*Dzień przyjścia na świat dziewczynki był słoneczny, aczkolwiek Jasmine urodziła się dopiero pod jego koniec. Kiedy wybrzmiał pierwszy, rozpaczliwy krzyk, niebo powlekło się intensywnym granatowym kolorem, a przez okna zaglądał ciekawski księżyc wraz z gwiazdami. Poród przyjmował oczywiście sztab najlepszych, i, co najważniejsze- najbardziej dyskretnych pielęgniarek oraz lekarzy. W końcu było to przyjście na świat członka rodziny prezydenckiej, tak więc wszelkie honory i standardy musiały zostać spełnione. Tak czy inaczej- około godziny dwudziestej pierwszej siedemnaście świat pierwszy raz ujrzała mała Jasmine Snow. Szczęśliwa matka tuliła ją do siebie, ojciec akurat rozmawiał przez telefon, senior rodu nie pojawił się w szpitalu, poświęcając ten czas wnukowi. Następne lata minęły bez większych rewelacji. Kiedy dziewczynka skończyła pół roku, jej ojciec wyjechał na stałe, nie pozostawiając za sobą właściwie żadnych wspomnień. To jeszcze bardziej sprawiło, że Jazz przywiązała się do matki, obdarzając ją ufną i bezgraniczną miłością niewinnego dziecka. Mała blondyneczka robiła natomiast to, co każde dziecko w jej wieku- bawiła się, uczyła, wraz z matką śpiewała proste piosenki, upewniając rodzinę co do swojego talentu wokalnego, spędzała czas z bratem i po prostu przeżywała swoje dzieciństwo. Potem było już tylko gorzej.
Dziadek postanowił upomnieć się o wnuczkę, kiedy ta skończyła pięć lat. Była rezolutnym dzieckiem, szybko się uczyła, była ciekawa świata i niesamowicie wesoła. Coriolanus Snow, nie bacząc na protesty synowej, przeniósł dziecko do swojej strzeżonej rezydencji w celu kształcenia jej i dawania początku politycznej karierze. Jasmine nie zniosła dobrze izolacji od świata, a przede wszystkim od matki. Odmawiała jedzenia, stała się osowiała i zobojętniała, więc, chcąc nie chcąc, prezydent pozwolił Isis zamieszkać wraz z córką i synem, który jednak nie zwracał na nią większej uwagi. Do ósmego roku życia wszystko było we względnym porządku, potem jednak Jazz otrzymała znaczący cios. Isis Snow zniknęła. Jednego dnia całowała ją na dobranoc, następnego jej pokój był opróżniony z rzeczy osobistych i pusty. Na nic zdały się protesty, płacze i krzyki, telefon matki pozostawał głuchy. Musiało minąć wiele lat, zanim dziewczynka zdała sobie sprawę, że matka stała się niewygodna dla dziadka, więc musiała odejść. Pytanie tylko dokąd? Nie pozostał żaden ślad po obecności kobiety w życiu jej dzieci. Zraniona i samotna Jazz kontynuowała jednak naukę do przejęcia roli głównej dyplomatki w dystryktach. Nie była jednak posłuszną wnuczką i nie raz zdarzało się, że otrzymała od dziadka uderzenie lub przykre słowo, czasem za występki płaciła głodówką lub kilkudniowym zamknięciem w pokoju. Gniew narastał w niej wraz z nadzieją na poprawienie życia. Brat nigdy jej w tym nie wspierał; podobała mu się władza, był chciwy i zapatrzony w działania dziadka i jego destrukcyjność. Moment krytyczny nadszedł, gdy w wieku 13 lat na jednym z przyjęć Jazz poznała jej rówieśniczkę, Nię. Dziewczyna miała proste, ciemne włosy, głębokie spojrzenie i oliwkową cerę, a cała jej twarz i postawa promieniowała butnością i pewnością siebie. Szybko zaprzyjaźniły się. Nia, dowiadując się o tragicznej sytuacji w domu przyjaciółki, nakłoniła ją do ucieczki. Próba jednak nie udała się; Jazz została stłuczona do krwi przez Strażników Pokoju, a Nia zesłana do kopalni. Taka drobna i krucha dziewczyna nie mogła poradzić sobie w takim miejscu pracy, więc właściwie wydano na nią wyrok śmierci. Wtedy nienawiść Jasmine do dziadka wzrosła i zaczęła planować uwolnienie Panem od jego władzy. Zdobyła wielu znaczących przyjaciół, zwłaszcza wśród mentorów, a rebelia rosła w siłę wraz z nią. Poznała też wielu przyjaciół; Chantelle, starszą o rok mieszkankę Dystryktu Trzeciego, Adrianne Ewing, mentorkę Jedynki i Sigyn Stark, piękną lekarkę z Dwójki. Wszystkie służyły jej radą i pomocą, udzielając również wsparcia w trudnych chwilach. Moment działania przyszedł wraz z 74. Igrzyskami Głodowymi. Katalizatorem był również udział w nich jej dwóch bliskich przyjaciółek: Chantelle i Clove z Dwójki. Jazz pomogła tej pierwszej w organizacji ślubu z trybutem z Siódemki, Nolanem Troy'em, który odbył się w Pałacu Prezydenckim na oczach kamer. Blondynka słono jednak za to zapłaciła, ledwie unikając uduszenia przez własnego brata. To jeszcze bardziej dodało jej sił do walki z prezydentem. Wraz z mentorami i innymi przewodniczącymi rebelii uratowała część trybutów z areny, przewożąc ich do Trzynastki, gdzie sama się wybrała. Jej życie tam nie było lekkie. Tęskniła za poczuciem bezpieczeństwa, a na dodatek została odsunięta od wszelkich związanych z rebelią spraw. W ramach buntu uciekła z podziemnego dystryktu i samotnie wyruszyła na teren Dwunastego Dystryktu, gdzie służyła jego mieszkańcom radą i wszelką pomocą czy też wsparciem. Została ciężko poparzona i zraniona psychicznie podczas bombardowania, które obróciło Dwunastkę w proch. Wróciła do Trzynastki, gdzie przez jakiś czas byla cieniem człowieka. Ze wsparciem przyjaciół zdołała się jednak podnieść, potem napotkała miłość swojego życia, a na końcu, po powrocie byłej zdrajczyni, lecz jej przyjaciółki- Reiven Ruen, dowiedziała się o odejściu brata. Zapadła na depresję, chociaż, jak wiemy, nic nie trwa wiecznie. Po zakończeniu rebelii wróciła do Kapitolu, próbując na nowo poukładać swoje życie.*