Panna Cameron lubi wracać wspomnieniami do dnia, gdy to odkryła w sobie zamiłowanie do słowa pisanego. Pierwsze dotknięcie książki, pierwsze zdania wprowadzające do innych światów. Do przeszłości utraconej, ale niezapomnianej. Chwile z literaturą były jej ucieczką od otaczającej rzeczywistości. Nie potrafiła się w niej odnaleźć, dziwnie zagubiona i jakby wyjęta z innej epoki.
Jako córka pary dziennikarzy, od małego miała kontakt z tą różnością i przepychem, jaki panował w Kapitolu. Tylko że Audrey była inna, była minimalistką i tradycjonalistką, kochającą wyobraźnią uciekać do czasów, gdy świat był piękniejszy, bardziej przyjazny a ludzie tak odmienni od żyjących obecnie.
To wtedy kobieta próbowała swych sił w przelewaniu myśli na papier. Nie potrafiła jednak nadać im tych realnych kształtów jakie obierały one w umyśle. Pod zamkniętym powiekami obrazy żyły swym własnym życiem, często zaskakując samą Audrey.
Miała dwanaście lat, gdy pierwszy raz podarła swoje małe dzieło, nieusatysfakcjonowana nim i nie mogąca go zachować. Czy wtedy zrodziła się w niej również krytyka do samej siebie? Przecież rodzice nie wymagali, nie planowali i nie nakazywali. Ona sama zapragnęła iść w ich ślady i zostać dziennikarką. Chętnie wypytywała, radziła się i ambitnie dążyła do polepszenia swego stylu. Państwo Cameron byli dumni z nastoletniej córki. Któż by nie był, gdy jedyne dziecko pragnie obrać tę samą drogę? A droga nie byle jaka, bo prowadząca do przyjemnego i ciekawego życia.
Audrey została wysłana na studia, gdzie jeszcze bardziej utwierdziła się w przekonaniu o słuszności swego pierwszego marzenia. Chociaż może nie pasowała do nowobogackich młodych ludzi, którym w głowie jedynie blichtr i sława, to jednak mogła w końcu poszczycić się dyplomem, przynosząc rodzicom chwałę i dumę.
Młoda Cameronówna rozpoczęła to, na co tyle lat czekała. Mogła wejść w grono stażystów i późniejszych dziennikarzy, tych szczęśliwców wybranych do pracy w gazecie, o której mówiło się w całym państwie. Można powiedzieć, że prowadziła życie, jakiego wielu mogło jej pozazdrościć. A na pewno ci wszyscy nieszczęśliwcy, którzy zmuszani byli do ciężkiej pracy albo bywali wysyłani na podłą śmierć. Nie można było im jednak współczuć. Trzeba było cieszyć się zwycięstwami, brać udział w tej jednej wielkiej szopce i dziękować, że jest się za bezpiecznymi murami.
Kto by pomyślał, że los szykuje przykrą niespodziankę? Wydawało się, że sielanka będzie trwać wiecznie. Podczas gdy coś okropnego zbliżało się, by wydrzeć szczęście z ich rąk. Wydarzenia były tak gwałtowne i tak niespodziewane, aż Audrey nawet dokładnie nie pamięta, jak to wszystko się potoczyło. Nagłe wysiedlenie z własnego domu i wygnanie było wstrząsające.
Czy to im się należało? Możliwe! Tylko kobieta nie sądziła, że zło przybierze nową formę i coś co powinno zakończyć się definitywnie, dalej będzie trwało i nie chciało odejść. A dziennikarka pragnęła tego gorąco.
Tak samo jak możliwości powrotu do swej ukochanej pracy.*