/ #2.1

Trzymała się cienia budynków. Za każdym razem gdy musiała się bardziej wysunąć, rozglądała się nerwowo po okolicy i ściskała mocniej paralizator.
W końcu znalazła się na jakiejś uliczce. Przypominała taką jedną z Kapitolu, gdzie było dużo kawiarni, ale tu kawiarni nie było.
- Woda... muszę znaleźć wodę. I coś w co ją zabiorę. - mówiła cichutko do siebie, żeby sobie dodać otuchy i poukładać w głowie to co powinna zrobić. Zaczęła się rozglądać dookoła. Podeszła do pierwszego budynku i zajrzała do środka przez okno. Wzięła głęboki wdech. Odliczyła szósty budynek i do niego weszła, ostrożnie i powoli. Sześć już raz przyniosło jej szczęście.

Aż podskoczyła i pisnęła. Odruchowo zaczęła się rozglądać na wszystkie strony. Zaraz tu przyjdą... zaraz ją znajdą. A jak znajdą to zabiją.
Chwyciła w swoje drobne rączki paczkę z tabletkami do uzdatniania wody. W ogłuszającym dźwięku alarmu nawet nie mogła za nie podziękować. Zabrała i tabletki i pojemnik (może na coś się przyda) i najzwyczajniej w świecie dała nogi za pas biegnąc jak najdalej od tego miejsca kierując się konsekwentnie na zachód.
 
/tam gdzie GO poprowadzi

Nie krzyknęła, nie zwinęła się w kulkę, nie rozpłakała. Była w takim szoku, że chyba nie wiedziała co powinna zrobić. Patrzyła dłuższą chwilę na swoją rękę i chyba nie wierzyła w to co widzi. Ból był nieziemski. Gdy pierwszy szok minął Atena zaczęła jęczeć i kurczyć się w sobie, skuliła się i chciała móc tak zostać, ale przypomniała sobie, że musi uciekać. Rozejrzała się na około, ale ledwo coś widziała przez zamglone od łez oczy.
- Błagam, pomocy... - szepnęła tylko. Dobrze, że była praworęczna. Nie mogła tu zostać. Ledwo udało jej się stanąć na nogach. Sprawdziła czy plecak jest cały (zakładam, że tak, skoro nic nie ma na ten temat) i choć to wydawało jej się niemożliwe, to ruszyła przed siebie, starając się nie zerkać na rękę. Potrzebowała wody i kryjówki i lekarstwa. Trzy rzeczy... tak niewiele a tak wiele.
- Może lepiej będzie jak mnie zabiją. - powiedziała do siebie. Coraz bardziej się bała, chciała być w domu, z tatą, rozmawiać z nim, bawić się, przedstawić go Connorowi. Takie proste marzenia w główce dziewczynki której nie będzie dane stać się kobietą.
Wciąż miała w pogotowiu paralizator... nie wiedziała czy starczy jej odwagi by go wykorzystać.

/północ