sama nawet nie wiedziała czy mężczyzna kiedykolwiek skończy i prawie zaraz potem żałowała swoich myśli. Nie dane mu było dokończyć swojej wypowiedzi, gdyż do środka wszedł jeden ze Strażników Pokoju. Kiedyś się nawet zastanawiała dlaczego ktoś wymyślił tak durną nazwę skoro oni z pokojem mają niewiele wspólnego. Niejednokrotnie widziała jak pałowali niewinnych z jej dystryktu, bo mieli taki kaprys. Nigdy im się nie sprzeciwiła ani przeciwstawiła, bo była za młoda i zbyt słaba, a poza tym oni mieli broń. W jednej chwili mogliby zakończyć życie młodej Niny i nie oglądano by jej teraz podczas trzeciego Ćwierćwiecza Poskromienia. W każdym bądź razie rudzielec, który jej pomagał musiał opuścić pomieszczenia i Nina została sama. Wciąż jednak w jej uszach dźwięczały słowa na pożegnanie, którymi ją obdarzył stylista – „Nie będę myślał o tobie źle. I nie zginiesz!”. Te słowa dodawały jej otuchy i przynajmniej na chwilę zapomniała gdzie jest i dlaczego. Jeśli nie mówił tych słów szczerze to o ile przeżyje to chyba mu oczy wydrapie po ewentualnym zwycięstwie. Jeśli jednak był całkowicie z nią w tym szczery to chyba uznała go za osobę przyjazną i godną uwagi. Przestraszyła się nie na żarty, kiedy Strażnik Pokoju wspomniał, że sama Coin mogła słyszeć jego słowa. Ale przecież ostatecznie nie powiedział nic, co mogłoby zaszkodzić władzy. No chyba że porównanie bąbelków czy baniek mydlanych do wolności jest zbrodnią. Jeśli tak, to rzeczywiście trzeba uważnie dobierać słowa, z niemniejszą starannością jak sojuszników.
A więc Nina Davis została w tym momencie sama, choć sala przygotowań nr 5 nie była zupełnie pusta. Znalazłoby się tutaj wiele skrawków materiałów, które śmiało można wykorzystać do stylizacji ubioru. Chwilę tak posiedziała aby sobie wszystko na spokojnie poukładać jeśli chodzi o życie, a także strój na paradę trybutów. Kiedy już tak w miarę się ogarnęła to poszła szukać między różnymi wieszakami i przyrządami w sali wszystkiego co może jej się w projekcie przydać. Czuła się taka samotna i bezradna w tym wszystkim, ale co miała zrobić? Nie mogła teraz się poddać i olać sprawy, bo i tak nie poprawi to jej sytuacji. Zabrała się więc za szykowanie stroju. Od razu wiedziała, że kariera projektanta czy stylisty w ogóle nie jest jej pisana, bo zanim wszystko zebrała do kupy to trochę minęło. Westchnęła, bo szkoda jej było, że tego rudzielca tutaj nie ma, bo na pewno by jej pomógł wszystko zrobić. No ale jeśli ma materiały, narzędzia itp. to na pewno wszystko da się zrobić bez problemu. Siedziała ładnych parę godzin nad tym wszystkim myśląc wedle wskazówek jej stylisty. W końcu kiedy zaczynała się już szósta godzina jej twórczej pracy to zaczęła zbliżać się do końca. Jeszcze tylko kilka maleńkich poprawek i będzie wszystko cacy.
Po skończonym projektowaniu poszła się umyć i ogarnąć tak by na paradzie trybutów nie miał kto się za nią wstydzić, a już zwłaszcza jej rodzice. Czy będą z niej dumni? Nie wiadomo…



z/t


// strój opiszę w poczekalni rydwanów;) //