Najstarszy syn Scorpiusa i Emmy Lou Argentów już od małego wyróżniał się na tle swoich rówieśników z Siódemki. Jasne, przez pierwsze lata życia był dokładnie taki sam, bawił się z nimi, biegał za ojcem do pracy, wykręcał się od pomocy w domu… Jednak od dnia jego pierwszych Dożynek coś w nim pękło. Groźba śmierci zawisła nad jego rodziną i zostać miała przy nich aż do osiągnięcia pełnoletniości najmłodszego brata. Blaise zaczął pracować, co w Siódemce nie było znowu takie niezwykłe, jednocześnie po cichu szykując się do udziału w Igrzyskach. Los go oszydził, jego imię nie zostało wylosowane ani razu. Za to nazwisko… gdy jego bracia zostali wybierani na trybutów za każdym razem miał ochotę wbiec na podwyższenie, zabrać ich stamtąd i samemu stanąć do walki na arenie, jednak był już za stary aby się zgłosić. Nie oglądał Igrzysk, nigdy. O śmierci braci w obu przypadkach informował go stan matki: gdy wracał z pracy, a ona zawodziła w swojej sypialni, Blaise już wiedział, co się stało.
Dorastanie w strachu przed Rządem i w późniejszej nienawiści do niego zaowocowało przyłączeniem się do rebelii. Znajomy znajomego wspomniał coś o Trzynastym Dystrykcie, a Argent uczepił się tej myśli, jakby była jasnym światełkiem w tunelu. Po wielu próbach nawiązania kontaktu wreszcie odezwał się do niego ktoś z Trzynastki i polecił zorganizowanie ruchu oporu w Siódemce. Na to Blaise tylko czekał, zebrał kilku zaufanych ludzi i rozpoczął swoją małą zemstę. Polowanie na Strażników Pokoju, akcje dywersyjne, a nawet wypisywanie haseł na murach – to wszystko pobudzało go do życia, nie chciał siedzieć bezczynnie, wciąż działał. Gdy nadeszło wreszcie upragnione powstanie, Siódemka była gotowa do wyzwolenia się spod jarzma Kapitolu. Gdy Blaise stwierdził, że w swoim dystrykcie nie ma już wiele do zrobienia, poprosił o przeniesienie do stolicy. Odznaczył się w kilku ważniejszych potyczkach i został wreszcie zauważony przez samą górę. Dostąpił zaszczytu poznania Almy Coin, która wprost zachwyciła go swoją osobą. Nie był jej ślepo poddany, ale każde powierzone zadanie wykonywał z przyjemnością. Gdy udało im się wreszcie zdobyć Kapitol, a pani prezydent ogłosiła Igrzyska, poparł ją natychmiastowo. Skoro jego bracia, niewinni chłopcy z odległych stron, zginęli na arenie, dzieciom urzędników należało się to samo. Oko za oko, ząb za ząb.
Jego postawa nie podobała się matce, która w listach namawiała go do powrotu do domu, opisując przy okazji kiepski stan jego ojca. Blaise zdecydował się na przyjęcie matki do siebie, ale było już za późno. Tydzień temu otrzymał informację o ich śmierci, zginęli w pożarze, który wywołał jego nieostrożny, pijany ojciec. Argent nie uważa tego za nauczkę, jeszcze nie. Karma nie istnieje, a jeśli byłoby inaczej, Igrzyska nie miałyby czwórki Zwycięzców. Zemsta Blaise’a nie została więc jeszcze dokonana.