| #15.

Wędrówka podobno uczyła pokory i cierpliwości. W niej też poznawaliśmy siebie naprawdę, czy także dostrzegaliśmy piękno. Zabawne. Cóż, wędrówka na ten moment nie męczyła Hope, ani nie powodowała u niej żadnych zmian. Dziewczyna zdawała się być raczej zadowolona, łudziła się, że było dobrze. Nic nie wskazywało na inną wersję wydarzeń. Podsycała w sobie ogień walki. Słońce powolnie przemieszczało się po niebie, a ona żwawo przebierała nogami. Głęboko oddychała i czuła się po raz kolejny naprawdę dobrze. Odległość między nią, a chatką ciągle się powiększała. Może to właśnie powód…
Po pewnym czasie jej oczom ukazał się sporych rozmiarów hangar. Nie kojarzyła jego umiejscowienia w Kapitolu. Mógł znajdować się gdzieś bardzo na obrzeżach albo nawet za samym murem… albo nie był umiejscowiony w stolicy. Kto wie? Może to identyczna sytuacja, co z chatką? Oby tylko z przyjemniejszymi skutkami.
Czyżby ktoś postanowił zrekonstruować stare lotnisko, czy coś takiego?
Hope bacznie przyglądała się konstrukcji. Zadawała się być stara, jej ściany pokrywała korozja. Jednak nadal wyglądała na masywną i stabilną. Przez jej umysł przewinęła się myśl o wejściu do środka, jednak musiała sprawdzić, czy ktoś jej przypadkiem nie zaatakuje. Pułapki czaiły się wszędzie. W końcu na arenie pozostała tylko szóstka trybutów. Co gorsza nie wiedziała jaki jest ich stan, ani gdzie się znajdowali.
Po dwukrotnym obejściu hangaru Hope nie zauważyła nikogo, ani niczego budzącego niepokój. Jedyne niebezpieczeństwo mogło znajdować się wewnątrz. Być może przez zwykłą ciekawość, a być może przez swoją naturę wślizgnęła się do środka. Jej oczom ukazała się ogromna przestrzeń. Dziwne, bo w hangarach zazwyczaj przetrzymywało się samoloty, czy innego tego typu ogromne maszyny. Nie zauważyła niczego i nikogo. Zadawala się być jedyną żywą duszą. Rzecz, która przykuła jej uwagę to ponumerowane skrytki - po lewo i po prawo. Z niektórych bez problemu można było doczytać cyfry, natomiast z innych farba podstawiała już w dużym stopniu.
- Halo. - Zawołała, ale jedyną odpowiedzią jaka uzyskała, było echo. Głośno, a po chwili coraz ciszej niosące ton jej głosu. - Pusto. - Wyszeptała, po czym wyjęła z plecaka procę oraz kilka kamieni.
Postawiła ostrożnie krok naprzód, a potem kolejny i kolejny. Bacznie obserwowała otoczenie, jednak znacznie uroczej przyglądała się wnętrzu skrytek - tych otwartych i, tych jedynie uchylonych.

W hangarze można było usłyszeć jedynie pojedyncze kroki. Nic więcej. Hope spodziewała się niesamowitej, paraliżującej niespodzianki. Zmieszańce? Brzmiało całkiem realnie. Coś większego od os, a może wręcz przeciwnie? Skoro tym w chatce się nie udało jej zabić, to nowe, ulepszone miały dokończyć swoje działo tutaj? Słyszała jedynie lekkie odbicia od podłoża i równy oddech. Oba odgłosy pochodziły od niej. Czyżby organizatorzy szykowali jakiś wielki finał? Na pewno szykowali. Co roku ta sama śpiewka, nudna i schematyczna… Zarazem także najciekawsza. Lepsza nawet od rzezi pod Rogiem Obfitości. Wyłonienie zwycięzcy kolejnych Igrzysk, pasjonujące.
Dziewczynka nadal miała jedynie nadzieję, że nie będzie musiała nikogo zabić… choć jeśli musiałaby. Kto wie? Człowiek zmieniał się w sytuacja kryzysowych. Kiedy chodziło o jego życie lub zdrowie, mógł zrobić wszystko. Zdecydowanie - bardzo się zmieniał. Moralność, normy etyczne, czy poglądy szły w odstawkę. Najważniejsze określone zostało jednym słowem.
Życie.
Nagle do jej nozdrzy doleciał niezbyt przyjemny zapach. Ostry odór wypełniał w tym miejscu przestrzeń. Przyłożyła do twarzy nieco zwęglony rękach i niemalże w tej samej chwili głuchy stuk obił się o metalowe ściany. Echo jakby zastygło w powietrzu. Hope dygnęła i momentalnie spojrzała za siebie.
A jednak.
Na cale szczęście nikt, a co lepsza nikt nie stał za nią. Poczuła delikatną ulgę, ale tylko do czasu. Coś co znajdowało się w metalowym schowku, wyraźnie nie chciało się tam znajdować. Jednak Flickerman równie wyraźnie i mimo wielkiej miłości nie chciała tego spotkać. Teraz, ani zapewne nigdy.
Ciekawość dwunastolatki zdawała nakazywać jej wcięcie czerwonego, migającego guzik. Jakby nie patrzeć, intrygowała ją, co jest w środku. Co mogło się stać? Czy drzwi otworzyłyby się, czy może wydarzyłoby się coś zupełnie innego... Tym razem jednak zdrowy rozsądek wziął górę. Kto normalny wciskał czarowne, migające przyciski. Na filmach zawsze kończy się to źle, a to wszystko było trochę jak film… Wybuchy, zamykając się pomieszczenia. Zdecydowanie nie miała zamiaru tak zginąć. Nie w tak głupi sposób. Do tej pory zdążyła się przekonać o kreatywności twórców 75. Igrzysk Głodowych.
Cóż za przejaw inteligencji! Zapewne cały Kapitol był zachwycony… o ile ktokolwiek śledził jej losy akurat tego piątego dnia.
Ostrożnie i po cichu zaczęła się cofać, nadal nie spuszczając z oczu niegdyś niebieskiej skrytki. Jeśli ta niespodzianka miała być śmiercionośną, spokojnie mogła wydostać się na zewnątrz. Wtedy jej szanse były nikłe. Jej i procy, oczywiście.
Kiedy znajdowała się dostatecznie blisko wyjścia wyciągnęła z kieszeni kompas i przyspieszyła kroku, odwracają się plecami do wnętrza hangaru. Nie miała dużo czasu na namysły. Obrała jedną z pierwszych dróg, która także wpasowywała jej się w jakiś strategiczny sposób. Zaczęła biec oddalając się od jakże uroczej lokacji. Po kilku minutach trucht zamienił się w marsz, a Hope bacznie obserwowała całą okolicę.

| Zachód x2 -> #19.