Ludzie chodzą tam i spowrotem. Ja idę w tym pochodzie po prawej stronie, tak jak leci ruch. Stąpam pewnie, normalnie ale sprawiedliwie odmierzanym krokiem. Bez typowego utykania, bez zastanowienia czy wałęsania się. Idę krokiem typowo wojskowym, rad dwa i dwa i trzy i raz i tak w kółko. Idę z głową trzymaną prosto, jedną dłonią wahadłem machającą to w jedną stronę to w drugą stronę. W drugiej dłoni mam walizkę, czy raczej kwadratowe pudło z uchwytem metalowym. Samo pudło również wykonane z lekkiego metalu, nie pozwala mi na traktowanie tego co jest w środku z jakimś cieplejszym uczuciem. Idę, mam to w dłoni i niosę to do centrali. To typowa wyprawa, którą realizuję raz na tydzień.
W naszym pasie, wszyscy idą podobnie. Ludziom łatwiej dostosować się w tłumie, niż zachowywać nienormalnie. To oczywiste, że idąc zgodnie z krokiem wszystkich pozostałych dojdziemy wszyscy szybciej, niż gdyby jeden zmienił prędkość, a inny lekkość kroków. Idziemy zgodnie, a ja trzymam tą przeklętą walizkę w dłoni.
Ciąży mi. Ciąży mi to co w niej mam, te wszystkie zapisane kartki, które obciążają ludzi, których wcale nigdy nie chciałem obciążać. Ale co mogę począć, wykonuję swoją pracę, a to oni zachowują się podejrzanie. Ciąży mi najmocniej osoba numer 4539. Osoba ta jest przeze mnie podsłuchiwana od niedawna, od kilku tygodni. W jakiś przedziwny sposób jednak jest mi bliska odkąd zacząłem się jej przysłuchiwać.
To artystka.
Skiwam głową do człowieka, który przecisnął się na miejsce obok mnie w tym tłumie.

Przystaję, zostaję wytrącony z mego miarowego biegu po nagrodę/karę. Nigdy nie wiem, ale wbrew pozorom nie jestem narażony na większe niespodzianki. Zwykle kończy się normalnie. Zwykle odchodzę z zadaniem większej uwagi, ale jest stabilnie. Stabilnie stoję przed Shawem.
Pewnie nie mam chwili, pewnie powinienem się śpieszyć tam gdzie mnie oczekują. Ale to ja, Ulysses Fenwick, człowiek który nawet jak wie, że nikt na niego nie spojrzy, zawsze wyjdzie przezornie pół godziny przed czasem. I zwykle pół godziny spędzam na cierpliwym czekaniu na moją kolej. Siedzę wtedy na niewygodnym krześle niedaleko gabinetu mego przełożonego. Tępym wzrokiem patrzę przez okno w wyświetlany zegar i tam odliczam kolejne minuty do spotkania. Dwadzieścia siedem minut, czterdzieści dwie sekundy.
- Oczywiście - odpowiadam czysto wypowiadając każdą z literek, dbam o ich kształt i nieporuszenie, staram się być pomocny, zawsze jestem pomocny.- W czym rzecz, panie Shaw?
Szczególnie, jeżeli ktoś kto się do mnie zwraca jest w obowiązkach wyżej postawionym odemnie. W takim wypadku nie mogę odmówić, w takim wypadku będę się musiał teleportować do siedziby mego szefa.
Obowiązki, obowiązki. Zawsze byłem dobrym materiałem na żołnierza.

Richard Cline. Ulysses zapisuje naziwsko, cóż począć taka praca!
- Tak, oczywiście - Ulysses nie zaprzątając sobie zbyt długo głowy zapisuje naziwsko i spogląda na zleceniodawcę - Jak dużo chciałby pan dostać informacji o panu C.?
Bo to przecież zależnie od wielkości zamówienia się płaci.
To jak z pizzą trochę.
- Może być albo wersja podstawowa, albo większe prześwietlanie. To niestety będzie - tu głupio Fenwickowi przyznać - płatne.
Spoko, wszyscy płacą.