Urodziłem się w Trzynastce, ale wątpię aby miało Cię to interesować. W istocie nie ma w tym nic „pogodnego” - jakaż ironia kryje się pod tymi słowami! Powinieneś wiedzieć bowiem, że dystrykt ten był dystryktem podziemnym. Nie mogę powiedzieć, abym był z tego powodu nadzwyczaj smutny. Pewnie za ważny uznasz fakt, że przez dość długi czas wychowywali mnie właściwie obcy ludzie, ale daruj sobie tę wrażliwość dobroczyńcy. Moi rodzice przebywali w tym czasie w Kapitolu, korzystali z jego luksusów i starali wtopić się w ten jakże kolorowy tłum, w którym nie było mowy o oryginalności. Skup się i odpowiedz na pytanie: czy w tłumie dziwadeł, będąc dziwnym, wyróżniasz się? Osobiście uważam to za głupotę, ten uliczny kalejdoskop, tą całą paletę barw, którą ujrzałem na własne oczy niedługo potem. Cała orgia dźwięków, chaotycznie połączonych ze sobą w jeden szalony utwór, nie kwalifikujący się pod nic, tworzący swój własny gatunek muzyczny nazwany czystym dziwactwem. Widziałeś to nie raz i nie dwa, ale pozwól mi wyrazić swój zachwyt i zdziwienie tymi wszystkimi ludźmi. Sam zawsze byłem zaledwie czarnowłosym drobnym chłopcem, który niczym Piotruś Pan miał nigdy nie dorosnąć i jestem dotąd- w tym między innymi kryje się mój urok.

Wracając do moich rodziców – wtedy jeszcze się o nich bałem. Na Boga, byłem dzieckiem, które chciało ponownie przylgnąć do piersi matki i móc oprzeć brodę na jej barku, móc zaznać tego ciepła, które powinno podobno panować w każdym domu, z ojcem podobnie. Powitania obfite w śmiech i uściski, cóż za fałsz z perspektywy czasu. Dołączyłem do nich jako młodzieniec. Wówczas zaczęły się także moje lekcje gry na pianinie i jest to chyba jedyna dobra rzecz jaką dla mnie zrobili. Problemy z nauczycielem; Kapitolińczyk i rebeliant, który mógł działać na dwa fronty; kiepski pedagog, lecz nie mógł stępić tym mojego talentu. Były to jeszcze raczej spokojne momenty mojego życia.

Darujmy sobie jednak nudną opowieść o tym jak to starałem podporządkować się idiotycznym planom moich rodziców, ich wizjom oraz woli. Było to jednak raczej niewykonalne – nie potrafiłem nawet zmusić się do choćby wysłuchania ich pełnych patosu słów, będących jak kij od miotły na karku byle tylko stać prosto. Przyznaję, że jestem buntownikiem, ale ani trochę mi to nie przeszkadza. Przeciwnie, myślę, że sam powinieneś spróbować zrobić komuś na przekór i znaleźć własną drogę. Moja droga okazała się być jak slalom gigant, po którym trudno za mną nadążyć. W dodatku slalom niezwykle wyboisty, jak droga w dawnych czasach kiedy to wozy obijały się na kocich łbach w ciągłych podskokach. Jest to zasługą między innymi miłości – ach, miłości! – która zawładnęła moim umysłem i sercem do końca, a stał za tym starszy ode mnie kapitolińczyk, zapewniam, niezwykle różniący się od reszty. Nie ukrywam, że początkowo liczył się dla mnie tylko ze względów cielesnych, dopiero po pewnym czasie między nami pojawiło się uczucie, będące jak róża w rozkwicie, będące jak promień słońca w pochmurny dzień. Utrzymywałem naszą relację w sekrecie – chyba mi się nie dziwisz. Nie przewidziałem jednak, że sekret ten może się tak szybko wydać! To był cios w samo serce. Ojciec przywołał mnie do siebie, pragnąc tłumaczeń. Odpowiedziałem, że niczego nie żałuję i słowo daję, że bliski był by dać mi solidną nauczkę, piekącą i czerwoną, a może i nawet pulsującą tępym bólem. Swojego ukochanego zmuszony byłem zostawić. Oddałem się wówczas szpiegostwu, pisząc do niego listy z wyjaśnieniami przez ładny kawałek czasu. Potem znikło i to, jak dym, który rozprasza się w powietrzu.

Niedługo potem wybuchła rebelia, moi rodzice i najukochańsza siostra Evangelina zginęli, a ja sam trafiłem pod skrzydła pana Petrusa Bryanta. Wiem, że o nim nie słyszałeś, Ty podły ignorancie, ale tacy jak Ty zazwyczaj nie dostrzegają przewrotnego geniuszu ludzi jego pokroju. Pan Bryant jest istnym człowiekiem renesansu, kimś, z kogo pragnąłem czerpać przykład, choć bywał niezwykle irytujący. Dał mi schronienie, a potem i wstawiennictwo. Naprawdę uważasz, że tak łatwo wybić się z komponowaniem kiedy jest się zaledwie muzykiem z wyobraźnią? Ale cóż miałem zrobić? Nie chciałem być byle kim w tym nowym świecie, który, nawiasem mówiąc, nie okazał się wcale wiele lepszy od poprzedniego. Co więcej – sprawa z Bryantem znacznie się pokomplikowała.

Odkrył moje listy pisane do kochanka sprzed rebelii i zagroził ujawnieniem ich, co skutecznie obaliłoby moją karierę i reputację, przekreślając przyszłość. Zażądał ode mnie pieniędzy, które dotąd miałem i tych, które mógłbym zarobić. Sam widzisz, że moja decyzja była oczywista i musiałem się zgodzić. Od tamtego czasu stary Bryant pasożytuje na moich zarobkach jak stonka na kartoflach.