First topic message reminder :



Z wielką, staromodną wanną i innymi sprzętami typowymi dla pomieszczenia tego typu, stanowi obowiązkowy pokój.

Kuchnia - obowiązkowe pomieszczenie w każdym domostwie. Nawet w KOLC'u. Kuchnia Strilingów jest jednak raczej zadbanym miejscem.

Czyli centralne pomieszczenie w mieszkaniu Strilingów, gdzie stara kanapa stanowi najcenniejszy mebelek.

Niewielki przedpokój przedziela równie małe mieszkanie rodziny Stirlingów. O ile dwie osoby można nazwać mianem rodziny.

____________

Ewangelina obudziła się około ósmej rano. Była w stanie wielkiej dezorientacji: gdzie jest, kim jest? W jej głowie pałętały się inne tego typu pytania, które w tej sytuacji nabrały znaczenia retorycznego. Wstała gwałtownie i poczęła w takim samym stanie wędrować od jednego kąta pokoju do drugiego. Wkrótce ów chód przeobraził się w bieg. Następnie nagle stanęła i próbowała racjonalnie myśleć, co, oczywiście, zbyt łatwe nie było.
Wkrótce jej oczom ukazał się zeszyt, położony na szafce nocnej. Coś ją kusiło, by wziąć go w swoje anorektyczne dłonie i zajrzeć do środka. Zapoznając się powoli z jego treścią, na jej twarzy pojawiały się różne, mieszane uczucia. Raz było to zdziwienie, totalna rozpacz, co w końcu przeobraziło się w spokój, kiedy to dokończyła czytać ostatnie zapisane zdanie.
Co ja miałam dzisiaj zrobić? - próbowała sobie przypomnieć. Po chwili zdała sobie sprawę z tego, że planowała złożyć wizytę u lekarza, by ten przepisał jej Pridinol - lek, który potencjalnie ma już wkrótce zdobyć władzę nad jej chorobą i tym samym unicestwić ją. Co prawda nie wierzyła w moc tych tabletek. Ale musiała. Musiała je brać - dla matki. Dla jej spokoju.
Czym prędzej przebrała się, wybierając chwilę wcześniej z szafy zieloną tunikę i czarne legginsy. Nie zjadła śniadania i tym samym nie biorąc ostatniej dawki Pridinolu. Po prostu jej się nie chciało, albo wolała nie zwlekać z tą wizytą. Orientując się w tym, że mama jeszcze śpi, wzięła klucze i wychodząc z domu, przekręciła klucz w zamku i czym prędzej udała się na miasto.

ULICZKA

W czasie jak nieznajoma kobieta mówiła te wszystkie rzeczy, twarz Ewangeliny wciąż zmieniała postać i w żadnym przypadku nie można było stwierdzić, jakie uczucia to przepływały jej przez głowę. Oraz nieraz przez mowę ciała.
Kobieta, miła bezczelna kobieta zajmująca ich sofę w salonie, wydawała się być w szoku. W wielkim szoku, o ogromnej sile rażenia, co przełożyło się na jej głos: co by tu owijać w bawełnę, ten stał się nieco drżący. Podekscytowany również, jak mówiła o jakiejś tam chorobie.
O co jej chodzi?!
Nic nie rozumiała.
Słyszała z ust kobiety coś na temat jakiejś choroby. Choroby neurologicznej, pamięci oraz... zeszycie.
I wszystko nagle stało się jasne, jasne jak słońce. Przypomniała sobie, że powinna wrócić do swojego pokoju i coś zrobić. Do tej pory nie wiedziała co to, ale teraz nagle ją oświeciło: chodziło właśnie o to! Bingo.
Kiwnęła głową, poszła do swojej sypialni, rozglądając się za owym zeszytem w czerwonej okładce. Znalazła go i po czym, ze zdobyczą w dłoniach, udała się do salonu, gdzie kobieta jakby oczekiwała reakcji. Jakiejkolwiek. Byle by, zapewne, nie była obojętna na to wszystko.
Kobieta kiwnęła głową, więc Ewangelina zaczęła czytać. Najpierw okładkę, później zaś ostatnią stronicę, bo trzeba wiedzieć, że na pierwszej widnieje, między innymi, rozkaz przejścia również do stronic ostatnich. I nagle twarz szesnastolatki rozjaśniła się.
- Przepraszam... przepraszam za ten mój mały... wybryk? - powiedziała cicho - ale... masz rację co do mojej pamięci, niestety. I zeszytu. I do choroby neurologicznej... czy to, co zrobiłam, zostanie mi wybaczone? - zastanawiała się, po czym, po nieco dłuższej pauzie, znów się odezwała:
- Masz może telefon?