Tą opowieść należy zacząć od tego, kiedy po raz ostatni słyszeliśmy o Reiven Ruen. To było jesienią. Dołączyła do Kolczatki, ale jej aktywność była mocno ograniczona. Trochę przyczynił się do tego niespodziewany powrót Michaela. Para, wraz z małą Di zdecydowała się zniknąć. Dzięki pomocy zaufanych znajomych udało im się niemalże rozpłynąć w powietrzu bez słowa i osiąść w Pierwszym Dystrykcie. Przez kilka tygodni żyli w radosnej ułudzie, że w końcu ich życie się ułoży tak jak powinno. Z dala od polityki, walki, niebezpieczeństwa. Na prawdę przez chwilę w to wierzyli. Rei nawet zaszła w ciążę, co wydawało się być niemożliwe, jednak sporządzone antyserum w końcu przyniosło skutki.


Każda bajka jednak w końcu się kończy. Bajka Reiven trwała na prawdę krótko. Nawet nie zdążyła się na dobre do tego wszystkiego przyzwyczaić. Wszystko po prostu znikło. Wypadek samochodowy. Tak banalna śmierć dla kogoś kto otarł się o nią tyle razy. Można by się spodziewać, że umrze w walce, na torturach, na Arenie... ale nie w wypadku samochodowym. A jednak tamtego dnia umarła. Ona, Michael, ich nienarodzone dziecko, Di. Samochód po prostu w coś uderzył, przekoziołkował, a potem stanął w płomieniach. I wszyscy zginęli. Tak przynajmniej wszyscy myśleli.


Reiven jakimś cudem przeżyła, ale była w fatalnym stanie. Wymagała natychmiastowej hospitalizacji i operacji. Nie wiedziała, że w tamtym momencie ktoś zadecydował nie tylko o tym, żeby ją ratować, ale też o tym, jak ma wyglądać jej dalsze życie. Nie wiedziała gdzie się znajduje, ile czasu minęło i co się dzieje na zewnątrz. W tamtym czasie doszło do wybuchu bomby atomowej. Rei była bezpieczna tam gdzie była, więc nie dosięgły jej żadne skutki tegoż wybuchu. Ale to nie znaczy, że była cała i zdrowa. Jej ciało powoli dochodziło do siebie, ale umysł stanowił większy problem. Reiven doświadczyła amnezji. Nie było jednak wiadomo ile z tej amnezji stanowiło skutki wypadku, a ile, było efektem celowego działania. Rei pamiętała swoje życie do momentu, kiedy przygotowywała się do wybuchu rebelii. To co było dalej wiedziała tylko z tego, co przeczytała, lub ktoś jej powiedział. Znała całe swoje życie, ale nie była to kwestia wspomnień, a wiedzy. Wiedziała, że miała męża, że była żołnierzem, kapitanem. Ale tego nie pamiętała. Część rzeczy nawet sobie przypominała, ale nie żywiła w związku z tym żadnych uczuć. Żadnych uczuć do Michaela, do Di, do swojego nienarodzonego dziecka. Nie opłakiwała ich śmierci, przyjęła ją do wiadomości. Wydawała być się chłodna i wyrachowana. Trochę jak wtedy kiedy była pod wpływem działania serum. Teraz nic nie przyjmowała, żadnych leków, serum, po prostu taka już miała być. Nie było tak, że była całkowicie nieczuła. Była zdolna do miłości, współczucia i wszelkich uczuć. Ale jej życie stało się wolne od koszmarów z przeszłości. Dzięki temu nie była teraz przybita, że straciła miłość swojego życia. Mogła rozpocząć nowe życie, na nowo się w coś zaangażować. Nie była tą słabą, zagubioną Reiven jaką się stała po odejściu Mike’a. Nie była też tą zakochaną Rei, której słabym punktem była jej rodzina i przez co zawsze musiała się oglądać za siebie. Najbardziej przypominała siebie z czasów, kiedy była świeżo po swoich Igrzyskach, ale już pogodzona ze śmiercią rodziców, skupiona na zadaniu powierzonym jej przez ówczesnych rebeliantów.


Prawdopodobnie dzięki temu wszystkiemu ominęły ją skutki aresztowania członków Kolczatki (nie wiem kiedy mniej więcej to było). Odczuwała lekki żal i współczucie do aresztowanych, ale to wszystko. Nie pamiętała, że z wieloma z nich się przyjaźniła. Nie była już związana z wojskiem, ani polityką. Jej pracą obecnie było ochranianie Sebastiana Suede, człowieka któremu zawdzięczała życie. Nie przeszkadzało jej to. Miała bezpieczną posadę bez konieczności angażowania się w politykę. To co się zaczynało rodzić między nią a Sebastianem było zupełnie inną sprawą. Czymś nieoczekiwanym i przyjemnym.


Reiven jest obecnie pewną siebie młodą kobietą, która lada dzień skończy dwadzieścia lat. Większość swojej uwagi skupia na pracy i na „współpracy” z Sebastianem. Nie pcha się do polityki, nie chce wracać do wojska. Zadbała o to, żeby jej rodzina miała grób, ale była tam tylko raz… z szacunku. Powiedziała wtedy:
”Wybacz mi Michael, ale cieszę się, że nie pamiętam tego co było między nami. Gdybym to pamiętała, to teraz bym cierpiała, że ciebie nie ma, że umarłeś. A dzięki temu mogę ruszyć do przodu. Coś mi mówi, że tego byś dla mnie chciał, żebym poukładała na nowo swoje życie.”
Co będzie dalej? Czy dosięgną Reiven konsekwencje dawnego życia? Ma nadzieję, że nie. Czy rząd wie, że Rei przeżyła tamten wypadek? Nie wiem, ale nie sądzę, by kogoś to obchodziło. Czy tamten wypadek był tylko wypadkiem czy raczej zamachem… Tego być może nigdy się nie dowiemy. Jedno jest jednak pewne. Reiven Ruen zaczęła swoje życie na nowo i tym razem ma nadzieję, że będzie mieć więcej szczęścia. Zamierza wykorzystać daną jej szansę i po prostu być szczęśliwą. Już dość pomogła Panem, nazbawiała się ludzkości. Teraz pora pomyśleć o sobie.

Siedzący na fotelu mężczyzna obserwował pogrążoną we śnie dziewczynę. Słońce dopiero wstawało, na pokryte śniegiem dachy padały pierwsze jasne promienie, przebijające się przez wszechobecną szarość nieba. Kapitol, tętniące życiem miasto wydawało się być dziś zbyt spokojne, za ciche, za subtelne. A przecież tyle się tu działo, bankiety, Igrzyska, bale, wspaniałe pokazy mody i występy artystów… Wszystko to, czego nie doświadczyli nigdy mieszkańcy Trzynastki, tacy jak on.
Thomas Darkbloom podniósł się i podszedł do okna, by je otworzyć; wpadające do mieszkania podmuchy zimnego wiatru niosły ze sobą kilka pojedynczych płatków śniegu, wirujących w przestrzeni. Pogrążony we własnych rozmyślaniach, nie zwracał uwagi na pierwsze odgłosy życia, dobiegające z ulic miasta. Zastanawiał się nad czymś, co nigdy wcześniej nie przyszło mu do głowy. Jakim cudem jego własne dziecko było takim cholernym pechowcem?
Vivian niechętnie otworzyła oczy i uniosła się do pozycji siedzącej. Śpiący obok pies przewrócił się na grzbiet, stanowiąc niewątpliwie rozkoszny widok… na który jednak dziewczyna nie zareagowała. Była zbyt zaspana i zaskoczona obecnością ojca w mieszkaniu. Poza tym… nie bardzo pamiętała, co działo się przez ostatnie dni.
- Jak długo tu jesteś? – zapytała, patrząc na Thomasa.
Odwrócił się i obdarzył córkę szerokim uśmiechem.
- Wystarczająco długo, by wiedzieć, że potrzebujesz wakacji, Vivian. – odpowiedział.
Ton jego głosu był taki, jak zawsze. Chłodny, jakby wyprany ze wszelkich emocji, głos człowieka, który całe życie stał w cieniu Almy Coin, będąc jednym z jej doradców. Rudowłosa podeszła do okna, okrywając się naprędce kocem, który leżał na skraju łóżka.
- Wakacji? Chcesz mnie stąd wywieźć i zmusić do życia? – zaśmiała się cicho, niemalże szaleńczo, patrząc na ojca.
Przez moment nie mógł przestać myśleć o tym, że Vivian mogła oszaleć.

Badania wykazały małopłytkowość, którą należało leczyć. Wybroczyny pojawiały się na jej rękach i tułowiu, sprawiając, że Vivian denerwowała się coraz bardziej. Dlaczego nie mogła być po prostu zdrowa? Zadawała to pytanie zarówno sobie, jak i ojcu, nie mogąc przestać się dziwić skutkom tej małej katastrofy. Nie wiedziała, co dzieje się z Magnus; utrzymywała jedynie sporadyczny kontakt z ludźmi z rządu i z Rory, z którą bardzo chciały się spotkać.
Kiedy pod koniec stycznia Alma Coin wybudziła się ze śpiączki, Thomas Darkbloom był gotów do zabrania córki z Kapitolu; złożony przez niego wniosek spotkał się z aprobatą prezydenta i Vivian mogła udać się na zaległy urlop, którego tak naprawdę nie miała od pierwszego przyjazdu do Kapitolu.

Nie zabrał jej do Dwójki, która mogła kojarzyć  się z dwoma zmarłymi mężczyznami – w myślach ojciec dziewczyny nazywał ich Głównodowodzącym i oficerem-pijakiem. Padło na Jedynkę, w której oboje spędzali czas na spacerach i odwiedzinach u znajomych. Właśnie tam Vivian dowiedziała się, że jedna z młodych dziewcząt spodziewa się dziecka; ze względu na chwilowy brak lekarza, rudowłosa pomagała starszej kobiecie, akuszerce, odebrać poród. Trzymając na ręku jedno z bliźniąt, po raz pierwszy od dawna była szczęśliwa.
Czas płynął powoli, a ona odżywała, poruszona i zachwycona ludźmi z dystryktu – prostymi, zwykłymi istotami, którym nie w głowie było stroić się w drogie fatałaszki czy balangować do białego rana. Uczyła ich dzieci liczyć i pisać, pomagała im w pracach domowych, tłumaczyła trudne zagadnienia; oni zaś odwdzięczali się dobrym słowem i zaraźliwym, radosnym śmiechem. W czasie wolnym, gdy nie pomagała ojcu nad jego projektami, przechadzała się swobodnie po mieście, z psem u nogi, co rusz zaczepiana przez miejscowe dzieciaki, które chciały się z nią bawić.

10 kwietnia wsiadła do pociągu, który miał zabrać ją i zwierzęta do Kapitolu. Pożegnawszy ojca i ucałowawszy raz jeszcze swoich małych podopiecznych, Viv wyruszyła w drogę powrotną do stolicy, spokojna i zadowolona ze zmian, jakie w niej zaszły, kompletnie mając w nosie to, jaki burdel zastanie po przybyciu na miejsce. Wreszcie spokojna, wreszcie szczęśliwa.
Wreszcie wolna od przeszłości.