Nie mogła narzekać na swoje dzieciństwo. Rodzicom się powodziło, dziadek był jubilerem, matka była piękną, delikatną kobietą, o duszy artystki. Natomiast ojciec Rei był dawnym zawodowcem, choć nigdy na Arenie nie stanął. Nie zgłosił się na trybuta gdyż zakochał się w matce Reiven. Był silny, postawny i sprawny fizycznie. Przy tym był cholernie inteligentny i sprytny. Uczył Rei od małego radzenia sobie w okrutnym świecie, uczył ją jak zastawiać pułapki, robić broń, przeżyć mając nikłe szanse na przeżycie, polować itp. Wiedział, że jego jedyna córka wkrótce może zostać trybutem.
Została wypatrzona przed trenerów mając jakieś sześć lat. Inni uczniowie wyśmiali ją gdy przyszła na pierwszy trening zawodowców. Była drobna, blada i wyglądała na kogoś, kto zginąłby już przy Rogu Obfitości. Szybko im jednak udowodniła, że nie powinni oceniać jej po wyglądzie, jaki odziedziczyła po matce, bo wiele odziedziczyła po ojcu. Szybko stała się jedną z najlepszych. Jak nikt wspinała się po drzewach, strzelała z łuku, rozwiązywała różne łamigłówki. Trenowała, choć w jej rodzinie już od dawna uważano, że Igrzyska są złe i należy ich jak najszybciej zaprzestać. Wiedziała, że może nadejść dzień, że to wszystko się jej przyda. Rodzina Ruen miała jednak zbyt małą siłę przebicia by móc coś z tym fantem zrobić. Jednak Garel i Surri mięli tajemnicę większą niż inne tajemnice w pierwszym dystrykcie. Sprzyjali buntownikom. Skąd się o nich dowiedzieli? Uwierzyli w istnienie 13 dystryktu, to był pierwszy krok. Długo nie mogli pojąć, skąd ktoś z 13stki się o nich dowiedział, ale rodzina Ruen została wciągnięta w tajemniczy plan obalenia Kapitolu, mając za zadanie przygotowanie gruntu w Jedynce. Reiven również w tym uczestniczyła i tym chętniej trenowała, by kiedyś móc obalić reżim Snowa.
Miała 16 lat. Trenerzy oznajmili jej, że ma się zgłosić na trybuta 72 Igrzysk. Nie mogła odmówić. Odmowa wiązałaby się raz z naznaczeniem mianem tchórza, dwa od kilku tygodni miała wrażenie, że ktoś obserwuje ją i jej rodzinę. Zgłosiła się. Wierzyła, że rodziny Trybuta nikt nie ruszy. Przysięgła sobie i rodzicom wgrać, by wrócić i wyruszyć do 13stki. To było jej marzenie. Może trochę dziwnie, bo nikt nie wiedział jak tam to wszystko wygląda, ale musiała zobaczyć jej istnienie na własne oczy, nawet jeśli byłaby to kupa gruzy i piach.
Arena była jej koszmarem. Śniła ją potem noc w noc po zakończeniu Igrzysk. Śniła się jej pierwsza śmierć którą zadała i ostatnia. Starała się nie być okrutna, zabijała szybko i bezboleśnie, nie pastwiła się, nie zawierała niesprawiedliwych sojuszy. Nie wiązała się jednak ze słabszymi. Miała ważniejszy cel niż chronienie kogoś kto i tak miał umrzeć. Musiała przeżyć. Jej ostatnią ofiarą był chłopak z jej własnego dystryktu. Ten który najgłośniej się śmiał gdy po raz pierwszy pojawiła się na treningu zawodowców.
Wróciła w chwale, ale do pustego domu. Powiedziano jej, że jej ojciec zmarł na skutek jakiejś choroby, której nazwy nawet nie umiała wymówić, a matce serce pękło po tym jak została wdową. Odwiedziła grób rodziców by się pożegnać i w pojedynkę, choćby i piechotą odnaleźć trzynasty dystrykt. Nie dane jej to było. Jej wygląd, wdzięk i śliczny głos były pożądane w Kapitolu. Niemal zmuszono ją by została Mantorką, praktycznie zamknięto ją w murach stolicy. Nie powróciła nigdy do rodzinnego domu, nie mieszkała też w Wiosce Zwycięzców. Stała się stałą atrakcją na salonach Kapitolu. Pierwszy rok w stolicy był dla niej koszmarem. Musiała ubierać się zgodnie z obecną modą, być miłą dla śliniących się na jej widok podstarzałych bogaczy. Umiała się zachować, wychowała się w pierwszym dystrykcie, pełnym przepychu.
Na jej szczęście tylu było zwycięzców z pierwszego dystryktu, że nie musiała być pełnoetatowym mentorem. Pierwszym płomykiem nadziei okazała się zaszyfrowana wiadomość od buntowników. Jej nowe zadanie ją zaskoczyło, ale wiedziała że ma jakiś sens. Miała poznać Kapitol najlepiej jak umiała, wszelkie ulice, przejścia, skróty, ukryte wejścia. Miała też zdobyć zaufanie jak największej ilości mieszkańców Kapitolu. Z ciężkim sercem, ale jednak oddała się temu zajęciu. Starała się w miarę możliwości zachować jak najlepszą formę, ale ćwiczenie strzelania z łuku na salonach było praktycznie niemożliwe. Dlatego z udawaną radością zaangażowała się w pomoc trybutom.

***


Było oczywistym, że weźmie udział w rebelii. Pomogła w akcji ratowania trybutów, potem w wyciągnięciu z Kapitolu uwięzionych przyjaciół. W Kanałach została pogryziona przez zmiecha, a do jej krwiobiegu zostało wstrzyknięte serum. Zdradziła rebelię i uciekła do Kapitolu do Drake'a Snowa. Uciec pomógł jej Michael. Zaiskrzyło między nimi. Okazało się również, że jej ociec żyje. Jest chory, ale żyje. A co było dalej dowiecie się z retrospekcji.